مقالات |  سخنراني ها |  شبکه سلام |  موبايل |  انتشارات |  محصولات نرم افزاري |  ليست پاسخ ها
تاريخ: 03 تير 1385
پاسخى به تهاجم در پوشش دفاع از اهل بيت عليهم السلام
   




 





 



فهرست

 



مقدمه&rlm



پيش&rlmگفتار







همدستي منافقان پس از رحلت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم&rlm



معجزه اسلام&rlm



تداوم فعاليّت منافقان&rlm



1 . خلط ميان اصطلاح و لغت&rlm



واژه « شيعه » در قرآن و سنّت&rlm



معني اصطلاحي شيعه و سنّى&rlm



2 . تقليد در عقايد راه ندارد



سيره عقلا و تقليد



تقليد ، ضرورتي در فقه&rlm



يك مغلطه&rlm



شعار قرآن محوري و تحريف آن&rlm



3 . تطبيق قرآن بر آراء وهابيّت&rlm



علم غيب بالإستقلال و بالإفاضه&rlm



علم غيب به افاضه در احاديث شيعه&rlm



اوليي خدا بر عمل به علم غيب فرمان نيافته&rlmاند



منافقان و انكار علم غيب&rlm



منافقان معاصر و انكار علم غيب&rlm



شاهدي بي ربط



بخاري و افسانه افك&rlm



بي خبري مترجم و نويسنده از عقايد و منابع شيعه&rlm



پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم منافقان را با علم غيب مى&rlmشناخت&rlm



كمي منافقان در ميان اصحاب ائمه عليهم السلام&rlm



شناختن محدوده شرك با شناخت توحيد است&rlm



مرز توحيد و شرك&rlm



وهابيان نا خود آگاه مشرك&rlmاند



4 . اوّلين كتاب يا آخرين كپي ؟



وي خود را چنين معرفي مى&rlmكند



مؤلف را بهتر بشناسيد



مراحل تأليف كتاب&rlm



شرح حال نويسنده&rlm




حربه زنگ &rlmزده



عبداللَّه بن سبا در ميان شيعه&rlm



الف : احاديث شيعه و عبداللَّه بن سبا



ب : علمي شيعه و عبداللَّه بن سبا



شخصيت افسانه&rlmي عبداللَّه بن سبا



تفكيك ميان شخص واقعي و شخصيت افسانه&rlmاى&rlm



نقل هر مطلبي ، دليل بر قبول آن نيست&rlm



منشأ اشتباه&rlm



ابن سبا را علمايي از اهل سنت نيز افسانه مى&rlmدانند



الف : افسانه پرداز : سيف بن عمر

ب : هدف اختراع افسانه ، از زبان عالمي سنّى&rlm



هدف اصلي اختراع&rlm



افسانه ابن سبا حربه&rlmي بر ضد صحابه&rlm



رفع تشنگي از سراب&rlm



ج : تفاوت&rlmهي شخص واقعي و شخصيت افسانه&rlmاى&rlm



« بدعت » چيست ؟



نتايج مضحك ديگر كه نويسنده بدان&rlmها رسيده است&rlm







تشيع ، مذهب اهل بيت عليهم السلام&rlm



تشيع در احاديث اهل بيت عليهم السلام&rlm



پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم و شيعه عليهم السلام&rlm



اميرالمؤمنين عليه السلام و شيعه&rlm



مدعيان تشيّع&rlm



مخاطبان امام حسن عليه السلام&rlm



مخاطبان امام حسين عليه السلام&rlm



امام باقر عليه السلام و شيعيان&rlm



امام صادق عليه السلام و شيعيان&rlm



امام موسي كاظم عليه السلام و شيعيان&rlm



برداشت و نتيجه&rlmگيرى&rlm



ناخود آگاه شيعه را مى&rlmستايد



بيان چند واژه&rlm



بيان مضمون حديث&rlm



رافضيان فرعون و هامان&rlm



اشك تمساح&rlm



فضايل شيعه در حديث&rlm



اشتباه يا خيانت&rlm



معجزه يا توهين ؟



حيوانات سخن مى&rlmگويند



همه چيز سخن مى&rlmگويد



كدام ، توهين به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است ؟



منابع حديثي شيعه و حرمت خاندان پيغمبر



موقعيّت علي عليه السلام در نزد پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم&rlm



توهين يا احترام&rlm



در باتلاق دروغ&rlm



تحريف ابزار توهين&rlm



مغلطه&rlmي ديگر



كداميك توهين است ؟



چرا اين احاديث ساخته شد ؟



معجزه شجاعت و صبر فاطمه زهرا عليها السلام زمينه ساز جلوه عظمت علي عليه السلام&rlm



فاطمه زهرا عليها السلام زمينه ساز بيان فضايل علي عليه السلام&rlm



فرق ميان كتاب رجالي و كتاب حديثى&rlm




ازدواج موقت



قرآن و ازدواج موقت&rlm



پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و ازدواج موقت&rlm



صحابه رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم و ازدواج موقت&rlm



تابعين و ازدواج موقت&rlm



بزرگان علمي اهل سنت و ازدواج موقت&rlm



در حكم متعه ، اقتضي نسخ نيست&rlm



احاديث اهل سنت چهار دسته&rlmاند



ساختگي بودن روايات نسخ متعه&rlm



خطبه&rlmي كه تنها يك نفر آن را شنيد !



شرايط مشترك ازدواج&rlm



اعتقاد « بما أنزل اللَّه » شرط ايمان است&rlm



ثواب مقابله با بدعت&rlm



شاهدي ديگر بر بى&rlmخبرى&rlm



بعضي از مفاسد تحريم متعه&rlm



گواه در ازدواج يا طلاق ؟



اقامه برهان بر صادر نشدن تحريم متعه در خيبر



دزد حرفه&rlmي ، يا گرگ در لباس ميش&rlm



شيادي ديگر



اهل سنّت و آميزش با همسر از پشت سر




خمس پشتوانه ترويج مباني دين



خمس از ديدگاه ائمه عليهم السلام&rlm



اهمّيت خمس در اسلام&rlm



تسهيلات در پرداخت اموال امام عليه السلام و خمس&rlm



1 - انفال :



2 - خمسي كه در اموال ديگران است&rlm



3 - خمس روز به روز



4 - اجازه تصرف در سهم امام بري فقري شيعه&rlm



5 - تحليل سهم امام عليه السلام در ظرف خفقان شديد



اتفاق فقهي شيعه بر وجوب خمس&rlm



نظريه محقّق حلّي در وجوب خمس&rlm



نظريه يحيي بن سعيد حِلّي ، در وجوب خمس&rlm



نظريه علاّمه حلّي در وجوب خمس&rlm



ديگر فقهي شيعه&rlm



نظر شيخ مفيد رحمه الله در باره وجوب خمس&rlm



كلام شيخ طوسي رحمه الله در خمس&rlm



روش و سيره مستمر فقهاء در مصرف سهم امام عليه السلام&rlm



خمس در طول تاريخ اسلامي



مرحله نخست : دوران پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و تشريع خمس&rlm



مرحله دوم : پس از رحلت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم&rlm



مرحله سوم : مرحله تأكيد بر پرداخت خمس&rlm



مرحله چهارم : دوران غيبت صغرى&rlm



مرحله پنجم : پس از غيبت كبرى&rlm



نتيج - ه بحث&rlm



امانت داري در حوزه مرجعيّت&rlm



مراجع شيعه در قلّه رفيع زهد



توطئه ديرينه&rlm




منابع علوم اهل بيت عليهم السلام&rlm



انواع وحي در كلام پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم&rlm



1 - قرآن&rlm



2 - حديث قدسى&rlm



3 - احاديثي كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بري مردم بيان كرد 185



4 - احاديثي كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم تنها به افرادي خاص فرموده است&rlmعلي عليه السلام محرم اسرار پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم&rlm



صحيفه علي عليه السلام در منابع اهل سنّت&rlm



حضرت ولي عصر وارث علم نبوى&rlm



اسرار به همه گفته نمى&rlmشود



حجم كم و مطالب زياد



انتقام از دشمنان اهل بيت عليهم السلام&rlm



امام زمان مظهر لطف الهى&rlm



شيعه و مصونيت قرآن&rlm



شواهد وضع در حديث رضاع كبير



الف : مستهجن بودن متن حديث&rlm



ب : هتك به عايشه ام المؤمنين&rlm



راه را گم كرده است&rlm




شيعه مناديان همبستگي و اتحاد



زمينه نخست : احاديث شيعه و همبستگى&rlm



زمينه دوم : علمي شيعه و همبستگى&rlm



زمينه سوم : جامعه شيعه و همبستگى&rlm



يك قاعده عقلايي اصولى&rlm



اهل بيت در احاديث فضائل&rlm



جمع بندى&rlm




تلاش بيگانگان در اطفي نور تشيّع



چهره&rlmهي تابناك&rlm



1 - هشام بن حكم&rlm



بزرگواري هشام&rlm



ريشه اتهام به تجسيم&rlm



الف : موقعيت اهل سنّت در تشبيه و تجسيم&rlm



ب : موقعيّت&rlmاجتماعي وسياسى&rlmامام صادق وامام&rlmكاظم عليهما السلام&rlm



ج : موقعيت هشام&rlm



2 - زرارة بن اعين&rlm



استقلال در شخصيت&rlm



اجداد بخاري و ابو حنيفه&rlm



ابراز كينه نسبت به اهل&rlmبيت عليهم السلام&rlm



3 - ابو بصير مرادى&rlm



هدف اصلي از ترور شخصيت&rlm



ناصبيان و احاديث ساختگى&rlm



عمران ، مدّاح وثناگوي ابن ملجم&rlm



عمر بن سعد قاتل امام حسين عليه السلام&rlm



حريز ، كسي كه بر فراز منبر علي عليه السلام را سب مى&rlmكرد



دزد ناشي به كاه&rlmدان مى&rlmزند



اختلاف در شمارش ابواب و يا احاديث ، زياني ندارد

انكار خورشيد تابان امام زمان عليه السلام







احاديث شيعه در باره امام زمان عليه السلام&rlm



احاديث اهل سنّت در باره امام زمان عليه السلام&rlm



استبعادي واهي !



الف : امام زمان عليه السلام مظهر رحمت و انتقام و تمام صفات پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم&rlm



ب : آرزوي رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم در تجديد بني كعبه 276



دگرگونى&rlmهي مكه&rlm



وهابيان و محو آثار



بزرگداشت كعبه و كربلا



شيعه و احترام به كعبه&rlm



ج : عدالت ، بدون پيرايه خواهد درخشيد



قضاء جديد و كتاب جديد



پيشگويي اميرالمؤمنين از فتنه قرامطه&rlm









مقدمه



هر چند گاهي دست جنايتكار دشمنان اهل&rlmبيت عليهم السلام از آستيني بيرون مى&rlmآيد ، اكنون اين دست از آستين باند يا شخص مجهول&rlmالهويه&rlmي با نام مستعار به عنوان يك عالم شيعي بيرون آمده است و جزوه&rlmي تهيه كرده با حمايت بى&rlmدريغ وهابيّت در مكّه و مدينه بين زائران خانه خدا و پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله وسلم نشر داده مى&rlmشود .



اين جزوه در بردارنده مطالبي تحريف شده و دروغ همراه با هتك به اهل&rlmبيت پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله وسلم و شيعيان آنان مى&rlmباشد .



دروغ بودن محتوي آن بر آنانكه با معارف شيعه آشنايند آشكار و روشن است . اما ما در اين كتاب بر آن شديم تا پرده از چهره&rlmي پنهان شده نويسندگان اين جزوه در زير عنوان عالمي شيعي برداريم تا به اين وسيله دامي كه بري برخي از ساده&rlmانديشان گسترده&rlmاند را بر چيده و ضمناً خوانندگان را با خلاصه&rlmي از ادلّه و منابع برخي از معارف شيعه آشنا كنيم .







* * *











پيش&rlm گفتار

اَلْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ وَ صَلَّي اللَّهُ عَلَي مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبِين



الطَّاهِرِينَ وَ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلى&rlm أَعْدائِهِمْ أَجْمَعِينَ



هزار و چهارصد سال پيش ، در شبي بسيار تاريك و ظلماني ، در شبه جزيره عربستان ، خورشيد تابناك پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم طلوع كرد .



و بدينسان بعثت رخ داد :



آنان&rlmكه با ظلمت خو گرفته بودند و مى&rlmكوشيدند در تاريكي به چپاول و سلطه&rlmطلبي خود ادامه دهند ، مى&rlmخواستند اين نور را خاموش كنند؛ ( يُرِيدُونَ أَنْ يُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ . . . ) امّا كور خوانده بودند ، اراده الهي تعلّق گرفته بود كه اين نور بماند و روز به روز پر فروغ&rlmتر گردد؛ ( وَ يَأْبَى&rlmاللَّهُ إِلَّا أَنْ يُتِمَّ نُورَهُ . . . ) . توبه : 32



گروه اندكي به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ايمان آوردند و قلب&rlmهايشان به نور اسلام روشن شد ، گروهي نيز به اميد و طمع ، اظهارِ اسلام كردند .



امّا بيشتر مشركان بر عناد و لجاج خود باقي ماندند ، تا پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم را با ظلم و ستم از مكه بيرون راندند .



( وَ إِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ ) . انفال : 30



« هنگامي كه كافران نقشه مى&rlmكشيدند تا تو را به زندان بيفكنند ، يا به قتل برسانند و يا ( از مكّه ) بيرون كنند . »



و اينجا بود كه هجرت آغاز گرديد :



پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به مدينه هجرت كرد و مسلمانان به آن حضرت پيوستند . در اين ميان كساني از منافقان نيز بري جاسوسي و كارشكني از مكه به مدينه آمدندپچ علاوه بر احاديث فراواني كه در منابع شيعه است ، در صحاح ، سنن و مسانيد اهل&rlmسنّت احاديث طرد از حوض و علّت عدم تجديد بني كعبه به وسيله پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بر وجود منافقاني در ميان مهاجرين دلالت دارد . به صفحه 218 و 277 همين كتاب رجوع كنيد . و به همراه آن دسته از يثربيان كه منافقانه و به ظاهر اسلام آورده بودند ، به دشمني با پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم همّت گماشتند .



آيات فراواني از قرآن ، بيانگر رنج و آزار بسياري است كه پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم از دشمنان دوست نما؛ يعني منافقان ديد؛ آزاري كه آنان در حق رسول&rlmاللَّه روا داشتند ، به مراتب بدتر از ظلم مشركان در مكه معظمه - قبل از هجرت - بود .



به ناموسش امّ المؤمنين بهتان ناروا زدند؛ ( إِنَّ الَّذِينَ جاؤُ بِالْإِفْكِ عُصْبَةٌ مِنْكُمْ . . . ) ؛پچ نور : 11 « آنان&rlmكه بهتان زدند گروهي از شما بودند . »



چشم به همسران او دوختند تا پس از رحلتش با آنان ازدواج كنند؛ ( وَ ما كانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ وَ لا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْواجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَداً . . . ) ؛پچ احزاب : 53 « حق نداريد پيامبر را بيازاريد و پس از وي با همسرانش ازدواج كنيد . »



اگر بخواهيم آياتي را كه از ظلم منافقان در مدينه نسبت به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم سخن گفته&rlmاند ، بشماريم و شرح دهيم ، خود كتاب مفصلي خواهد شد . آيات مربوط به منافقان شايد از صد فزون&rlmتر است !



از سوي ديگر ، جمع بسياري از مشركان مكه نيز كه متجاوز از 20 سال با سركردگي ابو سفيان و همدستي يهود با پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مى&rlmجنگيدند ، با شكستي كه در فتح مكّه خوردند ، منافقانه اسلام آوردند ، چه اينكه معجزات بيست و سه ساله پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در آنها كارگر نيافتاده بود .



همدستي منافقان پس از رحلت پيامبرصلي الله عليه و آله وسلم



روزهي آخر عمر رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم ، منافقان مدينه و مشركان مكه كه به ظاهر اسلام آورده بودند ، به هم پيوستند و به منظور انتقام از پيامبرخدا صلي الله عليه و آله وسلم و اسلام و خاندان پيامبر همدست و هم داستان شدند . چون پيامبرخدا صلي الله عليه و آله وسلم رحلت كرد و عالم را به مصيبت فقدان خود مبتلا نمود ، فرصت را بري انتقام ، مناسب&rlmتر يافتند ، با اينكه به بركت اسلام به موقعيت بالايي دست يافته بودند؛ به&rlmگونه&rlmي كه رفتار آنها اين آيه شريفه را تداعي مى&rlmكند :



( وَ ما نَقَمُوا إِلاَّ أَنْ أَغْناهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ . . . ) . توبه : 74



« آنان انتقام نگرفتند مگر پس از آنكه خدا و رسول ، آنان را به فضلشان بي نياز كردند . »



انتقامي كه از پيامبر و اهل&rlmبيت او گرفتند ، روي تاريخ را سياه كرد . آنان سب و لعن خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را سنّت كردند . تمام اهل&rlmبيت آن حضرت - علي و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام - را به شهادت رساندند . تا آنجا كه سر فرزندش حسين عليه السلام و ياران و خويشانش را بالي ني زدند و همراه دخترانش در شهرها گرداندند و به عنوان هديه ، نزد آن كه خود را به&rlmناحق ، خليفه رسول&rlmاللَّه مى&rlmخواند ، فرستادند .



معجزه اسلام



از اعجازاسلام وپيامبر صلي الله عليه و آله وسلم همين بس كه با اين&rlmهمه توطئه و ظلم ، كه از منافقان ديده و مى&rlmبيند ، همچنان به راه خود ادامه مى&rlmدهد و عزّت اهل&rlmبيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و حقانيّت آنان ، روز به روز آشكارتر مى&rlmگردد؛ ( يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُونَ ) . صف : 8



تداوم فعاليّت منافقان



منافقان در دشمني با اسلام ، هيچگاه از تلاش نايستادند ، و اكنون نيز راه نياكانشان را دنبال مى&rlmكنند . سخن در اين نوشتار ، با منافق يا منافقان بى&rlmنشان است؛ مجهول الهويه&rlmهايي كه نه شيعه&rlmاند و نه سني ، بلكه ناصبى&rlmهايي هستند كه مأموريت يافته&rlmاند در قالب « عالم شيعه ! » ، شيعه را متهم به افكار خرافي كنند و حقانيت آن را زير سؤال ببرند ، امّا سپاس خدي را كه سخنانشان موجب رسوايى&rlmشان شده است .



اين نويسنده يا نويسندگان ، به عنوان « دفاع از اهل بيت ! » با دروغ&rlmپردازي و تحريف و تزوير ، تا جايي كه در توانشان بوده به اهل&rlmبيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و پيروان آنان توهين كرده&rlmاند .



در روي جلد آورده&rlmاند : « تلاشي مخلصانه در راستي تصحيح بعضي مفاهيم و تحكيم وحدت بين امّت اسلامي ! » عبارت زيبايي كه آرزوي هر مسلماني است ، امّا از آنجا كه « دروغگو كم فراست است » ، و به مقتضي آيه شريفه ( إِذا جاءَكَ الْمُنافِقُونَ&rlmقالُوا نَشْهَدُ إِنَّكَ لَرَسُولُ اللَّهِ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ إِنَّكَ لَرَسُولُهُ وَ اللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّ الْمُنافِقِينَ لَكاذِبُونَ ) منافقون : 1 . كه منافقان دروغگويند ، فصل اول كتاب را به حربه&rlmي كه بري ايجاد تفرقه ميان مسلمانان ساخته و پرداخته شده؛ يعني افسانه عبداللَّه بن سبا اختصاص داده&rlmاند .



اين نوشتار توسط فردي همانند وي در هدف ترجمه شده است . مترجم مقدمه&rlmي برآن افزوده ، كه در آن به چهار مطلب اشاره كرده است . اكنون ما به نقد آن مطالب مى&rlmپردازيم :



1 . خلط ميان اصطلاح و لغت



مترجم ، ذيل عنوان « مطلب اوّل : تعريف وتوضيح چنداصطلاح » مى&rlmنويسد :



« شيعه؛ به معني پيرو ، شيعه ابراهيم ، پيروان ابراهيم . شيعه علي ، پيروان علي » .



و در تعريف اهل سنّت مى&rlmگويد :



« اهل سنت؛ يعني پيروان سنت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم »



همانگونه كه ملاحظه مى&rlmكنيد ، اينان تفاوت ميان اصطلاح و معني لغوي را ندانسته و بدون هيچ&rlmگونه مراجعه به كتاب&rlmهي واژه&rlmشناسي ، به تعريف واژه&rlmها پرداخته&rlmاند و در تعريف اين دو واژه ، معني لغوي آن&rlmها را آورده&rlmاند ، درحالى&rlmكه درعنوان نوشته&rlmاند :



« تعريف و توضح چنداصطلاح » .



شايسته است پيش از بيان معني اصطلاحي شيعه و سنّي ، به كاربرد آن در قرآن و سنّت اشاره شود :



واژه « شيعه » در قرآن و سنّت



كلمه شيعه در قرآن ، در مورد پيروان راستين انبيي الهي به&rlmكار رفته است؛ ( وَإِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْراهِيم ) ؛پچ صافات : 83 « ابراهيم از شيعيان اوست » . ضمير « شيعته » در ظاهر قرآن ، به حضرت نوح برمى&rlmگردد ، ولي در بسياري از تفاسير شيعه و سنّي نوشته&rlmاند كه به حضرت محمد6 نيز برمى&rlmگردد ، ليكن مقام را گنجايش بيان آن نيست ، آنان كه طالبند ، به كتب تفسير و حديث مراجعه كنند . ( وَإِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْراهِيم ) قرطبي ، الجامع لأحكام القرآن ، ج&rlm15 ، ص&rlm91 ؛ شوكاني فتح&rlmالقدير ، ج&rlm4 ، ص&rlm399 ؛ قاضي عياض ، الشفا بتعريف حقوق المصطفي ، ص&rlm46 ؛ قندوزي حنفي ينابيع الموده ، ص 17 ؛ ابن جوزي ، زاد المسير 6 ، ص&rlm300 ؛ طبري ، جامع البيان ، ج&rlm23 ، ص&rlm44 و...



همچنين در قرآن كريم آمده است : ( . . . هذا مِنْ شِيعَتِهِ وَ هذا مِنْ عَدُوِّهِ . . . ) ؛پچ - قصص : 15 « اين از شيعيان موسي عليه السلام ، و ديگري از دشمنان وي بود . »



كلمه شيعه از زبان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در احاديث اهل سنّت و شيعه بر پيروان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و پيروان&rlmاميرمؤمنان عليه السلام و اهل&rlmبيت عليهم السلام اطلاق شده است . در تفسير آيه ( ...أُولئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ ) ( بيّنه : 7 ) آمده قال رسول اللَّه صلي الله عليه و آله وسلم : هم أنت و شيعتك يا علي. سيوطي در الدُّرالمنثور ، ج&rlm8 ، ص&rlm589 ؛ آلوسي در روح المعاني ، ج&rlm30 ، ص&rlm207 ؛ حاكم حسكاني در شواهد التنزيل ، ج&rlm2 ، ص&rlm459 ؛ گنجى&rlmشافعي در كفاية الطالب 246 و احاديث بسيار فراواني در منابع حديثي شيعه و سني آمده است.



گفتني است واژه اهل&rlmسنّت و سنّي در قرآن و احاديث پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ، حتّي در كلمات اصحاب نيز يافت نمى&rlmشود .



معني اصطلاحي شيعه و سنّي



به نوشته ارباب ملل و نحل :



شيعه ؛ كسي است كه معتقد است امامت و خلافت ، همچون ديگر احكام اسلام ، به امر الهي و تبليغ پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مشخّص گرديده است . خدا و پيامبر مردم و امّت را سرگردان رها نكرده&rlmاند و امير مؤمنان ، علي عليه السلام و يازده فرزندش عليهم السلام را به عنوان جانشينان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم تعيين نموده&rlmاند . شهرستاني با اينكه شخصي است متعصّب ، مى&rlmگويد : ... الباب السادس : الشيعة هم الذين شايعوا عليّاً - رضي اللَّه عنه - علي الخصوص ، و قالوا و اعتقدوا أنّ الإمامة لا تخرج من أولاده. و إن خرجت فبظلم يكون من غيره ، أو بتقيّة من عنده. و قالوا : ليست الإمامة قضية مصلحية تناط باختيار العامة و ينتصب الإمام بنصبهم؛ بل هي قضيّة اُصوليّة ، و هي ركن الدين؛ لايجوز للرسل عليهم السلام إغفاله ، و لا تفويضه إلي العامّة و إرساله. الملل و النحل ، ج&rlm1 ، ص&rlm146 ، دارالمعرفة ، بيروت ، لبنان.



سنّي؛ بر اين باور است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم جانشين خود را تعيين نكرده ، و نشناسانده است و پس از آن حضرت ، مردم ابوبكر را به عنوان خليفه رسول&rlmخدا تعيين كرده&rlmاند .



ناصبي؛ وي گفته است :



« ناصِبِي ، مَنْ نَصَبَ الْعَداوَةَ لِآلِ الْبَيْتِ عليهم السلام » ؛ « ناصبي كسي است كه با آل محمّد عليهم السلام ابراز دشمني كند . »



پس از رحلت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم منافقان دشمني خود را نسبت به خاندان رسول خدا ابراز كردند و سپس به وسيله بني اميّه دشمني با اهل بيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به طور گسترده&rlmي تبليغ و ترويج شد ، اين امر تا زمان عمر بن عبدالعزيز مورد حمايت حكومتهي وقت قرار داشت.



آن قدر نصب و دشمني أهل بيت عليهم السلام رواج يافت ، كه اگر كسي از اين امر شنيع سر باز مى&rlmزد ، موجب استنكار بود .



در صحيح مسلم آمده است ، معاويه به سعد بن ابي وقاص گفت : « ما منعك ان تسب ابا التراب ؟ » . صحيح مسلم ، ج 5 ص&rlm23 ، فضائل الصحابه باب 4 فضائل علي بن ابي طالب ح&rlm32



رافضي؛ مترجم در اينجا نيز ناآگاهانه يا مغرضانه گفته است :



« رافِضِيّ مَنْ رَفَضَ آلَ&rlmالْبَيْتِ » ؛ « كسي است كه اهل&rlmبيت را ترك كند » .



وي ، معني رافضي و ناصبي را با هم خلط كرده&rlmاند .



رافضي نامي بري گروه و فرقه&rlmي نيست ، بلكه تنابز به القابي است كه نسبت به شيعه و پيروان اهل&rlmبيت شده است؛ در حالي كه خداوند در قرآن فرموده&rlmاست : ( وَ لاتَنابَزُوا بِالْأَلْقابِ بِئْسَ&rlmالاِسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ اْلإِيمانِ . . . ) . حجرات : 11



ذهبي در « سير اعلام النّبلاء » به نقل از شافعي مى&rlmنويسد :



« وَ مَنْ قالَ: إِنَّ أَبابَكْرَ وَ عُمَرَ لَيْسا بِإِمامَيْنِ فَهُوَ رافِضِيٌّ » . سير اعلام النبلاء ، ج&rlm10 ، ص 31



« هركس امامت وخلافت ابوبكر و عمر را منكرشود رافضى&rlmاست . »



سبايي؛ لقبي است بري پيروان عبداللَّه بن سبا؛ البته در فصل نخست همين كتاب خواهيم نوشت كه فرقه&rlmي به اين نام وجود نداشته است .



2 . تقليد در عقايد راه ندارد :



مترجم تحت عنوان « مطلب دوم : تحقيق جانشين تقليد ! » با خلط ميان مباحث اعتقادي و فروع عملي به مغلطه پرداخته است . از اين&rlmرو ، نظريه شيعه در اين موضوع بيان مى&rlmگردد :



همه فقيهان شيعه مى&rlmفرمايند : در عقايد ، تقليد جايز نيست و نيز شيعه بر اين باور است : آنچه در كتب حديثي آمده ، كه با قرآن و عقل و دين مخالف است ، مطرود و ساخته و پرداخته وضّاعين دروغ پرداز است؛ مانند آنچه نقل شده : « روز قيامت خدا پايش را در جهنّم مى&rlmگذارد ، جهنم مى&rlmگويد : قطّ قطّ صحيح بخاري ، ج&rlm3 كتاب&rlmالتفسير سوره ق باب 487 ، ح&rlm1273 ، 1274 ، و1275 ؛ بس است ، بس است ! » و يا اين&rlmكه : « خدا را همچون ماه و خورشيد در روز قيامت خواهيد ديد ! » همان ، ج&rlm4 ، كتاب التوحيد ، باب&rlm1218 ، قوله تعالي وجوه يومئذ ناضره ح&rlm2235 ، تا2239 و ده&rlmها ، بلكه صدها حديث ديگر كه در صحاح؛ همچون صحيح بخاري و صحيح مسلم و سنن ترمذي و سنن نسائي آمده است .



سيره عقلا و تقليد



تقليد در فروع احكام ، مورد قبول علمي اسلام و موافق ارتكاز عقلا و خردمندان است . اكثر اهل سنت از فقهايي همچون ابو حنيفه ، احمدبن حنبل ، شافعي و مالك تقليد مى&rlmكنند .



شيعه از فقهي بزرگ جامع الشّرايط زمان خود تقليد مى&rlmكند؛ فقهايي كه با اجتهاد و استنباط پويا و زنده ، با توجه به آراء و فتاوي فقهي گذشته ، با استناد به قرآن و سنّتِ صحيح و معتبر ، با پرهيز از قياس و ري ، به احكام شرعي دست يافته و فتوا مى&rlmدهند .



تقليد ، ضرورتي در فقه



از آنجا كه فقه علمِ تخصّصي بسيار پيچيده&rlmي است كه نياز به تسلّط بر رجال ، درايه ، حديث ، اصول ، تفسير ، ادبيات عرب و . . . دارد ، كساني كه فاقد آن تخصّص باشند ، ناگزير بايد از متخصّصِ آن علم تقليد كنند .



اگر كسي بگويد : همگان مى&rlmتوانند در علومي كه نياز به تخصّص دارد اظهار نظر كنند؛ مثلاً از پزشك تقليد نكنند و هر مرضي را خود سرانه مداوا نمايند . به مهندس مراجعه نكنند و خود بدون تقليد و راهنمايي مهندسان ، ساختمان ، كارخانه و هتل بسازند و حرف&rlmهايي از اين دست ، گفته وي غير محقّقانه ، بلكه غير عقلايي است .



علم فقه ، كه تمام شؤون فردي و اجتماعي و مادّي و معنوي امّت اسلامي را شامل مى&rlmشود ، از هر علم ديگري بيشتر نياز به تخصّص و مراجعه به متخصّص دارد و اظهار نظر غير متخصّص در باره آن ، بيش از ساير علوم زيانبار است .



يك مغلطه



در مورد كلام نويسنده كه مى&rlmگويد :



« در كار تحقيق بايد صرفاً قرآن را محور قرار دهيم » .



بايد گفت اين ، سخنِ حقّي است امّا از آن اراده باطل گرديده است؛ « كلمَةُ حقٍّ يُرادُ بِها الباطل » . درست است كه بايد قرآن كريم محورِ تحقيق باشد ، امّا بايد قرآن را فهميد . خداوند قرآن را نازل كرد تا پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آن را بيان كند :



( . . . وَ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ ما نُزِّلَ إِلَيْهِمْ . . . ) . نحل : 44



آري ، بايد بري فهم قرآن از سنت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مدد گرفت .



برخي بري اينكه بتوانند بري اهداف شوم خود ، از قرآن بهره بگيرند ، شعار قرآن محوري را به دروغ سر مى&rlmدهند :



( . . . فَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغاءَ تَأْوِيلِهِ . . . ) . آل عمران : 7



« امّا آنان&rlmكه در قلوبشان انحراف است ، آيات متشابه را دنبال مى&rlmكنند تا با تأويل آن فتنه جويي كنند . »



بايد با راهنمايي سنّت ، آيات مبهم و مبيّن ، مجمل و مفسّر ، ناسخ و منسوخ ، عام و خاص ، مطلق و مقيد و نصّ و ظاهر قرآن را شناخت . و از آيات محكم قرآن كريم و بيانات رسول&rlmخدا صلي الله عليه و آله وسلم بهره گرفت .



شعار قرآن محوري و تحريف آن



از صدر اسلام تا كنون ، آنان كه مى&rlmخواستند در مقابل اسلام بايستند ، با شعار قرآن محوري پيش مى&rlmآمدند؛ چنانكه خوارج نيز « حَسْبُنا كِتابَ اللَّهِ » را شعار خويش ساخته بودند .



ذهبي مى&rlmگويد : « وَ لَمْ يَقُل حَسْبُنا كِتابَ&rlmاللَّهِ كَما تَقُولُهُ الْخَوارِج » . تذكرة الحفاظ ، ج&rlm1 ، ص&rlm3



آنان كه در قلوبشان انحراف و مرض است ، نخست رأيي را انتخاب مى&rlmكنند و سپس بري آن ري ، در قرآن به دنبال دليل مى&rlmگردند و چون به آيه&rlmي مى&rlmرسند ، بدون توجه به سنّت و آيات ديگر ، به آن آيه بري اهداف شوم خود استدلال و استشهاد مى&rlmكنند . شواهد اين واقعيّت در مطلب سوم خواهد آمد .



3 . تطبيق قرآن بر آراء وهابيّت



نويسنده اين مقدمه ، كه نه شيعه است؛ چون در مقام ردّ عقايد شيعه برآمده و نه سني است؛ چرا كه خود را شيعه معرفي مى&rlmكند بلكه از كساني است كه ( فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ . . . ) و بدون آشنايي با قرآن ، در ذيل [ مطلب سوّم : كدام&rlmيك ، شيعه يا سنّي ؟ ] مى&rlmكوشد تا آراء و عقايد وهابيت را بر قرآن تطبيق دهد؛ مثلاً با استشهاد به آياتي كه علم غيب را از غير خدا نفي مى&rlmكند ، منكر علم غيب بري پيامبران و اوليي خدا مى&rlmشود .



علم غيب بالإستقلال و بالإفاضه



غافل از اينكه اختصاص علم غيب به خدا ، منافات ندارد با اينكه خداوند آنان را كه لايق بداند از غيبش آگاه سازد :



( عالِمُ الْغَيْبِ فَلايُظْهِرُ عَلى&rlm غَيْبِهِ أَحَداً * إِلاَّ مَنِ ارْتَضى&rlm مِنْ&rlmرَسُولٍ . . . ) . جن : 26 و 27



« او داني به غيب است و هيچ كس را بر غيبش آگاه نمى&rlmسازد ، مگر از پيامبران ، آن كس راكه بپسندد . »



خطاب به پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم مى&rlmفرمايد :



( ذلِكَ مِنْ أَنْباءِ الْغَيْبِ نُوحِيهِ إِلَيْكَ . . . ) . يوسف : 102



« اين از خبرهي غيب بود كه به تو وحي كرديم . »



( . . . وَ ماكانَ&rlmاللَّهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلَي الْغَيْبِ وَلكِنَّ اللَّهَ يَجْتَبِي مِنْ رُسُلِهِ مَنْ يَشاءُ . . . ) . آل عمران : 179



« خدا شما را بر غيب آگاه نمى&rlmكند ولكن هر يك از پيامبرانش را كه بخواهد بر مى&rlmگزيند . »



او توجه ندارد كه يكي از معجزات حضرت عيسي عليه السلام علم غيب بود . در قرآن آمده است :



( . . . وَ أُنَبِّئُكُمْ بِما تَأْكُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِكُمْ . . . ) . آل&rlmعمران : 49



« و خبر مى&rlmدهم شما را به آنچه مى&rlmخوريد و آنچه در خانه&rlmهايتان اندوخته&rlmايد . »



علم غيب به افاضه در احاديث شيعه



از نويسنده و مترجم اين كتاب توقّعي نيست؛ چرا كه تحقيق و مراجعه به منابع در توان آنان نبوده است . اگر بزرگان وهابيت به احاديث اهل بيت عليهم السلام در اصول كافي ، توحيد صدوق ، نهج البلاغه و . . . مراجعه مى&rlmكردند ، شايد مرتكب اشتباه بزرگي همچون فرق نگذاشتن بين « علم غيب بالإستقلال » كه مخصوص خداست و « علم غيب بالإفاضه » كه مخصوص اوليي خداست ، نمى&rlmشدند .



اوليي خدا بر عمل به علم غيب فرمان نيافته&rlmاند



اگر آنان از احاديث اهل&rlmبيت عليهم السلام آگاهي داشتند ، مى&rlmدانستند كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و اوليي خدا عليهم السلام مأمور نشده&rlmاند كه بر علم غيب - كه به افاضه الهي به آنان عنايت شده - عمل كنند . آنان تسليم مقدّرات الهى&rlmاند و همچون ديگران به علمي كه با اسباب عادي به&rlmدست مى&rlmآورند ، عمل مى&rlmكنند .



مترجم به گمان خود ، شواهدي اقامه كرده است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و ائمه عليهم السلام علم غيب نداشته&rlmاند و مى&rlmگويد :



« اگر پيامبر غيب مى&rlmدانست ، از شهادت عمويش حضرت حمزه ، سيدالشهدا و هفتاد نفر ديگر در احد ، پيش&rlmگيري مى&rlmكرد ! »



روشن است كه اگر تهيه&rlmكنندگان اين جزوه با معارف قرآن آشنا بودند و قرآن را به ري خود تفسير نمى&rlmكردند ، سخني مانند سخن منافقان كه در جنگ خندق گفتند ، بر زبان نمى&rlmراندند .



منافقان و انكار علم غيب



بسياري از مفسّران سنّي و شيعه ، از آن جمله ، سيوطي در تفسير «ج لالين » و « لباب النّزول » ، واحدي در « اسباب النّزول » و طبري در « جامع البيان » ، شأن نزول آيه 12 سوره احزاب را انكار و تكذيب منافقان خبر غيبي و پيش&rlmگويي پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را دانسته&rlmاند .



چكيده&rlmي از ماجرا :



پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در جنگ خندق ( احزاب ) ، با دشواري تمام ، بري در امان ماندن از خطرِ دشمن ، كانال حفر مى&rlmكردند كه سه مرتبه ، هنگام برخورد كلنگ با صخره&rlmي ، برق جهيد و آن حضرت در هر مرتبه ، تكبيري گفت و آنگاه از فتح حيره ، مدائن ، روم و صنعا خبر داد .



منافقان - كه تصور مى&rlmكردند علم&rlmغيب با تحمّل&rlmاين مشكلات منافات دارد - گفتند : « آيا تعجب نمى&rlmكنيد ! شما را اميدوار مى&rlmكند و به دروغ وعده مى&rlmدهد وخبر مى&rlmدهدكه از مدينه قصرهي حيره ومدائن كسري را مى&rlmبيند و آن&rlmها بري شما فتح خواهد شد ! و حال آن كه از ترس مشغول كندن كانال است و توان روبرويي با دشمن را ندارد . « ... فقال المنافقون : أ لا تعجبون يمنّيكم ويعدكم&rlmالباطل ويعلمكم أنّه يبصر من يثرب قصور الحيرة و مدائن كسري ، و أنّها تفتح لكم وأنتم إنّما تحفرون الخندق من الفرق و لا تستطيعون أن تبرزوا... » بحارالأنوار ، ج 17 ص 170 ؛ بحارالأنوار ، ج 20 ، ص 190 در اين هنگام ، اين آيه نازل شد :



( وَ إِذْ يَقُولُ الْمُنافِقُونَ وَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَرَضٌ ما وَعَدَنَا اللَّهُ وَ رَسُولُهُ إِلاَّ غُرُوراً ) . احزاب : 12



« آنگاه كه منافقان و آنان&rlmكه در دل مرض داشتند ، گفتند : خدا و رسول جز وعده دروغ به ما نداده&rlmاند . »



منافقان معاصر و انكار علم غيب



اگر منافقان زمان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در جنگ احزاب ، پيش از مشاهده صحّت خبرهي غيبي پيامبر ، آنها را انكار مى&rlmكردند ! منافقان قرن بيستم و معاصر ، پس از مشاهده صحّت خبرهي غيبي فراوان ، باز هم علم غيب پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم را منكر مى&rlmشوند !



منافقان نمى&rlmدانستند و نمى&rlmدانند كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم تسليم مقدّرات الهي است و رفتار معمولي آن حضرت ، مبتني بر علم غيب و اعجاز نيست . او و اوصيايش - ائمه اطهار عليهم السلام - تابع اراده و خواست الهي هستند و هر بلا ، گرفتاري و مصيبتي را كه حكمت الهي اقتضا كند ، از دل و جان پذيرايند ؟



و حكمت الهي چنين اقتضا مى&rlmكند كه امور غالباً بر اساس اسباب طبيعي و ظاهري پيش رود ، اعجاز و عمل به مقتضي علم غيب امري است استثنايي !



شاهدي بي ربط



وي داستان افك را نيز شاهدي مى&rlmداند بر عدم آگاهي پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم از غيب . ليكن داستان افك - اتهام به امّ المؤمنين ماريه قبطيه ، مادر ابراهيم - ربطي به علم غيب ندارد . پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم و اهل&rlmبيت آن حضرت اين اتهام را باور نكردند .



آنچه كه در صحيح بخاري آمده ، ظاهر در اين است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم اتهام را پذيرفته و يا تحت تأثير قرار گرفته است ، افسانه و بهتان به رسول&rlmاللَّه و اهل&rlmبيت اوست . در اين افسانه ، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم جزء اصحاب افك قرار داده شده است ! ساحت مقدس رسول&rlmاللَّه منزّه&rlmاست از اين امور .



آيا آن حضرت نيز چون ساير گنه&rlmكاران ، مورد نكوهش الهي قرار گرفت و جزء كساني بود كه قرآن كريم به آنها فرمود : چرا باوركرديد و نگفتيد : ( هذا إِفْكٌ مُبِينٌ ) و چرا نگفتيد : ( سُبْحانَكَ هذا بُهْتانٌ عَظِيمٌ ) !



در حالى&rlmكه به يقين پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم از آغاز مى&rlmدانست كه اين گمانى&rlmاست بد؛ ( وَ هُوَ عِنْدَاللَّهِ عَظِيمٌ ) و از نخست با خود مى&rlmگفت : ( هذا إِفْكٌ مُبِينٌ ) و باور داشت كه : ( سُبْحانَكَ هذا بُهْتانٌ عَظِيمٌ ) . نور : 20 - 11



بخاري و افسانه افك



امّا طبق افسانه&rlmي كه در بخاري آمده ، پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم به خاطر اين اتهام ، يك ماه از عايشه كناره گرفت . هر زمان كه مى&rlmآمد ، با كنايه « كيف تيكم » ؛ « داستان چيست ؟ » عايشه را سرزنش مى&rlmكرد و او رنج مى&rlmبرد . پيامبر بري طلاق عايشه با علي مشورت كرد . عايشه خطاب به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم گفت :



« انّي و اللَّه لقد علمت لقد سمعتم هذا الحديث حتّي استقرّ في أنفسكم و صدَّقتم به . . . » .



« به خدا قسم مى&rlmدانم شما اين اتهام را شنيده&rlmايد ، به&rlmطوري كه در نفس شما خانه كرده و آن را تصديق نموده&rlmايد ، اگر انكار كنم ، سخنم را باور نمى&rlmكنيد ! » صحيح بخاري ، ج 5 ، كتاب المغازي ، ص 223 - 227 ، باب 151 حديث الإفك ، و ج 6 كتاب التفسير ، تفسير سوره نور ، ص 462 - 466 ، باب 424



معاذ اللَّه ! آيا پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم اتهام را كاملاً پذيرفته و در نفسش مستقر شده است و آنچنان تصديق كرده كه ديگر انكار عايشه سودي ندارد ؟ !



اين افسانه مفصّل ، در بردارنده اهانت&rlmهي فراوان نسبت به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است كه در اينجا به گوشه&rlmي از آنها اشاره كرديم . بري آگاهي بيشتر ، به كتاب بخاري رجوع شود .



بي خبري مترجم و نويسنده از عقايد و منابع شيعه



نويسندگان و مترجم اگر شيعه بودند يا به منابع معتبر شيعه مراجعه مى&rlmكردند ، به اين اشتباه بزرگ گرفتار نمى&rlmشدند كه منافقانه خود را شيعه جا بزنند . آنگاه چون از عقايد و منابع شيعه آگاهي ندارند ، سخناني بگويند كه موجب رسوايى&rlmشان شود .



در مقدمه كتاب آمده است :



[ اگر امام صادق عليه السلام غيب مى&rlmدانستند؛ چرا اسماعيل را به امامت انتصاب كردند . . . ! ]



غافل از اينكه شيعه معتقد است امامان دوازده&rlmگانه ، همگي از جانب خدا منصوب شده&rlmاند و پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آنان را شناسانده و از آمدنشان خبر داده است . بنابراين ، معنا ندارد كه گفته شود : امام صادق عليه السلام اسماعيل را به امامت نصب كرده است .



پيامبرصلي الله عليه و آله وسلم منافقان را با علم غيب مى&rlmشناخت



نويسنده ناشناخته ، شناسايي نشدن منافقان توسط امام صادق عليه السلام&rlmو . . را نيز دليلي شمرده است بر اينكه آن حضرت دسترسي بر علم غيب نداشته است !



اولاً : نمى&rlmتوان انكار كرد كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نه تنها منافقان را با علم غيب مى&rlmشناخت بلكه نام&rlmهي آنان را هم به حذيفةبن يمان فرموده بود .







ذهبى&rlmگويد : « وَكانَ النّبيّ صلي الله عليه و آله وسلم قد أسرّ إلي حذيفة أسماء المنافقين » . سير اعلام النبلاء ، ج&rlm2 ، ص&rlm364 و...



اگر آن حضرت به حذيفه نيز اجازه نداد تا آنان را بشناساند ، از آن جهت بود علم غيب پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم سرّ است و با آن ، به&rlmگونه&rlmي عمل نمى&rlmشود كه با علوم حاصل از راههي عادي عمل مى&rlmگردد .



كمي منافقان در ميان اصحاب ائمه عليهم السلام



ثانيا : در پيرامون و اطراف ائمه معصومين عليهم السلام منافقان كمتر وجود و نفوذ داشته&rlmاند و از اين&rlmرو است كه در منابع حديثي شيعه - كه در بررسي احوال راويان هيچ تسامحي را روا نمى&rlmدارند - روايات ساختگي؛ مانند آنچه كه در صحاح اهل سنّت وجود دارد ، كمتر به چشم مى&rlmخورد .



از آنجا كه نويسنده با قرآن آشنايي درستي نداشته ، برخي از عقايد وهابيان را ( كه مخالف قرآن و توحيد واقعي است ) ، به&rlmطور نامنظم در مقابل توحيد واقعي ( كه از قرآن و سنّت پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم و اهل&rlmبيت عليهم السلام گرفته شده ) ، آورده است .



شناختن محدوده شرك با شناخت توحيد است



عقيده داشتن به اينكه جز خداوند يكتا معبود و خالق و مدبّر مستقلّي وجود ندارد و هيچ موجودي در عالم مستقل نيست و همه چيز و همه كس وابسته به خداوند هستند ، حاصلِ اعتقاد به « لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّه » ، باور داشتنِ توحيد در خلقت است .



بااين عقيده و باور ، اگر خلق كردن ، به عيسي عليه السلام نسبت داده شود؛ همانگونه كه خداوند نسبت داده است :



( أَنِّي أَخْلُقُ لَكُمْ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ . . . ) . آل عمران : 49 « من ازگل ، چيزي به شكل پرنده خلق مى&rlmكنم . . . »



و يا شفا و بهبود مريض را به يكي از اوليي پروردگار منسوب كنيم؛ چنانكه در قرآن آمده كه حضرت عيسي عليه السلام فرمود : ( وَ أُبْرِئُ اْلأَكْمَهَ وَ اْلأَبْرَصَ وَ أُحْيِ الْمَوْتى&rlm بِإِذْنِ&rlmاللَّهِ ) همان مدرك . « وبه اذن خدا كور مادر زاد ومبتلايان به برص ( پيسي ) رابهبودي مى&rlmبخشم » و يا با وجود اينكه قرآن فرموده است : ( اللَّهُ يَتَوَفَّي اْلأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِها ) زمر : 42&rlmميراندن را به غيرخدا نسبت دهيم؛ چنانكه خدا فرموده : ( قُلْ يَتَوَفَّاكُمْ مَلَكُ&rlmالْمَوْتِ الَّذِي وُكِّلَ&rlmبِكُمْ . . . ) سجده : 11 « بگو : فرشته مرگ كه بر شما گماشته شده شما را مى&rlmميراند .. » منافاتي باتوحيد ندارد؛ زيرا همه اينها را اسبابي مى&rlmدانيم كه خداوند قرار داده است و هيچ&rlmيك رامستقل نمى&rlmدانيم .



مرز توحيد و شرك



روشن است كه اگر كاري معمولي و عادي را به كارگري نسبت دهيم و او را در آن كار مستقل بدانيم ، شرك ورزيده&rlmايم . تفاوتي نيست كه آن ، از افعال ساده يا خارق العاده باشد .



اگر معتقد باشيم كه خداوند متعال به كسي قدرت عنايت كرده تا مرده زنده كند . بيمار شفا دهد . از غيب خبر دهد . افراد را بميراند و . . . چنين باوري با توحيد منافات ندارد؛ چه اينكه خداوند متعال سنتش بر اين تعلّق گرفته است كه امور با وسائط و اسباب انجام گيرد .



اما اگر معتقد باشيم آنچه را كه در طول روز انجام مى&rlmدهيم ، به قوّت و ياري خويش&rlmاست و در انجام آنها مستقل و بى&rlmنياز از خداييم ، شرك است .



وهابيان نا خود آگاه مشرك&rlmاند



وهابيان كه معيار توحيد و شرك را نمى&rlmدانند ، بسياري از امور را كه عين توحيد است ، شرك شمرده&rlmاند و توجه ندارند كه انتساب كارها به&rlmطور مستقل به غير خدا شرك است ، ناخود آگاه به شرك مبتلا مى&rlmگردند .



با اين بيان كلّي ، از پاسخ به شبهاتي كه نويسنده مطرح كرده بى&rlmنيازيم؛ چه اينكه اگر بخواهيم به تفصيل جواب دهيم ، بحث به درازا مى&rlmانجامد .



4 . اوّلين كتاب يا آخرين كپي ؟



« مطلب چهارم : در باره كتاب » .



« كتاب روي دست ، در واقع اوّلين كتابي است . . . » .



بديهي است كه اين نه آغاز كار است و نه پايان آن ، بلكه اين نوشتار نمونه&rlmهي فراواني داشته كه از روي يكديگر كپي مى&rlmشده و اين نيز كپي ديگري است .



بري مقابله با دين مقدس اسلام نشخوار شبهات - به تعبير خود مؤلف «و سوسه&rlmها » - عادت ديرينه مزدوران اجانب بوده است .



اين كتاب نيز به&rlmهمين منظور توسط شخصي ناشناخته چنانكه مترجم كتاب مى&rlmگويد « اسم روي جلد و همچنين در داخل كتاب اسم مستعار ايشان است - تهيه شده است .



وي كه شخصي مجهول المذهب نيز هست ، از اجتماعات شيعي به دور مى&rlmزيسته ، به&rlmهمين جهت حتي با فرهنگ عاميانه شيعه آشنايي ندارد ،



ونگي سخنانش معرف خوبي بري او است .



وي خود را چنين معرفي مى&rlmكند



« شناسنامه : بنده در كربلا در محيطي كاملاً شيعي متولّد شده&rlmام . . . سپس پدرم مرا به حوزه علميه نجف اشرف . . . فرستاد تا از محضر علما و مراجع عاليقدر همچون امام سيد محمد حسين آل كاشف الغطا و ديگران كسب فيض نمايم . » .



همانطور كه مشاهده مى&rlmكنيد او آنچه هر كودك شيعه مى&rlmداند و محال است بر كسي كه مدتي در بين شيعه بوده از آن بي خبر باشد ، مانند فرق بين سيد و شيخ را نمى&rlmداند ، و به شيخ محمد حسين ، مى&rlmگويد سيد محمد حسين آل كاشف الغطا و در كتاب به جي سيد محسن حكيم ، شيخ محسن حكيم و به جي شيخ علي غروي مى&rlmگويد سيد علي غروي و . . . .



مؤلف را بهتر بشناسيد



از مطالب كتاب دانسته مى&rlmشود كه نويسنده و مترجم ، هيچگاه در بلاد شيعي توقف نداشته&rlmاند و آشنايي آنان از علمي شيعه ، تنها در اين حد است كه تنها نام چند نفر از عالمان مشهور شيعه را از دور شنيده&rlmاند و حتي فرصت نداشته&rlmاند تا نام آنان را درست به ذهن بسپارند .



اينان نام عالم معروف و مشهور حوزه&rlmهي علميه شيعي ، مرحوم علاّمه «ش يخ محمد حسين كاشف الغطا » را كه حتي هر شخص غير شيعي نيز اگر از مجامع و منابع علمي با خبر باشد ، او را مى&rlmشناسد و نامش را مى&rlmداند ، به اشتباه نوشته&rlmاند . مترجم آورده است : « علاّمه حسين كاشف الغطا » و مؤلف از وي با نام « سيد محمد حسين آل كاشف الغطا » ياد كرده است .



مراحل تأليف كتاب



مترجم ، نويسنده كتاب را با القاب « آيت&rlmاللَّه العظمي 90 ساله » و « دكتر . . . » شناسانده است . وي مى&rlmگويد :



« داستاني كه اينك مى&rlmخوانيد ثمره تلاش سالها بحث و تفكر و مطالعه و تحقيق است . » .



امّا مناسب بود اينگونه مى&rlmنگاشت :



« اين افسانه ، نتيجه كار عجولانه&rlmي است كه به پاس امتثال مأموريتم ، با قيد دو فوريت انجام گرفت ! به همين جهت فرصت نيافتم دست كم تناقضات آشكار و رسوا كننده آن را اصلاح كنم ، يا بري كنترل و تصحيح ، به مزدور با هوش&rlmتري كه با فرهنگ شيعه اندكي آشنا باشد ، بدهم . »



شرح حال نويسنده



افزون بر اينكه نام نويسنده نا شناخته است ، شرح حال واقعى&rlmاش نيز مجهول و در بوته ابهام است .



جمله&rlmسازى&rlmها و عبارت&rlmپردازى&rlmهايش و نيز اصطلاحاتي كه در شرح زندگي خود به كار مى&rlmگيرد ، با تعابير شيعه و روحانيت آن ، شباهتي ندارد . اجنبي و بيگانه بودن اصطلاحات و تعبيرهي كتاب بري افراد آشنا به فرهنگ حوزه&rlmهي شيعه ، به خوبي روشن است؛ مثلاً وي به جي «شبهات » ، واژه « نصوص » را به كار مى&rlmبرد و مى&rlmگويد :



« نصوص زيادي مرا به خود مشغول مى&rlmكند . »



او از رتبه&rlmهي تحصيلي در حوزه؛ مثل « مقدمات » ، « سطح » و « خارج » آگاهي ندارد و متون درسي حوزه را نمى&rlmشناسد . مطالبش بر اين گفته ما گواهي است آشكار . او در بخشي از كتاب مى&rlmنويسد :



« تصميم گرفتم بعضي مسائل را با يكي از اساتيد بزرگ حوزه در جريان بگذارم . . . او فرمود : در حوزه چه مى&rlmخواني ؟ گفتم : طبعاً مذهب اهل بيت عليهم السلام ، فرمود : آيا در مذهب اهل&rlmبيت شك داري ؟ ! »



هر كسي ، حتي اگر شيعه نباشد و فقط چند روزي با شيعه معاشرت داشته باشد ، مى&rlmفهمد كه اين&rlmگونه پرسش و پاسخي ، ربط به حوزه&rlmهي شيعه ندارد و اين&rlmها تنها خيال&rlmپردازي است و بس !



جي بسي شگفت است كه وي نه تنها نجف را نديده ، بلكه هيچ&rlmگاه در جامعه شيعي زندگي نكرده و نمى&rlmداند عمامه علاّمه كاشف الغطا سفيد بوده يا سياه ، امّا از آن بزرگوار اجازه اجتهاد گرفته است !



دكترايش را از كدام دانشگاه و در چه رشته&rlmي اخذ كرده ، خداوند عالِم است !



گويا او مى&rlmتواند با هواپيمي وهم و خيال ، به هر دانشگاه جهان كه بخواهد سفر كند و دكترا بگيرد !







* * *












حربه زنگ زده



نويسنده بري اينكه ذهن خوانندگان را متزلزل كرده ، مطالب غير واقعي خود را بر آنان القا كند ، خود را شيعه جا مى&rlmزند و تحت عنوان : « عبداللَّه بن سبا افسانه يا حقيقت » مى&rlmنويسد :



« آنچه در نزد ما شيعيان رايج&rlmاست ، اين است&rlmكه عبداللَّه بن سبا يك شخصيت خيالى&rlmاست كه هيچ حقيقتي ندارد و اهل سنّت بري واردكردن طعن بر شيعه و معتقدات آنان اين افسانه را اختراع كرده&rlmاند . . . »



وي از آنجا كه شيعه نيست ، از آنچه در ميان شيعيان رايج است ، كمترين آگاهي را ندارد .



علمي شيعه در وجود شخصي به نام عبداللَّه بن سبا در زمان خلافت اميرمؤمنان عليه السلام نظريات گونه&rlmگون دارند؛ چنانكه درادامه بحث خواهدآمد .



اما آنچه كه از ديدگاه تاريخي مسلّم است ، عبداللَّه بن سبا شخصيتي افسانه&rlmي است كه دشمنان اسلام بري تحريف حقايق ، ساخته و پرداخته&rlmاند .



نظريه « افسانه&rlmي بودن عبداللَّه بن سبا » منافاتي با « وجود شخصي به نام عبداللَّه بن سبا » ندارد؛ مانند نويسنده يا نويسندگان ناشناخته كتاب حاضر ، كه خود را عالِم نود ساله حوزه علميه نجف مى&rlmشناساند امّا از الفبي مذهب شيعه و حتّي فرهنگ عاميانه آن هيچ نمى&rlmداند ! از عالمان نجف ، هيچ&rlmكس او را نديده و نمى&rlmشناسد و از آرا و عقايدش خبر ندارد !



پس اصلاً جي شگفت نيست كه اين شخصيت افسانه&rlmي ، نظريه شيعه را درباره شخصيت افسانه&rlmي عبداللَّه بن سبا نداند .



بايد بگوييم كه شيعه اين افسانه را ساخته و پرداخته اهل سنّت نمى&rlmداند ، بلكه آن را از مخترعات و ساخته&rlmهي ناصبيان ، منافقان و دشمنان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و اهل بيت عليهم السلام مى&rlmداند ، كه برخي از نويسندگان اهل سنّت نيز آگاهانه يا ناآگاهانه اين افسانه را نقل كرده و به آن پر و بال داده&rlmاند .



عبداللَّه بن سبا در ميان شيعه



الف : احاديث شيعه و عبداللَّه بن سبا



* ابان بن عثمان گويد : « از امام صادق عليه السلام شنيدم كه فرمود : خداوند لعنت كند عبداللَّه&rlmبن سبا را . او ادعي ربوبيّت در باره امير مؤمنان ، علي عليه السلام كرد ! معجم رجال الحديث ج 1 ص 193 رقم 6878



* ابو حمزه ثمالي از امام زين&rlmالعابدين عليه السلام نقل مى&rlmكند كه فرمود : «خ داوند لعنت كند كسي را كه بر ما دروغ مى&rlmبندد ، هرگاه كه از عبداللَّه بن سبا ياد مى&rlmكنم ، موهي بدنم راست مى&rlmشود ، امر بزرگي را ادعا كرد . خداوند لعنتش كند ! همان مدرك .



* عبداللَّه بن سنان از امام باقر عليه السلام نقل كرده كه آن حضرت فرمود :



عبداللَّه بن سبا ادعي نبوّت كرد و گمان مى&rlmكرد امير مؤمنان ، علي عليه السلام خداست ! پس اين امر به امير المؤمنين عليه السلام رسيد ، حضرت او را خواست و فرمود : وي بر تو ، شيطان بر تو چيره گرديده ، مادرت به عزايت بنشيند ، برگرد و توبه كن . او توبه نكرد . وي را سه روز زندان نمود و هر روز او را به توبه مى&rlmخواند ، چون اصرار ورزيد ، او را با آتش سوزاند . همان و تحف العقول ص&rlm118 و وسايل&rlmالشيعه ( آل&rlmالبيت ) ج&rlm28 ، ص&rlm336 ، ح 34894



* هشام&rlmبن سالم گويد : از امام صادق عليه السلام - در حالي كه بري اصحاب خويش در باره عبداللَّه بن سبا و ادعي ربوبيت بري علي عليه السلام سخن مى&rlmگفت - شنيدم كه فرمود : « . . . چون او چنين ادعا كرد ، اميرالمؤمنين ، علي عليه السلام او را توبه داد ، چون از توبه سرباز زد ، او را در آتش سوزاند . وسائل الشيعه ( آل&rlmالبيت ) ج&rlm28 ، ص&rlm336 ، ح&rlm34895



برداشت از روايات فوق :



1 . عبداللَّه بن سبا نزد ائمه اهل&rlmبيت عليهم السلام ( و به پيروي از آنان ، نزد شيعيان و عالمان شيعه ) از منفورترين افراد بوده و مورد لعن و نفرين و تبرّي قرارگرفته است .



2 . چنين افكار كفرآميزي ، نمى&rlmتوانست ارتباطي با عقايد حقّه شيعه - كه از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و ائمه معصومين عليهم السلام رسيده است - داشته باشد .



3 . عبداللَّه بن سبا در زمان خلافت علي عليه السلام ، عقيده فاسد خود را ابراز كرد و چون آن حضرت چنين ديد ، وي را با سوزاندن مجازات كرد .



4 . اميرالمؤمنين عليه السلام عبداللَّه بن سبا را با آتش سوزاند و او باقي نماند تا داري پيرواني باشد كه آنان را « سبئي » بنامند .



5 . به اجماع فقهي شيعه امامي ، هركس معتقد به نظريه و گفته عبداللَّه&rlmبن سبا باشد كافر ، نجس و مهدورالدم است .



6 . اين شخص كه در منابع شيعه آمده ، غير از عبداللَّه&rlmبن سبي افسانه&rlmي است كه برخي از افسانه سازان منافق؛ مانند سيف بن عمر ساخته و پرداخته&rlmاند . لازم به گفتن است كه در آينده به اين بخش از بحث خواهيم پرداخت .



ب : علمي شيعه و عبداللَّه بن سبا



با الهام از احاديث فوق ، علمي شيعه ، همواره از عبداللَّه بن سبا ابراز انزجار كرده و مى&rlmكنند .



علاّمه كاشف الغطا رحمه الله مى&rlmنويسد : به كتب شيعه بنگريد : تمام كتب شيعه بدون استثنا او را لعن كرده و از وي بيزاري جسته&rlmاند و كمترين سخني كه درباره او در كتب « رجال » در ماده « عين » گفته و از شرح و بسط بيشتر قناعت نموده&rlmاند ، اين&rlmاست : « عبداللَّه&rlmبن سبا ألعن من أن يذكر » ؛ « عبداللَّه&rlmبن سبا ملعون&rlmتر از آن است كه درباره&rlmاش بحث شود . » اصل الشيعه و اصولها ، ص&rlm106 الناشر مرتضي السيد محمد الرضوي عضو رابطة الأدب الحديث بالقاهرة المطبعة العربية القاهرة و اين است آيين ما ترجمه ناصر مكارم شيرازي ، كانون انتشار تهران چاپ اول 1346



بري نمونه ، گفته چند تن از علمي شيعه را مى&rlmآوريم :



* شيخ طوسى&rlm رجال طوسي ، ص&rlm75 ، رقم [ 718 ] 80 و ابن داود حلّى&rlm رجال ابن داود ، ص&rlm254 ، رقم&rlm278 &rlmدر رجالشان ، ابن شعبه حرّاني در تحف&rlmالعقول ، تحف العقول ص&rlm118 تفريشي در نقدالرجال ، نقد الرجال ص 199، رقم 131&rlmاردبيلي در جامع&rlmالرواة ، جامع الرواة، ج&rlm1، ص&rlm485 سيد علي بروجردي در طرائف&rlmالمقال&rlm طرائف المقال ج&rlm2 ص&rlm96 ، رقم 7561 و آيت&rlmاللَّه خويي در معجم رجال&rlmالحديث&rlm معجم رجال الحديث ج 10 ص 192 مى&rlmگويند : عبداللَّه بن سبا كسي است كه به كفر گراييد و اظهار غلوّ كرد .



* شيخ حسن صاحب المعالم در تحرير الطاووسى&rlm تحرير الطاووسي ، ص 173 ، رقم 334 ، اردبيلي در جامع&rlmالرواة جامع الرواة ج&rlm1 ، ص&rlm485 و بروجردي در طرائف المقال&rlm طرائف المقال ج&rlm2 ، ص&rlm96 ، رقم 7561 مى&rlmنويسند :



عبداللَّه بن سبا غالي و ملعوني است كه اميرالمؤمنين عليه السلام وي را در آتش سوزاند ، او علي عليه السلام را خدا و خود را پيامبر مى&rlmپنداشت ، خداوند او را لعنت كند !



* در تهذيب المقال آمده است :



عبد اللَّه&rlmبن سبا به ربوبيت غير خدا و نبوّت خود قائل بود ، لعنت خدا و فرشتگان و تمامي مردمان بر او باد ! تهذيب المقال ، ج&rlm5 ، ص&rlm99



* ابوعلي در منتهي المقال مى&rlmگويد : « عبداللَّه بن سبا ألعن من أن يذكر و . . . » . منتهي المقال ، ص&rlm188



همانگونه كه ديديم ، عبداللَّه&rlmبن سبا - با فرض وجود - از ديدگاه علمي شيعه ، لعن شده و مطرود و تكفير گرديده است .



شخصيت افسانه&rlmي عبداللَّه بن سبا



نويسنده كتاب آورده است :



« بنده از علاّمه محمد حسين آل كاشف الغطاء درباره ابن سبا پرسيدم ، ايشان فرمود : ابن سبا افسانه&rlmي است كه . . .



اما در كتاب معروف ايشان مطلبي ديدم كه بر وجود اين شخصيت دلالت مى&rlmكند . »



همانطور كه پيشتر اشاره شد ، نويسنده ناشناخته اين سطور ، خدمت علاّمه كاشف الغطا نرسيده و به همين جهت نمى&rlmداند عمامه وي سياه بوده يا سفيد و از او با عبارت : « سيد محمد حسين آل كاشف الغطا » ياد مى&rlmكند و معلوم مى&rlmشود كه هيچ مذاكره&rlmي ميان وي و علاّمه صورت نگرفته است .



تفكيك ميان شخص واقعي و شخصيت افسانه&rlmي



از عالمانى&rlmكه ميان شخص واقعي عبداللَّه بن سبا و شخصيت افسانه&rlmي او تفكيك كرده&rlmاند ، علاّمه كاشف الغطا است . وي در كتاب « اصل الشيعه و اصولها » پس از آنكه مى&rlmگويد :



« همه كتب شيعه بدون استثنا و آشكارا عبداللَّه بن سبا را لعن مى&rlmكنند و از وي برائت مى&rlmجويند . . . »



مى&rlmافزايد :



« . . . با وجود اين حقيقت ، گفته آن كس كه مى&rlmگويد : عبداللَّه بن سبا و مجنون بنى&rlmعامر و ابي هلال و مانند آنها كه هر يك قهرمان داستاني محسوب مى&rlmشوند ، همگي جزو خرافات و موهوماتي مى&rlmباشند كه افسانه نويسان آنها را در عالم خيال خلق كرده&rlmاند و . . . دور از واقعيت نيست . . . »پ چ اصل الشيعه و اصولها ص&rlm106 ، اين است آيين ما ص&rlm123



آيت&rlmاللَّه خويي نيز پس از لعن و تكفير او و نقل احاديثي كه وي در آنها لعن شده است ، مى&rlmگويد :



« أقول : أنّ اسطورة عبداللَّه بن سبا و قصص مشاغباته الهائلة موضوعة مختلقة ، اختلقها سيف&rlmبن عمر الوضّاع الكذّاب . . . » . معجم رجال الحديث ، ج 10 ، ص 194



« افسانه عبداللَّه بن سبا و داستان&rlmهي هولناك و فتنه&rlmانگيز آن ، ساخته و پرداخته سيف بن عمر دروغ پرداز است . »



* * *







نقل هر مطلبي ، دليل بر قبول آن نيست



برخي از رجالى&rlmهي شيعه وقتي به ترجمه شخصي مى&rlmرسيدند ، مى&rlmكوشيدند مطالبي را كه درباره وي گفته شده ، جمع آوري كنند . چون به ترجمه عبداللَّه بن سبا رسيده&rlmاند ، به اين افسانه نيز اشاره كرده&rlmاند ، اما آن را به نقل از بعضي ( يعني افسانه پردازان ) نقل مى&rlmكنند؛ مانند كشّي كه پس از نقل احاديثي در مورد عبداللَّه بن سبا مى&rlmگويد : « ذَكَر بَعضٌ أنّ عبداللَّه&rlmبن سبا كان يهوديّاً . . . » و اجمالي از اين افسانه را از قول برخي بازگو مى&rlmكند . اختيار معرفة الرجال ، ج 1 ، ص 324 ، شماره 174



منشأ اشتباه



با توجه به آنچه تا كنون گفتيم ، روشن شد آنان&rlmكه در كلمات علمي شيعه تنافي و تناقض تصوّر كرده&rlmاند ، به جهت ساده&rlmانگاري و عدم توجه به اختلاف موضوع بوده است . موضوعِ آنچه اثبات كرده&rlmاند ، وجود عبداللَّه&rlmبن سبا است ، كه در احاديث آمده و موضوعِ آنچه نفي كرده&rlmاند ، عبداللَّه بن سبائي است كه سيف بن عمر ترسيمش مى&rlmكند ، كه وي را نه تنها جميع علمي شيعه ، بلكه محققاني از علمي اهل سنّت نيز نمى&rlmپذيرند .



ابن سبا را علمايي از اهل سنت نيز افسانه مى&rlmدانند



وي مى&rlmگويد :



« آقي مرتضي عسكري كتابي تأليف كرده بنام « عبداللَّه&rlmبن سبا و افسانه&rlmهي ديگر » كه در آن ، وجود چنين شخصيتي را انكار كرده است . »



در پاسخ او بايد گفت : اين تنها علاّمه عسكري نيست كه عبداللَّه&rlmبن&rlmسبا را افسانه مى&rlmداند ، بلكه ديگر محققان شيعه نيز چون علاّمه عسكري عبداللَّه&rlmبن سبي ساخته و پرداخته سيف را افسانه مى&rlmدانند ، حتي اين نظريه منحصر به شيعه نيست بلكه هر محقّق با انصافي كه منابع تاريخي را ديده باشد ، به همين نتيجه مى&rlmرسد؛ چنانكه برخي از محقّقان اهل سنت نيز عبداللَّه&rlmبن سبائي را كه سيف بن عمر ساخته ، افسانه دانسته&rlmاند؛ مثلاً حسن&rlmبن فرحان مالكي ، كتابي به نام « نحو انقاذ التاريخ الاسلامي » تأليف كرده - كه در رياض به چاپ رسيده است - در آن به افسانه&rlmهي سيف بن عمر پرداخته و از آن جمله آنچه در مورد عبداللَّه&rlmبن سبا آورده است را افسانه و دروغ مى&rlmشمارد و همچنين محمود ابو ريه اين افسانه را از مخترعات سيف دانسته است .



اين افسانه را از سه جهت مورد بررسي قرار مى&rlmدهيم :



الف : افسانه پرداز : سيف بن عمر



ائمه تراجم و رجال اهل سنت ، به اتفاق وي را تضعيف كرده&rlmاند . يحيى&rlmبن معين او را « ضعيف » دانسته&rlm تاريخ ابن معين ج&rlm1 ص&rlm336 رقم&rlm2262 و نسائي در كتاب الضعفاء والمتروكين از وي نام برده و تصريح به ضعفش كرده است&rlm الضعفاء والمتروكين ص&rlm187 رقم 256 و عقيلي نيز او را در رديف ضعفا ذكر كرده و از ابن معين تضعيفش را بازگو مى&rlmكند . ضعفاء العقيلي ج&rlm2 ص&rlm175 رقم 694



و رازي هرگاه نام وي به ميان مى&rlmآيد ، او را مذّمت مى&rlmكند و مى&rlmگويد : «ه و متروك الحديث » ، الجرح&rlmوالتعديل ج&rlm3 ص&rlm579 « حديث او مانند حديث واقدي است » ، همان ج&rlm4 ص&rlm278. « سيف&rlmبن عمر منكر الحديث » . همان ج&rlm8 ص&rlm479



و ابن حبان مى&rlmگويد : او را به زندقه متهم كرده&rlmاند . و مى&rlmافزايد : سيف&rlmبن عمر روايات ساختگي را به افراد مورد اعتماد نسبت مى&rlmدهد . المجروحين ، ج&rlm1 ، ص&rlm345 او حديث مى&rlmساخت و به زنديق بودن متهم بود . همان ص&rlm346&rlmابن عدي نيز پس از آنكه مى&rlmگويد : سيف از هر كس حديث نقل كند ، كسي از او نمى&rlmپذيرد ، مى&rlmافزايد : ضعف او جداً آشكار است . ابن معين هم گفته است : يك فلس از او ارزنده&rlmتر است . و حديثي را نقل مى&rlmكند و مى&rlmگويد : اين حديث ساخته شده زشتي است . سه نفر از ضعفا در آن همدستند كه سيف را به عنوان يكي از اين سه ياد مى&rlmكند . الكامل في الضعفاء ج&rlm3 ص&rlm435 - 436



حسن بن فرحان مالكي نيز بري اثبات اتفاق رجاليون بر ضعف سيف ، پس از نقل اقوال جمع زيادي از علمي حديث و رجال ، كه ما به جهت اختصار از نقل آنها منصرف شديم ، مى&rlmگويد : حتي طبري كه خود از وي بسيار نقل مى&rlmكند و بنا ندارد راويان ضعيفي كه از آنها نقل مى&rlmكند را جرح كند ، تصريح به ضعف سيف بن عمر كرده و مخالفت سيف با اجماع در اكثر مواضع را ذكر نموده و حال آنكه اين مطلب را درباره ضعفي ديگري چون ابو مخنف و واقدي نگفته است . نحو انقاذ التاريخ الاسلامي ص&rlm53 و نيز كلام محمد العربي را نقل مى&rlmكند كه گفته است : « سيف بن عمر حديث ساز متهم به زندقه است ، كه علما اتفاق دارند وي جز از افراد مجهول ، حديث نقل نمى&rlmكند . »



حسن بن فرحان مالكي با توجه به آنچه گفته شد ، به&rlmطور مفصل در مورد سيف بن عمر بحث مى&rlmكند :



1 . سيف ، به اتفاق و اجماع علمي حديث و رجال ضعيف است .



2 . آنان&rlmكه از سيف روايت كرده&rlmاند ضعيف مى&rlmباشند .



3 . سندهايي كه سيف آورده ، ضعيف و بيشتر ، بلكه 95% رواياتي كه نقل كرده ، از مجاهيل و ضعفا است .



4 . روايات سيف مقطوعه است .



5 . تفرّد در روايت از مجهولان دارد . آنچه را غير او نقل نكرده&rlmاند .



6 . از كسانى&rlmكه آنها را نديده روايت مى&rlmكند .



7 . سيف با احاديث و روايات صحيح مخالفت كرده است .



8 . سيف عوام زده است؛ يعني چيزي را مى&rlmگويد كه عوام مى&rlmپسندد .



9 . در نقل&rlmهي سيف تناقض وجود دارد . همان مدرك ص&rlm49 و 50



وي در بيان سبب گستردگي بحثش در مورد سيف بن عمر مى&rlmگويد :



« لكونه المصدرالوحيدالّذي روى&rlmأخبار عبداللَّه&rlmبن&rlmسبافي&rlmالفتنة » . همان ص&rlm58



« زيرا تنها خبرهي فتنه انگيز [ افسانه ] عبداللَّه بن سبا از وي ريشه گرفته است . »



ب : هدف اختراع افسانه ، از زبان عالمي سنّي



ابو ريّه مصري نيز بر افسانه بودن شخصيت عبداللَّه بن سبا ، كه سيف&rlmبن عمر ساخته است ، تأكيد دارد و ضمن بيان اين مطلب كه « در كلمات مورّخان ، در جنگ&rlmهي دوران خلافت امير المؤمنين عليه السلام هيچ اثر و خبري از اين فرقه و رهبرشان نيست » ، مى&rlmگويد : فرقه سبئيّه و رهبرشان ، جريان ساخته و پرداخته&rlmي است كه اخيراً اختراع شد؛ از آن زمان كه ميان شيعه و ديگر گروه&rlmهي اسلامي بحث و جدال بالا گرفت .



دشمنان شيعه بر آن بودند كه در اصل اين مذهب ، عنصري يهودي بگنجانند تا بهتر بتوانند آنان را منكوب نموده و بر ايشان چيره شوند . . .



و در دنباله كلامش ، تأكيد مى&rlmكند : دشمنان شيعه وي ( عبداللَّه&rlmبن سبا ) را بري « متهم كردن » آنان ذخيره كرده&rlmاند ، نه بري گروههي منحرفي چون خوارج . أضواء علي السنة المحمديه ، محمود ابوريّه الطبقة الخامسة نشر البطحاء ص&rlm179



هدف اصلي اختراع



مى&rlmتوان گفت كه دشمنان اهل بيت عليهم السلام عبداللَّه بن سبا را بري مقابله با آنان ساخته&rlmاند ، لذا ديده مى&rlmشود آن دسته از اصحاب پيامبر و تابعين ، كه علاقه به اهل بيت و مذهب آنان داشته&rlmاند ، به عنوان « سبئي » مورد تهاجم قرار مى&rlmگيرند؛ مانند ابوذر ، عمّار ، عدىّ&rlmبن حاتم ، حجربن عدي ، مالك&rlmاشتر و . . .



بلكه گاه ، به نحو كلّي ، مخالفان بني اميّه و دوستداران اميرالمؤمنين ، علي عليه السلام را از روي عناد و خصومت ، با عنوان « سبئيه » ياد مى&rlmكردند؛ مثلاً حجربن عدي و يارانش را - كه عايشه مى&rlmگويد : پيغمبر خدا فرمود : خدا و فرشتگان بري شهادت آنان خشمگين مى&rlmشوند ابن كثير در البداية والنهاية ج&rlm8 ص&rlm56 دار الكتب العلمية مى&rlmگويد معاويه بر عايشه وارد شد عايشه گفت : چرا أهل عذراء ، حجر و أصحابش را كشتي ؟ معاويه گفت : كشتن آنها را به صلاح امت و بودن آنان را فساد بر امت مى&rlmديدم ، عايشه گفت : از رسول&rlmخدا صلي الله عليه و آله وسلم شنيدم كه مى&rlmفرمود : « سيقتل بعذراء أناس يغضب اللَّه و أهل السماء » زود است كساني در عذراء كشته شوند كه خداوند و أهل آسمان ( به واسطه آن جنايت ) غضب كنند . - به عنوان « سبئيه » نام برده&rlmاند؛ چنانكه ابن زياد در نامه&rlmاش به معاويه مى&rlmنويسد :



« سركشان از پيروان علي و سبئيان را كه سر كرده آنان حجربن عدي است . . . » تاريخ طبري ج&rlm4 ص&rlm202 ابن زياد به معاويه نوشت « طواغيت من هذه الترابية السبائية رأسهم حجر بن عدي . . . »



حسن بن فرحان مالكي در مقام بيان دروغ&rlmپردازى&rlmهي سيف بن عمر مى&rlmگويد :



« او ( سيف بن عمر ) تنها كسي است كه از اصحاب با عنوان پيروان عبداللَّه بن سبا ياد مى&rlmكند . وي ابوذر و عمار بن ياسر و عدىّ&rlmبن حاتم - رضوان اللَّه عليهم - را در شمار ياران عبداللَّه بن سبا آورده است ؟ ! همين مطلب ( كه بزرگان صحابه را تابعِ فردي يهودي كه به هر نحو مى&rlmخواهد در امورشان تصرف كند معرفي كرده ؟ ) موجب گرديده است كه وي را به زندقه متهم كنند . » نحو إنقاذ التاريخ الاسلامي ص&rlm149



افسانه ابن سبا حربه&rlmي بر ضد صحابه



هر جريان تاريخي را كه بتوانند با تحريف ، وسيله طعن به صحابه پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم و حاميان خاندان آن حضرت قرار دهند ، آن جريان را به عبداللَّه بن سبي افسانه&rlmي و يارانش ( صحابه پيامبر ) نسبت مى&rlmدهند .



حسن بن فرحان مالكي مى&rlmگويد :



« سيف بن عمر تنها كسي است كه از شورش كنندگان بر عثمان ، با عنوان «ا تباع عبداللَّه بن سبا » ياد مى&rlmكند ! با وجود اينكه در ميان آنان از صحابه و تابعين جليل القدر بوده&rlmاند . . . مثلاً عبدالرّحمن بن عديس بلوي از اصحابي بود كه در بيعت شجره حضور داشت .



مالك اشتر نخعي را به تديّن و حقانيّت مى&rlmشناسيم ، اينها از كساني بوده&rlmاند كه بر عثمان خروج كرده&rlmاند ، اينها همه&rlmاش با سندهي صحيح ثابت است كه مقام را گنجايش بحث آن نيست .



همچنين فرزندان بُدَيل بن وَرْقاء خُزاعي از صحابه بوده&rlmاند ، عمرو بن حمق خزاعي از صحابه و مهاجرين و از كساني هستند كه بر عثمان شوريدند .



تعجب است از كسي كه معاويه را در خروج بر علي عليه السلام معذور مى&rlmداند ! امّا عذر عبدالرّحمن بن عديس را در خروج بر عثمان نمى&rlmپذيرد ! در حالى&rlmكه عبدالرّحمان بن عديس از معاويه برتر و با فضيلت&rlmتر است . او از اصحاب بيعت رضوان است ، امّا معاويه و عمرو بن عاص و اهل شام كه در صفين با علي عليه السلام جنگيدند ، آن روز اسلام نياورده بودند . پس ابن عديس از همه آنان بهتر و برتر است . با اين حال اين مورّخان - به متابعت از سيف بن عمر - ابن عديس را از سبئيه مى&rlmدانند ، سبحان اللَّه ، اصحاب رسول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم و أصحاب بيعت رضوان سبئي ؟ ! نحو إنقاذ التاريخ الاسلامي - حسن بن فرحان المالكي ص&rlm148



رفع تشنگي از سراب



نويسنده پس از نقل چند حديث ، در مورد عبداللَّه بن سبا اينگونه اظهار مى&rlmكند :



« اين بود چند روايت از كتب معتبر و متنوّع كه در علوم رجال و فقه و فرق بود . »



از آنجا كه نويسنده يا نويسندگان با علوم اسلامي آشنايي نداشته&rlmاند و آنچه نوشته&rlmاند ، مطالبي ديكته شده بوده است ، اولاً : ندانسته&rlmاند كه آنچه نقل كرده&rlmاند از يك كتاب بيش نيست و آن « رجال كشي » است كه ديگران از آن نقل كرده&rlmاند . پس استناد ، به كتابهي متنوّع صورت نگرفته است .



ثانياً : اين عالم مجهول و ناشناخته ، فرق ميان كتب فقه و رجال رإ؛ نمى&rlmداند؛ زيرا با اينكه تنها از كتب رجال و فرق ، مطلب كشي را بازگو كرده ، تصوّر مى&rlmكند كه اين كتابها در موضوعات مختلفي است . تنها كتابي كه غير رجالي است ، شرح نهج البلاغه ابن ابي الحديد معتزلي است !



طبق نقل كشي - همانگونه كه پيشتر دانستيم - عبداللَّه بن سبا شخص مطرود و ملعون در نزد شيعه است ، نه شخصيت افسانه&rlmي كه سيف&rlmبن عمر ساخته و در برخي از كتب غير معتبر اهل سنت آمده است .



اكنون به جا است كه تفاوت ميان شخص واقعي و افسانه&rlmي روشن شود :



ج : تفاوت&rlmهي شخص واقعي و شخصيت افسانه&rlmي



شخص واقعي ويژگى&rlmهي خاص خود را دارد و نمى&rlmتوان در آن دخل و تصرفي كرد .



اما شخص افسانه&rlmي همچو مومي در اختيار سراينده افسانه است و هرگونه كه بخواهد مى&rlmتواند آن را بسازد و شخصيّت و خصوصيات او را طبق اهداف افسانه&rlmپرداز شكل دهد ، به همين جهت هر چه را كه بخواهند مى&rlmتوانند به او نسبت دهند .



هر چند اين وجود افسانه&rlmي را به راحتي مى&rlmتوان با اهداف سازندگانش تطبيق داد ، امّا آنگاه كه با واقعيّات خارجي تطبيق داده مى&rlmشود ، كوس رسوايى&rlmاش گوش فلك را كر مى&rlmكند؛ به&rlmخصوص اگر كسي كه مى&rlmخواهد از اين افسانه بهره&rlmگيري كند ، با فرهنگ مردمي كه مى&rlmخواهد اين افسانه را بري آنان نمايش دهد آشنايي نداشته باشد .



مانند آيت&rlmاللَّه افسانه&rlmي اين داستان ، كه با جامعه شيعه هيچ تماسي نداشته و از منابع اهل سنت نيز بي خبر بوده است ، از اين رو است كه به نتايج مضحكي ، مانند موارد زير مى&rlmرسد :



* 1 . اثبات شخصيت ابن سبا و وجود فرقه&rlmي كه او را ياري مى&rlmكردند و حرف او را مى&rlmزدند كه اين فرقه سبائيت نام دارد .



آنچه نقل شده ، احتمال شخصي مرتد و منفور در نزد شيعه را ايجاب مى&rlmكند - كه به مجازات خود رسيد و هيچ پيرو و فرقه&rlmي نداشت .



چنانكه ( از قول ابو ريّه عالم مصري ) گذشت ، كه هيچ اثري از اين فرقه در تاريخ به چشم نمى&rlmخورد .



* 2 . ابن سبا مردي يهودي بود كه مدّعي اسلام شد ، گرچه او تظاهر به اسلام نمود .



عبداللَّه بن سبا ، با فرض وجود ، شخصي مجهول الهويه بوده و دين قبلي او روشن نيست . در هر صورت فرقي نمى&rlmكند كه پيشتر مشرك بوده و منافقانه اسلام آورده يا پيرو دين يهود بوده است .



قرآن كريم ، شايد در متجاوز از صد آيه از مشركان و يهود ، كه منافقانه اسلام آورده&rlmاند ، خبر داده ، كه ممكن است از ميان آنان يكي هم شخصي به نام عبداللَّه&rlmبن&rlmسبا بوده كه چون رسوا شد به كيفر خود رسيد ، اما ساير منافقان ، كه ناشناخته ماندند ، به سمپاشي بر ضدّ شيعه پرداختند و يكي از حربه&rlmهايشان اين بوده كه عبداللَّه بن سبا را بري اهداف شوم خود علم كنند و به دشمني خود با علي ، اميرالمؤمنين عليه السلام و شيعيانش ، جامه عمل بپوشانند .



* 3 . او اولين كسي بود كه بدعت طعن بر ابوبكر و عمر و ديگر صحابه - رضوان اللَّه عليهم - را اختراع نمود .



از مطلب بالا ، دو مطلب زير برداشت مى&rlmشود :







1 - طعن بر صحابه



همانگونه كه روشن شد ، به وجود آورندگان عبداللَّه بن سبي افسانه&rlmي ، سنّت طعن بر صحابه را پايه&rlmگذاري كرده بدعت نهادند و اصحابي را كه پيامبرخدا صلي الله عليه و آله وسلم به&rlmنام ستوده بودند؛ مانند ابوذر ، حُجر بن عدي و . . . مورد طعن قرار داده و لقب « سبئيه » را بري آنان اختيار كردند . آنان اين افسانه را ساختند تا بدين وسيله عمل طعن زنندگان بر صحابه گرامي و بلكه عمل قاتلان و ظالمان صحابه را توجيه كنند؛ قاتلاني كه در سرتاسر سرزمين&rlmهي اسلامي آن زمان ، سبّ امير المؤمنين عليه السلام خليفه و وصي پيغمبر ، پسر عمو و داماد رسول&rlmخدا ، جان نبي گرامي ، همو كه سبّ و دشمني با او سبّ و دشمني با پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و نشانه نفاق است ، را رواج دادند .



2 - عدم اعتقاد به ابوبكر و عمر



نخستين گروه از صحابه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به ابوبكر و عمر اعتقاد نداشتند ، از آن جمله به اتفاق منابع معتبر سني و شيعه ميان علي عليه السلام و ابوبكر و عمر منافرت وجود داشته است . اكنون ما تنها به نقل دو مدرك ، كه اهل سنت آنها را پس از قرآن معتبرترين كتب مى&rlmدانند؛ يعني بخاري و مسلم ، اكتفا مى&rlmكنيم :



در صحيح مسلم آمده است : كه عمر به عباس و علي عليه السلام گفت : شما دو تن معتقديد كه ابوبكر كاذب ، آثم ، غادر و خائن بود و نيز عقيده داريد من هم كاذب ، آثم ، غادر و خائن هستم . صحيح مسلم ، كتاب الجهاد والسير ، باب 15 حكم الفى&rlmء ، ج&rlm4 ، ص&rlm28 ، ح&rlm49 مؤسسه عزّالدين. صحيح بخاري نيز همين حديث را مكرر آورده و به جي جمله « كاذباً ، آثماً ، غادراً ، خائناً » گفته است : شما دو تن ( عباس و علي عليه السلام ) ابوبكر را چنان و چنين مى&rlmدانيد . . . صحيح بخاري ، كتاب&rlmالنفقات ، باب 180 حبس نفقةالرجل ، ح&rlm272 ، ج&rlm4 ، ص&rlm121 و 122



و همان ، كتاب المغازي ، باب 129 ، ح&rlm526 ، ج&rlm3 ، ص&rlm188



و همان ، كتاب الاعتصام ، باب 117 ما يكره من التعميق و التنازع في العلم ، ج 4 ، ص 754 ، ح&rlm2112




و شيعه در آنچه همه منابع معتبر اسلامي به حضرت علي عليه السلام نسبت مى&rlmدهند ، از اميرالمؤمنين عليه السلام پيروي مى&rlmكنند و ربطي به اين شخصيت افسانه&rlmي ندارد .



« بدعت » چيست ؟



چيزي را كه جزو دين نيست ، از دين شمردن بدعت است . به عبارت ديگر بدعت چيزي است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آن را تشريع نفرموده باشند و پس از آن حضرت ، آن چيز را به دين بيافزايند . در حالي كه :



اوّلا : همه مسلمانان اتفاق نظر دارند كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ابوبكر و عمر را به عنوان خليفه نصب نكرد .



ثانياً : اعتقاد به خلافت ابوبكر و عمر جزو دين نبوده كه انكار آن بدعت باشد ، بلكه مى&rlmتوان گفت اعتقاد به خلافت ابوبكر و عمر را - چون پيامبر آنان را به خلافت نصب نفرمود - جرو دين قرار دادن بدعت است .



به خصوص كه هيچ دليل معتبري مانند اجماع و . . . كه بتوان از خلافت ابوبكر و عمر دفاع كرد ، وجود ندارد ، به همين جهت امير المؤمنين عليه السلام در نهج البلاغه اين چنين محاجه مى&rlmفرمايد :



« وَا عَجَبَاهْ أَ تَكُونُ الْخِلاَفَةُ بِالصَّحَابَة وَلاتَ - كُونُ بِالصَّحَابَةِ وَ الْقَرَابَةِ » نهج البلاغه ، صبحي صالح ، حكمت 192 ، ص&rlm502



فإن كنت بالشّوري ملكت أمورهم*فكيف بهذا و المشيرون غيّب



و إن كنت بالقربي حججت خصيمهم* فغيرك أولي بالنّبيّ و أقرب&rlm همان مدرك .



نتايج مضحك ديگر كه نويسنده بدان&rlmها رسيده است



* 4 . او ( عبداللَّه بن سبا ) اوّلين كسي بود كه از امامت اميرالمؤمنين عليه السلام سخن&rlmگفت .



* 5 . و او اوّلين كسي بود كه مدعي شد أميرالمؤمنين وصي پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است . »



دو مطلب پيشگفته ، آن قدر واهي است كه نياز به پاسخ ندارد و خود شاهدي است بر سستي مطالب ديگر كتاب .



بسي جي شگفت است كه وي مدعي است مذهب شيعه را دارد امّا آيات فراواني؛ چون آيه اولي الأمر ، ولايت ، تطهير و . . . را كه شيعه در مسأله امامت و خلافت ، به آن&rlmها استشهاد مى&rlmكنند ، نديده است و نيز از احاديث متواتر در مسأله امامت كه ده&rlmها كتاب در آن نوشته شده بي خبر است؛ مانند كتاب&rlmهي : كفاية الأثرِ علي بن محمد الخراز القمي ، شاگرد شيخ صدوق ، كه احاديثي در امامت و معرفي امامان معصوم به نامشان و عدد و صفاتشان ، از بيش از 20 تن صحابه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نقل كرده است و نيز كمال&rlmالدّين و امالي صدوق و كافي كليني و امالي مفيد و غاية المرام بحراني و بحارالأنوار علاّمه مجلسي و اثبات الهداة شيخ حرّ عاملي و غيبت شيخ طوسي و . . . كه محدّثان بزرگ و فرهيخته شيعه نوشته&rlmاند .







ونه است كه او از ميان همه ، در به اصطلاح تحقيقش ، تنها به افسانه عبداللَّه بن سبا دست يافت ، كه ساخته و پرداخته سيف بن عمر كذابِ زنديق است .



اگر اين عالِمِ افسانه&rlmي ، لا اقل چند صباحي در يكي از روستاهي شيعه نشين عراق يا ايران و لبنان سكونت داشت و پي منبر روحاني روستا مى&rlmنشست ، چنين سخنان مسخره&rlmي را نمى&rlmگفت؛ زيرا حتماً مى&rlmشنيد كه در « يوم&rlmالإنذار » در ابتدي دعوت ، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم علي عليه السلام را به وصايت و خلافت برگزيد و احاديث فراواني بر اين حقيقت دلالت دارد كه از آن جمله است : روايت ابن بابويه ( شيخ صدوق رضوان اللَّه عليه ) با سند متصل از علي بن ابى&rlmطالب عليه السلام كه فرمود :



چون آيه ( وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ ) شعراء : 214 نازل شد ، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرزندان عبدالمطّلب را ، كه در آن هنگام چهل تن - يكي بيشتر يا كمتر - بودند دعوت نمود و فرمود : كدام يك از شما بعد از من ، برادر ، وارث ، كمك&rlmكار ، وصي و خليفه&rlmام در ميان مسلمانان خواهيد بود ؟ اين مطلب را بر آنان يك به يك عرضه كرد و همه سر باز زدند تا اينكه نزد من آمد ، در پاسخ آن حضرت گفتم : من ، ي رسول خدا . فرمود : ي فرزندان عبدالمطّلب ، بعد از من ، اين ( علي ) وارث ، وزير و خليفه من در ميان شما است . پس مردم برخاسته ، به همديگر نگريستند و خنديدند و به ابوطالب گفتند : به تو فرمان داد تا از اين بچه بشنوي و اطاعت كني ! علل الشرايع ، ص 170 ، ح 2 و سعدالسعود ، ص 105 ؛ تفسير برهان ، ج&rlm3 ص&rlm190 ح&rlm2



خوب بود اين نويسنده بي هويّت ، بري اجري مأموريت خود ، تنها به آنچه به او ديكته شده اكتفا نمى&rlmكرد و به منابع تاريخي ، تفسيري و حديثي اهل سنت مراجعه مى&rlmكرد ، در اين صورت شرمنده مى&rlmشد از اينكه چنين دروغ&rlmهي رسوايي را بنويسد . گويا وي توان مراجعه به منابع اهل سنت را نيز نداشته است ! زيرا نه تنها منابع معتبر شيعه بر اعلان وصايت و خلافت علي بن ابى&rlmطالب عليه السلام به وسيله پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ، از آغاز دعوت به اسلام ، گواه است ، بلكه در منابع اهل سنّت نيز ، اين مطلب متواتر نقل شده است كه به گوشه&rlmي از آن اشاره مى&rlmكنيم :



1 - حديث « يوم الإنذار » را بسياري از محدثان ، مورّخان و مفسّران اهل سنت نيز نقل كرده&rlmاند كه از آن جمله طبري در تاريخ خود ، با اختلاف اندكي در عبارات آورده است . تاريخ طبري ، ج&rlm2 ، ص&rlm63



2 - پس از واقعه « يوم&rlmالإنذار » هر كس از رسول خدا مى&rlmپرسيد وصي شما كيست ؟ آن حضرت با همان جملات ، علي عليه السلام را معرفي مى&rlmكرد .



و برخي ديگر؛ مانند حاكم حسكاني در شواهدالتنزيل و متقي هندي در كنزالعمال آورده&rlmاند كه سلمان از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم پرسيد : «م َنْ وَصيّكَ ؟ » ؛ « وصي شما كيست ؟ » فرمود : « وصي من همان است كه اسرارم را به وي سپرده&rlmام ، بهترين كسى&rlmكه بعد از خود به جي مى&rlmگذارم ، كسي كه وعده&rlmهي مرا جامه عمل مى&rlmپوشد و دَينم را ادا مى&rlmكند و او على&rlmبن ابى&rlmطالب است . » شواهد التنزيل ج&rlm1 ص&rlm98 و 99 و كنز العمال ج&rlm11 ص&rlm610



3 - ابن عساكر از بريده نقل مى&rlmكند كه گفت : حضرت نبي گرامي صلي الله عليه و آله وسلم فرمود : هر پيامبري را وصي و وارثي است ، همانا علي عليه السلام وصي و وارث من است . تاريخ ابن عساكر ، ج&rlm42 ، ص&rlm392



4 - ابويعلي در مسند خود آورده است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمود : و امّا تو ي علي ، من از تو هستم و تو وصي مني . مسند ابي يعلي الموصلي ، ج&rlm4 ، ص&rlm345 ، رقم 132 ( 2459 ) .



5 - گروه بسياري از محدثان اهل سنت ، پس از ذكر حديث متواتر منزلت «ا َنْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَي إِلاَّ أَنَّهُ لاَ نَبِيَّ بَعْدِي » سبل&rlmالهدي والرشاد ، ج 11 ، ص 292 اين عبارت را آورده&rlmاند ، كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمود : سزاوار نيست من بروم ، مگر اينكه تو خليفه و جانشين من باشي . كتاب السنة ، ص 551 ؛ مسند احمد ، ج 1 ، ص 330 و المستدرك ، ج 3 ، ص 132



و به علي عليه السلام فرمود : « أَنْتَ وَلِيّ كُلّ مُؤمن بَعْدي » همان



و نيز فرمود : غير از در خانه علي عليه السلام ، تمام درهايي را كه به مسجد باز مى&rlmشود ، ببنديد .



و فرمود : « مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَإِنَّ مَوْلاهُ عَلِيّ » ؛ كشف&rlmالغمه ، ج&rlm1 ، ص&rlm292 «ه ر كس من مولا و صاحب اختيار اويم ، صاحب اختيار او علي است . »



از جمله كساني كه اين مضمون را نقل كرده&rlmاند : احمد بن حنبل در مسند ، مسند احمد بن حنبل ج&rlm1 ص&rlm331 حاكم نيشابوري در المستدرك ، المستدرك ج&rlm3 ص&rlm133 و 134&rlmنسائي در سنن كبرى&rlm . السنن الكبري ج&rlm5 ص&rlm113 و خصائص امير المؤمنين عليه السلام&rlm خصائص اميرالمؤمنين عليه السلام ص&rlm64 و ابن ابي عاصم در كتاب السنه&rlm كتاب السنة ص&rlm551 و552 و589 و هيثمي در مجمع&rlmالزّوائد مجمع الزوائد ج&rlm9 ص&rlm120 و طبراني در المعجم&rlmالكبير المعجم الكبير ج&rlm12 ص&rlm78 و ابن حجر در الإصابه&rlm الاصابة في تمييز الصحابة ج&rlm4 ص&rlm468 و ابن عساكر در تاريخ مدينه دمشق&rlm تاريخ مدينة دمشق ج&rlm42 ص&rlm102 و 99 و متقي هندي در كنزالعمال مى&rlmباشند . كنز العمال ج&rlm11 ص 608 ، رقم 32945



6 - در برخي از منابع اهل سنت همراه با حديث منزلت اين تعبير آمده است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمود : « خَلَّفتُكَ أنْ تَكُونَ خَلِيفَتِي » ؛ « تو را جانشين خود قرار دادم تا جانشين من باشي » هيثمي در مجمع&rlmالزّوائد مى&rlmگويد : اين حديث را طبراني در معجم الأوسط نقل كرده و راويان آن رجال صحيح&rlmاند . مجمع&rlmالزوائد ، ج&rlm9 ، ص&rlm110



متّقي هندي نيز در كنزالعمال جمله : « لا يَنْبَغِي اِلاّ وَ أَنْتَ خَلِيفَتِي » ؛ «س زاوار نيست مگر اينكه تو خليفه و جانشين من باشي » كنز العمال ، ج 11 ، ص 606 ، رقم 32931 را آورده است .



7 - ابن عساكر در تاريخ مدينه دمشق ، از ابن عباس نقل مى&rlmكند كه مى&rlmگفت : فتنه&rlmي در پيش است ، هركس از شما با آن روبرو شد ، به دو چيز تمسّك جويد : كتاب خدا و على&rlmبن ابى&rlmطالب عليه السلام ؛ زيرا شنيدم&rlmكه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در حالى&rlmكه دست علي عليه السلام را گرفته بود ، مى&rlmفرمود :



« اين ( علي ) نخستين كسي است كه به من ايمان آورد و اوّل كسي است كه در روز قيامت با من مصافحه مى&rlmكند و او فاروق اين امّت است كه ميان حق و باطل جدايي مى&rlmافكند . او ( علي ) آقا و رييس و ملجأ مؤمنان است و مال پناه و ملجأ ستمگران . او صديق اكبر بزرگ&rlmترين راستگو و او درِ « مدينه علم » من است كه از آن مى&rlmتوان به سوي من آمد و او خليفه و جانشين من بعد از من است . » تاريخ مدينه دمشق ج&rlm42 ص&rlm42 و 43



8 - حديث شريف غدير « مَنْ كُنْتُ مَوْلاَهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَوْلاَهُ . . . » كه بسياري از علمي اهل سنت آن را متواتر دانسته&rlmاند ، از جمله ذهبي در سير اعلام النبلاء ، پس از نقل حديث غدير از جابر ، كه گفت :



« ما در جُحفه ، در غدير خم ، بوديم&rlmكه جمعيت زيادي از قبايل مختلف حضور داشتند . پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم از خيمه&rlmي بيرون آمد و سه مرتبه با دست مباركش اشاره كرد ، پس دست علي عليه السلام را گرفت و فرمود : « مَنْ كُنْتُ مَوْلاَهُ فَعَلِيٌّ مَوْلاَهُ . . . » .



مى&rlmافزايد : « اين حديث جدّاً در سطح بالا از خوبي و نيكويي است و متن آن متواتر است . » ؛ « حَسَن عال جدّاً و مَتنُهُ فَمُتواتِرٌ » . سير أعلام النبلاء ج&rlm8 ص&rlm334 و 335



رواياتي كه دلالت مى&rlmكند پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم علي عليه السلام را وصي خود قرار داد ، نه تنها در منابع حديثي شيعه بيش از تواتر است ، كه در منابع حديثي اهل سنت نيز متواتر مى&rlmباشد . اكنون ما به گوشه&rlmي از آن اشاره كرديم .



روشن است كسي كه اين همه روايت از پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم را در منابع حديثي شيعه و سني ناديده انگارد و آنچه آن حضرت فرموده است را ، به يك شخصيت افسانه&rlmي نسبت دهد و بگويد : « طبعاً اين مقوله را از يهوديت نقل كرده بود ! » نه تنها شيعه نيست ، كه سني هم نمى&rlmتواند باشد و بايد هويّت او را از كلماتش به دست آورد .



* * *


























تشيع ، مذهب اهل بيت عليهم السلام



نويسنده گرچه اصرار دارد خود را شيعه بنماياند امّا هرچه بيشتر تلاش مى&rlmكند ، رسواتر مى&rlmشود . او در فصل دوم كتابش تحت عنوان « تشيع و مذهب اهل بيت عليهم السلام » مى&rlmگويد :



« در نزد ما شيعيان معروف است كه فقط ما پيرو و دوستدار اهل بيت عليهم السلام هستيم و مذهب شيعه به ادعي ما به&rlmطور كلّي بر محبّت اهل بيت عليهم السلام استوار است . . . »



مذهب شيعه ، چنانكه پيشتر نيز اشاره شد ، بر اعتقاد به خلافت بلا فصل امير مؤمنان عليه السلام استوار است كه به نصب الهي و تبليغ پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و امامت ائمه اثني عشر عليهم السلام صورت گرفت . اّما محبّت خدا و اوليايش و دشمني با دشمنان خدا و اوليي خدا لازمه اسلام است .



نمى&rlmشود كسي مسلمان واقعي باشد امّا دشمنان خدا و رسول و اولياءاللَّه را دوست بدارد؛ چنانكه خداوند متعال مى&rlmفرمايد :



( لَا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْعَشِيرَتَهُمْ . . . ) مجادله : 22



« نخواهي يافت قومي را كه به خدا و روز قيامت ايمان داشته باشند و دشمنان خدا و رسول را دوست بدارند ، هر چند آنان پدران و فرزندان و برادران و خويشاوندانشان باشند . »



شياطين تفرقه افكن ، علاوه بر اينكه همواره مى&rlmكوشند بذر عداوت و دشمني در دل&rlmهي مسلمانان بيافشانند - مانند نويسنده اين كتاب - تلاششان پيوسته بر اين است شيعه را دشمن پيروان ساير مذاهب جلوه دهند ! شيعه&rlmي كه در طول تاريخ ، مظهر رأفت و محبّت و منادي وحدت ميان مسلمانان بوده است . همين دعوت به اتّحاد و همبستگي موجب گرديده است كه ايادي استعمار و جبهه مشتركِ يهود و نصاري ، بري خنثي نمودن اين تلاش و كوشش به تكاپو و جنب وجوش در آيند و در تأليف چنين نوشتارهايي پي بفشارند .



شايسته توجه است ، لازمه دعوت به وحدت و اتّحاد و محبّت و اُلفت ميان توده&rlmهي مسلمان ، پشت سر نهادن دو اصل مسلّم اسلامي « محبّت خدا و رسول و اهل&rlmبيت عليهم السلام » و « دشمني دشمنان خدا و رسول و اهل بيت » نيست؛ دو اصلي كه آيات قرآن بر آن تأكيد بسيار دارد .



چه اينكه : محبّت به آنان&rlmكه با خدا و رسول و اهل بيت جنگيده&rlmاند و خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را به خاك و خون كشيده&rlmاند و به قاتلان و ظالمان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و خاندانش ارادت مى&rlmورزند و . . . با ايمان سازگار نيست .



اين « آيةاللهي » كه هويّتش روشن نيست ، نگران است كه اگر بري امام حسين عليه السلام روضه خوانده شود و از فاجعه جانگداز كربلا سخن به ميان آيد ، عواطف مردم بر ضدّ نياكانش؛ يعني قاتلان امام حسين عليه السلام مانند شمر ، يزيد و . . . تحريك شود .



امّا خود ، با دروغ&rlmپردازي و تزوير و تحريف ، به اهل&rlmبيت هتك حرمت مى&rlmكند ، تا شايد بتواند احساسات و عواطف مسلمانان را نسبت به شيعه تحريك كند و به هدفش ، كه تفرقه افكني است ، برسد .



اگر اهل سنت با شيعيان ، در محبّتِ اهل بيت عليهم السلام ، هم عقيده هستند ، اين شيعه ناصبي ارادتمند يزيد و شمر ، به يقين بهره&rlmي از محبّت اهل&rlmبيت عليهم السلام ندارد .



تشيع در احاديث اهل بيت عليهم السلام



احاديث فراواني در منابع حديثي شيعه و اهل سنت ، در مورد « شيعه واهميت و موقعيت آنان » از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و ائمه اهل&rlmبيت عليهم السلام آمده است .



پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم و شيعه :



احاديث فراواني از طريق شيعه و سني ، از پيامبرخدا صلي الله عليه و آله وسلم نقل شده كه آن حضرت شيعه را برگِ شجره طيّبه در آيه شريفه زير دانسته است :



( أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماءِ ) . ابراهيم : 24



« آيا نديده&rlmي كه چگونه خدا مثل زده است : كلمه پاكيزه همچون درخت پاكيزه است ، كه ريشه آن ثابت و استوار و شاخه آن در آسمان است . »



پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم همچنين فرموده&rlmاند : « شيعتنا ورقها » ؛ «ش يعيان ما برگهي آن درختند » .



اكنون تنها به چند منبع حديثي از اهل سنّت در پا نويس ارجاع مى&rlmگردد . شواهد التّنزيل حاكم حسكاني ، ج&rlm1 ، ص&rlm407 ، ح&rlm430 و ج&rlm1 ، ص&rlm408 ، ح&rlm431 و ج&rlm2 ، ص&rlm203 ، ح&rlm837 ؛ المستدرك علي الصحيحين ، حاكم نيسابوري ، ج&rlm3 ، ص&rlm160 ؛ تاريخ مدينه دمشق ، ج&rlm42 ، ص&rlm65 و 66 ؛ ينابيع المودّه قندوزي حنفي ، ص&rlm256



احاديث بسياري نيز گواه است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم شيعيان علي عليه السلام را مصداق ( . . . أُولئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ ) ؛ بيّنه : 7 «آ نان هستند كه بهترين مردم&rlmاند » دانسته و فرموده است : « هُمْ أَنْتَ وَ شِيعَتُكَ يا عَلِيّ » ؛ شواهدالتنزيل ، ج&rlm2 ، ص&rlm466 « ي علي ، آنان ، تو وشيعيان تو هستند . »



در اين مورد نيز به ارائه نشاني چند حديث از كتب اهل سنّت بسنده مى&rlmكنيم . شواهد التّنزيل ، ج&rlm2 ، ص&rlm460 و 461 ، ح&rlm1126 و ج&rlm2 ، ص&rlm464 ، ح&rlm1131 ، ج&rlm2 ، ص&rlm467 ، ح&rlm1139 ؛ تفسير روح&rlmالمعاني ، ج&rlm30 ، ص&rlm207 ؛ جامع&rlmالبيان طبري ، ج&rlm30 ، ص&rlm171 ؛ الفصول&rlmالمهمّه ابن صبّاغ ، ص&rlm123 ؛ نورالأبصار ، ص&rlm87 ؛ فرائد السّمطين جويني ، ج 1 ، ص&rlm155 ، ح&rlm118 ؛ كفايةالطالب ، گنجي شافعي ، ص&rlm244 و 245 ؛ تاريخ مدينة دمشق ، ابن عساكر ، ج&rlm42 ، ص&rlm371 و المناقب خوارزمي ، ص&rlm111 ح&rlm120 ؛ تفسير الدُّرالمنثور السيوطي ، ج&rlm8 ، ص&rlm589



از پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم همچنين نقل شده كه فرمود :



( وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ * أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ ) ، واقعه : 10 - 11 «ذ لك عليّ و شيعته هم السابقون إلي الجنّة » ؛ « ايشان علي و شيعيان او هستند ( كه در رفتن ) به بهشت ، بر ديگران پيشي مى&rlmگيرند . » شواهد التّنزيل ، الحاكم الحسكاني ، ج&rlm2 ، ص&rlm295 ، ح&rlm927



و پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم بشارت داد كه خداوند ما و شيعيان ما را از يك طينت آفريد : « فيها طينة خلقنا اللَّه عزّ و جلّ منها و خلق منها شيعتنا » . تاريخ مدينة دمشق ، ابن عساكر ، ج&rlm42 ، ص&rlm65 ؛ بشارةالمصطفي ، ص&rlm207



اميرالمؤمنين عليه السلام و شيعه :



رواياتي كه در مدح و ستايش شيعه از امير المؤمنين عليه السلام نقل شده ، فراوان است ، و ما اكنون بري نمونه ، يك حديث از منابع اهل سنت وحديثي ديگر از منابع شيعه مى&rlmآوريم :



* حاكم حسكاني از اصبغ بن نباته روايت كرده است كه گفت : از علي عليه السلام شنيدم كه مى&rlmفرمود : پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم دست مرا گرفت و فرمود : « برادرم ! در ( ثَواباً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ اللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الثَّوابِ . . . وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ لِلْأَبْرارِ ) آل عمران : 195 و 198 تو ثواب و پاداشي و شيعيانت نيكانند . شواهد التنزيل ، حاكم حسكاني ، ج&rlm1 ، ص&rlm178 ، ح&rlm189



* * سيدبن طاووس و علاّمه مجلسي نامه&rlmي را از امير المؤمنين عليه السلام خطاب به شيعيان نقل كرده&rlmاند كه متن نامه چنين است :



« بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ، مِن عبد اللَّه عليّ أمير المؤمنين إلي شيعته من المؤمنين و المسلمين ، فإنَّ اللّهَ يقول : ( وَ إِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْراهِيمَ ) صافّات : 83&rlmو هو اسم شرّفه اللَّه تعالي في الكتاب و أنتم شيعة النبيّ محمّد - صلّي اللّه عليه و آله - كما أنّ من شيعته إبراهيم اسم غير مختصّ ، و أمر غير مبتدع و سلام عليكم » . كشف المحجّة لثمرة المهجّة للسيد بن طاووس 173 ، و بحار الأنوار ، ج&rlm30 ، ص&rlm8



« بسم اللَّه الرحمن الرحيم ، از بنده خدا علي ، امير مؤمنان عليه السلام به پيروانش از مؤمنان و مسلمانان . خداوند مى&rlmفرمايد : « و از شيعيان او ابراهيم بود » و شيعه نامي است كه خداوند متعال در قرآن گرامى&rlmاش داشته و شما شيعه محمد صلي الله عليه و آله وسلم مى&rlmباشيد؛ همانگونه كه ابراهيم عليه السلام از شيعيان وي بود . اين نام نه مخصوص ابراهيم است و نه نام جديدي است و درود بر شما . »



مدعيان تشيّع



نا گفته پيداست كه وجود افرادي چون نويسنده يا نويسندگان كتابِ اشاره شده ، كه خود را شيعه مى&rlmنامند و به دشمنان اهل بيت وفادارند و از تحريك احساسات بر ضدّ يزيد و شمر رنج مى&rlmبرند ، مختص به اين زمان نيست . در زمان امير مؤمنان و ديگر معصومان عليهم السلام كساني يافت مى&rlmشدند كه در خدمت علي عليه السلام بودند اما آن حضرت را امام معصومِ منصوب از جانب خدا نمى&rlmدانستند ! آنان - همانگونه كه تهيّه كنندگان كتاب مى&rlmپسندند - با دشمنان علي عليه السلام نه تنها دشمن نبودند كه سر دوستي نيز داشتند و دل آن حضرت را خون كرده بودند .



اينان سخنان و ديدگاه اهل&rlmبيت عليهم السلام در مورد شيعه را ، آنگونه كه خود مى&rlmخواهند تفسير مى&rlmكنند و عنوان « تشيع از ديدگاه اهل بيت عليهم السلام » را آورده و گلايه&rlmها و شكوائيه&rlmهي علي عليه السلام نسبت به چنين افرادي را به عنوان « ري امير المؤمنين عليه السلام » نسبت به شيعيان مخلصي همچون مالك اشتر ، حجربن عدي ، عمار ياسر و . . . قلمداد مى&rlmكنند . اين شيعيان راستين ، مورد ستايش و مدح رسول&rlmخدا صلي الله عليه و آله وسلم و امير مؤمنان عليه السلام هستند ، در حالي كه سيف&rlmبن عمر دروغ&rlmپرداز و . . . آنان را سبئي مى&rlmنامند و برخي از رجالى&rlmهي متعصّب اهل&rlmسنت ، به هتك ايشان مى&rlmپردازند .



امير مؤمنان عليه السلام آن دسته از - به اصطلاح - شيعيان را نامرد مى&rlmخواند كه در جنگ با معاويه سستي مى&rlmكردند و از كساني گلايه&rlmمند بود كه نسبت به انحرافات به وجود آمده در قبل از امير مؤمنان عليه السلام وفادار بودند و بدان تعصب مى&rlmورزيدند ، تا حدي كه در برابر آن حضرت مى&rlmايستادند و مانع از اصلاح آن انحرافات مى&rlmشدند .



كساني مخاطبان علي عليه السلام در اين شكوائيه&rlmها و گلايه&rlmها بودند كه اميرمؤمنان عليه السلام را در سطح معاويه و خليفه چهارم مى&rlmدانستند و اگر به آنها شيعه علي گفته مى&rlmشد ، مانند اطلاق شيعه معاويه به پيروان معاويه بود؛ با اين تفاوت كه اينان در حمايت از علي عليه السلام سست بودند؛ چون علي عليه السلام با عقايد و هواهايشان هماهنگي نداشت ، امّا آنان كه پيرامون معاويه حضور داشتند ، با وي هم عقيده و هم داستان بودند .



مخاطبان امام حسن عليه السلام



نويسنده ، سخنان اعتراض&rlmآميز امام حسن عليه السلام نسبت به مخالفانش را به عنوان « ري امام حسن عليه السلام در باره شيعه » مطرح مى&rlmكند در حالي كه پس از شهادت امير مؤمنان عليه السلام همان كساني كه دل آن حضرت را خون كرده بودند . آنان كه معتقد به خلافت خلفي سه&rlmگانه بوده و علي عليه السلام را خليفه چهارم مى&rlmدانستند . آنان كه معاويه را به عنوان يكي از اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم محترم مى&rlmشمردند و در جنگ با وي سستي مى&rlmكردند . آنان&rlmكه شخصيتي چون امام حسن عليه السلام را مانند شيعيان راستين ، معصوم و مفترض&rlmالطاعه نمى&rlmدانستند و حاضر بودند وي را دست بسته تحويل دشمنش معاويه دهند ، مخاطبان آن حضرت در خطبه&rlmهايش بودند .



به&rlmهمين جهت است كه به مجرد سلطه بني اميّه بر كوفه ، آنان بدون اينكه تغيير عقيده دهند ، شيعه آل ابي سفيان بر آنان اطلاق مى&rlmشد . چنانكه امام حسين عليه السلام به آنان چنين خطاب فرمود :



« وَيْلَكُمْ يا شيعَةَ آلِ أَبي سُفْيانَ ! إِنْ لَمْ يَكُنْ لَكُمْ دينٌ وَ كُنْتُمْ لا تَخافُونَ الْمَعادَ ، فَكُونُوا أَحْراراً في دُنْياكُمْ » . « وي بر شما ، ي شيعيان آل ابو سفيان ، اگر دين نداريد و از روز جزا نمى&rlmترسيد ، در دنيايتان آزاده باشيد . » ابصار العين ، الشيخ محمد بن طاهر السماوي : 37 &rlm مخاطبان امام حسين عليه السلام&rlm كتاب پيشگفته ، دشمنان امام حسين عليه السلام را كه همان شيعيان آل&rlmابى&rlmسفيان&rlmاند ، شيعه امام حسين مى&rlmخواند و سخنان آن حضرت در نكوهش آنان رابه عنوان : « ري امام حسين عليه السلام » در باره شيعه ذكر مى&rlmكند ، در حالي كه گفتيم امام حسين عليه السلام آنان را « شيعه آل ابي سفيان » مى&rlmخواند . اهل كوفه همان&rlmهايي بودند كه وقتي اميرمؤمنان عليه السلام خواست شريح قاضي را - كه منصوب از جانب عمر بود - از قضاوت عزل كند ، فريادشان به وا عمرا بلند شد ! كوفيان آن&rlmهايي بودند كه چون امير مؤمنان عليه السلام از نماز جماعت در نوافل ماه مبارك رمضان (ت راويح ) منع كرد ، تظاهرات به راه انداختند كه چرا از سنت عمر نهي مى&rlmشود ؟ ! اين سنّيان متعصّب و شيعيان آل ابي سفيان پيوسته مورد طعن و لعن امير مؤمنان ، امام حسن ، امام حسين و امام زين&rlmالعابدين عليهم السلام بودند . مگر اينكه كسي بگويد آنان كه به امام حسين عليه السلام نامه نوشتند ، چون آن حضرت را بر يزيد ترجيح مى&rlmدادند شيعه بودند ! ولي هر چند برخي همچون ذهبي گفته&rlmاند ، هركس علي عليه السلام را بر عثمان ترجيح دهد شيعه است ، امّا كسي را سراغ نداريم كه گفته باشد هر كس حسين عليه السلام را بر يزيد ترجيح دهد شيعه است . نويسنده ، لشكر عمر سعد و شمر و اهل كوفه را شيعه پنداشته و خطبه&rlmهي حضرت امام زين&rlmالعابدين عليه السلام و فاطمه صغري و زينب كبري پس از فاجعه كربلا در مذمت لشكريان عمر سعد و اهل كوفه را به عنوان « ري امام زين&rlmالعابدين عليه السلام و ري فاطمه صغري - سلام اللَّه عليها - و ري زينب كبري - سلام اللَّه عليها - در باره شيعه » مطرح مى&rlmكند . مناسب&rlmتر اين بود كه اين آيت&rlmاللَّه العظمي افسانه&rlmي ، خطبه&rlmهي امام زين&rlmالعابدين عليه السلام و فاطمه صغري و زينب كبري را چون مستلزم تحريك احساسات وعواطف مردم بر ضدّ يزيد و شمر بود ، محكوم مى&rlmكرد تا وفاداري خود به يزيد و شمر را بهتر به اثبات برساند؛ زيرا پس از امام حسين عليه السلام ديگر در كوفه حكومت اهل&rlmبيت عليهم السلام طرف&rlmدار نداشت ، تا اين حامي بني اميّه لااقل آنان را شيعه بخواند و مذمّت&rlmهي امام و اهل&rlmبيت را متوجّه آنان كند . امام باقر عليه السلام و شيعيان&rlm ابو بصير نقل مى&rlmكند كه امام باقر عليه السلام فرمود : گوارا باد بر شما نامي كه خداوند عطايتان كرد . گفتيم : ي فرزند رسول خدا ! آن كدام نام است ؟ فرمود : « شيعه » ، خدا در قرآن فرموده است : ( وَ إِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْراهِيمَ * إِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ ) ؛ صافات : 83 و 84 « ابراهيم حتماً از شيعيان او بود ، در آن هنگام كه دلي تسليم به نزد پروردگارش آورد . » و فرموده : ( هذا مِنْ شِيعَتِهِ وَ هذا مِنْ عَدُوِّهِ ) ؛ . قصص : 15 « اين شيعه و آن دشمنش بود . » و بري همين رسول خدا فرمود : « شِيْعَةُ عَلِيٍّ هُمُ الْفائِزُونَ يَومَ الْقِيامَةِ » ؛ بشارةالمصطفي ، ص&rlm161 «ش يعيان علي رستگاران در روز قيامت&rlmاند . » . شرح الأخبار ، القاضي النعمان بن محمد ، ج&rlm3 ، ص 367 ، اين مضمون در تفسير قمي ج&rlm2 ، ص&rlm223 ؛ تفسير مجمع البيان ، ج&rlm8 ، ص&rlm448 ؛ بحار الانوار ، ج&rlm12 ، ص&rlm29 ، ح&rlm5 نيز آمده است &rlm امام باقر عليه السلام شيعيان را همچون جدش رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم برگ شجره طيبه در آيه شريفه ( أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ . . . ) ابراهيم : 24 معرفي نموده ، مى&rlmفرمايد : «ا لورق شيعتنا و محبّونا أهل البيت » ؛ « برگ ( شجره طيّبه ) شيعيان ما و دوستان ما اهل بيت هستند . » شواهد التنزيل ، ج 1 ، ص&rlm406 ، ح&rlm428 &rlm امام صادق عليه السلام و شيعيان&rlm حديثي از امام صادق عليه السلام نقل شده&rlmكه مضمونش چنين است : چون خدا ابراهيم عليه السلام را آفريد ، انوار مقدس پيامبر و علي و فاطمه و حسن و حسين و ساير ائمه عليهم السلام را به وي نماياند ، او در اطراف آن انوار نورهي فراواني ديد و پرسيد : اين&rlmها نور كيست ؟ گفتند : « يَا إِبْرَاهِيمُ هَؤُلاءِ شِيعَتُهُمْ شِيعَةُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عليه السلام »؛ «ا ي ابراهيم آنان شيعيان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و اهل بيت او و شيعيان على&rlmبن ابي طالب عليه السلام هستند . » چون ابراهيم اوصاف آنان را شنيد گفت « اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ شِيعَةِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام » ؛ « بار الها ! مرا از شيعيان اميرالمؤمنين عليه السلام قرار بده » و خداوند در قرآن خبر داده است : ( إِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْراهِيم ) . تفسير برهان : 4 ، ص&rlm20 ؛ الحدائق الناضره ، ج&rlm8 ، ص&rlm171 ؛ الفضائل شاذان ، ج&rlm158 ؛ العروة الوثقي ، ج&rlm2 ، ص&rlm62 ؛ مستدرك الوسائل ، ج&rlm4 ، ص&rlm187 و ص&rlm398 ؛ بحارالانوار ، ج&rlm36 ، ص&rlm151 ، ح&rlm131 و ص&rlm213 ح&rlm15 ، تأويل الآيات الظاهرة ، ص 485 و 486 &rlm امام موسي كاظم عليه السلام و شيعيان&rlm حاكم حسكاني حنفي در شأن نزول سوره « التين » ، از امام موسي كاظم عليه السلام حديثي نقل كرده كه ( إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ ) ؛ تين : 8 « مگر آنان&rlmكه ايمان آورده ، عمل صالح انجام دادند ، كه بري آنان پاداشي است جاودان . » مقصود از اين آيه ، امير مؤمنان عليه السلام و شيعيان آن حضرت&rlmاند . شواهد التنزيل ، ج&rlm2 ، ص&rlm456 ، ح&rlm1123 &rlm



برداشت و نتيجه&rlmگيري :



نويسنده كتاب ، پس از بيان بخشي از سخنان امير مؤمنان و امام حسن و امام حسين و امام زين&rlmالعابدين عليهم السلام و فاطمه صغري و زينب كبري ، در مذمّت اهل كوفه كه چرا در جنگ و مبارزه با بني اميّه سستي مى&rlmكردند و يا چرا با بني اميّه همدست گرديده ، آن جنايات بزرگ را مرتكب شدند ، نتيجه&rlmهايي مى&rlmگيرد كه با آنچه گفته شد ، نتيجه بحث كاملاً دگرگون مى&rlmگردد .



روشن است كه گلايه امير مؤمنان عليه السلام و ائمه اهل&rlmبيت عليهم السلام از كساني مانند نويسنده اين كتاب و همفكران او است .



امّا در پايان ، وي قسمتي از حديث مفصلي كه در مدح شيعه آمده است را تقطيع كرده؛ به&rlmگونه&rlmي كه بتواند از آن مذمت شيعه را استفاده كند .



ناخود آگاه شيعه را مى&rlmستايد



اين حديث مفصل را ، كه مشتمل بر فضائل فراواني بري شيعه آل&rlmمحمد صلي الله عليه و آله وسلم است ، شيخ كليني در روضه كافي و شيخ صدوق در فضائل الشّيعه و شيخ مفيد در كتاب اختصاص و علي بن يونس العاملي در الصراط المستقيم و علاّمه مجلسي در بحار الانوار و . . . آورده&rlmاند . مضمون حديث اين است ، كه آنچه دشمنان شيعه به عنوان تنابز بالألقاب و مذمّت بر شيعه اطلاق مى&rlmكنند تا آنان را بيازارند ، خداوند آن لقب را بگونه بسيار نيكويي بري آنان ذخيره كرده بود ، امام صادق عليه السلام با بيان اين حقيقت به اصحاب خود و شيعيان تسلّي مى&rlmدهد و آن واژه « رافضه » است ، كه دشمنان اهل&rlmبيت ، شيعيانِ آن&rlmها را با اين لقب مى&rlmآزردند و آن را - همچون نويسنده كتاب - به عنوان سرزنش و مذمّت بر شيعه اطلاق مى&rlmكردند و آنان را رافضه مى&rlmخواندند .



بيان چند واژه



پيش از يادآوري خيانت نويسنده و بيان حديث شريف مناسب است بگونه مقدمه ، به حقيقتي اشاره كنيم :



برخي از مفاهيم با متعلقشان معني مى&rlmدهند؛ مانند مؤمن ، كافر ، شيعه ، رافضي و . . .



واژه « مؤمن » ، اگر بدون متعلّق به كار گرفته شود ، به معني مؤمن به خدإ؛-- و رسول و قيامت است؛ مانند ( مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثى&rlm وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً . . . ) ؛ نحل : 97 « هر كس عمل نيكو به&rlmجا آورد؛ خواه مرد باشد ، خواه زن و حال آن&rlmكه مؤمن است ، پس او رابه زندگي پاكيزه&rlmي زنده مى&rlmداريم . »



واژه مؤمن گاهي در مورد مؤمن به باطل و طاغوت نيز اطلاق شده است؛ مانند ( وَ الَّذِينَ آمَنُوا بِالْباطِلِ وَ كَفَرُوا بِاللَّهِ ) ؛ عنكبوت : 52 «آ نان&rlmكه ايمان به باطل آورده و به خدا كفر ورزيدند . » و ( يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَ الطَّاغُوتِ ) ؛ نساء : 51 « به جبت وطاغوت ايمان مى&rlmآورند . » و ( أَ فَبِالْباطِلِ يُؤْمِنُونَ وَ بِنِعْمَتِ اللَّهِ هُمْ يَكْفُرُونَ ) ؛ نحل : 72 « آيا به باطل ايمان مى&rlmآورند وبه نعمت خدا كفر مى&rlmورزند ؟ » كه اطلاق « آمنوا » و «ي ؤمنون » ، بر ايمان به باطل و طاغوت شده است كه لازمه كفر به خداست .



واژه « كافر » ، معمولاً در مورد كافر به خدا و رسول خدا به&rlmكار مى&rlmرود ، ولي گاه بر كافر به طاغوت و اهل باطل و . . . اطلاق شده است .



مانند ( فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ ) ؛ بقره : 256 « پس هركسي به طاغوت كفر ورزد وبه خدا ايمان آورد . » و ( يُرِيدُونَ أَنْ يَتَحاكَمُوا إِلَي الطَّاغُوتِ وَ قَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِهِ ) ؛ نساء : 60 «م ى&rlmخواهند بري قضاوت به نزد طاغوت روند ، وحال آن كه امر شده&rlmاند به آن كفر ورزند . » و . . .



« يكفر » و « يكفرون » و « ان يكفروا » به كفر به طاغوت و . . . اطلاق شده است ، كه لازمه آن ، ايمان است ، امّا هرگاه بدون قرينه مؤمن گفته شود به معني مؤمن به خدا و رسول خدا و قيامت است . هر چند با قرينه مى&rlmتوان به مؤمن ، كافر يعني كافر به طاغوت و باطل اطلاق كرد و مى&rlmتوان به كافر ، مؤمن به طاغوت اطلاق نمود .



واژه « شيعه » ، نيز از همين دسته است . شيعه به معني پيرو است ، شيعه علي عليه السلام و شيعه معاويه و ابو سفيان ، امّا هرگاه شيعه ، بدون اضافه و قرينه ، آورده شود ، بر شيعيان علي عليه السلام اطلاق مى&rlmگردد .



واژه « رافضه » ، نيز از همين گروه است . رافضي آن كسي است كه به دور مى&rlmافكند حق يا باطل را ، آنان كه كلمه « رفض » را در شيعه به عنوان « تنابز بالألقاب » يعني مذمّت به&rlmكار گرفته&rlmاند ، مرادشان رفض حق است ، امّا آنچه قابل انطباق بر شيعه است و در حديث امام صادق عليه السلام آمده ، اين است ، كه شيعيان رفض كفر و باطل نموده و به حق پاى&rlmبندند .



نويسنده ، مزوّرانه و خائنانه ، از حديث مفصلي كه در مدح شيعه آمده ، جمله&rlmي را برگزيده و با حذف همه قرائن ، كلمه رافضي كه به معني رويگرداني از باطل در آن به&rlmكار رفته را بر معني نامناسبش حمل كرده است و جمله : « لا وَ اللَّهِ مَا هُمْ سَمَّوْكُمْ وَ لَكِنَّ اللَّهَ سَمَّاكُمْ بِهِ ( الرَّافِضَةُ ) » كه در واقع مدح بسيار بليغي است ، را به عنوان مذمّت نقل كرده است .



بيان مضمون حديث



چون حديث مفصل است ، ما تنها به چند جمله آن ، كه روشن كننده مقصود امام صادق عليه السلام است اكتفا مى&rlmكنيم :



ابوبصير از اذيّت و آزار گروهي از اراذل و اوباش به امام صادق عليه السلام شكايت كرد و گفت : آنان با لقب رافضه ما را سرزنش مى&rlmكنند و آزار مى&rlmدهند و حتي با اين بهانه ، خون ما را حلال دانسته و امنيّت را از ما سلب كرده&rlmاند . امام صادق عليه السلام او را چنين دلداري و تسلّي داد كه : ي ابا بصير ، خدا اين نام را بري شما انتخاب كرده است ، سپس امام عليه السلام پيشينه اين نامگذاري را چنين بيان فرمود :



رافضيان فرعون و هامان :



هفتاد نفر از بنى&rlmاسرائيل با فرعون بودند ، چون گمراهي فرعون و هدايت و حقانيّت موسي عليه السلام بري آنان آشكار شد ، فرعون را رفض و رها كردند و به موسي ملحق شدند . آنان در ميان سپاهيان موسي عليه السلام ، از همه در عبادت و تلاش و كوشش در راه حق سخت كوش&rlmتر بودند و موسي عليه السلام و هارون و ذرّيه اين دو را از همه بيشتر دوست مى&rlmداشتند . لشكريان موسي به اين افراد مخلص كه فرعون و راه باطل او را رها كرده بودند ، « رافضه » مى&rlmگفتند . پس خدا به موسي امر كرد : اين نام را در تورات بري آنان ثبت كند و فرمود : من اين نام را به آنها عطا كردم . سپس خداوند اين نام را ذخيره كرد تا آنگاه كه شما فرعون و هامان و لشكريانش را رها و رفض كرديد و از محمد و آل محمد عليهم السلام پيروي نموديد ، به اين نام ناميده شديد . الاختصاص شيخ مفيد ، ص&rlm104 ، روضه كافي ، ص&rlm34 ، فضائل الشيعه شيخ صدوق ، ص&rlm21 ، الصراط المستقيم على&rlmبن يونس&rlmالعاملي ، ج 3 ، ص&rlm76 ؛ بحارالانوار 47 ، ص&rlm391



پس نام « رافضه » كه خداوند به شيعه عنايت كرده ، به معني رفض و طرد كنندگان باطل و گروندگان به حق است؛ مانند : ( فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى&rlm . . . ) .



اشك تمساح



كسي كه با نام مستعار و همچنين مذهب مستعارِ « شيعه » و نسب مستعار «س يّد » كمر همّت بر هتك اهل بيت عليهم السلام بسته است ، اشك تمساح مى&rlmريزد و در ذيل عنوان « صبر اهل بيت عليهم السلام » مى&rlmگويد :



« اين روايات را چندين بار خواندم و در آنها فكر كردم و در عين حال اينگونه روايات را در دفترهي جداگانه&rlmي يادداشت مى&rlmنمودم . . . »



اين عالم افسانه&rlmي ، با كتب شيعه هيچ آشنايي نداشته است ، غافل از آن است كه خود منبع اباطيلش را قبلاً معرفي كرده و به عنوان همفكران در مقدمه نام چند مزدور معاند را كه بواسطه عقده حقارت و جلب نظر بيگانگان و گردآوردن افراد ساده لوح و افسارگسيخته و سست عنصر به&rlmدور خود با تزوير اين دروغ&rlmها را جمع آوري كرده&rlmاند بر شمرده ، وي بدون مراجعه به منابع اصلي ، نوشتار آنان را عكس&rlmبرداري كرده است .



او اگر فضايلي را - كه امام عليه السلام در اين حديث بري شيعه ذكر نموده - ملاحظه مى&rlmكرد ، شايد از جمله « اللَّهُ سَمَّاكُمْ بِهِ ( الرَّافِضَةُ ) » برداشتي 180 درجه خلاف مرادِ امام عليه السلام از آن نمى&rlmنمود و كمتر به عناد و لجاج در مقابل حق پافشاري مى&rlmكرد .



فضايل شيعه در حديث :



در اين حديث بيست فضيلت ذكر شده است كه آن ها عبارتند از :



1 - خدا جوانان شما را گرامي مى&rlmدارد و از پيرانتان حيا مى&rlmكند .



2 - شما فرعون و هامان و لشكريان آن&rlmها را رها كرديد و به محمد و آل محمد - صلوات اللَّه عليهم اجمعين - گرويديد .



3 - هر گروهي از مردم به راهي رفتند : شما از اهل بيت پيامبرتان پيروي كرديد .



4 - راه خدا را رفتيد .



5 - آنچه خدا برگزيد ، شما همان را برگزيديد .



6 - به خدا قسم شما مورد رحمت الهي هستيد .



7 - خدا از نيكوكار شما مى&rlmپذيرد و از بدكار شما مى&rlmگذرد .



8 - هركس به غير آنچه شما بر آنيد ، خدا را ملاقات كند ، خدا كار خوبي از او نمى&rlmپذيرد و از بدى&rlmهايش نمى&rlmگذرد .



9 - خدا وفرشتگانش ، گناهان&rlmرا ازپشت شيعيان مى&rlmريزند ، آن&rlmچنانكه باد خزان برگ درختان را مى&rlmريزد . اين مطلب را امام عليه السلام از تفسير آيه شريفه : ( وَ الْمَلائِكَةُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ يَسْتَغْفِرُونَ لِمَنْ فِي اْلأَرْضِ . . . )؛ شورى&rlm : 5 « و فرشتگان با ستايش پروردگارشان او را تسبيح مى&rlmگويند و بري كسانى&rlmكه در زمينند استغفار مى&rlmكنند » ، استفاده كرده ، مى&rlmگويد : به خدا قسم استغفار ملائكه بري شما است نه ديگران .



10 - به خدا سوگند از آيه : ( مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ . . . ) ؛ احزاب : 23 « از مؤمنان مرداني هستند كه در پيمان با خدا صادق بوده&rlmاند . » شما اراده شده&rlmايد .



11 - مقصود از متقين در آيه : ( اْلأَخِلاَّءُ يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلاَّ الْمُتَّقِينَ ) ؛ زخرف : 67 « دوستان معاشر در آن روز ( قيامت ) دشمن يكديگرند مگر (پ رهيزگاران ) ما و شيعيان ما هستند » .



12 - صالحين در آيه ، شما ( شيعيان ) هستيد : ( وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقِينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفِيقاً ) ؛ نساء : 69 « آن&rlmكس كه از خدا و رسولش پيروي مى&rlmكند ، با آنان كه خدا به آنان نعمت داده است و انبيا و راستگويان وشهيدان وصالحان خواهدبود وايشان خوب رفيقانى&rlmهستند . »



13 - « الَّذِينَ يَعْلَمُونَ » ؛ « آنان&rlmكه مى&rlmدانند » در آيه : ( قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ إِنَّما يَتَذَكَّرُ أُولُوا اْلأَلْبابِ ) ؛ زمر : 9 «ب گو : آيا آنان كه مى&rlmدانند و آنان كه نمى&rlmدانند يكسانند » اوليي ما هستند .



14 - اهل جهنم شما را اشرار مى&rlmخوانند : ( ما لَنا لا نَرى&rlm رِجالاً كُنَّا نَعُدُّهُمْ مِنَ اْلأَشْرارِ ) ؛ « ص » : 62 « ( آنگاه كه در جهنم مى&rlmگويند ) چه شده است ما را كه نمى&rlmبينيم آناني را كه در شمار اشرار مى&rlmآورديم . »



15 - شما را در آتش جستجو مى&rlmكنند ( امّا در آنجا نمى&rlmيابند ) .



16 - شما در بهشت خشنوديد و مورد اكرام قرار مى&rlmگيريد .



17 - خدا شما را از شرّ شيطان در پناه قرار داده است ، در آيه ( إِنَّ عِبادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ . . . ) ؛ حجر : 42 و اسراء : 65 « بري تو ( ي شيطان ) چيرگي بر بندگان من نيست » به خدا قسم مقصود ( از بندگان من ) غير ما و شيعيان ما نيست .



18 - خدا آمرزش را بري شما لازم گردانيد و فرمود : ( قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى&rlm أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً ) زمر : 53 « ي بندگان من ، كه نسبت به خود زياده&rlmروي كرديد ! از رحمت خدا نا اميد نشويد . خداوند همه گناهان را مى&rlmآمرزد » ، خطابِ «ا ي بندگان من » ما و شيعيانمان هستيم .



19 - مقصود از « مَنْ رَحِمَ اللَّهُ » ؛ « كساني كه مشمول رحمت خدا هستند » ، امير المؤمنين عليه السلام و شيعيان اويند؛ ( يَوْمَ لا يُغْنِي مَوْلًي عَنْ مَوْلًي شَيْئاً وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ * إِلاَّ مَنْ رَحِمَ اللَّهُ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ) ؛ دخان : 41 « آن روز (ق يامت ) هيچ نيازي را دوستي از دوستي برآورده نمى&rlmكند و آنان ياري نمى&rlmشوند . جزكسانى&rlmكه مشمول رحمت خدا باشند و او عزيز و رحيم&rlmاست »



20 - امام زين&rlmالعابدين عليه السلام فرمودند : هيچ كس غير از ما و شيعيان ما بر فطرت اسلام نيست .



اشتباه يا خيانت



نويسنده بي هويّت مى&rlmافزايد :



« شب&rlmهي طولاني مى&rlmنشستم و در آنها نگاه مى&rlmكردم و مى&rlmانديشيدم و گيج مى&rlmشدم ، ناگاه مى&rlmديدم&rlmكه بى&rlmاختيار اززبانم جملاتي رديف مى&rlmشود وبا صدي بلند دارم باخود ورد مى&rlmكنم ، اى&rlmاهل&rlmبيت پيامبر ، ي چهره&rlmهي پاك ومقدس در قبال اين مصائبي كه از شيعيانتان تحمّل كرديد ، خدايتان پاداش دهاد ! » .



گفتني است كه او اگر وجدان داشت ، مى&rlmگفت : ي اهل&rlmبيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آيا آن همه مصيبت كه از گذشتگان ما بني اميّه و بنى&rlmعباس بر شما آمد ، كم بود كه ما راه آنان را دنبال كرده و با كمال بي شرمي به ظلمشان ادامه داده و مى&rlmدهيم ! آيا رسوايي آنها كافي نبود ؟ ! ما كي بايد بفهميم كه نور خورشيد ، بلكه بالاتر از آن ، نورِ خدا را نمى&rlmتوان با پف خاموش كرد ، چه اينكه خدا فرمود : ( يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُا نُورَاللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُونَ ) ؛ صف : 8 « مى&rlmخواهند با دهان&rlmهايشان نور خدا را خاموش كنند ! و حال آن كه خدا نورش را تمام مى&rlmكند ، هر چند كافران را ناخوش آيد . »



كيست كه نفهمد نويسنده كتاب پيشگفته ، به&rlmواسطه شبهه و جهل ، دست به اين جنايت نزده و نوشتن اين كتاب از روي عناد و دشمني با حق و حقيقت بوده است .



معجزه يا توهين ؟



نويسنده كتاب با عنوان « توهين به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم » يكي از معجزات پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را آورده است ، وي و همفكرانش بري اينكه احساسات مسلمانان را بر ضدّ شيعه تحريك كنند ، در ميان منابع حديثي شيعه ، در جستجوي چيزي بودند كه بتوانند از آن به&rlmگونه&rlmي هتك حرمت به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را بيابند ، امّا چيزي نيافتند ، ناگزير به حديثي كه در آن نام « الاغ » آمده و طبق آن حديث ، آن حيوان با حضرت سخن گفته است را آورده و آن را استبعاد نموده ، دستاويز قرار داده&rlmاند .



نويسنده غافل از اينكه اين مطلب در منابع زيادي از اهل سنت هم آمده است&rlm حياة الحيوان الدميري ، ج 1 ، ص&rlm355 ، تاريخ ابن عساكر ، ج&rlm4 ، ص&rlm232 ، ومنابع ديگر . از روي استهزا مى&rlmگويد : « الاغ و حديث » ، « الاغ حرف مى&rlmزند ! »



حيوانات سخن مى&rlmگويند



شايد نويسنده اگر آيه : ( قالَتْ نَمْلَةٌ يا أَيُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَساكِنَكُمْ . . . ) ؛ نمل : 18 « مورچه&rlmي گفت : ي مورچگان ، به خانه&rlmهايتان در آييد . . . » را مى&rlmشنيد و يا اگر سخن هُد هُد را كه گفت : ( . . . أَحَطْتُ بِما لَمْ تُحِطْ بِهِ وَ جِئْتُكَ مِنْ سَبَإٍ بِنَبَإٍ يَقِينٍ . . . ) ؛ نمل : 22 « من به آنچه تو آگاه نيستي ، آگاه شده&rlmام واز ( شهر ) سبا بري تو خبري حتمي آورده&rlmام » مى&rlmشنيد با تعجب و استهزا مى&rlmگفت : مورچه و قرآن ! و يا هدهد و قرآن ! مورچه هم حرف مى&rlmزند ؟ ! هدهد هم حرف مى&rlmزند ؟ !



در منابع حديثي شيعه و سني ، احاديث فراواني آمده است كه سخن گفتن حيوانات با پيامبر گرامي صلي الله عليه و آله وسلم مطرح گرديده؛ از آن&rlmجمله دلائل النبوه بيهقي سخن گفتن شتر ، آهو ، سوسمار ، گرگ و . . . را نقل كرده است .



نويسنده ناشناخته ، از معارف اسلامي اجنبي بوده و نمى&rlmداند كه حيوانات در منطق اسلام و قرآن سخن مى&rlmگويند . در روز قيامت دست و پا و اعضا و جوارح اين دروغ پرداز ، اين عالمي كه هيچ بهره از علم ندارد بر ضدّ او شهادت خواهند داد و او و همفكرانش خواهند گفت : چرا شما بر ضدّ ما شهادت داديد . به آنان پاسخ داده مى&rlmشود : خدايي كه همه چيز را به سخن وا مى&rlmدارد ، ما را نيز به سخن واداشت؛ ( وَ قالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَيْنا قالُوا أَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذِي أَنْطَقَ كُلَّ شَيْ&rlmءٍ . . . ) . فصلت : 20



همه چيز سخن مى&rlmگويد



آري ، همه چيز سخن مى&rlmگويد ، امّا ما نمى&rlmشنويم و افرادي بي ايمان ، همچون مؤلف ، كه قرآن را هم قبول ندارند ، منكر اين واقعيت مى&rlmشوند ! خداوند مى&rlmفرمايد : ( وَ إِنْ مِنْ شَيْ&rlmءٍ إِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ . . . ) . اسراء : 44



نطق آب ونطق خاك و نطق گِل * هست محسوس حواس اهل دل



جمله ذرّات عالم در نهان * با تو مى&rlmگويند روزان و شبان



ما سميعيم و بصيريم هشيم * با شما نا محرمان ما خامشيم



وي اگر منابع حديثي و تفسيري شيعه را ديده بود ، مى&rlmدانست آنگاه كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در جبل&rlmالنور ( غار حِرا ) مبعوث به نبوّت شد ، چون از كوه فرود مى&rlmآمد؛ « فأنطق&rlmاللَّه الجبال والصخور والمدر ، وكلّما وصل إلي شي&rlmء منها ناداه :



« السَّلامُ عَلَيْكَ يَا مُحَمَّدَ ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وَلِيَّ اللَّهِ ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ ، أَبْشِرْ . . . » بحار الانوار 18 ، ص 205 - 207 ، ح 36



« خداوند كوه&rlmها ، صخره&rlmها ، كلوخ&rlmها و هر چه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به آن مى&rlmرسيد را به سخن در آورد ، پس آواز مى&rlmدادند : درود بر تو ي محمد ، درود بر تو ي ولي خدا ، درود بر تو ي رسول خدا ، بشارت باد تو را . . . »



كدام ، توهين به پيامبرصلي الله عليه و آله وسلم است ؟



تعجب است اگر كسي بگويد الاغِ پيامبر از پيشينيانش ، كه در زمان نوح عليه السلام مى&rlmزيسته ، خبر دهد حضرت نوح خطاب به الاغى&rlmكه در زمان خود بوده گفته است : از نسل تو الاغي به وجود خواهد آمد كه پيامبر خاتم بر آن سوار خواهد شد و حمد كند خدي را كه من همان الاغم . اگر گفته شود گياهان و جمادات به پيامبر ، به نبوّت سلام كرده&rlmاند و خلاصه بگويد جماد و نبات و حيوان با پيامبر سخن گفته&rlmاند ، اين توهين و هتك پيامبر است . امّا اگر كسي بگويد نستجير باللَّه پيامبر در بدو نبوت كه جبرئيل بر او نازل شد گمان كرد جن زده شده تا ورقة بن نوفل راهب يهودي يا نصراني به او دلداري دهد كه آن جبرئيل بوده ، جن يا . . . نبوده است ، توهين به پيامبر نيست ؟ ! صحيح بخاري ، ج 1 ، ص 6 باب كيف كان بدء الوحي الي رسول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم



نويسنده كتاب كه به قول خودش سالها در نجف اشرف بوده و در ميان كتب حديث شيعه تفحص كرده ، اگر چيز ديگري پيدا مى&rlmكرد كه آن را به عنوان هتك به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مطرح كند ، مطرح مى&rlmكرد ، مسلّماً او و همفكرانش چيزي جز همين معجزه را مناسب نديده&rlmاند ، امّا تعجب است كه وي بري هتك به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم چرا به بخاري و مسلم و ساير صحاح اهل سنّت مراجعه نكرده تا به احاديثي مانند احاديث زير دست يابد :



1 - پيامبر را سِحر كردند تا هواس پرتي پيدا كرد و نمى&rlmفهميد چه مى&rlmكند يا چه مى&rlmگويد ! صحيح البخاري ، ج&rlm4 ، ص&rlm534 كتاب الجزيه ، باب 869 هل يعفي عن الذمّي إذا سحر ، ح 1342 و همان ، ج&rlm7 ، ص 257 ، كتاب الطب ، باب 412 السحرة ، ح 662 ؛ سنن النسائي ، ج&rlm7 ، ص&rlm112 كتاب تحريم الدم باب سحرة اهل الكتاب .



2 - پيامبر بنا حق افرادي را دشنام مى&rlmداد ! صحيح مسلم ، ج&rlm5 ، ص&rlm168 كتاب البر والصلة والآداب 25 ، باب من لعنه النبي صلي الله عليه و آله وسلم أو سبّه و ليس هو أهلاً لذلك ح&rlm88 ( 2600 ) و ح 89 ( 2601 ) تا ص 172 ، حديث 97 ؛ و صحيح بخاري ، ج&rlm8 ، ص&rlm534 كتاب الايمان والنذور ، باب 857 اليمين فيما لايملك و في المعصية وفي الغصب ، ح 1529 .



3 - پيامبر در نماز با شيطان گلاويز شد ! مسند احمد بن حنبل ، ج&rlm4 ، ص&rlm164 ، ح&rlm11780 ، و ج&rlm7 ، ص&rlm442 ، ح&rlm21062 ؛ صحيح مسلم ، ج&rlm2 ، ص&rlm23 و 24 ، ح&rlm39 و 40 كتاب المساجد و مواضع الصلاة باب 8 جواز لعن الشيطان في أثناء الصلاة .



4 - پيامبر با حالت جنابت نماز خواند ! صحيح البخاري ، ج 1 ، ص&rlm417 و 418 ، كتاب الاذان باب هل يخرج من المسجد لعلة ، ح 604 و 605 ، و سنن النسائي ، ج&rlm2 ، ص&rlm81 كتاب الامامه باب الامام يذكر بعد قيامه في مصلاه أنّه علي غير طهارة



5 - حضور پيامبر در مجلس رقص ، غنا و نوازندگي و تأييد لهو و لعب ! صحيح البخاري ، ج&rlm2 ، ص&rlm435 ، باب 606 الحراب و الدرق يوم العيد ح 896 و باب 607 سنة العيد لاهل الإسلام ، ح 898 و ج&rlm5 ، كتاب المناقب ، ص&rlm269 باب 16 قصة الحبش و قول النّبيّ يا بني ارفدة ، ح 60 و كتاب المغازي ، باب 127 ، ص 176 ح 497 و ج&rlm7 ، كتاب النكاح ، ص&rlm37 باب 49 ضرب الدفّ في النكاح والوليمة ، ح 79 ، و ج&rlm1 ، كتاب الصلاة ، ص&rlm256 باب 310 أصحاب الحراب في المسجد ، و سنن الترمذي ، ج&rlm5 ، ص&rlm580 باب 18 في مناقب عمر بن الخطاب ، ح&rlm3690 و ح&rlm3691 ، ومسند احمد ، ج&rlm5 ، ص&rlm333 ، ح&rlm15720



6 - نسبت بي مبالاتي به حضرت رسول صلي الله عليه و آله وسلم در مورد همسرانش . صحيح البخاري ، ج&rlm1 ، ص&rlm136 باب 109 خروج النساء الي البراز ، و ج&rlm7 ، ص&rlm75 كتاب النكاح باب 116 خروج النساء لحوائجهنّ ، ح 166



7 - نسبت تخلّي به پيامبر دادن درمكان نا مناسب و درمنظر ديگران . صحيح البخاري ، ج&rlm3 ، ص&rlm278 كتاب المظالم باب 453 الوقوف والبول عند سباطة قوم ، ح 690 ، وسنن النسائي ، ج&rlm1 ، ص&rlm19 كتاب الطهارة باب الرخصة في ترك ذلك ، و سنن النسائي ، ج&rlm1 ، ص&rlm31 باب البول في الإناء.



چند حديث پيشگفته ، نمونه&rlmي بود از ده&rlmها روايتي كه در صحاح اهل سنّت آمده است؛ در كتبي كه آنها را صحيح ، بلكه معتبرترين كتاب بعد از قرآن مى&rlmشمارند !



شايد نويسنده اين كتاب كه دشمن اهل بيت بوده ولي خود را مى&rlmخواهد شيعه معرفي كند ، به خاطر اثبات فضيلتي بري ابو بكر و يا عمر هتك به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را جايز دانسته است؛ چون در بسياري از اين احاديث ، ضمن هتك پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ، اثبات فضيلتي بري يكي از خلفي سه&rlmگانه شده است .



منابع حديثي شيعه و حرمت خاندان پيغمبر عليهم السلام



در كتب حديثي شيعه ، مشابه و مانند اين احاديث كمتر يافت مى&rlmشود و اگر هم باشد ، از منابع حديثي اهل سنّت گرفته شده است . در عين حال نويسنده سه حديث نقل كرده است كه هيچ&rlmگونه هتكي نسبت به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در آن وجود ندارد ، ولي او خواسته با تغيير بعضي از كلمات و با بياني جهت دار ، هتك به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را برداشت كند ، امّا موفق نشده است .



موقعيّت علي عليه السلام در نزد پيامبرصلي الله عليه و آله وسلم



حديث اول : علي عليه السلام بر پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم وارد شد ، عايشه پشت سر آن حضرت نشسته بود ، اتاق پر از جمعيت بود ، (ر وشن است كه وقتي جمع زيادي مرد در جايي وجود دارد ، اگر همسر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در آنجا باشد ، از او فاصله مى&rlmگيرد ) . . . علي عليه السلام جايي را نيافت تا بنشيند ، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم (ك ه مى&rlmدانست در پشت سرش جايي وجود دارد ) به علي عليه السلام اشاره كرد و او را به پشت سر خود راهنمايي كرد ، عايشه پشت سر حضرت بود و پوششي داشت ، علي عليه السلام ( به دستور پيامبر ) بين پيغمبر و عائشه ( كه خالي بود ) نشست .



عايشه عصباني شد ( و با لحن غير مؤدبانه ) گفت : جي ديگري غير از دامن من نيافتي ! ؟ ( اين سخن جسورانه و بي مورد عايشه ) پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را خشمگين كرد و فرمود : عايشه ! در مورد برادرم علي مرا نيازار ، او اميرمؤمنان ، آقي مسلمانان و داري چهره&rlmي بر افروخته و درخشان است . روز قيامت بر سر پل صراط افراد را با جهنم تقسيم مى&rlmكند ، پس دوستانش را وارد بهشت مى&rlmكند و دشمنانش را وارد جهنم .



حديث دوم : از امير مؤمنان عليه السلام نقل شده كه فرمود : خدمت پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم رسيدم ، ابوبكر و عمر نيز در مجلس بودند ، ميان پيامبر و عايشه ( كه فاصله&rlmي بود ) نشستم ، عايشه ( با لحني نامناسب و جسورانه ) گفت : جايي غير از ران من يا ران پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم نيافتي ؟ ! (ر وشن است كه اين تعبير مبالغه آميز برخاسته از حسد مى&rlmباشد ) به همين جهت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ( ناراحت شدند ) و فرمودند : عايشه ! ساكت باش ، مرا در مورد علي نيازار ، او برادر من در دنيا و آخرت است . او امير مؤمنان است . روز قيامت خدا او را بر صراط مى&rlmنشاند ، دوستانش را وارد بهشت و دشمنانش را وارد دوزخ مى&rlmكند .



حديث سوم : حديثي طولاني است در فضيلت امير مؤمنان عليه السلام كه نويسنده به قسمتي از آن استشهاد كرده است . ما نيز همان قسمت را نقل مى&rlmكنيم : امير مؤمنان عليه السلام فرمود : با پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم به سفر رفته بوديم ، تنها من افتخار خدمت آن حضرت را داشتم . پيغمبر لحافي داشتند كه غير از آن لحافي نبود . عايشه نيز همراه آن حضرت بود ، ( ناگزير بري جلوگيري از سرما از همان يك لحاف استفاده مى&rlmكرديم ) پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ميان من و عايشه مى&rlmخوابيد (و حايل مى&rlmشد ) و چون بري نماز شب برمى&rlmخاست ، با دست مباركش لحاف را حايل قرار مى&rlmداد به&rlmگونه&rlmي كه لحاف به تشك مى&rlmچسبيد ( وميان من و عايشه كاملا حايل مى&rlmشد ) .



توهين يا احترام



در سه حديث فوق چه توهيني وجود دارد ؟ ! آيا علي عليه السلام كه از آغاز تولّد در دامان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم پرورش يافته بود ، به دستور پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در كنار آن حضرت بنشيند ، توهين به پيامبر است ؟ ! آيا علي عليه السلام كه مورد اعتماد پيامبر است ، اگر در يك طرف پيامبر و همسر پيغمبر در طرف ديگر - آنهم در صورت ضرورت و قبل از نزول آيه حجاب ، در عرف مردمي كه از جهت مسكن در تنگنا بودند و همچون امروز اتاق پذيرايي و محل زندگي مردم جدا نبود و . . . - بخوابد و بكوشند كه هيچ احتمال برخوردي به&rlmوجود نيايد ، توهين به پيامبر است ؟ !



اتصال رو انداز بزرگ هر چند ميان دو نفر فاصله باشد ، هر چند ميان آن دو ، حايل باشد ، هر چند آن دو نفر امين و متّقي باشند و . . . با حيا و عفت سازگار نيست ؟ !



اتصال سقف چطور ؟ اتصال زمين چه گونه ؟



آري ، تعبيرات نامناسبِ عايشه ، توهين به علي عليه السلام است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آن را دفع كرد . آيا ممكن است مسلماني نسبت به پيامبر عناد نداشته باشد و بري تحريك احساسات مسلمانان به يكديگر به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم توهين كند ، و به گروهي از مسلمانان نسبت دهد ؟ !



ننگ و اف بر اين مزدوري



« حق خادم ! »



با اين كلمه مى&rlmخواهد ذهنيت زشت و قبيحي را بري خواننده تداعي كند ، اف بر او . . .



او مى&rlmافزايد :



« آيا پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم . . . راضي مى&rlmشوند پسر عمويشان كه نامحرم است ، در بغل همسرشان بنشيند ؟ ! »



ميان عايشه و پيغمبر نشستن ، در بغل نشستن است ؟ ! اگر او معاند نيست ، سخن امير المؤمنين عليه السلام را كه فرمود : « فجلستُ بينه و بين عائشة » رها نمى&rlmكرد و كلام مبالغه آميز عايشه را با مبالغه دو چندان به علي عليه السلام نسبت نمى&rlmداد . هيچ فقيهي از هيچ مذهبي فتوا نداده است كه مرد و زن نامحرم با پوشش كامل نزديك هم بنشينند و يا در جايي كه زمينش متصل به هم است ، با حايل بخوابند ، حرام است .



همه مسلمانان اتفاق دارند كه تماس بدن زن و مرد نامحرم با يكديگر حرام است .



نويسنده ، حديث ساختگي دعوت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم از عمر بري خوردن حلوا با عايشه ، از ظرف كوچكي كه موجب تماس دست اين دو است را توهين نمى&rlmداند ! كلام عمر كه اگر پيغمبر به حرف من گوش مى&rlmكرد . . . را توهين نمى&rlmداند ! ابن حجر از نسايي از عايشه نقل مى&rlmكند : كه با پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در ظرف كوچكي حلوا مى&rlmخورديم ، عمر از آنجا گذشت ، پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم او را دعوت كرد تا با ما حلوا بخورد انگشت او با انگشتم بر خورد كرد .



عمر گفت : « حس » يا « اوه » اگر پيامبر از من اطاعت مى&rlmكرد هيچ چشمي شما را نمى&rlmديد . فتح الباري العسقلاني ، ج&rlm8 ، ص&rlm391
امّا نشستن علي عليه السلام در كنار پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را توهين مى&rlmشمرد !



او از صدها توهين در احاديث ساختگي اهل سنّت بي تفاوت مى&rlmگذرد امّا با برداشت&rlmهي غلط و احياناً تحريف حديث ، خود اقدام به توهين به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مى&rlmكند .



مترجم تنها چهار حديث نقل كرده ، امّا مى&rlmگويد : « به همين شش روايت اكتفا مى&rlmكنيم » ، ظاهراً رسوايي سخنان مؤلف در دو روايت ديگر ، آشكارتر بوده كه مترجم متعرض آن&rlmها نشده است .



در باتلاق دروغ



اين عالِم افسانه&rlmي ، هرگاه مى&rlmخواهد تظاهر به شيعه بودن كند و شاهدي بر ادعايش بياورد ، بيشتر رسوا مى&rlmشود؛ چراكه دروغي آشكارتر مى&rlmگويد : «م عجزه نوح !



باري ، با چند نفر از دوستان طلبه ، خدمت امام خويي ، اصول كافي مى&rlmخوانديم ، ايشان در شرح اين حديث فرمودند : . . . »



او كه مدعي است از مرحوم كاشف الغطا اجازه اجتهاد گرفته است ، دروس حوزه را نمى&rlmشناسد و مى&rlmپندارد كه در حوزه&rlmهي شيعه نيز همچون حوزه&rlmهي اهل سنّت ، اجتهاد مسدود است ! همانطور كه در حوزه&rlmهي اهل سنت صحيح بخاري مى&rlmخوانند ، در حوزه&rlmهي علميه شيعه نيز به درس اصول كافي مى&rlmروند !



او نمى&rlmداند كه در حوزه&rlmهي علميّه ، كتب حديث به عنوان مرجع و دليل بري مسائل اعتقادي و فقهي به كار گرفته مى&rlmشود ، چون غير قرآن هيچ كتابي درنظر شيعه معصوم و خالي از خطا نيست . احاديث يك&rlmبه&rlmيك ، از جهت سند و دلالت ، بررسي مى&rlmشود و مانند مرحوم آيت&rlmاللَّه خويي رحمه الله نه درسي به عنوان درس اصول كافي داشته&rlmاند و نه به احاديث مرسلي مانند حديث مورد استشهاد اين شخص مجهول الهويه ، توجّهي داشته&rlmاند تحريف ابزار توهين



.



نويسنده نامعلوم ، تحت عنوان « توهين به امير المؤمنين عليه السلام » حديثي را با تحريف و كم و زياد كردن در عباراتش مستهجن جلوه مى&rlmدهد و از روي استهزا ، آن را « كارشناسي قضايي » مى&rlmنامد .



ابتدا مضمون حديث را مى&rlmآوريم و آنگاه به تأويل غرض&rlmآميز نويسنده اشاره مى&rlmكنيم :



در حديث آمده است : زني كه عاشق مرد انصاري شده بود ، بري به&rlmدام افكندنش ، سفيده تخم مرغ را بر دامن لباس ميان دو رانش ريخت و نزد عمر آمد و انصاري را متّهم كرد . . . ! عمر تصميم گرفت مرد انصاري را مجازات كند . انصاري بري بى&rlmگناهي خود قسم مى&rlmخورد و علي عليه السلام نشسته بود .



مرد انصاري از امير مؤمنان عليه السلام در نجات خود كمك مى&rlmخواست ، چون زياد اصرار ورزيد ، عمر نظر علي عليه السلام را در اين مورد خواست ، علي عليه السلام نظر و رأيش را متوجه سفيده تخم مرغ كرد و فرمود : آب جوش آوردند و بر سفيده تخم مرغ ريختند ، چون سفيده بست ، آن زن رسوا شد و اين چنين مجازات از مرد انصاري دفع گرديد . كافي ، ج&rlm7 ، ص&rlm422 ، ح&rlm4



همانگونه كه ملاحظه شد ، در اين حديث ، هيچ نكته مستهجني وجود ندارد ، امّا نويسنده با روح مستهجني كه دارد ، با تعبيرات مسخره&rlmگونه&rlmي مى&rlmگويد :



« حضرت علي - مستشار قضايي عمر بود - بلند شد و بين رانهايش را نگاه كرد . »



دنائت و پستي تا كجا ؟ ! كه عبارت : « به سفيده تخم مرغي كه بين رانهايش بر دامن لباسش ريخته بود نظر كرد » را چنين تحريف مى&rlmكند !



هر چند در حديث هيچ&rlmگونه توهيني به امير مؤمنان عليه السلام وجود ندارد . امّا كارشناس در شيطنت و تزوير اقدام به توهين نموده است . اين حديث را علاّمه مجلسى&rlmازكافي نقل&rlmكرده&rlmاست ودر چاپ و يا استنساخي ، اشتباهي رخ&rlmداده وآن&rlmاينكه در جمله : « وَصَبَّتِ&rlmالْبَيَاضَ عَلَى&rlmثِيَابِهَا بَيْنَ&rlmفَخِذَيْهَا » ؛ « و سفيده تخم مرغ را ميان دو ران بر لباسش ريخت » ، يك واو افزوده شده « و علي ثوبها و بين فخذيها » آمده ، امّا در پاورقي به اين اشتباه تذكّر داده شده ، چون اين نويسنده نامعلوم ديده است كه اگر به آن توجه كند ، ديگر هيچ زمينه بري شيطنتش باقي نمى&rlmماند ، ازاين&rlmرو ، به آن توجهي نكرده است .



مغلطه&rlmي ديگر :



نويسنده ، از زشتي دشنام و سب نسبت به بندگان خدا سوء استفاده كرده ، تحت عنوان : « آموزش دشنام از منبر ؟ ! » ، بدون توجه به آيات قرآن كه فرموده است : ( لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِمَ . . . ) ؛ نساء : 148 « تظاهر به گفتار بد را خدا دوست ندارد ، مگر بري كسي كه به او ظلم شده باشد » بدگويي امير مؤمنان عليه السلام نسبت به يك زن از خوارج را توهين به آن حضرت دانسته با توجه به اينكه خوارج خود را منافقانه - همچون شخصيّت افسانه&rlmي ما - مقدس و متدين معرفي مى&rlmكردند ، گاه معرفي خباثت و دنائت و آلودگي افراد منافقي همچون آن زن لازم بود .



شايد نويسنده ، آياتي همچون :



* ( فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ . . . ) ؛ اعراف : 176 « مثل او همچون سگ است . »



* يا ( مَثَلُ الَّذِينَ حُمِّلُوا التَّوْراةَ ثُمَّ لَمْ يَحْمِلُوها كَمَثَلِ الْحِمارِ يَحْمِلُ أَسْفاراً . . . ) ؛ - جمعه : 5 « مثل آنان كه تبليغ تورات را عهده دار شدند ، سپس پايدار نماندند همچون مثل خر است » .



* و يا ( تَبَّتْ يَدا أَبِي لَهَبٍ وَ تَبَّ ) ؛ مسد : 1 « بريده باد دو دست أبي لهب بريده باد . »



و . . . را آموزش دشنام مى&rlmداند ! او نقل دشنام نسبت به خوارج و همكيشانش را قبيح مى&rlmشمارد ، امّا كار كساني را كه بر فراز منبر رفته ، حضرت علي عليه السلام را دشنام مى&rlmدادند ، كاري قبيح نمى&rlmداند !



كداميك توهين است ؟



اگر كسي بگويد علي عليه السلام در پاسخ جسارت يك زن از خوارج و نواصب ، او را - به حق - مفتضح كرد ، به مقتضي آيه شريفه : ( لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِمَ . . . ) توهين به امير المؤمنين است ؟ ! امّا آنچه در صحاح اهل سنّت آمده و به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نسبت داده است&rlmكه آن حضرت به ناحق افرادي را دشنام مى&rlmدادند ! توهين به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نيست ؟ !



در صحيح مسلم از ابو هريره نقل شده است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمود :



« خدايا ! من از تو عهدي گرفتم كه هيچ&rlmگاه تخلّف نكني و آن پيمان اين است كه من تنها يك بشر هستم ، هر مؤمني را ( به ناحق ) آزردم ، فحش و دشنام دادم ، لعن كردم ، شَلاّق زدم ، آن را بري وي پاكيزگي و قربت قرار ده ، تا به آن وسيله ، روز قيامت به تو تقرّب جويد ! » صحيح مسلم ، ج 5 ، ص&rlm168 كتاب البر والصلة والآداب 25 باب من لعنه النبيّ صلي الله عليه و آله وسلم أو سبه و ليس هو أهلاً لذلك ح&rlm88 ( 2600 ) وح&rlm89 ( 2601 ) تا ح&rlm95



نستجير باللَّه ، كه پيغمبر خدا را ملزم مى&rlmكند و خدا نبايد تخلّف كند !



مگر بشر حق دارد به ناحق فحش دهد يا لعن كند كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم چون بشر است ، حق فحش دادن بي جا را داشته باشد ؟ !



چرا اين احاديث ساخته شد ؟



روشن است كه اين احاديث به وسيله افرادي چون مؤلف وضع گرديده و ايشان خواسته&rlmاند با اين توهين به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ، اثر لعن وسبّ پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را كه به امر الهي انجام گرفت ، نسبت به رسوايي دشمنانش بى&rlmاثر كنند .



تعجب است ، احاديثِ اختراعي بسياري را كه به ناحق ، نسبت سبّ و شتم و لعن و . . . به پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم داده است - در حالي كه او « رَحْمَةٌ لِلْعالَمِينَ » ، « . . . لَعَلى&rlm خُلُقٍ عَظِيمٍ » ، « . . . بِالْمُؤْمِنِينَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ » و . . . بود - توهين نمى&rlmدانند ! تا آن&rlmجا كه بخاري در صحيح و ادب المفرد و مُسلِم نُه حديث در صحيح ، احمد هشت حديث در مسند ، دارمي در سنن ، ابى&rlmداود در سنن و بيهقي سه حديث در سنن خود ، ابن ابي شيبه در المصنف ، صحيح ابن حبّان ، مسند ابن راهويه ، مسند ابي يعلي و بسياري ديگر از علمي اهل سنّت در كتب حديث و تفسير خود ، اين احاديث مشتمل بر توهين شنيع را آورده&rlmاند .



چگونه است كه اينها هتك به ساحت مقدس نبي صلي الله عليه و آله وسلم نيست ؟ ! امّا نسبت رسوا كردن يك زن ناصبي خارجي به امير المؤمنين عليه السلام توهين به آن حضرت و آموزش دشنام از منبر است ؟ !



بنا بر اين ، همانگونه كه خداوند متعال به كسانى&rlmكه مستحق دشنام ولعن هستند ، دشنام و لعن مى&rlmفرستد ، پيامبر و امير مؤمنان و مؤمنان نيز از اظهار بى&rlmزاري و ابراز تنفّر و انزجار از دشمنان خدا روي گردان نيستند ، امّا نسبت سبّ و لعن و شتم و دشنام به ناحق به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم از بزرگترين توهين&rlmها به مقام شامخ آن حضرت است .



معجزه شجاعت و صبر



نويسنده با تعابيري همچون « طناب انداختند ! » و « آيا اميرالمؤمنين عليه السلام تا اين حد بز دل و ترسو بودند ؟ » جريان&rlmهايي را كه پس از پيامبر تحقّق يافت . مى&rlmخواهد انكار كند .



امّا ماجري پس از رحلت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و معجزه شجاعت و صبر علي عليه السلام را ، با توجه به دو جمله&rlmي كه به اتفاق همه مسلمانان؛ اعم از شيعه و سني ، از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نقل شده ، پي مى&rlmگيريم .



اين دو حديث ، به روشني بيانگر موقعيّت حضرت علي عليه السلام پس از رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم است :



1 - « ألا ترضي ان تكون مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَي إِلاَّ أَنَّهُ ليس نَبِ - يُّ بَعْ - دِي » . صحيح بخاري ، كتاب فضائل أصحاب النّبيّ ، باب 39 مناقب على&rlmبن ابى&rlmطالب ح&rlm225 و كتاب المغازي ، باب 195 غزوة تبوك ، ح 857



2 - « يَكُونُ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ كُلّما كَانَ فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ حَذْوَ النَّعْلِ بِالنَّعْلِ وَ الْقُذَّةِ بِالْقُذَّةِ » . من لا يحضره الفقيه للشيخ الصدوق ، ج&rlm1 ، ص&rlm130 ، ح 609 و ... و از كتب أهل&rlmسنّت سنن الترمذي ، ج&rlm5 ، باب 18 ، ح 2641 ، ص&rlm26 ؛ تحفة الأحوذي ، ج&rlm7 ، ص&rlm399 ، ح 2779 ، و مستدرك حاكم ، ج&rlm1 ، ص&rlm129 ، و مجمع الزوائد ، ج&rlm7 ، كتاب الفتن ، باب افتراق الأمم و اتباع سنن من مضي ، حديث 12100 ، ص&rlm514 ، و باب في اتباع سنن من مضي ، حديث 12103 تا 12107 ، ص 516 و 517 و كتاب السّنة ابن ابي عاصم ، رقم 45 ، ص&rlm25 ، و معجم الكبير الطبراني ، ج&rlm6 ، حديث 6017 ، ص&rlm204



پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم در اين دو حديث - كه با سندهي فراواني در كتب شيعه و اهل سنت آمده - فرموده است : علي نسبت به من همچون هارون نسبت به موسي است و آنچه از بني اسرائيل بر هارون در غياب موسي عليه السلام رخ داده ، همان نسبت به علي عليه السلام از سوي اين امّت پيش خواهد آمد . و خداوند آنچه از بني اسرائيل نسبت به هارون پيش آمده است را در سوره اعراف بيان فرموده است :



« موسي به برادرش هارون گفت : در ميان قوم من مرا جانشيني كن و به صلاح عمل كن و راه مفسدان را متابعت نكن . » اعراف : 142



پس از چند آيه كه انحراف بني اسرائيل را در نبود حضرت موسي عليه السلام بيان مى&rlmكند ، جريان بازگشت موسي عليه السلام را چنين آورده است :



« چون موسي به سوي قومش بازگشت ، با خشم و تأسف گفت : پس از من بد عمل كرديد ، آيا به سوي عذاب الهي شتافتيد ؟ لوح&rlmها را افكند و سر برادرش هارون را گرفت به سوي خود كشيد ، ( هارون ) گفت : ي فرزند مادرم ، اين قوم مرا ضعيف شمردند و نزديك بود مرا بكشند ، زبان سرزنش دشمنان را بر من مگشي ، مرا از زمره گروه ستم پيشه به حساب نياور . » همان ، آيه 150



و در سوره « ط - ه&rlm » ، سخن موسي با بني اسرائيل را پس از بازگشت ، چنين نقل مى&rlmكند :



« پس موسي به سوي قومش بازگشت با خشم و تأسّف فرمود : ي قوم ، آيا پروردگارتان وعده خوبي به شما نداد ؟ آيا زمان بسيار گذشته بود ، يا شما مى&rlmخواستيد غضب خدا بر جمعتان فرود آيد ؟ از اين جهت ( عهد ) و وعده&rlmي را كه بسته بوديد تخلف كرديد » طه&rlm : 86



و پس از آياتي چند ، سخنان موسي با هارون چنين آمده است :



« فرمود : ي هارون ، هنگامي كه ديدي آنان گمراه شدند ، چه چيز مانع و جلودار تو بود كه از من تبعيّت كني ( و با آنان درگير شوي ) آيا نافرماني مرا كردي ؟ » همان : 92 و 93



اين سخنان را در حالي موسي به هارون مى&rlmگفت كه سر و محاسن هارون را گرفته و مى&rlmكشيد ، از اين رو هارون گفت :



« ي فرزند مادرم ، ريش و سرم را ( چنين ) مگير ، مى&rlmترسيدم بگويي ميان بني اسرائيل تفرقه افكندي و سفارش مرا به كار نبستي ! » همان : 94



شايد اين نويسنده از خاندان بني اميّه ، اگر اين آيات قرآن را مى&rlmديد مى&rlmپرسيد : آيا هارون تا اين حد ترسو بود ؟ !



او چون مى&rlmدانست كه اگر خواننده به احتجاج طبرسي مراجعه كند ، مى&rlmفهمد كه چگونه جريان موسي و هارون عليهما السلام در مورد پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و علي عليه السلام تكرار شد ! خدعه و تزوير و تحريف او به خوبي فهميده مى&rlmشد و او كه رسوا است ، رسواتر مى&rlmگرديد ، آنچه را كه به طبرسي ( در احتجاج ) نسبت داده ، نشاني نداده است .



مرحوم طبرسي پس از نقل احتجاجات اميرمؤمنان عليه السلام با ابوبكر و عمر و بيان هجوم به خانه و جريان مقدمات شهادت حضرت زهرا عليها السلام چنين مى&rlmگويد :



« ثمّ انطلقوا بعليّ عليه السلام ملبباً بحبل حتّي انتهوا به إلي أبي بكر و عمر » .



« سپس علي عليه السلام را در حالي كه گريبانش را گرفته بودند ، به شدّت كشان كشان به زور به سوي ابوبكر وعمر بردند . »



و در ادامه - پس از اتمام حجّت علي عليه السلام و ابراز شجاعت و بيان علّت مقابله نكردن با خصم و اثبات حقانيت خود و مورد تهديد قرار گرفتن آن حضرت به قتل - تلاوت علي عليه السلام اين آيه شريفه را نقل كرده : ( قالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِي وَ كادُوا يَقْتُلُونَنِي فَلا تُشْمِتْ بِي اْلأَعْداءَ . . . ) . الاحتجاج للطبرسي ، ج&rlm1 ، ص&rlm209 تا ص&rlm216 امّا اين نويسنده ناصبي مى&rlmخواهد با عنوان : « طناب انداختند ! » و پس از نقل ( يا ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِي وَ كادُوا يَقْتُلُونَنِي .. . ) با آوردن جمله :



« آيا امير المؤمنين تا اين حد بزدل و ترسو بودند ؟ »



اين جريان با شكوه و عظمت را ، كه شجاعت روحي علي عليه السلام را به نمايش مى&rlmگذارد ، زشت جلوه دهد؛ شجاعت و عظمتي كه بر شجاعت وي در ميدان&rlmهي جنگ برتري داشت .



نويسنده در ضمن نقل كلمات حضرت فاطمه عليها السلام به امير المؤمنين عليه السلام - كه همچون كلمات حضرت موسي به هارون ، نمايانگر بزرگي فاجعه انحراف از خلافت و اسلام و زمينه&rlmساز بيان حكمت رفتار علي عليه السلام همچون هارون بود - با انتخاب عنوان : « متهم كيست ؟ » و تعبيرهي غلط و مغرضانه در ترجمه كلمات حضرت زهرا عليها السلام مانند :



« خُلق و خوي انسان در تو نيست ! و اينك متهم و غير قابل اعتماد هستي ! .. . »



كينه خود را نسبت به خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ابراز نموده و از دادن نشاني نيز خوداري كرده است .



در جريان حضرت موسي و هارون عليهما السلام با وجود اينكه خود موسي عليه السلام صبر و بردباري را بري عدم تفرقه ميان بني اسرائيل فرمان داده بود ، امّا به دلايلي ، به شدّت با هارون برخورد نمود :



1 - بري به نمايش گذاشتن اهميت ، قباحت و شنيع بودن فاجعه؛ «باخشم و تأسف موسي ، سر و ريش هارون را گرفتن و كشيدن » .



2 - بري به نمايش گذاشتن مخالفت هارون با آن جنايت و انحراف سامري؛ جمله « قوم مرا ضعيف شمردند و نزديك بود مرا بكشند . » آمده است .



3 - بري به نمايش گذاشتن پايبندي هارون به سفارش&rlmها و دستورات موسي عليه السلام ؛ جمله « ترسيدم تو بگويي به سخنان من گوش ندادي و بني اسرائيل را متفرّق و پراكنده كردي آمده تا نشانگر اين مطلب باشد كه آنچه هارون عمل كرده طبق سفارش موسي بود . »



فاطمه زهرا عليها السلام زمينه ساز جلوه عظمت علي عليه السلام



فاطمه زهرا عليها السلام كه پاره تن رسول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم بود ، با كلماتي ، عظمت صبر علي عليه السلام را در عين قدرت به نمايش مى&rlmگذارد ، تا زمينه ساز بيان عذر علي عليه السلام و مخالفت وي شود .



فاطمه عليها السلام مى&rlmگويد : همچون متهم درگوشه&rlmي نشسته&rlmي ، توكه شاه&rlmبال بازان شكاري را در هم مى&rlmشكستي ، اكنون ( اجازه مى&rlmدهي ) تا پرنده بى&rlmبال و پرِ ضعيفي ( شب پره ) بر تو جرئت نموده ، خيانت و جسارت كند ! » 2 . الاحتجاج ، ج&rlm1 ، ص&rlm280 - 282



حضرت زهرا عليها السلام با اين كلمات ، اوج صبر و بردباري را همراه با شجاعت ، بري حضرت علي عليه السلام ابراز كرد و امير المؤمنين عليه السلام با خطاب « يا ابنة الصفوة و بقيّة النبوّة » كلام فاطمه را به جي خطاب پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مى&rlmپذيرد و چنين پاسخ مى&rlmدهد : «ف ما ونيت عن ديني و لا أخطأت مقدوري » ؛ « در دينم سستي نكردم و آنچه در توانم بود انجام دادم . » همان



و با سخنان حضرت زهرا عليها السلام كلام پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم « كه آنچه در بنى&rlmاسرائيل بود؛ النَّعْلِ بِالنَّعْلِ وَ الْقُذَّةِ بِالْقُذَّةِ ، در اين امت رخ خواهد داد » درباره خليفه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم تفسير گرديد .



فاطمه زهرا عليها السلام زمينه ساز بيان فضايل علي عليه السلام



شگفت است كه نويسنده كتاب همواره در صدد است ، فضائلي را كه : نقل توهينِ مشركين و منافقين نسبت به امير المؤمنين عليه السلام در آن آمده ، از بقيّه حديث كه در فضيلت علي عليه السلام است جدا كند و به عنوان «ت وهيني كه در كتب شيعه آمده » ، بازگو نمايد .



شايد او اگر مى&rlmخواست بر ضدّ قرآن چيزي بنويسد ، مى&rlmگفت : قرآن به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم توهين نموده ، چون در قرآن آمده است : ( إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ ) ؛ « همانا او ديوانه است . » امّا خداوند كلام مشركان را نقل مى&rlmكند كه ( يَقُولُونَ ) ؛ « مى&rlmگويند » ( إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ ) تا پس از آن قرآن را توصيف نمايد ، ( وَ ما هُوَ إِلاَّ ذِكْرٌ لِلْعالَمِينَ ) ؛ قلم : 51 و 52 «ن يست آن مگر ياد آور بري عالميان »



در حديثي هم كه تفسير قمي آورده ، فاطمه زهرا عليها السلام از قول زنان ( مشرك يا منافقِ ) قريش ، مذمّت علي عليه السلام را بازگو مى&rlmكند ، تا پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فضايل علي عليه السلام را كه در معراج ديده و از جبرئيل شنيده بود ، بازگويد .



وقتي حضرت زهرا عليها السلام بدگويى&rlmهي زنان قريش را باز گفت . اين امر موجب شد تا پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در ردّ سخن آنان بفرمايد :



« ي فاطمه ، مگر نمى&rlmداني كه خدا به عالم نظر كرد و مرا بر همه مردان عالم به عنوان نبي برگزيد و دوباره به عالم نظر افكند و علي را بر همه مردان عالم به عنوان وصي برگزيد و سپس به عالم نظر كرد و تو را بر تمام زنان عالم برگزيد . ي فاطمه ، چون مرا ( در شب معراج ) به سوي آسمان سير مى&rlmدادند . بر سخره بيت المقدس ، بر سدرة المنتهي ، بر پايه&rlmهي عرش نوشته بود : « أنا اللَّه لا إله إلاّ أنا ، محمّد حبيبي ، أيدته بوزيره ، و نصرته بوزيره » از جبرئيل پرسيدم چه كسي وزير من است ؟ گفت : على&rlmبن ابى&rlmطالب؛ و چون وارد بهشت شدم ديدم ريشه شجره طوبي در خانه علي است . . . »



حديث طولاني است تا به آنجا مى&rlmرسد كه پيامبر تمام مذمت&rlmهي زنان قريش را به عنوان مدح علي عليه السلام بازگو مى&rlmكند و مى&rlmفرمايد :



« . . . ي فاطمه ، خدا پيامبري نفرستاد ، مگر اينكه ذريّه&rlmاش را از صلب خودش قرار داد و خدا ذريّه مرا از صلب علي قرار داد و اگر علي نبود ، بري من ذريّه&rlmي نبود . و حضرت فاطمه عرض كرد : يا رسول&rlmاللَّه ، هيچ كس از اهل زمين را بر علي ترجيح نمى&rlmدهم . پس پيامبر او را به علي تزويج كرد . ابن عباس گفت : به خدا قسم بري فاطمه همسري ( لايق ) جز علي عليه السلام نبود . » تفسير قمي ، ج&rlm2 ، ص&rlm337 و 338



نويسنده ناصبي تازه كار و بي تجربه ، چون به اين حديث كه مملوّ از فضايل علي عليه السلام است مى&rlmرسد ، تنها سخنان زنان قريش را ذكر كرده و سپس مى&rlmگويد :



« اگر اميرالمؤمنين عليه السلام داري همين صفات مى&rlmبود ، حضرت زهرا عليها السلام چگونه به ايشان راضي شد ؟ ! »



گويا مترجم بري اثبات ناصبي بودنش ، كوشيده است تا متن را به&rlmگونه&rlmي به فارسي برگرداند كه هر چه زشت&rlmتر جلوه كند !



وي در اين فصل ، به طور پراكنده ، احاديثي را تقطيع نموده و با حيله و نيرنگ و گاهي بسيار احمقانه تفسير و تأويل كرده تا بتواند هم به اهل بيت عليهم السلام و هم به پيروانشان ( شيعه ) اهانت كند .



فرق ميان كتاب رجالي و كتاب حديثي



نويسنده ، تفاوت ميان كتاب رجالي و حديثي را نمى&rlmداند . وي يا به سخنان آنان كه مطالب را به او ديكته كرده&rlmاند ، توجه نكرده يا عمداً تغافل نموده است .



حديثي كه احياناً در كتب رجالي آورده مى&rlmشود ، مضمون و معني آن ، مراد نيست ، بلكه راهي است بري شناخت راويان ، به همين جهت ائمه رجال شيعه و سنّي ، بري معرفي راويان ، احياناً احاديث منكره و غير قابل قبول آنان را نقل مى&rlmكنند .



چنانكه برخي از علمي رجال اهل سنّت؛ مانند عقيلي و ابن عدي ونسائي و ذهبي و . . . در تراجم ، در ترجمه برخي از راوياني را كه ضعيف شمرده&rlmاند ، احاديثي از آنان به عنوان احاديث منكر آورده&rlmاند .



كتب رجالي بري مطالعه و يا مراجعه به احاديث نيست ، بلكه متخصصين تنها بري بررسي سند احاديث به اين كتب مراجعه مى&rlmكنند .



امّا نويسنده اين كتاب ، عمده اشكالاتي را كه بر احاديث وارد كرده ، احاديثي است كه از رجال كشي نقل مى&rlmكند .



امّا خوشبختانه وي حتي در اين كتاب&rlmها نيز كمتر توانسته است چيزي پيدا كند كه اشكال غير قابل جواب داشته باشد .



او كه به يقين ، نه نجف را ديده و نه آيت&rlmاللَّه خويي رحمه الله را ، خود را يكي از همكاران آن مرحوم در تأليف كتاب « معجم رجال الحديث » معرفي مى&rlmكند .



جالب است كه او حتّي نام كتاب را درست نمى&rlmداند و از آن ، به جي «م عجم رجال الحديث » « معجم رجال الشيعه » نام مى&rlmبرد و در بيان همكاري خود با آقي خويي به دروغ مى&rlmگويد :



« روايات را از ميان كتاب&rlmها جمع آوري مى&rlmكردم . »



او نفهميده است كه ، معجم رجال&rlmالحديث ، مجموعه روايي نيست تا لازم باشد كسي روايات آن را جمع آوري كند ، بلكه در كتب رجالي ، از شرح حال راويان حديث بحث مى&rlmشود . ناداني او موجب گرديده است تا بإ؛؟؟ دروغ ديگري سند رسوايي خود را امضا كند .



و چون با آنچه تا اينجا نوشتيم ، مشت نويسنده تازه&rlmكار باز شد ، ديگر نيازي به ردّ اراجيف ديگر وي كه در اين فصل آورده ، نمى&rlmبينم .



* * *


























ازدواج موقت







گردآورنده يا نويسنده كتاب ، بحث ازدواج موقت را با لحني تمسخرآميز مطرح مى&rlmكند ، در حالي كه به اتفاق همه مسلمانان؛ اعم از شيعه و سني ، ازدواج موقت يا متعه و صيغه ، يكي از احكام اسلام بوده كه آيه قرآن و احاديث رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم بر آن دلالت دارد .



برخي از مسلمانان معتقدند كه اين حكم الهي نسخ گرديده ، ليكن صحابه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و گروهي از تابعين و جمعي از علمي اهل سنت و همه علمي شيعه ، قائل به عدم نسخ اين حكم الهي هستند .



او نمى&rlmداندكه هتك واستهزي احكام&rlmالهي ، هر چند نسخ شده باشد ، موجب كفر است ! و يا چون از ابتدا مسلمان نبوده ، باكي از سخنان كفرآميز ندارد .



قرآن و ازدواج موقت



( فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ . . . ) ؛ نساء : 24 « پس زناني را كه متعه مى&rlmكنيد ، واجب است مهر آنان را بپردازيد . » ، دلالت اين آيه به&rlmطوري واضح و آشكار است كه هركس آن را ديده و تلاوت كرده باشد ، بى&rlmترديد مى&rlmداند كه متعه يكي از احكام قرآن است .



به همين جهت ، طبق آنچه در منابع اهل سنت آمده ، چون كسي از ابن&rlmعباس ، از حكم متعه پرسيد ، با تعجب گفت : مگر قرآن نخوانده&rlmي ؟ ! مگر سوره نساء را تلاوت نكرده&rlmي ؟ ! مگر آيه : ( فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ . . . ) « اِلى&rlm أَجَلٍ مُسَمّى&rlm » را نخوانده&rlmي ؟ ! قابل توجه است كه ابن عباس ، جمله تفسيري « الي اجل مسمي » ؛ « تا مدت تعيين شده » را - كه ظاهراً از پيامبر گرامي صلي الله عليه و آله وسلم شنيده بود - همراه آيه خواند و به آن كس كه مسأله پرسيده بود ، گفت : تو هم چنين بخوان . به تفاسير اهل سنت از آن جمله تفسير جامع&rlmالبيان ، ج&rlm4 ، ص&rlm12 - 13 ، دارلفكر و تفسير الكشف و البيان ، ج&rlm3 ، ص&rlm286 و... مراجعه كنيد.



پيامبرصلي الله عليه و آله وسلم و ازدواج موقت



احمدبن حنبل روايتي با سند نقل مى&rlmكند كه ابن عباس گفت : پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم متعه فرمود . عروة بن زبير گفت : ابوبكر و عمر از متعه نهي كرده&rlmاند . ابن عباس گفت : من مى&rlmگويم : پيامبر چنين فرمود ، او مى&rlmگويد : ابوبكر و عمر نهي كرده&rlmاند ! مسند احمد بن حنبل ، ج&rlm1 ، ص&rlm337



ذهبي نيز به سند خود حديث فوق را از ابن عباس نقل كرده است . سير اعلام النبلاء ، ج&rlm15 ، ص&rlm243



احاديث فراواني از اهل سنت در جواز متعه آمده كه از آن جمله است :



جابر بن عبداللَّه انصاري گويد : منادي پيامبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم بيرون آمد و گفت : پيامبر به شما اجازه داده&rlmاند كه متعه و ازدواج موقّت كنيد . صحيح مسلم ، كتاب&rlmالنكاح ، باب&rlm3 باب&rlmنكاح&rlmالمتعة ، ح&rlm13 و 14 ، ج&rlm3 ، ص&rlm193



فخر رازي مى&rlmگويد : علما در اين سخن اتفاق دارند ، كه متعه در صدر اسلام مباح بوده است . تفسير فخر رازي ، ج&rlm10 ، ص&rlm49



در ادامه بحث نيز بار ديگر تأكيد مى&rlmكند : امّت اجماع كرده&rlmاند ، كه نكاح متعه در اسلام جايز بوده و هيچ كس در اين مسأله مخالفتي نكرده است . همان ، ص&rlm52



صحابه رسول خداصلي الله عليه و آله وسلم و ازدواج موقت



اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم متعه را با استناد به قرآن و سنّت رسول صلي الله عليه و آله وسلم جايز دانسته ، به آن عمل مى&rlmكردند .



در صحيح مسلم آمده است : شخصي از ابن عباس حكم متعه نساء را پرسيد ، وي فتوا به جواز داد . صحيح مسلم ، ص 197 - 198



آري ، متعه ميان اصحاب رواج داشته است .



جابر بن عبداللَّه مى&rlmگويد : ما ، در زمان پيامبر و ابوبكر و عمر متعه مى&rlmكرديم ، تا اينكه روزي عمر از آن نهي كرد . صحيح مسلم ، كتاب النكاح باب 3 النكاح&rlmالمتعه ، ح&rlm15 و 16 ، ج&rlm3 ، ص&rlm193 و194



نور الدّين هيثمي از ابي سعيد خدري نقل كرده كه وي گفت : ما ، در زمان رسول&rlmاللَّه متعه مى&rlmكرديم و اين حديث را احمد و بزار نقل كرده&rlmاند و سند احمد بن حنبل صحيح است . مجمع الزوائد ، ج&rlm4 ، ص&rlm485 باب&rlmالنكاح&rlmالمتعه ، ح&rlm7383



حتي فرزندانِ برخي از صحابه ، از متعه بودند؛ مانند عروةبن زبير ، چنانكه عبدالرّزاق در كتاب المصنّف گويد : عروه به ابن عباس گفت : آيا از خدا نمى&rlmترسي كه متعه را جايز مى&rlmداني ؟ ابن عباس گفت : از مادرت بپرس (ك نايه از اينكه تو خود متعه زاده&rlmي ، چرا چنين مى&rlmگويي ) . عروه گفت : ابو بكر و عمر متعه نمى&rlmكردند . ابن عباس گفت : تا عذاب خدا بر شما نازل نشود دست از اين حرف&rlmها بر نمى&rlmداريد . من از رسول اللَّه صلي الله عليه و آله وسلم بري شما حديث مى&rlmگويم و شما از ابوبكر و عمر ؟ ! سير اعلام النبلاء ، ج&rlm15 ، ص&rlm243 پاورقي 1 و مى&rlmگويد و رجاله ثقات .



عروة بن زبير زاده ازدواج موقّت و متعه&rlmي است كه در زمان خلافت عثمان واقع شد؛ چون او متولد سال 23 و يا 29 هجري است . سير اعلام النبلاء ، ج&rlm4 ، ص&rlm422



ابن حزم نام گروهي از اصحاب را كه متعه را جايز مى&rlmدانستند ، آورده است ، از جمله آنها است :



اسماء بنت ابي بكر



جابر بن عبداللَّه



ابن مسعود



ابن عباس



معاوية بن ابي سفيان



عمرو بن حريث



ابو سعيد خدري



سلمة بن اميّه



معبد بن اميه المحلي ، ج&rlm9 ، ص&rlm519 ، مسالة 1854



و بغدادي در المحبر ، زيد بن ثابت انصاري ، سلمة بن اَكوع اَسلمي و عمران بن حصين خزاعي را نيز جزو كساني از اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مى&rlmشمرد كه متعه را جايز مى&rlmدانستند . المحبر ، ص&rlm289



و حتي برخي گفته و نسبت داده&rlmاند كه : عمر خود اگر دو شاهد عادل را بر آن گواه نگيرند آن را جايز نمى&rlmدانست و متعه را با حضور دو عادل جايز مى&rlmشمرد . المحبر ، ص&rlm289



تابعين و ازدواج موقت



ابن حزم گويد : از تابعين طاووس و عطا و سعيدبن جبير و ساير فقهي مكّه ، متعه را جايز مى&rlmدانستند . و . المحلي ، ج&rlm9 ، ص&rlm520



و نيز مى&rlmگويد : سعيد بن جبير هرگاه به مكّه مى&rlmآمد ، متعه مى&rlmكرد .



قرطبي نيز مى&rlmگويد : تمام پيروان ابن عباس ، از اهل مكّه و يمن ، متعه را تجويز مى&rlmكنند و آن را مذهب ابن عباس مى&rlmدانند . تفسير قرطبي ، ج&rlm5 ، ص&rlm133



بزرگان علمي اهل سنت و ازدواج موقت



بسياري از فقها و محدّثان اهل سنّت نيز قائل به جواز متعه بوده&rlmاند كه از آن جمله اين نظريه را به امامان دو مذهب ، از مذاهب اهل سنّت ، نسبت داده&rlmاند :



1 - مالك بن انس ، امام مالكيان



سرخسي در المبسوط ، المبسوط ، ج&rlm5 ، ص&rlm152 و زرقاني در شرح الزرقان ، شرح&rlmالزرقاني، ج&rlm3، ص&rlm155 و مرغيناني در الهدايه في شرح البدايه ، الهداية في شرح بداية المبتدي، ج&rlm1، ص&rlm190 و ابن الهمام در شرح فتح القدير شرح فتح القدير ، ج&rlm3 ، ص&rlm153 و قرطبي در جامع احكام القرآن تفسير قرطبي ، ج 5 ، ص 133 جواز متعه را به مالك بن انس نسبت داده&rlmاند .



2 - احمد بن حنبل پيشوي حنبليان



ابن قدامه در المغني ، از مقدسي نقل مى&rlmكند كه متعه مكروه است نه حرام؛ زيرا در اين باره ، ابن منصور از احمد بن حنبل پرسيد ، پس او گفت : اگر از آن پرهيز شود بيشتر دوست دارم ، ظاهر اين كلام كراهت است نه حرمت . المغني ، ج&rlm6 ، ص&rlm644



برخي از محدّثان اهل سنّت در اين باره راه افراط رفته&rlmاند .



3 - عبدالملك بن جريج اموي



وي شيخ واستاد بخارى&rlmاست وذهبي او را مهم شمرده ، گويد : او يكي از اعلام ثقات ، بلكه امام و علاّمه و حافظ و شيخ حرم و . . . بود و اوست :



« أوّلُ مَنْ دَوّن العلْمَ بِمَكّةَ » ؛ « نخستين كسى&rlmكه در مكّه علم را تدوين كرد . » .



« وَ كانَ مِنْ بُحُور الْعِلْم » ؛ « او از درياهي علم بود . »



او مى&rlmافزايد : همه علمي رجال بر وثاقت وي اتفاق نظر دارند .



ابن جريج كسي است كه احاديث او به&rlmطور گسترده&rlmي در صحاح ششگانه اهل سنّت ، مسند احمد بن حنبل و معجم طبراني نقل شده است . وي نه تنها قائل به جواز متعه بود ، بلكه در اين امر افراط مى&rlmكرد .



شافعي مى&rlmگويد : وي نود زن متعه داشت ! ذهبي نيز گفته است : هفتاد متعه داشته است !



ابن جريج ، در فهرستي ، نام زناني را كه وي با آنان ازدواج موقت و متعه انجام داده بود ، آورده است سير اعلام النبلاء ، ج&rlm6 ، ص&rlm331 تا 332 و تاريخ بغداد ، ج&rlm7 ، ص&rlm255 تا فرزندانش آنان را بشناسند و در ازدواج&rlmهاى&rlmشان اشتباهي صورت نگيرد .



نويسنده كتاب بري اين&rlmكه به شيعه و احاديث اهل&rlmبيت هتك كند ، با كمال وقاحت و جسارت با سخناني زشت و ناخوشايند و متناسب با شخصيت خودش ، به قرآن و احاديث و سنت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و صحابه و گروهي از تابعين و فقهي اهل سنت هتك نموده و با اين كار ، خود را بهتر شناسانده است . او با اين عمل نشان داده است كه شخصي است بى&rlmسواد ، بى&rlmشخصيت ، بى&rlmشرم و حيا . نه تنها با فرهنگ شيعه آشنايي ندارد ، كه با فرهنگ ساير مسلمانان نيز بيگانه است .



او به&rlmواسطه بي اعتقادي به اسلام و پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و خدا ، از هتك به احكام الهي هيچ باكي ندارد .



به هر صورت ، در اين مطلب كه « متعه يكي از احكام مسلّم اسلام بوده » هيچ ترديدي نيست ، تنها چيزي كه برخي از اهل سنّت در اوائل امر گفته&rlmاند و اكنون در ميان آنان رواج يافته ، نسخ اين حكم الهي است .



در حكم متعه ، اقتضي نسخ نيست



پس از اينكه به ضرورت و دلايل قطعي ، جواز متعه و ازدواج موقّت در اسلام ثابت شد ، در صورتي مى&rlmتوان حكم به نسخ اين حكم الهي كرد كه دليل قاطع ديگري نسخ را ثابت كند ، امّا هيچ دليلي كه بتواند نسخ را ثابت كند ، و لو در منابع حديثي اهل سنّت ، بر اساس مباني اهل سنت نيز يافت نمى&rlmشود .



احاديث شيعه اماميّه نه تنها بر نسخ دلالت نمى&rlmكند ، كه بر تداوم آن ، تا روز قيامت تأكيد دارد .



احاديث اهل سنت چهار دسته&rlmاند :



دسته نخست : احاديثي است كه دلالت بر تشريع حكم متعه مى&rlmكند . اين احاديث از گروهي از صحابه نقل شده است ، از عبداللَّه بن عمر و جابربن عبداللَّه انصاري و سلمة بن اكوع و ابن عباس ، كه پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم متعه را اجازه داده&rlmاند . احاديث 12 و 13 و 14 و 15 از باب نكاح متعه در صحيح مسلم از اين مطلب حكايت مى&rlmكند . در برخي از اين احاديث آمده است كه : اين حكم را از طرف پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به&rlmطور رسمي اعلان كرده&rlmاند؛ « خَرَجَ عَلَينا مُنادي رَسولُ اللَّه » .



دسته دوم : احاديثي است كه دلالت دارد : اين حكم از احكامي است كه قابل نسخ نيست؛ مانند حديث اوّل و دوّمِ همين باب در صحيح مسلم كه در اين احاديث به آيه شريفه زير استناد شده است :



( يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُحَرِّمُوا طَيِّباتِ ما أَحَلَّ اللَّهُ لَكُمْ وَ لا تَعْتَدُوا إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ ) . مائده : 87



« ي كساني كه ايمان آورده&rlmايد ، امور پاكيزه را كه خدا بر شما حلال نموده ، بر خود حرام نكنيد . . . »



آيه كريمه دلالت دارد كه : متعه از طيّبات است و خداوند آن را حلال نموده و هميشه حلال خواهد بود و كسي حق حرام كردن آن را ندارد و تحريم آن تجاوز به حكم الهي است .



دسته سوم : احاديثي كه دلالت مى&rlmكند : متعه در زمان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نسخ نشده و حكم آن پس از پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم همچنان باقي بوده است .



مانند : احاديث 15 ، 16 و 17 از باب نكاح متعه صحيح مسلم كه با صراحت دلالت مى&rlmكند : در زمان ابو بكر و عمر نيز به اين حكم عمل مى&rlmشد تا اينكه عمر از آن نهي كرد .



و همانطور كه پيشتر گذشت ، اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به اتفاق اين نظريه را داشته&rlmاند ، حتي مسند احمد نقل مى&rlmكند كه عمر گفت : متعه سنّت رسول خدا است . مسند احمد بن حنبل ، ج&rlm1 ، ص&rlm49



ساختگي بودن روايات نسخ متعه



دسته چهارم : احاديثي است كه بر نسخ حكم متعه دلالت مى&rlmكند و اين احاديث از دو نفر از صحابه نقل شده است : 1 - علي عليه السلام 2 - سبرةبن معبد الجهني .



* از علي عليه السلام نقل كرده&rlmاند كه فرمود : پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم ما را از متعه نهي كرد؛ مانند ، حديث 29 ، 30 ، 31 و 32 باب نكاحِ متعه صحيح مسلم .



با توجه به اين كه امير مؤمنان عليه السلام به يقين از كساني بودند كه متعه را جايز مى&rlmدانستند ، اين احاديث بى&rlmشك ساختگي است و بر ساختگي و جعلي آن شواهد ديگري وجود دارد كه خواهد آمد .



* احاديث 19 ، 20 ، 21 ، 22 ، 23 ، 24 ، 25 ، 26 ، 27 و 28 را سبرةبن معبد الجهني نقل كرده كه در باب نكاح المتعه صحيح مسلم آمده است . جز اين ، حديث ديگري از سبره سراغ نداريم . تنها كسي كه از او اين حديث را نقل كرده ، فرزندش ربيع است و مى&rlmتوان گفت : صحابي بودن سبره ، تنها با همين حديث ثابت شده است؛ يعني اصلاً روشن نيست كه سبره رسول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم را ديده باشد .



با وجود اين ، احاديث اين دسته ( چهارم ) ، با احاديث دسته دوم و سوم معارض است و با توجه به اينكه راويان آن احاديث ، اشخاصي چون جابربن عبداللَّه انصاري و ابوسعيد خدري و عبداللَّه بن عمر و عبداللَّه&rlmبن مسعود ( كه از بزرگان صحابه و مكثر در حديث بوده ) و نيز خود عمر و . . . هستند ، به&rlmطور مسلم ، بر حديث سبره مقدم است و نمى&rlmتوان به خاطر نقل سبره ، از نقل آن همه صحابه گذشت؛ زيرا عادتاً محال است كه در ميان اصحاب ، حكم تحريم متعه را تنها سبره شنيده باشد .



خطبه&rlmي كه تنها يك نفر آن را شنيد !



آيا چنين چيزي ممكن است پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم خطبه&rlmي ايراد كنند و غير از سبره كس ديگري از صحابه آن را نشنيده باشد .



با جرأت مى&rlmتوان گفت كه جعل احاديث تحريم متعه ، تنها بري توجيه تحريم عمربن خطاب بوده كه در احاديث مختلف با طرق گوناگون ثابت شده است؛ از آن جمله روايتِ 16 و 17 صحيح مسلم است كه در آنها آمده است : « حتّي نَهى&rlm عَنْه عُمَر » و « ثُمَّ نَهانا عَنْهُما عُمَر » .



البته حديث ديگري نيز از سلمةبن اكوع در تحريم متعه نقل شده است . با توجه به اينكه سلمه از كساني است كه متعه را جايز مى&rlmدانست ، طبعاً ، اين حديث هم موضوع مى&rlmباشد .



نويسنده ، بري اينكه اين حكم الهي را زشت نشان دهد ، كوشيده است با دروغ&rlmپردازي و افسانه سرايي ، واقعيت اين حكم را پنهان كند و آنگاه با بى&rlmخبري از احكام نكاح در اسلام؛ اعم از مذهب شيعه و سني ، بسياري از احكام نكاح را به استهزا و تمسخر بگيرد و حال آنكه آن احكام ربطي به متعه نداشته است .



از اين رو ، ابتدا به&rlmطور فشرده به احكام متعه اشاره مى&rlmكنيم ، آنگاه پرده از خيانت و رذالت و جهل و غرض ورزي نويسنده برمى&rlmداريم .



خداوند در قرآن كريم ، دو نوع نكاح و ازدواج تشريع كرده است ، كه در بيشتر احكام ، با يكديگر مشترك&rlmاند؛ « ازدواج دائم » و « ازدواج موقت » شرايط مشترك ازدواج :



.



1 . اجري صيغه عقد 2 . اذن ولي 3 . تعيين مهريه 4 . نگهداشتن عدّه پس ازجدايي 5 . تساوي عدّه وفات 6 . الحاق فرزند 7 . حقّ حضانت مادر 8 . ولايت پدر 9 . محرميت&rlmهي حاصل از عقد 10 . حرمتهي حاصل از عقد 11 . جايز نبودن ازدواج با دو خواهر ، به&rlmطور هم زمان 12 . وجوب نفقه فرزند از متعه 13 . كفويّت از جهت اسلام و كفر 14 . عدم شرط سن در عقد 15 . سنّ جواز مقاربت 16 . وجوب تمكين زن 17 . عدم جواز ترك مقاربت بيش از چهار ماه .



تنها در سه شرط عقد دائم با متعه تفاوت دارد :



1 . متعه از شوهرش ارث نمى&rlmبرد .



2 . نفقه بر شوهر واجب نيست .



3 . احتياج به طلاق ندارد ، بلكه با تمام شدن مدت ، از يكديگر جدا مى&rlmشوند .



* * *







اين عالم افسانه&rlmي ، كه به دروغ مدعي است شاگرد مرحوم علاّمه كاشف&rlmالغطا بوده ، ادعا مى&rlmكند كه افتخار شاگردي آيت&rlmاللَّه شهيد سيد محمدباقر صدر را نيز داشته است ! يعني زماني كه سيد محمد باقر صدر طفل بوده ، او به درس مرحوم كاشف الغطا مى&rlmرفته است و تحصيل را همچنان ادامه داده تا مرحوم آيت&rlmاللَّه صدر بزرگ شده و مراحل علمي را طي نموده و اين آيه&rlmاللَّه افسانه&rlmي در درس وي نيز حضور يافته است ! امّا با اينهمه ، او هيچ&rlmگاه از احكام ازدواج و نكاح آگاه نشده و اين اراجيف را به هم بافته است !



وي عنوان&rlmهايي را به جهت استهزا آورده است؛ مانند : « شرط ايمان ! » با علامت تعجب ، امّا بايد گفت :



اعتقاد « بما أنزل اللَّه » شرط ايمان است



آري ، يكي از شرايط ايمان ، اعتقاد « بِما أَنْزَلَ اللَّه » است و انكار حكمي از احكام خداوند ، كه در قرآن آمده و پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بر آن تأكيد نموده و صحابه و اهل&rlmبيت پيامبر عليهم السلام به آن معتقد بوده&rlmاند - چنانكه گذشت - با ايمان منافات دارد .



ثواب مقابله با بدعت



نويسنده - كه از فضل خدا غافل است - برخي از احاديث وارد شده در ثواب متعه را آورده و با استهزا ، به آنها عنوان : « ثواب صيغه » داده است .



او نمى&rlmداند كه در احاديث و روايات شيعه و سني ، بري نكاح ، ثواب&rlmهي بسياري نقل شده و پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمود : « النِّكاحُ سُنَّتِي وَ مَنْ رَغِبَ عَنْ سُنَّتِي فَلَيْسَ مِنِّي » . روشن است كه متعه يكي از مصاديق و انواع نكاح است و ممكن است بري آن ثواب&rlmهي ويژه&rlmي نيز ذكر شده باشد .



نا گفته نماند كه : آياتي در قرآن كريم و احاديثي در كتب حديث سنّي و شيعه ، در ثواب اعمال وجود دارد كه بري ناآگاهان به فضل الهي ، مايه تعجب است و اگر مانند نويسنده ، ايماني هم نداشته باشند ، آن را به تمسخر مى&rlmگيرند؛ مانند : آيه شريفه :



( مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ ) . بقره : 261



« آنان كه اموالشان را در راه خدا انفاق مى&rlmكنند ، مانند دانه&rlmي گندم است كه هفت خوشه از آن مى&rlmرويد و هر خوشه&rlmي صد دانه ( يعني هفتصد برابر ) مى&rlmشود و خداوند بري هركس كه بخواهد دو چندان مى&rlmكند . »



كسي كه قرآن را باور دارد و با آياتي چون آيه فوق آشنا است ، هيچ&rlmگاه از روايتي مانند سخن امام باقر عليه السلام تعجب نمى&rlmكند و آن را به باد تمسخر نمى&rlmگيرد .



در روايتي آمده است كه راوي از امام پنجم عليه السلام پرسيد :



« آيا متعه ثواب دارد ؟ فرمود : اگر به قصد رضي الهي و مخالفت با كساني باشد كه اين حكم الهي را انكار كرده&rlmاند ، چنين كسي با همسرش سخني نمى&rlmگويد ، مگر اينكه خدا بري او حسنه&rlmي مى&rlmنويسد و دست به سوي او دراز نمى&rlmكند جز آنكه بري او حسنه&rlmي مى&rlmنويسد و چون با او نزديكي كند خدا گناهي از او بيامرزد و چون غسل كند آب از هر مويي كه بگذرد ، خداوند گناهي از او مى&rlmآمرزد » . من لا يحضره الفقيه ، ج&rlm3 ، ص&rlm295 ، ح&rlm18



نويسنده با اين دروغ&rlmپردازى&rlmها مى&rlmخواهد زمينه هتك به حكم الهي را فراهم آورد ، ازاين&rlmرو ، با وقاحت تمام ، آنچه را خدا فرموده و حتي در احاديث اهل سنّت نيز آمده ، كه پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم به آن عمل كرده&rlmاند و نيز اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم - به دلالت روايات متواتر - در زمان آن حضرت بلكه بعد از او ، عمل نموده&rlmاند را ، با تعبيراتي چون : « فعل پستي » ، « عمل زشتي » ياد مى&rlmكند ! و بدينوسيله زشتي و وقاحت خود را آشكار مى&rlmنمايد . او تصوّر مى&rlmكند كه جواز ازدواج بري خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و يا زنان سادات ، هتك به آن&rlmها است !



شاهدي ديگر بر بى&rlmخبري



نويسنده تحت عنوان « سنّ صيغه » مى&rlmگويد :



« اين را هم بدانيد كه بري زن صيغه شونده شرط نيست كه به سن بلوغ رسيده باشد ، بلكه دختر ده ساله را نيز مى&rlmتوان صيغه كرد . »



او بري چندمين بار نشان مى&rlmدهد كه از مسائل ابتدايي مذاهب اسلامي بي خبر است :



اولاً : او نمى&rlmداند ، كه فرقي نيست ميان عقد ازدواج دائم و موقّت ، در عدم شرط سن .



ثانياً : در نظر مشهور فقهي اسلام ، زن در 9 سالگي بالغ مى&rlmشود و دختر ده ساله بالغ است .



ثالثاً : در مقاربت ، سن بلوغ؛ يعني 9 سالگي شرط است ، چه در دائم و چه در موقت و متعه .



بهترين شاهد و دليل بري اين حكم الهي ، ازدواج پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم با عايشه است كه ازدواج در سن شش سالگي و مقاربت در سن نه سالگي انجام گرفت . سير اعلام النبلاء ، ج&rlm2 ، ص&rlm135



رابعاً : هيچ يك از فرق اسلامي؛ اعم از شيعه و سني ، استمتاع و لذت&rlmجويي قبل از بلوغ را حرام ندانسته&rlmاند ، مگر اينكه مستلزم مفسده ديگري باشد ، بلكه استمتاع از دختر رشيد ، قبل از بلوغ ، كه مى&rlmخواهند با وي بعد از بلوغش عروسي كنند ، بري آشنايي با مسائل زناشويي ، گاه لازم و ضروري است .



بعضي از مفاسد تحريم متعه :



نويسنده ، آنچه مناسب بود به عنوان « مفاسد بدعت تحريم متعه » ذكر شود ، به عنوان « مفاسد متعه » آورده و مى&rlmگويد :



« 1 - مخالف با نصوص شرعي است . . . » .



پيشتر روشن شد كه تحريم متعه ، مخالف آيه قرآن و عمل رسول خدا و اصحاب پيامبر و احاديث صحيح در منابع شيعه و سنّي است .



« 2 - اين ديدگاه باعث شده كه روايات دروغيني ساخته شود و . . . » .



مشخص شد كه بدعتِ تحريم متعه موجب گرديد تا احاديثي بري توجيه آن ساخته شود ، كه شواهد وضع در آنها آشكار و روشن است .



« 3 - در اين روايات حتي صيغه با زن شوهر دار . . . جايز دانسته شده است » .



اين روايات كجاست ؟ اين دروغ بزرگ حاكي از عناد و دشمني او با اسلام و مسلمين و حرص وي در ضربه زدن به جامعه اسلامي است .



« 4 - پدران و ديگر اوليي خانواده نيز نمى&rlmتوانند بر دختران باكره&rlmشان مطمئن باشند » .



با شرط اذن اوليا در ازدواج؛ اعم از موقت و دائم ، اين حكم الهي هيچ زياني به كانون خانواده وارد نمى&rlmكند ، بلكه متعه مى&rlmتواند جلو بسياري از گناهان و مفاسد دوران نامزدي را بگيرد ، به اين صورت كه با اذن ولي دختر ، قبل از ازدواج دائم ، داماد بري مدّتي عروس را متعه مى&rlmكند ، به شرط عدم همخوابي ، تا در آن دوران با هم بهتر آشنا شوند و با احراز توافق اخلاقي ازدواج صورت گيرد .



اگر جامعه اسلامي به بدعت « تحريم متعه » پايبند باشد ، يا بايد دختر و پسر بدون شناخت با يكديگر ازدواج كنند و يا مدتي با روابط نا مشروع با هم تماس وآمدوشد داشته باشند؛ چنانكه بسيارى&rlmازجوامع&rlmبه&rlmچنين وضعي آلوده&rlmاست . افزون براين ، دراين امر چه فرقي است ميان عقد دائم و متعه ؟



« 5 - اكثر آقاياني كه صيغه مى&rlmكنند بري خودشان اجازه مى&rlmدهند . . . » .



اين ، دروغي است آشكار ، احكام الهي بري همگان يكسان است .



« 6 - صيغه نه گواه دارد و نه اعلان ، و نه رضايت سرپرست زن شرط است . . . »



گواه در ازدواج يا طلاق ؟



نويسنده بيچاره ، كه هيچ به احكام اسلام و تشيّع آشنايي ندارد ، گمان مى&rlmكند كه تنها ازدواج موقت نياز به گواه و شاهد ندارد ، او نمى&rlmداند كه طبق مذهب شيعه و احاديث صحيح و مسلّم ، در عقد ازدواج گواه و شاهد لازم نيست و تنها طلاق بايد حتماً در حضور دو شاهد عادل اجرا شود .



اين امر مانع بسياري از مفاسد و موجب استحكام كانون خانواده مى&rlmشود .



اسلام نسبت به ازدواج ، تسهيل نموده است تا كسي مبتلا به زنا نشود . ازدواج يك ضرورت است . گاه زن و مردي در جايي هستند كه دو شاهد عادل وجود ندارد ، طبيعي است كه هيچ مانعي بري ازدواج آنان نيست ، هر دو بالغ ، رشيدند و ولي زن هم بر امر او نظارت دارد و اذن مى&rlmدهد . اگر ازدواج نكنند به حرام مى&rlmافتند .



شرط دو گواه ، موجب مفسده وبه&rlmگناه افتادن آنان مى&rlmگردد . به&rlmعكس ، زن و شوهري كه داري چند فرزند هستند؛ اگر شوهر بتواند با يك عصبانيّت همسرش را طلاق دهد ، به راحتي كانون خانواده از هم مى&rlmپاشد و زن و فرزندان به بدبختي و فساد كشيده مى&rlmشوند ، ازاين&rlmرو ، اسلام بري تحكيم كانون مقدس خانواده ، در طلاق گواهي دو شاهد عادل را شرط دانسته تا اوّلاً : در زماني كه بري يافتن شاهد جستجو مى&rlmكنند عصبانيّتها فروكش كند و از اين اقدام نا مقدس منصرف شوند .



ثانياً : گواهان عادل آنان را نصيحت و از اين كار ناپسند باز دارند .



« 7 - صيغه راه را بري زنان و مردان اوباش باز كرده » .



ابن عباس و امير مؤمنان عليه السلام اين مفسده را « مفسده تحريم متعه » دانسته&rlmاند .



اين مطلب در بسياري از منابع حديثي اهل سنّت و شيعه آمده است . ما تنها به چند نمونه از منابع اهل سنت بسنده مى&rlmكنيم :



عبد الرزّاق صنعاني ( متوفّي 211 ) ، ابن شبّه ( متوفّي 262 ) ، قرطبي در تفسيرش و سيوطي در درّالمنثور از ابن عباس نقل مى&rlmكنند كه گفت :



« متعه نبود مگر رحمتي از خداوند متعال كه بر امّت محمد صلي الله عليه و آله وسلم قرار داده شد ، اگر عمر از آن نهي نمى&rlmكرد ، هيچ كس مرتكب زنا نمى&rlmشد مگر انسان شقي » . المصنّف ، ج&rlm7 ، ص&rlm497 ، ح&rlm14021 ؛ تاريخ&rlmالمدينةالمنوّره ، ج&rlm2 ، ص&rlm720 ، شرح معالم&rlmالآثار ، ج&rlm3 ، ص&rlm26 ، الجامع&rlmلأحكام&rlmالقرآن ، ج&rlm5 ، ص&rlm130 و الدرّالمنثور ، ج&rlm2 ، ص&rlm487



عبدالرزّاق همچنين مى&rlmگويد : ابن جريج ( استادِ بخاري ) گفت :



« كسي كه مورد تصديق من است ، مرا خبر داد كه علي عليه السلام در كوفه فرمود : اگر ري عمر بن خطاب قبل از من نبود ، من به متعه امر مى&rlmكردم آنگاه هيچ كس زنا نمى&rlmكرد مگر شقي » . المصنّف ، ج&rlm7 ، ص&rlm500 ، ح&rlm1429و متقي هندي در كنزالعمال ، ج&rlm16 ، ص 522 حديث 45728



و طبري آورده است كه علي عليه السلام فرمود :



« اگر عمر از متعه نهي نكرده&rlmبود ، هيچ&rlmكس زنا نمي كرد مگر شقي » . تفسير جامع البيان ، ج&rlm4 ص&rlm13



مضرّات تحريم حكم خدا؛ ازدواج موقت ، بيش از اين&rlmها است ، امّا ما به جهت اختصار ، به همين مقدار بسنده مى&rlmكنيم .



اقامه برهان بر صادر نشدن تحريم متعه در خيبر



نويسنده ذيل عنوان « تأويل بي دليل » مى&rlmگويد :



« از امام خويي پرسيدم كه درباره فرموده اميرالمؤمنين در تحريم متعه در روز خيبر چه مى&rlmفرماييد ؟ »



وي با تكرار ذكر نام آيت&rlmاللَّه خويي ، مى&rlmخواهد بر حضور خود در نجف و آگاهي از مباني شيعه تأكيد كند ، غافل از اين&rlmكه او هر چه دست و پا بزند بيشتر در لجن فرو مى&rlmرود و رسواتر مى&rlmگردد ، روشن است كه سؤال و جوابي وجود نداشته است .



امّا اين دروغ پرداز بر تحريم صيغه در روز خيبر تأكيد دارد ، غافل از اين&rlmكه بسياري از علمي اهل سنت بر صادر نشدن اين حديث از پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم برهاني اقامه كرده&rlmاند ، كه سخن چند نفر از آنان را مى&rlmآوريم :



1 - ابن قيّم جوزيّه مى&rlmگويد : « ولم تحرم المتعة يوم خيبر » زاد المعاد ، ج&rlm3 ، ص&rlm298 در روز خيبر متعه حرام نگرديد و بعد دليل اين مطلب را ذكر مى&rlmكند و مى&rlmگويد :



اصحاب در خيبر ، زنان يهودي را متعه نمى&rlmكردند و نه مجاز بودند كه با زن يهودي ازدواج موقّت كنند و هيچ كس در اين جنگ اين مطلب را نقل نكرده و سخني از متعه در آن نبوده؛ نه فعلش و نه تحريمش . و قصة خيبر لم يكن فيها الصحابة يتمتّعون باليهوديات ، و لا استأذنوا في ذلك رسول اللَّه صلي الله عليه و آله وسلم و لا نقله احد قط في هذه الغزوة ، ولا كان للمتعة فيها ذكر البتة ، لا فعلاً و لا تحريماً. همان ، ص&rlm299



و نيز مى&rlmگويد : در خيبر زنان مسلمان نبودند و تنها زنان يهود بودند و هنوز ازدواج با زنان اهل كتاب جايز نشده بود و پس از آن در سوره مائده جايز شد . همان ، ص&rlm397



پس زمينه&rlmي بري تحريم متعه وجود ندارد و احاديثي كه به علي عليه السلام نسبت داده شده ، همان&rlmطور كه قبلاً گفتيم ، مسلّماً ساختگي است .



2 - سهيلي گويد : توجه شما را به اشكالى&rlmكه در حديث نهي از نكاح متعه در روز خيبر وارد است ، جلب مى&rlmكنم و آن چيزي است كه هيچ يك از تاريخ نويسان و سيره نگاران آن را نمى&rlmشناسند . همان ، ص&rlm397



3 - ابن عبد البرّ اين مطلب - عدم تحريم متعه در خيبر - را به اكثر مردم نسبت مى&rlmدهد . و . فتح الباري ، ج&rlm9 ، ص&rlm73



دزد حرفه&rlmي ، يا گرگ در لباس ميش



اين دزد حرفه&rlmي ، كه از مفهوم شرم و حيا و ساير فضايل اخلاقي هيچ بهره&rlmي نداشته و به انواع رذايل اخلاقي مبتلا بوده در باره حكمي كه منابع حديثي همه فِرَق اسلامي گواه است كه مورد عمل اصحاب رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم بوده و هيچ فرد مسلمانِ آگاهي ، در آن ترديد نكرده است ، مى&rlmگويد :



« دزد راه »



« باز گذاشتن اين دزد راهِ خطرناك ( متعه ) ، وسيله&rlmي قرار گرفته كه آدم&rlmهي پست و شهوت پرست همواره بري ارضي خواهشات خويش در جستجوي زنان اوباشي مانند خود هستند . . . » .



آيا ممكن است كسي اندك ايماني داشته باشد و حكم الهي را ، كه با آيه قرآن و احاديث صحيح و متواتر ثابت شده ، « دزد راه خطرناك » بخواند و اصحاب پيامبر و گروهي از تابعين و ائمه حديث و فقه مسلمانان را؛ از مذاهب اهل سنت و شيعه به عنوان « آدم&rlmهي پست و شهوت پرست . . . و زنان اوباش » مطرح كند ؟ !



تعجب است از وهابيان كه چگونه بدون تأمّل و دقت ، آثار اين افراد بى&rlmفرهنگ و جسور را ترويج كرده و از برباد رفتن حيثيت خود در ميان ساير مسلمين اهل سنت هيچ احساس نگراني نمى&rlmكنند .



نويسنده ، افسانه&rlmهايي مضحك بري به تمسخر گرفتن و هو كردن اين حكم الهي بافته كه اختصاص به ازدواج موقت ندارد بلكه شامل ازدواج دائم نيز مى&rlmشود .



بديهي است با ثبت ازدواج&rlmهي دائم يا موقت؛ چه ثبت رسمي كه امروز وجود دارد و چه ثبت غير رسمي چنانكه از عالم بزرگ اهل سنّت ابن جريج نقل شد كه در قديم مرسوم بوده ، جايي بري اشتباهات باقي نمى&rlmماند تا اين عالم افسانه&rlmي درباره آن افسانه سرايي كند .



شيادي ديگر







نويسنده با طرح عنوان « مشروعيت لواط ! » باب ديگري از شيادي را گشوده است .



هيچ يك از فقهي اسلام؛ اعم از شيعه و سنّي ، لواط را جايز ندانسته&rlmاند . «ل واط » به معني جمع شدن مرد با مرد است؛ چنان&rlmكه « مساحقه » به معني جمع شدن زن با زن است . بلكه هرگونه همجنس&rlmبازي و بهره&rlmگيري از همجنس در اسلام حرام است .



لواط آن عمل قبيحي است كه قرآن مكرر فاعلان آن را نكوهش نموده :



( وَ لُوطاً إِذْ قالَ لِقَوْمِهِ أَ تَأْتُونَ الْفاحِشَةَ ما سَبَقَكُمْ بِها مِنْ أَحَدٍ مِنَ الْعالَمِينَ * إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجالَ شَهْوَةً مِنْ دُونِ النِّساءِ . . . ) . اعراف : 80 و 81



« آنگاه كه لوط عليه السلام به قومش&rlmگفت : آيا عمل زشتى&rlmرا مرتكب مى&rlmشويد كه هيچ كس پيش از شما انجام نداده است ؟ آيا بري ارضي شهوت ، به جي زنان ، به مردان روي مى&rlmآوريد . »



نزديك به همين مضمون در سوره نمل نيز آمده است . نمل : 54 و 55



امّا بهره&rlmوري شوهر از همسرش ، به هر نحو كه باشد ، ربطي به لواط ندارد و تشبيه جمع شدن با همسر از پشت سر به لواط ، كه جواز آن را به گروهي از اصحاب و تابعين نسبت داده&rlmاند و بسياري از علمي اهل سنت و شيعه فتوا به جواز آن داده&rlmاند ، يك مغلطه و شيّادي است؛ چنانكه تشبيه هر تماس جنسي زن و شوهر به تماس&rlmهي جنسي دو مرد با يكديگر ، خطا و خيانت و هتك به روابط زناشويي است و مانند آن مثل مشهور است كه : شيّادي بري بي آبرو كردنِ فردي متقي و پرهيزكار مى&rlmگفت : او هميشه آلت زنا همراه دارد !



اهل سنّت و آميزش با همسر از پشت سر



ما ، اكنون به عنوان نمونه ، تنها از چند نفر از ائمه بزرگ اهل&rlmسنت كه قائل به جواز آميزش با همسر از پشت سر هستند و ابن قدامه از آن&rlmها ياد كرده است ، اكتفا مى&rlmكنيم :



ابن قدامه با وجود اينكه خود اين امر را حلال نمى&rlmداند ، امّا مى&rlmگويد :



« مباح بودن آن از عبداللَّه بن عمر و زيد بن اسلم و نافع و مالك روايت شده است » . المغني ، ج&rlm8 ، ص&rlm132



1 - مالك بن انس ، امام مالكيان ، كسي كه ذهبي وي را شيخ الاسلام و حجةالامّة و امام دار الهجره مى&rlmخواند ، سير اعلام النبلاء، ج&rlm8 ، ص&rlm48 ، رقم 10



مى&rlmگويد : كسي را نيافتم كه سزاوار باشد كه در دينم از او پيروي كنم و او در حلال بودن اين امر شك داشته باش - د . المغني ، ج&rlm8 ، ص&rlm132



2 - عبداللَّه بن عمربن خطاب ، كسي كه ذهبي مى&rlmگويد : او در فضيلت مانند پدرش مى&rlmباشد . وي مانندي ندارد . 60 سال فتوا داد ومردم&rlmبه&rlmفتوايش عمل كردند . سير اعلام النبلاء ، ج&rlm3 ، ص&rlm221



3 - زيد بن اسلم ، يكي از ائمه حديث و فقه اهل سنت ، كه ذهبي درباره وي مى&rlmگويد : الامام الحجّة الفقيه . او در مسجد رسول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم درس مى&rlmگفت و ابو حازم مى&rlmگويد : چهل فقيه را ديدم كه در درس وي حاضر مى&rlmشدند . سير اعلام النبلاء ، ج&rlm5 ، ص&rlm316



4 - نافع ، كسي كه ذهبي او را فقيه و امام و حجّت مى&rlmخواند و او از كبار تابعين است .



5 - نسائي ، صاحب سنن نسائي كه برخي شرط او را از شرط بخاري و مسلم قوى&rlmتر مى&rlmدانند . ذهبي او را امام حافظ و ثبت و شيخ الاسلام مى&rlmخواند و مى&rlmگويد : در قرن سوّم كسي كه در حفظ مانند نسائي باشد نبوده است . سير اعلام النبلاء ، ج&rlm14 ، ص&rlm125



وي نيز قائل به حلال بودن اين امر است و چنانكه ذهبي نقل كرده ، وي با تعجب از كساني كه اين امر را تحريم نموده&rlmاند ، مى&rlmگويد : كاش مى&rlmدانستم آنان كه مقاربت با همسر را از پشت سر اشكال مى&rlmكنند ، چه دليلي دارند ؟



و از نسائي در باره اين مطلب پرسيدند ، در جواب گفت : نبيذ ( كه برخي از آن پرهيز نمى&rlmكنند ) حرام است ، امّا در حرمت آميزش از پشت&rlmسر دليل صحيحي وجود ندارد ، ( اين عبارت طعن بر كساني است كه از نبيذ حرام اجتناب نمى&rlmكنند ، امّا آن عمل را كه دليل بر حرمت آن وجود ندارد تقبيح مى&rlmنمايند ) . همان ، ص&rlm128



در هر صورت ، زن و شوهر هرگونه بهره&rlmوري جنسي از يكديگر داشته باشند هيچ قبح عرفي و يا شرعي ندارد ، مگر دليل خاصي در آن مورد رسيده باشد ، التذاذ جنسي از غير زن و شوهر مسلماً جايز نيست و آن انحصار به لواط ندارد و آنچه بر خلاف فطرت و عقل و شرع است ، استفاده جنسي مرد از مرد و زن از زن است .



* * *




















خمس پشتوانه ترويج مباني دين







خمس از احكام مسلّم و قطعي اسلام است . حكم خمس ، از احكامي است كه هم قرآن بر آن دلالت دارد و هم احاديث شيعه و سنّي و مانند نماز و زكات ، مورد اجماع و اتفاق همه گروه&rlmهي اسلامي است . در اين ميان ، تنها اختلافي كه وجود دارد ، در فروع آن است .



با اين حال ، نويسنده ، فصل چهارم را ، كه در باره خمس است ، با تعبير و به&rlmگونه استهزا آميز « خمس يا كليد بانك&rlmها ! » آغاز مى&rlmكند و در ادامه ، تعبيرهايي بي ادبانه ، چون : « علت تولّد خمس » ، « دعي خماس » ، «گ دايي به نام دين » و « خود را به خمس ملوث نكن » آورده ، اين فصل را به پايان مى&rlmبرد .



وي كه با مباني فقهي شيعه كاملاً بيگانه است . بلكه مى&rlmتوان گفت كه با اسلام آشنايي ندارد ، مى&rlmگويد :



« از خمس نيز سوء استفاده زيادي به عمل آمده ، و به وسيله آن ، سرمايه&rlmهي كلاني اندوخته شده است ، گرچه نصوص شرع گويي اين حقيقت است كه بر شيعيان چيزي به نام خمس واجب نيست » !



چنين مطلبي ، در حالي اظهار مى&rlmشود كه به فرموده قرآن كريم ، هركس به خدا و ما أنزل اللَّه معتقد است ، بايد به خمس نيز ايمان داشته باشد ، خداوند در قرآن مى&rlmفرمايد :



( وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِن شَىْ&rlmءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبى&rlm وَ الْيَتامى&rlm وَ الْمَساكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ إِنْ كُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ وَ ما أَنْزَلْنا عَلى&rlm عَبْدِنا .. . ) . انفال : 41



بدانيد هر آينه بري خدا ورسول خدا وخويشاوندان ويتيمان ومساكين ودر راه ماندگان است يك پنجم آنچه سود مى&rlmبريد از چيزي ، اگر شما به خدا وآنچه نازل كرديم بر بنده مان ايمان داريد . »



پس كسى&rlmكه به اين حكم&rlmالهي ايمان ندارد ، بلكه آن&rlmرا مسخره مى&rlmكند و به استهزا مى&rlmگويد : « خمس يا كليد بانكها ! » مسلّماً ايمان به خدا و قرآن ندارد .



اختلافي كه ميان فقها؛ اعم از شيعه و سنّي ، در مسائل فرعي خمس وجود دارد؛ مانند اختلاف در ساير مسائل فقهي ، مثل نماز و زكات است .



مثلاً در زكات ، بيشتر فقهي شيعه ، به مقتضي ادلّه شرعي و احاديث معتبر ، وجوبِ زكات را فقط در نُه چيز مى&rlmدانند : گندم ، جو ، خرما ، كشمش ، شتر ، گاو ، گوسفند ، طلا ، و نقره ، باشرايطي كه در رساله&rlmهي عمليّه آمده است . امّا بسياري از اهل سنّت زكات را در نُه چيز منحصر نمى&rlmدانند ، بلكه در سود تجارت و تمام مشاغل ، دادن زكات را لازم شمرده&rlmاند .



با اين&rlmحال ، هيچ شيعه متديّني به خود اجازه نمى&rlmدهد به خاطر اختلاف نظري كه ميان علمي سنّي و شيعه در مسائل فرعي زكات وجود دارد ، فريضه زكات را - نستجير باللَّه - به تمسخر بگيرد و به اين حكم الهي هتك كند ! - و چونان اين شخص وهّابي غير مسلمان ، كه خود را عالم شيعه و تحصيل كرده حوزه نجف معرفي كرده - تعبيرهايي چون : « زكات يا كليد بانكها ! » ، « علّت تولّد زكات ! » ، « زكات به نام دين ! » و ده&rlmها لاطائلات و كلمات كفرآميز ديگر به زبان آورد .



امّا در خمس : بيشتر فقهي اهل سنّت ، خمس را منحصر به غنايم جنگي مى&rlmدانند ، ليكن فقهي شيعه به مقتضي اطلاق آيه شريفه ( . . . أَنَّما غَنِمْتُمْ مِن شَىْ&rlmءٍ . . . ) « همانا آنچه بهره برديد از چيزي . . . » و احاديث معتبر و صحيح ، خمس را در غنايم جنگي خلاصه نكرده و بري هر سودي ، ( سود تجارت و جميع مشاغل ) خمس را واجب مى&rlmدانند و آن را ، به مقتضي دلالت آيه شريفه ( . . . لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ . . . ) ، به مصارف تعيين شده در كتاب و سنّت؛ از جمله حوزه&rlmهي علميّه شيعه مى&rlmرسانند خمس از ديدگاه ائمه عليهم السلام



.



نويسنده ، احاديثي را ، بدون توجه به موضوع آنها ، كه انفال است يا خمس ، اگر خمس است ، سهم امام عليه السلام است يا سهم سادات و نيز بدون توجه به سند و جهت صدور آنها ، همراه با تحريف و توجيه نقل كرده است تا شايد بتواند با اين نيرنگ ، به خواننده وانمود كند كه خمس يا واجب نبوده و يا ائمه عليهم السلام آن را بخشيده&rlmاند و ديگر واجب نيست !



اين م طالب نشان مى&rlmدهد كه او اصلاً با فقه اسلامي؛ به ويژه فروع حكم خمس و معيارهي استنباط احكام از احاديث ، بيگانه است !



هر چند بيان ادلّه فروع فقه - كه نياز به استنباط دارد وكاري است كاملاً تخصّصي - بري عموم مردمِ غير متخصّص ، كاري است دشوار و بلكه غير ممكن ، امّا بري بيان رسوايي اين مدعي آشنايي با فقه و حوزه علميّه نجف و بيگانگي وي با فقه و مفاهيم فقهي ، همچنين بري نماياندن شمايي از احكام كلّي خمس در مكتب اهل بيت عليهم السلام ، به بيان اجمالي آن مى&rlmپردازيم :



اهمّيت خمس در اسلام



از امام صادق عليه السلام روايت شده كه فرمود : خدايي كه جز او خدايي نيست ، وقتي صدقه را بر ما حرام كرد ، حكم خمس را نازل فرمود . پس صدقه بر ما حرام و خمس واجب و حلال است ! وسائل الشيعه ، كتاب الخمس ، ج&rlm6 ، ص&rlm337 باب وجوبه ، ح&rlm2



كسى&rlmكه حتي يك درهم خمسش را ندهد و در آن تصّرف كند ، مستحق آتش دوزخ است .



ابوبصير از امام باقر عليه السلام پرسيد : سهل&rlmترين چيزي كه بنده را به جهنّم مى&rlmبرد چيست ؟ حضرت فرمود : كسي كه يك درهم از مال يتيم را بخورد ، و ماييم يتيم . همان ، ح&rlm1



و امام زمان - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - در نامه&rlmي به نايب خاصّ خود ، جناب محمدبن عثمان عمري مرقوم كردند :



« بسم اللَّه الرحمن الرحيم ، لعنت خدا و فرشتگان و همه مردم ، بر كسي كه يك درهم از مال ما را حلال بشمارد . . . » همان ، ص&rlm377 ، ح&rlm7



در جواب نامه&rlmي از امام زمان - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - نقل شده كه مرقوم فرموده&rlmاند :



« و امّا آنچه سؤال كردي از كسى&rlmكه اموال ما در دست اوست و آن را حلال مى&rlmداند و بدون اذن ما همچون اموال شخصي خود در آنها تصرف مى&rlmكند ، بدان ، هر كس چنين كند ، ملعون است و از ستيزه گران با ما به شمار مى&rlmآيد . »



پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله وسلم فرمود : « هر كس از عترت من ، حلال بشمارد آنچه را كه خداوند حرام كرده است ، نزد من و هر پيامبري كه دعايش مستجاب باشد ، ملعون است . و هركس بما ظلم كند از ظالمان است؛ ظالمانى&rlmكه در ( آيه كريمه ) از آن ها ياد شده است : ( أَلا لَعْنَةُ اللَّه عَلَي الظَّالِمينِ ) هود : 18 ، وسائل الشيعه، ج&rlm6، ص&rlm376، كتاب الخمس، أبواب انفال ، باب 3 ، ح&rlm6



تسهيلات در پرداخت اموال امام عليه السلام و خمس



1 - انفال :



انفال ، همانگونه كه از احاديث فهميده مى&rlmشود و در كتب فقهي بيان نموده&rlmاند ، عبارت است از پنج چيز :



يك - زميني كه بدون جنگ ، به دست مسلمانان بيفتد؛ چه اهل آن سرزمين كوچ كرده باشند و يا به اختيار خود آن زمين را تسليم مسلمانان كنند .



دو - زمين&rlmهي باير؛ چه از اوّل باير بوده و چه بعداً باير شده باشد؛ مانند بيابان&rlmها و ساحل درياها .



سه - قلّه كوه&rlmها ، درّه&rlmها وجنگلها .



چهار - اموال خصوصي سلاطينِ شكست خورده .



پنج - غنائم جنگي نبردهايي كه مبارزان در آن نبرد بدون اذن امام عليه السلام جنگيده&rlmاند . شرايع ، محقق الحلي ، ج 1 ، كتاب الخمس ، ص&rlm96



و برخي گفته&rlmاند اموال كساني كه وارث ندارند ، نيز جزو انفال است . جواهرالكلام ، ج&rlm16 ، ص&rlm128



قرآن كريم حكم انفال را بيان كرده است :



( يَسْئَلُونَكَ عَنِ اْلأَنْفالِ قُلِ اْلأَنْفالُ لِلَّهِ وَ الرَّسُولِ . . . ) انفال : 1



حكم انفال را از تو مى&rlmپرسند ، بگو : انفال از آن خداوند ورسول مى&rlmباشد .



آنچه از مال خدا است مال رسول و آنچه مال رسول است ، پس از او مال امام عليه السلام خواهد بود .



اين مطلب ، هم در انفال و هم در خمس ثابت است ، وسائل الشيعه، ج 6، ص 360، ح 11 عن موسي بن جعفر عليه السلام قال : قرأت عليه آيةالخمس فقال : ما كان للَّه فهو لرسوله ، و ما كان لرسوله فهو لنا، الحديث . و تصرّف آن در نظر عقل و شرع ، بلكه به ضرورت دين ، بدون اذنِ امام جايز نيست و هر كس در آن تصرف كند ، غاصب ، ظالم و گنه&rlmكار است .



حاصل اين اموال نيز ملك امام است . جواهر الكلام ، ج&rlm16 ، ص&rlm134 امّا ائمه عليه السلام آنگاه كه به واسطه خفقان و عدم قدرت و نداشتن حكومت ، خود نمى&rlmتوانستند بر انفال سلطه واختيار داشته باشند ، اجازه داده&rlmاند كه شيعيان در آن تصرف كنند ، بدون اين&rlmكه حق الاجاره بپردازند .



در حديث عمربن يزيد ، از ابو سيار نقل شده كه مسمع بن عبدالملك مى&rlmگويد : به امام صادق عليه السلام عرض كردم : من در بحرين غواصي كرده ، چهار صد هزار درهم به&rlmدست آورده&rlmام ، يك پنجم آن را كه معادل هشتاد هزار درهم است ، خدمت شما آورده&rlmام و اين حق شماست كه خداوند در اموال ما قرار داد .



امام عليه السلام فرمود : آيا از زمين و آنچه از آن بيرون مى&rlmآيد ، مال ما نيست مگر خمس آن ؟ تمام زمين&rlmها و آنچه از زمين بيرون آيد مال ما است .



گفتم : تمام مال خود را خدمت شما بياورم ؟ حضرت فرمود : ما پاكيزه كرديم زمين را بري تو و حلال گردانيديم مالت را كه از زمين خارج مى&rlmشود . هر زميني كه در دست شيعيان ما باشد ، تا قيام قائم ما عليه السلام ، بري آنان حلال گرديده ، وقتي او بيايد ، خراج و حق الاجاره را ، آنچه در دست آنان است مى&rlmگيرد و امّا هر چه از زمين در دست غير شيعيان است ، كسب آنها حرام است تا قائم ما بيايد و آن را از دستشان بگيرد . . . كافي ، ج 1 ، ص 408 باب أن الأرض كلّها للامام عليه السلام ، ح&rlm3



اين احاديث ربطي به خمس سود تجارت و تحليل آن ندارد ، و ابوسيار هم گمان مى&rlmكرد كه تنها خمس تمام آنچه از ساحل دريا به&rlmدست آورده ، مال امام است كه امام فرمودند : نه ، همه آنچه جزو انفال است ، مال ما است و ما آن را حلال گردانيديم . اين خمس غير از خمس پس انداز زايد بر مخارج سال است .



امّا نويسنده مدلسانه ، با حذف كلمه « زمين » و « غواصي در ساحل دريا » كه نشانگر انفال است و با افزودن كلمه خمس در كلام امام عليه السلام حديث را خائنانه چنين نقل مى&rlmكند :



« ابو سيار ! اين خمس را به تو بخشيديم و تو را از ادي آن معاف كرديم ، اين مال را بردار و تمام آنچه شيعيان ما دارند تا وقتي كه قائم ما ظهور نكرده ، بري آنان حلال است . »



اگر عبارت را با متن حديث تطبيق دهيد ، شيطنت و خيانت اين مزدور روشن خواهد شد . به مقتضي اين حديث و ادلّه ديگر ، انفال به&rlmخصوص اراضي باير ، در زمان غيبت بر شيعيان حلال گرديده و ديگران كه در انفال تصرّف مى&rlmكنند ، ضامن و غاصب&rlmاند ، به&rlmهمين جهت از امام صادق عليه السلام روايت شده كه فرمود :



« إنّ النَّاسُ كُلُّهُمْ يَعِيشُونَ فِي فَضْلِ مَظْلِمَتِنَا إِلاَّ أَنَّا أَحْلَلْنَا شِيعَتَنَا مِنْ ذَلِكَ » . من لايحضر ، ج&rlm2 ، ص&rlm24 ح 19



همه مردم در حال ظلم به حق ما هستند ( چون در انفال تصرف مى&rlmكنند ) و ما آن را تنها بر شيعيان خود حلال كرديم . »



در اين حديث نامي از خمس نيامده و ربطي به تحليل خمس ندارد كه نويسنده بدان استشهاد كرده است !



2 - خمسي كه در اموال ديگران است



از آيه شريفه ( . . . لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ . . . ) و ساير ادلّه خمس استفاده مى&rlmشود كه يك پنجم سود اضافه بر هزينه سال هر كسي ، مال خدا و پيامبر و بالاخره امام و سادات است ، كه مردم بايد اموال آنان را به خودشان برگردانند ، نه اين&rlmكه از مال خود يك پنجم را به امام و سادات بدهند !



به اين جهت اگر كسي خمس مالش را نمى&rlmدهد و يا در انفال ، كه مال امام است تصّرف مى&rlmكند ، آنچه از انفال و يا آنچه از خمس در اختيار او است ، غصب و حرام است .



ولي بر شيعه واجب نيست اموالي را كه از ديگران در اثر داد و ستد به دست آورده&rlmاند - از آن جهت كه آنان در انفال تصرف كرده يا خمس اموالشان را نپرداخته&rlmاند - به امام بپردازند ، اين امر دشوار و حرجي است و ائمه عليهم السلام لطف و عنايت فرموده ، اين اموال را نيز بر شيعه حلال كرده&rlmاند .



احاديثي بر اين مطلب دلالت دارد كه از آن جمله است حديث يونس&rlmبن يعقوب كه گفت :



محضر امام صادق عليه السلام بودم&rlmكه مردي بر آن حضرت وارد شد وعرض كرد : فدايت شوم ، اموال ، سودها و مال&rlmالتجاره&rlmهايي كه مى&rlmدانيم حق شما در آنها مى&rlmباشد ، به ما مى&rlmرسد ( چون آنان كه اموالي از آنها به دست ما مى&rlmرسد حقوق شما را نمى&rlmپردازند ) و ما نيز در پرداخت حقوق شما كه در آن اموال هست ، كوتاهي مى&rlmكنيم . حضرت فرمود : ما با شما به انصاف رفتار نكرده&rlmايم در اين روزگار ( كه شما در فشار هستيد و ناگزير با مخالفان در داد و ستد مى&rlmباشيد ) اگر شما را مكلف كنيم كه آن حقوق رإ؛ت&rlmت نيز بپردازيد . من لا يحضره الفقيه ، ج&rlm2 ، ص 23 ، ح 87



اين حديث نيز ربطي به اباحه خمس و واجب نبودن آن ندارد .



امّا نويسنده ، به واسطه كمي سواد ، اين حديث را نيز دليل بر واجب نبودن خمس قرار داده است .



3 - خمس روز به روز



ظاهر آيه شريفه مى&rlmفرمايد : ( . . . أَنَّما غَنِمْتُمْ مِن شَىْ&rlmءٍ . . . ) ؛ هرگاه سودي به دست آريد ، قبل از اينكه در زندگي هزينه شود ، نخست يك پنجم آن بري خدا و رسول او و . . . مى&rlmباشد .



در اين مورد نيز ارفاق و تسهيلي شده كه هركس خمس پس انداز زايد بر هزينه ساليانه&rlmاش را بپردازد ، بر اين مطلب دلالت دارد .



حديث حكيم مؤذن بن عيسي كه گفت : از امام صادق عليه السلام تفسير آيه ( وَاعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ . . . ) را پرسيدم ، فرمود : به خدا سوگند آن سود روز به روز است ، امّا پدرم شيعيان را در وسعت قرار داد تا پاكيزه گردند . كافي ، ج 1 ، ص 544 ، باب فئ و انفال ، ح 10 پس اين هم ربطي به واجب نبودن خمس ندارد .



4 - اجازه تصرف در سهم امام بري فقري شيعه



در برخي از احاديث ، ائمه عليهم السلام اجازه داده&rlmاند كه فقري شيعه از سهم امام عليه السلام استفاده كنند ، از آن جمله در كتاب « من لايحضره الفقيه » از على&rlmبن مهزيار آمده كه گفت : در نامه&rlmي از امام باقر عليه السلام خواندم كه در جواب شخصي كه تقاضي اجازه تصرف در خمس را راجع به خوردن و آشاميدنش كرده بود ، حضرت به خط مبارك مرقوم فرموده بود :



« مَنْ أَعْوَزَهُ شَىْ&rlmءٌ مِنْ حَقِّي فَهُوَ فِي حِلٍّ . . . »



« هر كسي كه در تنگني فقر و تهي دستي قرار گيرد ، حلال است كه از حق من رفع نياز كند . » من لا يحضره الفقيه ، ج&rlm2 ، ص 23 ، ح&rlm88



اين حديث نه تنها دلالتي بر اباحه خمس ندارد ، بلكه يكي از احاديث تأكيد بر لزوم پرداخت خمس است و در آن اجازه تصرف در سهم امام عليه السلام ؛ ( مِنْ حَقِّي ) را به كسي داده&rlmاند كه به سختي دچار فقر شده است؛ (م َنْ أَعْوَزَهُ ) .



امّا نويسنده با تحريف ، مى&rlmخواهد خواننده را اغوا كرده ، به او بنماياند كه امام عليه السلام خمس را حلال كرده است .



در حديث عبارت : « شخصي خدمت ايشان آمد و از ايشان خواست كه وي را از پرداخت خمس معاف كنند . » اصلاً وجود ندارد ! و نويسنده به دروغ به امام عليه السلام نسبت داده است .







5 - پنجم تحليل سهم امام عليه السلام در ظرف خفقان شديد



شيعيان كه گاه در خفقاني شديد به سر مى&rlmبردند و از اين&rlmرو به امام عليه السلام و وكلي آن حضرت دسترسي نداشتند و گاه بري رسانيدن سهم امام به امام معصوم ، در معرض خطرهي جدّي قرار مى&rlmگرفتند ، به طور موقت برخي از ائمه عليهم السلام سهم را بر آنان حلال و آنان را از پرداخت آن معاف كردند ، كه اتفاقاً نويسنده اين كتاب ، به جهت عدم آشنايي با احاديث باب ، به آن احاديث دست نيافته و از آنها چيزي را ذكر نكرده است .



چنانكه پيشتر يادآور شديم ، استنباط فروع فقهي نياز به تخصّص دارد و غير متخصّصان بايد از مراجع تقليد پيروي كنند ، به&rlmهمين جهت در اينجا به همين مختصر اكتفا مى&rlmكنيم .



اتفاق فقهي شيعه بر وجوب خمس



علما و مجتهدين ، از آغاز تا به امروز ، در وجوب خمس اتفاق نظريه داشته&rlmاند ، ليكن نويسنده به دروغ ، به جمعي از فقهي شيعه نسبت داده است كه آنان فتوا به عدم وجوب خمس داده&rlmاند ! وقتي به منابع رجوع مى&rlmكنيم ، مى&rlmبينيم آنان ، نه تنها چنين فتوايي ندارند ، بلكه همواره تأكيد بر وجوب خمس داشته&rlmاند و اين نسبت&rlmها دروغ محض است .



نظريه محقّق حلّي در وجوب خمس



محقق حلي رحمه الله در كتاب شرايع ، بخش خمس ، با تأكيد بر وجوب آن ، احكامش را بيان كرده ، مى&rlmنويسد :



كتاب خمس ، و در آن دو فصل است :



فصل اول : آنچه واجب است خمس آن داده شود و آن هفت چيز است . سپس آن هفت چيز را يك به يك مى&rlmشمارد تا به اينجا مى&rlmرسد كه مى&rlmگويد : پنجم : آنچه از مخارج سال خود و خانواده از سود تجارت و صنعت و زراعت زياد آيد . . . و در اين مورد مسائلي را بازگو مى&rlmكند و مى&rlmگويد : دوم : گذشت سال در خمس معتبر نيست ليكن آنچه از خمس واجب مى&rlmشود ، در سود تجارت بري كسي كه كاسب است تا آخر سال تأخير انداخته مى&rlmشود .



فصل دوم : قسمت خمس است و آن شش گروهي را كه آيه قرآن بيان فرموده ، ذكر مى&rlmكند .



در پايان مى&rlmفرمايد : به اين بحث دو مطلب افزوده مى&rlmشود :



اول : در انفال است . در ادامه بحث ، در مسأله سوم ، در باره انفال ، حكم به اباحه آن در زمان غيبت مى&rlmكند و مى&rlmگويد : « لا يجب اخراج حصّة الموجودين من ارباب الخمس منه . . . » ؛ « واجب نيست ( در زمان غيبت امام - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - ) قسمت افراد موجود از ارباب خمس (ي عني يتامي و مساكين و ابن سبيل ) را خارج كنند . »



( و علّت اين فتوي محقّق حلّي و ديگر مراجع و فقهي شيعه روشن است ، چون انفال ملك امام است نه ملك سادات ، به نص آيه اوّل سوره انفال ) .



و در مسأله چهارم ، باز تأكيد بر وجوب خمس ( اعم از سهم امام و سهم سادات ) مى&rlmكند تا كسي تصوّر نكند كه حكم خمس همچون حكم انفال است در زمان غيبت . ودر مسأله پنجم مى&rlmگويد : واجب است بر كسي كه حاكم شرع است ( فقيه جامع الشرايط ) كه به نيابت امام عليه السلام عهده دار صرف سهم امام در بقيه موجودين ( يعني سادات فقير ) گردد . » شرايع الاسلام ، ج&rlm1 ، ص&rlm94 تا 97 منشورات دار مكتبة الحياة



با اين حال ، نويسنده جمله&rlmي را كه محقق در انفال آورده ، ذكر مى&rlmكند و مى&rlmگويد :



« محقّق . . . حلي متوفي 676 ق . مى&rlmفرمايد : لايجب اخراج حصّة الموجودين من ارباب الخمس منه »



و سپس جمله ذيل را ، كه ربطي به ترجمه سخن محقّق ندارد ، به عنوان ترجمه فرمايش وي آورده است :



« كساني كه صاحب خمس هستند ، پرداخت خمس بر آنان واجب نيست ! »



نظريه يحيي بن سعيد حِلّي ، در وجوب خمس



كلمات يحيي بن سعيد حلّي در الجامع للشرائع ، مشابه آن چيزي است كه از محقّق حلّي نقل شد؛ يعني وي مى&rlmفرمايد : خمس واجب است در غنايم و . . . و يك يك آنچه واجب است خمس آن پرداخته شود را شمرده ، تا مى&rlmرسد به اينجا كه مى&rlmگويد : « و في الفاضل عن مؤنة السّنة . . . » ؛ « در آنچه پس از هزينه سال خود و خانواده و ميهماني و هدايا ، از تجارت و زراعت و كاسبي باقي مى&rlmماند ( پرداخت خمس واجب است ) ! » و در ادامه مى&rlmگويد : مستحقّ خمس هاشميانند . آري ، ايشان نيز انفال را در زمان غيبت بري شيعيان حلال مى&rlmدانند . الجامع للشرايع ، ص&rlm148 تا 152



آنچه نويسنده كتاب به يحيي بن سعيد حلّي نسبت داده ، اصلاً در كتاب الجامع للشرايع وجود ندارد و كذب محض است .



نظريه علاّمه حلّي در وجوب خمس



مرحوم علاّمه ، همچون محقق و يحيي بن سعيد ، بر وجوب خمس تأكيد دارد و مى&rlmگويد :



« المقصد السادس في الخمس و فيه فصول :



اوّل : در آنچه خمس در آنها واجب است و آنها هفت چيزند .



و در ضمن شمارش اين هفت چيز مى&rlmفرمايد :



« وفاضل مؤنة عياله عن السنة من أرباح التجارات والصناعات والزراعات . . . » .



آنچه از مخارج خانواده&rlmاش از سود تجارت و صنعت وزراعت زياد مى&rlmآيد . . . » تحرير الاحكام ، ص&rlm73



و سپس به فروع آن مى&rlmپردازد و در ضمن ، بار ديگر تأكيد مى&rlmكند :



« سود تجارت و صنعت و زراعت و همه كسب&rlmها و آنچه از غلاّت و زراعت&rlmها از هزينه سال افزون است ، با مراعات ميانه&rlmروي در خرج ، واجب است خمس آن داده شود ، اگر از هزينه سال خود و خانواده&rlmاش افزون باشد . . . » همان ، ص&rlm74



و پس از بيان حكم انفال ، بري جلوگيري از اشتباه حكم انفال به خمس ، مى&rlmفرمايد :



« ولايتوهّم متوهّم أنّه إذا ربح من ذلك المتّجر شيئاً لا يخرج منه الخمس » ؛ «ه يچ كس تصوّر نكند سودي كه از تجارت به&rlmدست مى&rlmآيد خمسش خارج نمى&rlmشود . » همان ، ص&rlm75



علاّمه نيز - دقيقاً - مانند يحيى&rlmبن سعيد بر ولي فقيه واجب دانسته است كه سهم امام را به نيابت از امام عليه السلام به مصرف سادات موجود برساند . همان.



با وجود اين ، نويسنده با كمال جرأت اين جمله را به علامه نسبت مى&rlmدهد كه وي فتوا داده است :



« خمس بري شيعيان حلال است و آنان از پرداخت آن معاف هستند . »



و جالب است كه نشاني همين صفحه را داده است . تعجّب است كه وي چگونه با بى&rlmباكي چنين دروغي را مى&rlmنويسد !



ديگر فقهي شيعه



با مراجعه به همين چند نمونه از نقل قول&rlmهي نويسنده ، مطلب روشن مى&rlmشود كه او تنها نام جمعي از علما را رديف كرده و جملاتي را از خود مى&rlmبافد و هر جمله&rlmي را در زير نام يكي از فقها مى&rlmآورد و به او نسبت مى&rlmدهد !



و نمى&rlmتوان اين كار وي را بر اشتباه و برداشت غلط از فرمايشات فقها حمل كرد ، بلكه تصوّري جز تعمّد و عناد و شيادي نسبت به وي نمى&rlmرود .



خوشبختانه عبارات ساختگي وي معمولاً عباراتي است عاميانه و فاقد مفهوم معقول و مناسب .



نويسنده مجهول الهويه مى&rlmگويد :



« بنابراين ، با توجه به روايات و فتاوايي كه ملاحظه فرموديد ، چگونه مى&rlmتوان خمس پرداخت . »



امّا آنچه روايات و احاديث ذكر كرده ، هيچ ربطي به واجب نبودن خمس ندارد .



بلكه مربوط به تحليل انفال يا خمس موجود در اموال ديگران ، يا مهلت پرداخت خمس تا آخر سال و يا شاهدي بر وجوب خمس است . علاوه بر اينكه ، متن روايات واحاديث فراواني دراهميت خمس و وجوب آن در منابع حديثي موجود است كه به نمونه&rlmهايي از آن اشاره شد .



امّا فتاوي فقها ، همه بر وجوب خمس تأكيد دارد ولي نويسنده عباراتي را آورده و به دروغ به فقها نسبت داده است .



با توجه به آنچه گفته شد ، بري توده مردم و غير متخصّص ، راهي بري پيروي از ائمه عليهم السلام جز تقليد از مراجع و مجتهدان جامع&rlmالشرايط ، كه از قرآن و احاديث اهل بيت عليهم السلام و اصول و قواعد - استفاده شده از فرمايشات اهل بيت عليهم السلام - احكام را استنباط مى&rlmكنند نيست و بايد هوشيار باشند تا در دام شيّاداني خود فروخته چون مؤلف كتاب نيفتند .



وي مى&rlmافزايد :



« قابل ذكر است كه فقها و مجتهديني كه فتاوايشان را نقل كرديم ، فقط همين&rlmها نيستند . »



و بايد چنين ادامه مى&rlmداد كه : . . . باز هم مى&rlmتوانم دروغ&rlmهايي را بافته ، به فقها نسبت دهم !



وي عبارتي را كه مناسب است بري وجوب خمس ذكر شود ، به عنوان عدم وجوب خمس آورده ، مى&rlmگويد :



« چرا اين اعتقاد را مطرح مى&rlmكنيم ؟ زيرا كه با قرآن و روايات صحيح و عمل ائمه و با عقل سليم و فتاوي فقها و مجتهدين شيعه مطابقت دارد و هميشه به آن عمل مى&rlmشده است ، اينك به دو فتوي ديگر ازفتاوي بزرگترين علمي جهان تشيع توجه فرماييد . »



اين عبارات ، كاملاً صحيح و درست است ، امّا در مورد ضرورت وجوب خمس .



وي سپس عباراتي پراكنده و بي محتوا ، تحت عنوان : « ري مفصل شيخ مفيد » آورده و به آن بزرگوار نسبت مى&rlmدهد .



نظر شيخ مفيد؛ در باره وجوب خمس



« والخمس واجب في كلّ مغنم ، قال اللَّه عزّ و جلّ : ( وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِن شَىْ&rlmءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ . . . ) انفال : 41 در هر سودي خمس واجب است ، خداوند فرموده است : « بدانيد هر سودي كه از چيزي مى&rlmبريد خمس آن بري خدا و رسول و . . . مى&rlmباشد » .



و سپس ادامه مى&rlmدهد :



مراد از سود ، هر آن چيزي است كه به وسيله جنگ به&rlmدست آيد و از معادن و . . . و آنچه از مخارج سال ، با مراعات اقتصاد و ميانه&rlmروي ، از سود تجارت و زراعت و صنعت زياد آيد .







سپس به بيان مستحقّان خمس ، كه خدا در قرآن ذكر كرده است ، مى&rlmپردازد . شيخ مفيد رحمه الله پس از بيان آيه شريفه علّت تشريع خمس را بيان كرده مى&rlmفرمايد :



« خداوند منزّه كرد پيامبرش را از مصرف صدقه؛ زيرا آن چرك ( دست ) مردم است و نيز ذريّه و اهل بيتش عليهم السلام را منزّه گردانيد ، همانگونه كه پيامبرش را و خمس را در عوض آنچه آنان را منزه گردانيده بري آنان قرار داده و مختص آنان فرموده تا از زكات بى&rlmنياز شوند » « لانّ اللَّه تعالي نزه نبيه صلي الله عليه و آله وسلم عن الصدقة إذ كانت أوساخ الناس . . . »



و سپس بري اين مطلب به حديثي از امير مؤمنان عليه السلام استشهاد كرده است و جالب توجه است كه شيخ مفيد حتي در مورد انفال در زمان غيبت ، قائل به تحليل نشده است و مى&rlmفرمايد :



« انفال مخصوص پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است در زمان حياتش و بعد از او مخصوص امام جانشين وي مى&rlmباشد؛ همانگونه كه در زمان پيامبر ملك او بود . » « وكانت الأنفال لرسول صلي الله عليه و آله وسلم خاصّة في حياته ، و هي للإمام القائم مقامه من بعده خالصة ، كما كانت له عليه و آله السلام في حياته » .



و ادامه مى&rlmدهد :



و هيچ&rlmكس حق تصرّف در آنچه شمرديم ، به عنوان انفال ندارد ، مگر به اذن امام عادل . بنابراين ، هر كس به اذن امام عليه السلام در آن عمل نمود ، چهار پنجم ( 45 ) درآمد آن بري اوست و يك پنجم ( 15 ) درآمد مال امام است و كسي كه در آن كار كند ، بدون اذن امام؛ مانند كسي است كه در غير مال خود بدون اذن مالكش تصرف نموده است . المقنعه ، ص&rlm276 تا 279 رقم 34 تا 37 مؤسسة النشر الاسلامي.



نويسنده ، عباراتي را غير منسجم و نامربوط با عنوان « ري مفصّل شيخ طوسي » ذكر كرده و به آن عالم بزرگ شيعه نسبت داده است .



كلام شيخ طوسي؛ در خمس



شيخ طوسي رحمه الله همچون ديگر فقهي شيعه ، از صدر اسلام به وجوب خمس تأكيد دارد . او مى&rlmفرمايد :



« فصل : في ذكر ما يجب فيه الخمس . الخمس يجب في كلّ ما يغنم من دار الحرب » ؛ خمس واجب است در هر آنچه به غنيمت گرفته شود ، از معركه جنگ .



و سپس ساير اموري را كه خمس آنها واجب است ، مى&rlmشمارد تا آن جا كه مى&rlmگويد :



« و أرباح التجارات والمكاسب و فيما يفضل من الغلاّت من قوت السنّة له و لعياله » ؛ و واجب است خمس در سود تجارت و كسب و در آنچه از غلاّت ، از مصرف سالانه خود و خانواده&rlmاش اضافه مى&rlmآيد .



و ادامه مى&rlmدهد :



« خمس همه آنچه را ذكر كرديم واجب است ، چه كم باشد چه زياد ، مگر گنج و طلا و نقره كه هرگاه به حد نصاب زكات برسد ، خمسش نيز واجب مى&rlmگردد . . . » المبسوط ، ج&rlm1 ، ص&rlm236 و 237 المكتبة المرتضوية لاحياء الأثار الجعفريه .



وي در جي ديگر مى&rlmگويد



« فصل : في ذكر قسمة الأخماس » . همان ، ص&rlm262



در اين فصل ، كساني كه مستحق خمس هستند را بيان كرده و هيچ سخني از حلال بودن خمس يا سهم امام در زمان غيبت به ميان نياورده است .



فصل بعد مربوط به انفال است كه مى&rlmفرمايد : « فصل در ذكر انفال ومستحقان آن . »



در اين فصل مى&rlmفرمايد :



« همه آنچه را كه به عنوان انفال ذكر كرديم ، مخصوص پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است و آنها ( پس از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم متعلّق به هر يك از ائمه&rlmي است كه در هر زماني جانشين آن حضرت باشند ، پس در هيچ يك از آنها تصرف جايز نيست مگر به اذن امام عليه السلام . . . اين مطلب مربوط به زمان ظهور امام و بسط يد اوست .



امّا در حال غيبت ، به شيعه اجازه تصرف در حقوقشان را داده&rlmاند ، پس يك پنجم درآمد ( انفال كه حق مالك يعني امام عليه السلام است ) و غير آن كه در ازدواج و داد و ستد و مسكن ناگزير از تصرف در آنند ، تصرف در آن جايز امّا در غير انفال ( سهم امام و خمسِ آنچه خمسش واجب است ) تصرف در آن به هيچ وجه جايز نيست . » المبسوط ، ج&rlm1 ، ص&rlm263 و 264 ، « فجميع ما ذكرناه كان للنبي صلي الله عليه و آله وسلم خاصة ، و هي لمن قام مقامه من الأئمة في كلّ عصر ، فلا يجوز التصرّف في شي&rlmء من ذلك إلاّ بإذنه . . . هذا إذا كان في حال ظهور الإمام عليه السلام و انبساط يده . و أمّا حال الغيبة فقد رخّصوا لشيعتهم التصرّف في حقوقهم ، فما يتعلّق بالأخماس و غيرها ممّا لابدّ له من المناكح والمتاجر و المساكن فامّا ماعدا ذلك فلا يجوز التصرّف فيه علي حال » .



همانگونه كه گذشت ، شيخ طوسي رحمه الله بر وجوب خمس در زمان غيبت تأكيد دارد و بري اينكه كسي تصوّر نكند ترخيصي كه در مورد انفال است ، در خمس نيز وجود دارد - با وجود اينكه در فصل انفال حكم آن را بيان فرموده - تأكيد مى&rlmكند كه اين حكم مختص به انفال است و در غير انفال تصرف در خمس جايز نيست ، و رساندن آن به صاحبانش ( امام و سادات ) واجب است .



در عين حال ، با اينكه مرحوم شيخ ، بحث خمس را با قراردادن عنوان و تيتر از انفال جدا كرده ، نويسنده جمله&rlmي از فرمايش شيخ طوسي را در انفال به عنوان ري او در خمس آورده و سپس عباراتي را بافته و به عنوان كلمات شيخ طوسي نقل كرده است كه هيچ اثري از آن در كلام شيخ وجود ندارد .



روش و سيره مستمر فقهاء در مصرف سهم امام عليه السلام



نويسنده ، با عنوان « چرخش انديشه » ، فتوي آيت&rlmاللَّه خويي رحمه الله در مصرف سهم امام عليه السلام را نقل مى&rlmكند و مى&rlmانديشد كه مى&rlmتواند بإ؛ج&rlmج دروغ&rlmهايي كه به فقهي گذشته شيعه نسبت داده ، فتوي آيت&rlmاللَّه خويي را مخالف فتاوي جميع فقها معرفي كند .



او كه از جوامع شيعي فاصله زيادي داشته ، نمى&rlmداند تنها آيت&rlmاللَّه خويي نيست كه فتوا مى&rlmدهد كه در زمان غيبت سهم امام عليه السلام را بايد فقيه جامع الشرايط به مصارفش برساند ، بلكه همه مراجع تقليد معاصر به اتفاق اين نظريه را دارند ، بلكه بيشتر فقهي شيعه در طول تاريخ به اين مطلب فتوا داده&rlmاند كه در اين ميان نظريه محقّق حلّي در شرايع و علاّمه حلّي در تحرير الاحكام را آورديم .



شيعيان همانگونه كه در زمان حضور امام و زمان غيبت صغري سهم امام را به نايبان خاص امام مى&rlmدادند پس از غيبت كبري به نوّاب عام امام يعني فقها و مجتهدين مى&rlmپرداخته&rlmاند .



و اين سيره شيعيان متدين و مقيّد ، به پيروي از فتاوي مراجع و مجتهدين ، پيوسته ادامه داشته و فقها سهم امام را به مصارفي مى&rlmرساندند كه مطمئن بودند امام عليه السلام راضي است . امام عصر عليه السلام اگر حضور داشتند ، مسلّماً تمام اموالشان؛ اعم از انفال و سهم امام از خمس را به مصارف شخصي خود نمى&rlmرساندند ، بلكه همچون پدري مهربان ، كه اموالش را صرف مصالح و نياز خانواده و فرزندان مى&rlmكند ، صرف مصالح امّت اسلامي مى&rlmكرد كه به منزله فرزندان او هستند و در مصالح نيز اولويّت&rlmها را مراعات مى&rlmنمود .



به همين جهت ، مراجع تقليد نيز مى&rlmكوشند سهم امام را در امور و مصالح امّت اسلامي ، به&rlmويژه مصالح دينيشان كه از اولويّت برخوردار است برسانند .



چنانكه&rlmآيت&rlmاللَّه&rlmخويي رحمه الله در منهاج&rlmالصّالحين&rlmآورده&rlmاست&rlmكه&rlmاهم موارد مصرف سهم امام ، در به&rlmپاداشتن پايه&rlmهي دين و ترويج شرع مقدس و نشر احكام و معارف اسلامي است و نيز صرف كساني مى&rlmشود كه بري ترويج دين كمر همّت بسته و تمام اوقات خود را مصروف مى&rlmدارند . بري تعليم و تعلّم وارشاد واصلاح امور مسلمانان وهرچه كه موجب مى&rlmشود دين مردم اصلاح و نفوس مردم تكامل يابد و درجاتشان در نزد خداوند بالا رود . منهاج الصالحين ، ج&rlm1 ، ص&rlm348 مسأله 1265 چاپ 28



از مطالب پيشگفته روشن شد كه در حكم خمس ، هيچگونه تحوّل و چرخشي در ميان فقهي شيعه وجود نداشته و شبهاتي كه در اين مورد مطرح گرديده ، از نا آگاهي و بي اطلاعي وي است .



نويسنده ، بري چندمين بار ، دلايل قطعي دروغگويي و شيادي خود را به نمايش مى&rlmگذارد . او مى&rlmخواهد نظريه آيت&rlmاللَّه خويي را از يكي از مشهورترين كتاب&rlmهي فتوايي رايج ايشان در حوزه&rlmها ، بلكه ميان توده مردم شيعه عربي زبان نقل كند در ضمن مى&rlmخواهد جلوه دهد كه او شاگرد آيت&rlmاللَّه خويي نيزبوده ، امّا سخنانش موجب رسوايى&rlmاومى&rlmگردد . مى&rlmگويد :



« ملاحظه فرماييد فتوي رهبر و رييس حوزه علميه ، استاد بزرگوارمان امام راحل ، ابوالقاسم خويي در قرن پانزدهم هجري . . . مى&rlmفرمايند : . . . »



سپس به جي ارجاع به منهاج الصالحين ، كه كتاب فقهي معروف ايشان است ، به ضياء الصالحين كه كتاب دعايي است ارجاع مى&rlmدهد . گويا كتاب در دسترس او نبوده و تنها يادداشت&rlmهايي را در اختيارش گذاشته&rlmاند ! بري شخصي مانند وي كه با محيط و جامعه شيعي بيگانه بوده ، چنين اشتباهاتي طبيعي و عادي است .



نويسنده پس از نسبت&rlmهي دروغ به فقهي شيعه و تحريف كلمات آنها ، خلاصه آنچه را كه بافته به صورت مراحلي با عنوان « خلاصه تحول در ديدگاه خمس » بيان كرده كه با آنچه گذشت ، ديگر جواب اين مراحل داده شد و نيازي به تكرار نيست و ما اكنون چكيده آنچه گفته شد را طي مراحلي بيان مى&rlmكنيم .



خمس در طول تاريخ اسلامي



مرحله نخست : دوران پيامبرصلي الله عليه و آله وسلم و تشريع خمس







آيه خمس در سال دوم هجرت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به مدينه نازل شد .



در اين آيه ، خمس بري شش دسته قرار داده شده است .



1 - اللَّه 2 - رسول&rlmاللَّه 3 - ذى&rlmالقربي 4 - يتيمان ، 5 - مساكين ، 6 - ابن&rlmسبيل يا در راه ماندگان .



در سه دسته نخست ، آنچه بري خدا است ، از آنِ رسول&rlmاللَّه است و آنچه از آن رسول&rlmاللَّه است ، مال امام است .



به همين جهت ، پس از پيامبر ، اين سه سهم را سهم امام ناميده&rlmاند .



سه دسته دوم : يعني يتيمان و مساكين و در راه ماندگان ، به اتفاق سنّي و شيعه ، مراد بني هاشمند كه خمس بري آنان تكريماً به جي زكات قرار داده شده است .



پس از نزول آيه شريفه ، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم اين حكم را به عنوان يكي از احكام مسلّم اسلام ، به مردم ابلاغ مى&rlmكرد كه احاديث شيعه و سنّي بر آن دلالت دارد .



از جمله حديث « وفد عبدالقيس » است كه بخاري ( درصحيح ) ده مورد آورده است؛ از آن جمله در كتاب ايمان ، باب « أداء الخمس من الإيمان » آمده كه گروه عبدالقيس خدمت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم رسيدند و گفتند : ما نمى&rlmتوانيم خدمت شما برسيم مگر در ماه&rlmهي حرام ، چون ميان ما و شما كفار قبيله مضر هستند ، ما را به چيزي دستور ده كه كفايتمان كند تا آن را به ديگران برسانيم و به وسيله آن بهشت رويم . . .



پس پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آنان را بر ايمان به خدا امر كرد و فرمود : مى&rlmدانيد ايمان به خدي يكتا چيست ؟ گفتند خدا و رسول بهتر مى&rlmدانند ، فرمود : « شَهَادَةِ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ » و به پا داشتن نماز و پرداختن زكات و روزه ماه رمضان و « أنْ تعطوا مِنَ الْمغنم الخمس » و اين كه از سود اموالتان خمس بپردازيد . قال ( ابن عباس ) : انّ وفد عبدالقيس لمّا أتوا النّبيّ صلي الله عليه و آله وسلم.. فقالوا يا رسول اللَّه إنّا لانستطيع أن نأتيك إلاّ في شهر الحرام ، و بيننا و بينك هذا الحيّ من كفّار مضر ، فمرنا بأمر فصل نخبر به من وراءنا وندخل به الجنّة ... فأمرهم بأربع ونهاهم عن أربع ، أمرهم بالإيمان باللَّه وحده ، قال : أتدرون ما الإيمان باللَّه وحده ؟ قالوا : اللَّه و رسوله أعلم ، قال : شهادة أن لاإله&rlmإلاّاللَّه ، و أنّ رسول&rlmاللَّه ، و إقام الصّلاة ، و إيتاء الزّكاة ، و صيام رمضان ، و أن تعطوا من المغنم الخمس...



بري آگاهي از موارد ديگر ، ر.ك. به صحيح بخاري.



الف : صحيح البخاري ، ج&rlm1 ، كتاب الإيمان ، باب 41 أداء الخمس من الإيمان ، ح&rlm52 ، ص&rlm91.



ب : صحيح البخاري ، ج&rlm1 ، كتاب العلم ، باب 68 تحريض النبي صلي الله عليه و آله وسلم وفد عبدالقيس ، ح&rlm86 ، ص&rlm108



ج : صحيح البخاري ، ج&rlm1 ، كتاب مواقيت الصلاة ، باب 353 قول اللَّه تعالي منيبين إليه... ح&rlm492 ، ص&rlm279



د : صحيح البخاري ، ج&rlm2 ، كتاب الزّكاة ، باب&rlm884 وجوب الزّكاة ح&rlm1308 ، ص&rlm593



ه' : صحيح البخاري ، ج&rlm4 ، كتاب الخمس ، باب 838 أداء الخمس من الدّين ، ح&rlm1267 ، ص&rlm506



و : صحيح البخاري ، ج&rlm5 ، كتاب المناقب ، باب&rlm7 ، ح&rlm42 ، ص&rlm19



ز ، ح : صحيح البخاري ، ج&rlm5 ، كتاب المغازي ، باب&rlm186 وفد عبدالقيس ، ح&rlm813 و 814 ، ص&rlm290



ط : صحيح&rlmالبخاري ، ج&rlm8 ، كتاب&rlmالأدب ، باب&rlm620 قول&rlmالرّجل مرحباً ، ح&rlm1050 ، ص&rlm375



ي : صحيح البخاري ، ج&rlm8 ، كتاب أخبار الآحاد ، باب 1164 وصاة النبي صلي الله عليه و آله وسلم وفود العرب أن يبلغوا من وراءهم ، ح&rlm2075 ، ص&rlm743 ، دار القلم بيروت.




روشن است كه مغنم و سودي كه در اموال « وفد عبدالقيس » بوده و پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم پرداخت آن را در معني « ايمان باللَّه وحده » گنجانيد ، غنيمت جنگي نبود ، بلكه سود كسب و كارشان بوده ، چه اينكه غنايم جنگي در دست حاكم اسلامي و يا فرمانده لشكر است ، نه در دست توده مردم ، آن هم مردمي كه دور از مركز حكومت زندگي مى&rlmكنند .



به خصوص ، كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم اين حكم را به گروهي مى&rlmگويند كه ايشان آن را مانند : شهادتين ، نماز ، زكات و روزه ، به ديگران تبليغ كنند .



مرحله دوم : پس از رحلت پيامبرصلي الله عليه و آله وسلم



وقتي حكومت به دست غير خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم افتاد ، چون خمس موجب تقويت آنان بود و سياست وقت اقتضي آن را نداشت ، از خاندان رسول اللَّه صلي الله عليه و آله وسلم منع كردند .



چنانكه در صحيح بخاري آمده است ، « إنّ فاطمة عليها السلام . . . أرسلت الي أبى&rlmبكر تسأله . . . فدك و مابقي من خمس خيبر » ، صحيح بخاري ، ج 5 ، ص 252 ، كتاب المغازي ، باب 155 ح 704 حضرت فاطمه عليها السلام كسي را نزد ابوبكر فرستاد تا از او فدك وبقيه خمس خيبر را مطالبه كند . بنابراين ، يكي از مطالبات حضرت زهرا عليها السلام از ابوبكر خمس بود .



وامير مؤمنان عليه السلام در خطبه&rlmي مى&rlmفرمود : به خدا سوگند مقصود خدا از « ذي القربى&rlm » كه با خود و رسولش همراه گردانيد ، ماييم؛ ( . . . لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبى&rlm وَ الْيَتامى&rlm وَ الْمَساكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ . . . ) .



خداوند بري ما در صدقه ( زكات ) سهمي قرار نداد و پيامبر و ما را گرامي داشت ( و برتر دانست ) و از چرك ( دست مردم ) به ما نخورانيد .



آنان ( پس از رسول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم ) ، خدا را تكذيب كردند ، پيامبر را نيز تكذيب نمودند . كتاب خدا ( قرآن ) را انكار كردند . از حقّ ما و امر واجبي كه خدا بري ما فرض و واجب نموده بود ، منع كردند . وسائل الشيعه ، ج&rlm6 ، ص&rlm357 و 358 ، ح&rlm7



در صحيح مسلم آمده است : كسي به ابن عباس نامه&rlmي نوشت و از وي مسائلي پرسيد؛ از آن جمله نوشته بود : « الخمس لِمَن هو ؟ » ؛ « خمس مال كيست ؟ » ابن عباس در پاسخ وي نوشت : تو از خمس پرسيدي كه مال كيست ؟ ما مى&rlmگفتيم مال ما است ، امّا آن را بما ندادند . صحيح مسلم ، ج&rlm4 ، كتاب الجهاد والسير ، باب 48 ، النساء الغازيات ص&rlm90 ، ح&rlm137 ، 1812







در اين مرحله ، ائمه عليهم السلام حكم خمس را مى&rlmفرمودند و آن را نيز مى&rlmگرفتند .



از امام صادق عليه السلام روايت شده كه مردي نزد اميرالمؤمنين عليه السلام آمد و گفت : اموالي در اختيارم قرار گرفته كه حلال و حرام آن را نمى&rlmشناسيم . حضرت فرمود : خمسش را بده خدا در اين مال به خمس راضي شده است و از مالي كه صاحبش را مى&rlmشناسي ، اجتناب كن . وسائل الشيعه ، ج&rlm6 ، كتاب الخمس ، أبواب ما يجب فيه الخمس ، باب&rlm10 ، ح&rlm1 ، ص&rlm352



و در حديث ديگر آمده است : مردي حضور امير مؤمنان آمد وگفت : من مالي به دست آورده&rlmام و در تحصيل آن از حلال و حرام چشم پوشيده&rlmام ، اكنون مى&rlmخواهم توبه كنم ، حلال و حرام آن را نمى&rlmدانم؛ زيرا مخلوط شده است . حضرت فرمود : خمس مالت را بده ، خداوند از اشيا ، به خمس راضي شده و بقيه مال برايت حلال است . همان ، ح&rlm4



مرحله سوم : مرحله تأكيد بر پرداخت خمس



چون دوران خفقان و ستم اموي رو به كاهش&rlmگذاشت و شيعيان اهل&rlmبيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم توانستند تا حدّي از علوم اهل&rlmبيت عليهم السلام بهره بگيرند ، امام باقر و امام صادق عليهما السلام و ساير أئمه عليهم السلام به پرداخت خمس تأكيد مى&rlmكردند .



گروهي از خراسانيان خدمت حضرت امام رضا عليه السلام رسيدند و از آن حضرت خواستند تا خمس را بر آنان حلال و از پرداختن آن معافشان كند .



آن حضرت فرمود : مجال اين كار نيست ، شما فقط با زبانهايتان ما را دوست داريد ؟ و حقّ ما ( خمس ) راكه خداوند بري ما قرار داده&rlmاست ، از ما منع مى&rlmكنيد ؟ هيچ&rlmيك از شمارا حلال&rlmنمى&rlmكنم ! حلال&rlmنمى&rlmكنم ! حلال نمى&rlmكنم ! همان ص&rlm376 ، ح&rlm3



در حديث ديگري ، امام باقر عليه السلام فرمود : معامله در مالي كه داري خمس است ، حلال نيست ، مگر آنگاه كه حق ما به ما برسد . وسائل الشيعه ، ج&rlm6 ، ص&rlm378 ، ح&rlm9



از امام صادق عليه السلام روايت شده كه فرمود : اين عذر پذيرفته نيست كه كسي در مال متعلق خمس تصرّف كند و آن را بفروشد و بگويد : پروردگارا ! من اين معامله را در مالم انجام دادم كه بعداً از صاحبان خمس اجازه بگيرم . همان ، ح&rlm10



مرحله چهارم : دوران غيبت صغري



چون شيعيان از حضور امام زمانشان محروم شدند ، برخي تصوّر كردند كه ديگر لازم نيست خمس اموالشان را بپردازند . اينجا بود كه حضرت ولى&rlmعصر عليه السلام در پاسخ نامه&rlmهايي ، به پرداخت آن تأكيد كردند .



در حديث آمده است كه حضرت به يكي از شيعيان اينگونه مرقوم فرمودند : ي حسين ، چقدر بر ناحيه ستم روا مى&rlmداري ؟ چرا خمس مالت را از اصحاب ما منع مى&rlmكني ؟ پس فرمود : چون به سلامت به مقصدت رسيدي ، آنچه كاسبي كرده و به دست مى&rlmآوري خمسش را به مستحقانش برسان ، گفت : گفتم : شنيدم و اطاعت كردم و پس از رسيدن به مقصدش ، عمري نايب خاص امام زمان - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - به نزد او آمد و از جريان ملاقات او خبر داد و خمس مالش را گرفت . همان ، ص&rlm377 ، ح&rlm8



و پيشتر از نامه&rlmهي امام زمان به وكلي خاصشان نقل شد ، كه فرموده بودند : هركس بدون اذن ما در اموالمان تصرف كند ، از رحمت خدا به دور است و ما دشمن او هستيم . هركس چيزي از اموال ما را بخورد ، در شكمش آتش است و به آتش دوزخ وارد خواهد شد . همان ، ص&rlm376 ، ح&rlm6



لعنت خدا و فرشتگان و همه مردم بر كسي كه يك درهم از مال ما را حلال بشمارد . همان ، ص&rlm377 ، ح&rlm7



در اين مرحله ، خمس به نوّاب ( خاص امام زمان داده مى&rlmشد و آنها به مصارفي كه آن حضرت اجازه مى&rlmداد ، مى&rlmرساندند ) .



مرحله پنجم : پس از غيبت كبري



در اين دوران ، به مقتضي احاديث و ادلّه&rlmي كه به&rlmطور مبسوط در كتب فقهي آمده ، فقهي جامع&rlmالشرايط ، نائبان امام زمان هستند ، به&rlmهمين جهت آنان نيز همچون نواب خاص ائمه عليهم السلام سهم امام را مى&rlmگيرند و به مصارفي كه مورد رضايت آن حضرت است مى&rlmرسانند .



نتيج - ه بحث



1 - پرداخت خمس به حكم آيه قرآن و احاديث شيعه و سنّي واجب است .



2 - خمس به دلالت آيه شريفه ( . . . أَنَّما غَنِمْتُمْ مِن شَىْ&rlmءٍ . . . ) ؛ « همانا آنچه بهره برديد از چيزي . . . » انفال : 41 « آنچه سود برديد ، از چيزي . . . » اطلاق دارد ، گرچه آيه در مورد جنگ است ، امّا مورد مخصّص نيست و چنانكه برخي تصوّر كرده&rlmاند ، اختصاص به غنايم جنگي ندارد .



لغت نيز بر اين مطلب گواه است و مى&rlmتوانيد به كتب لغت؛ مانند مصباح المنير ، لسان العرب و مجمع البحرين مراجعه كنيد كه واژه « غنم » به معني فايده و سود است و نيز به معني چيزي است كه به دست مى&rlmآيد .



3 - خمس به دلالت احاديث سنّي و شيعه ، منحصر در غنيمت جنگي نيست؛ چنانكه در حديث « وفد عبدالقيس » گذشت ، خمس اعم از غنايم جنگي بود ، چون خمس غنايم جنگي مورد ابتلي آنها نبود و نيز در صحيح بخاري آمده است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمود : «و في الركاز الخمس » ؛ صحيح بخاري ، ج&rlm2 ، ص&rlm631 و 632 ، باب&rlm950 ، حديث&rlm1401 « در گنج خمس است » چون يافتن گنج سود و مصداق ( . . . أَنَّما غَنِمْتُمْ مِن شَىْ&rlmءٍ . . . ) ؛ مى&rlmباشد .



4 - خداوند متعال خمس را بري خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به جي زكات ، ( كه بر آنان حرام گرديده ) قرار داد . پس همان&rlmطور كه زكات در امور هميشگي است؛ مانند دام و زراعت و طلا و نقره ، بايد خمس هم در اموري دايمي باشد ، همچون سود كسب و . . . و نمى&rlmشود منحصر به امري مقطعي؛ يعني غنايم جنگ باشد .



5 - خمس به جهت كرامت و احترام خاندان پيامبر بري آنان قرار داده شد .



از اين&rlmرو ، خداوند خود را با آنان شريك قرار داد ، به خلاف زكات كه در احاديث آمده ، چرك مال مردم است و گروهي از كفار ( الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ ) توبه : 60 &rlmاز آن سهم دارند .



بنابراين ، خمس حقّي است مسلّم و سهمي است مقدّس . پس تعبير نويسنده كتاب كه : « خود را به خمس ملوّث نكن كه حرام است » حاكي از آلودگي و ملوّث بودن روح وي مى&rlmباشد .



6 - خمس به دلالت آيه شريفه ( وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِن شَىْ&rlmءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبى&rlm . . . ) ملك خدا ، پيامبر ، امام و سادات است ، نه مال مردم كه به آنان مى&rlmدهند و تعبير : « گدايى&rlmشان به نام دين است ! » و يا « با اين نام از مال مردم امرار معاش كنند ! » حاكي از عناد و جهل و ناداني گوينده است .



از اين&rlmرو گرفتن خمس بري افراد مستحق ، نه تنها ننگ نيست ، كه چون با خدا و رسول خدا شريكند بزرگ&rlmترين افتخار است .



7 - فرق ميان خمس و زكات در دريافت



در زكات خداوند - متعال - سهمي بري مأمور وصول قرار داده است ، چون زكات ملك مسلمانان فقير است كه بايد در مصالح آنان مصرف شود و پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مأمور به گرفتن آن مى&rlmباشد ( خُذْ مِنْ أَمْوالِهِمْ صَدَقَةً . . . ) توبه : 103 و او به جهت احقاق حقّ مردمِ فقير ، مأموران را بري وصول زكات گسيل مى&rlmدارد .



امّا خمس ملك پيامبر و خويشاوندان آن حضرت است و سود و فايده آن به همه مسلمانان نمى&rlmرسد . به&rlmهمين جهت تنها مأمور به تبليغ آن است؛ مانند ساير احكام از قبيل نماز و روزه ، و شأن جلالت آن حضرت نيز اقتضي فرستادن مأمور وصول را نداشته است ، هر چند به حكم الهي مال خود او بوده . و بر مردم واجب است آن را بپردازند . مستند العروة الوثقي ، آيت&rlmاللَّه خوئي ، كتاب الخمس ، ص 196



8 - همانطور كه بر آل محمد صلي الله عليه و آله وسلم هميشه زكات حرام است و هيچگاه بر آنان حلال نمى&rlmشود ، خمس نيز هميشه حق آنها بوده و هيچ&rlmگاه بر آنان حرام نمى&rlmشود و بر ديگران حلال نمى&rlmگردد ، آري ، همانگونه كه گذشت ، تنها انفال كه ملك امام است ، در زمان غيبت به اذن عام امام تنها بر شيعه حلال گرديده است .



9 - با اينكه سهم امام عليه السلام ملك امام است ، امّا ائمه عليهم السلام عمده آن را به مصالح مسلمين مى&rlmرساندند و خود زندگي بسيار زاهدانه&rlmي داشتند .



امانت داري در حوزه مرجعيّت



مراجع تقليد شيعه نيز همچنان اين سيره را دنبال كرده&rlmاند و با اينكه هر ماه صدها ميليون تومان سهم امام و خمس به&rlmدستشان مى&rlmرسد ، همه را در راه ترويج اسلام و مصالح مسلمين و تقويت فقه و معارف اسلامي و اهل&rlmبيت عليهم السلام به&rlmكار مى&rlmگيرند و خود در كمال سادگي و اقتصاد زندگي مى&rlmكنند .



مراجع شيعه در قلّه رفيع زهد



اگر گذار اين نويسنده هم به نجف مى&rlmافتاد و زندگي زاهدانه مراجع تقليد شيعه را از نزديك مى&rlmديد ، شرمنده مى&rlmشد كه در مورد سهم امام و مراجع اينگونه سخن براند كه :



« انسان از دو راه ممكن است فاسد شود؛ پول و شهوت . كيست كه بتواند در مقابل اين دو چيز مقاومت كند ، به ويژه آنان كه متأسفانه جز بري رسيدن به اين بهشت دين ، در اين راه قدم نگذاشته&rlmاند . »



چون مى&rlmفهميد آنان با استعدادهي سرشار و نبوغ فراواني كه داشته&rlmاند ، مى&rlmتوانستند به ثروت&rlmهي فراواني از راه&rlmهي ديگر برسند ، ليكن چون رضي خدا را در نظر داشته&rlmاند ، پشت پا به لذّت&rlmهي دنيايي زده و هستي خود را وقف ترويج دين و اعلي كلمه توحيد نموده&rlmاند .



نويسنده يا نويسندگان اين نوشتار ، در هر جي دنيا و بر هر مسلكي كه هستند ، اگر چشم و گوششان را نمى&rlmبستند ، اگر مختصري در احوالات علمي بزرگ شيعه؛ مانند مرحوم شيخ انصاري ، مقدس اردبيلي و . . . مطالعه مى&rlmكردند ، مى&rlmيافتند كه اگر در عالم بري كمال زهد و امانت ضرب&rlmالمثلي جستجو كنند ، اين بزرگواران بهترين ضرب المثل بوده و هستند .



آري ، كساني نيز يافت مى&rlmشوند كه در اثر انحراف&rlmهايي ، از سهم امام سوء استفاده مى&rlmكنند؛ چنانكه انحراف وكيل موسى&rlmبن جعفر عليهما السلام پس از شهادت آن حضرت و انكار شهادت وي و امامت حضرت رضا عليه السلام - كه مذهب واقفيّه را به وجود آورد تا وجوهاتي كه از سهم امام و . . . به عنوان وكيل حضرت در دست داشت تصاحب كند - اين امر موجب نگرديد تا حضرت رضا عليه السلام بفرمايند : ديگر لازم نيست سهم امام دهيد ، بلكه شايد بتوان گفت كه بيشترين تأكيد ، به پرداخت خمس از آن حضرت رسيده است .



اين عالم خيالي و افسانه&rlmي ، در عالم خيال ، همه جا حضور مى&rlmيابد تا خود را شخصي آگاه جلوه دهد ، امّا هر جا كه حاضر مى&rlmشود ، موجبات خنده و استهزا را به وجود مى&rlmآورد ، گاه در درس علاّمه كاشف الغطا حاضر مى&rlmشود و عمّامه سفيد وي را نمى&rlmبيند و مى&rlmگويد « سيد محمد حسين كاشف الغطاء ! » گاه در درس اصول كافي آيت&rlmاللَّه خويي ( كه چنين درسي هيچگاه وجود خارجي نداشته ) حاضر مى&rlmشود و گاه همكار آيت&rlmاللَّه خويي مى&rlmشود و بري كتاب رجالي ايشان ، حديث و روايت - كه خارج از موضوع كتاب است - جمع مى&rlmكند و نام كتاب را هم نمى&rlmداند !



و پس از آنها در درس مكاسب امام خمينى&rlm1 كه به بحث ولايت فقيه رسيده&rlmاند ، حاضر شده و فرق ميان درس و سخنراني را نمى&rlmداند . بااينكه هيچ روستايي بى&rlmسوادي نيست كه ميان درس و سخنراني فرق نگذارد و تحت عنوان « ري امام خميني رحمه الله : بگويد :



لازم مى&rlmدانم كه قول امام راحل ، آيت&rlmاللَّه العظمي امام خميني رحمه الله را در اينجا ذكر كنم ، ايشان طي سخنرانى&rlmهي فراواني كه سال 1389 در حوزه علميه نجف ، در جمع اساتيد و طلبه كه بنده نيز افتخار شركت در آنها را داشتم ، ايراد فرمودند . . . »



و سپس نظريه ايشان و عمده فقهي شيعه را - كه فرموده&rlmاند : مصرف سهم امام و خمس و زكات تنها فقرا نيستند و خمس در مصالح مسلمين هزينه مى&rlmشود و اگر همه مسلمانان وجوه شرعي خود را بپردازند مى&rlmتوان حكومت اسلامي را با آن اداره كرد و . . . - به&rlmطور ناقص و تحريف شده نقل مى&rlmكند و گمان مى&rlmكند كه حرف جديدي يافته و آن مى&rlmتواند شاهدي بر لازم نبودن خمس باشد و حال آنكه با توجه به منويّات مقدس حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - بر لزوم نشر معارف اسلامي و اعلي كلمه توحيد و زمينه&rlmسازي بري ظهور آن حضرت ، كه از مصارف مهمّ خمس است ، پرداخت خمس را تأكيد مى&rlmكند .



آري ، خمس ؟ آن هم از منابع هفتگانه - غنيمت جنگ ، معادن ، گنج&rlmها ، مال مخلوط به حرام ، جواهر استخراج شده از دريا ، زميني كه كافر ذمّي از مسلمان بخرد يا به هر نحو قانوني به&rlmدست آورد و بالأخره سود انواع كسب&rlmها كه از هزينه سال زياد مى&rlmآيد - به&rlmخصوص اگر انفال نيز به آن افزوده شود ، مى&rlmتواند در پيشبرد اهداف اسلامي و ترويج دين و توسعه مسائل فرهنگي و حتي تقويت اداره حكومت اسلامي ، بسيار سودمند باشد .



توطئه ديرينه



به همين جهت است كه دشمن همواره از آن در هراس بوده و در منع آن كوشيده است . اكنون نيز مستكبرين جهاني و دشمنان قسم خورده اسلام و تشيّع و حوزه&rlmهي علميّه و مكتب اهل&rlmبيت عليهم السلام مى&rlmكوشند به وسيله مزدوران خود ، در احكام اسلامي ، از آن جمله : خمس ، شبهه&rlmي ايجاد كنند تا مبادا اين پشتوانه اقتصادي اسلام تقويت شود و به اين وسيله اسلام بهتر شناسانده شود .



هر چند اگر خمس داده مى&rlmشد ، سرمايه&rlmي چشم&rlmگير بود و ليكن آنچه اكنون از خمس پرداخت مى&rlmگردد ، بسيار اندك است؛ زيرا :



1 - بيشتر كشورهي اسلامي به اين فريضه الهي عمل نمى&rlmكنند .



2 - تنها جمعي از مردم برخي از كشورهي اسلامي خمس سود كسب خود را مى&rlmپردازند كه اكثر آنها افراد كم درآمدند .



3 - جامعه اسلامي گسترده شده و هزينه تبليغات و مقدّمات آن؛ يعني پرورش مبلّغين و محصّلين بالا رفته است .



4 - بودجه سرسام آوري از طرف استكبار جهاني بري مقابله با اسلام هزينه مى&rlmشود كه يك قلم كوچك آن مبلغي است كه مجلس آمريكا بري اين هدف تعيين كرد .



و اقمار آنها نيز بودجه&rlmهي چشم&rlmگيري در اين راه هزينه مى&rlmكنند كه وجوهات شرعي در مقابل آنها بسيار ناچيز است .



5 - بايد نشر معارف اسلامي و تبليغ آن به وسيله وسايل پيشرفته و مدرن روز انجام گيرد ، تا بتواند در مقابل هجوم فرهنگي گسترده دشمن مؤثر باشد .



مسلّماً دشمن مى&rlmخواهد ما را خلع سلاح كند . او مى&rlmخواهد كه آنچه از تهمت و دروغ و افترا نشر مى&rlmدهد ، به&rlmوسيله مطالب متقن و مستدل ، به فضاحت كشيده نشود؛ چه اينكه برهان و دليل هر چه محكم باشد ، امّا اگر بودجه نشر و تبليغ وجود نداشته باشد ، بي اثر است .



* * *
























منابع علوم اهل بيت عليهم السلام



همانگونه كه مى&rlmدانيد نويسنده ، به جهت بيگانه بودن از مفاهيم اسلامي ، با افزودن فصل پنجم بر كتاب خود ، باز فصلي از رسوايي خود را با عنوان : «ب ازي با كتاب&rlmهي آسماني » گشوده است .



او كه با شيوه&rlmهي تبليغي پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آشنايي نداشته و تفاوت ميان آيات قرآن و حديث قدسي و احاديث نبوي را - كه بري عموم بيان كرده&rlmاند - با آنچه كه به افراد خاصّي تعليم داده&rlmاند ، نمى&rlmگذارد ، مى&rlmگويد :



« هيچ مسلماني شك ندارد كه پس از صحائف آسماني و سه كتاب معروف ديگر كه همگي منسوخ هستند ، قرآن كريم يگانه كتاب آسماني است كه بر پيامبر اسلام نازل شده است ، امّا بنده طي مطالعاتي كه داشته&rlmام ، پي بردم كه فقها و روحانيون ما ، از كتابهايي سخن مى&rlmگويند كه گويا علاوه از قرآن كريم به پيامبر بزرگوارمان صلي الله عليه و آله وسلم نازل شده و ايشان اين كتابها را به طور اختصاصي در اختيار امير المؤمنين عليه السلام گذاشته&rlmاند ! »



سپس از كتاب&rlmهايي كه نام آنها در منابع شيعه و اهل سنّت آمده ، نام مى&rlmبرد و در باره آنها سخناني مى&rlmگويد كه نشانگر ناآگاهي وي از علوم اسلامي است .



انواع وحي در كلام پيامبرصلي الله عليه و آله وسلم



بري مشخص شدن جايگاه كتاب&rlmهايي كه نويسنده عنوان كرده است ، نخست به انواع سخنان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مى&rlmپردازيم :



كلماتى&rlmكه به زبان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم جاري مى&rlmشد ، چهار نوع است :



1 - قرآن



قرآن ، كلام خدا و معجزه جاودان و خالده رسول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم داري ويژگى&rlmهي زير مى&rlmباشد :



1 - مجموعه آياتي كه هيچ شباهتي به كلام مخلوق ندارد .



2 - همه آن را پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم تبليغ كرد .



3 - آنچه به&rlmاين عنوان تبليغ&rlmگرديده ، جاوداني وهميشگي خواهدبود .



4 - هي



ونه زياده ونقيصه&rlmي در آن راه ندارد .



5 - پس از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در آن نسخ يا تحريف راه ندارد .



6 - قرآن نقل قول از خدا نيست ، بلكه كلام خداست به همين جهت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم هنگام نزول قرآن نمى&rlmگفت : « قال اللَّه تعالي » و سپس آيه را بيان كند .



7 - قرآن « كتاب&rlmاللَّه » نيز نام گرفت و « كتاب اسلام » است؛ همانگونه كه تورات وانجيل ، « كتاب يهود » و « كتاب نصارا » بوده ، كه تحريف شده است .



2 - حديث قدسي



حديث قدسي مجموعه احاديثي است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم از خداوند نقل مى&rlmكند .



دليلي نداريم كه هر چه خداوند به پيامبرش فرموده ، پيامبر آن را بري مردم باز گو كرده است ، بلكه ممكن است در بعضي موارد مأمور به تبليغ بر همگان بوده و در بعضي موارد مأمور به تبليغ بر افراد خاص و در مواردي هم اصلاً مأمور به تبليغ نبوده و ابلاغ نكرده است .



اين سخنان از سنخ سخنان بشري و نقل قول از حضرت حق است . به همين جهت ، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مى&rlmفرمايد : « قال اللَّه تعالي » ، يا « إنّ اللَّه يقول » و . . . و مصون از تحريف نيست و اين مجموعه را «كتاب اللَّه » نيز نمى&rlmگويند . اين نوع حديث؛ يعني حديث قدسي در منابع حديثي اهل سنّت و شيعه فراوان به چشم مى&rlmخورد و ما تنها به چند نمونه از آن بسنده مى&rlmكنيم :



الف : در صحيح بخاري و صحيح مسلم آمده است :



قال النّبي « يقول&rlmاللَّه تعالي : « أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِي بِي وَ أَنَا مَعَهُ إِذَا ذَكَرَنِي » . صحيح بخاري ، ج&rlm9 ، كتاب التوحيد ، باب&rlm1209 قول&rlmاللَّه تعالي ( ويحذركم اللَّه نفسه ) ح&rlm2207 ، ص&rlm787 ، و صحيح مسلم ، ج&rlm5 كتاب الذكر والدعاء باب&rlm6 فضل الذكر والدعاء ، ح&rlm19 ، 20 ، 21 ، ص&rlm239 ، 240



پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم گفت : خداوند فرمود : « من نزد گمان بنده&rlmام مى&rlmباشم ، ( با او طبق حسن ظن او عمل مى&rlmكنم ) و با او هستم آنگاه كه مرا ياد كند . »



ب : حديث معروف سلسلةالذهب ، كه سنّي و شيعه آن را نقل كرده&rlmاند و در آن ، حضرت على&rlmبن موسى&rlmالرضا عليهما السلام فرمود : « پدرم موسي فرمود ، پدرم جعفر فرمود ، پدرم محمد فرمود ، پدرم علي فرمود ، پدرم حسين فرمود ، پدرم علي بن ابى&rlmطالب عليهم السلام فرمود : شنيدم كه رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم مى&rlmفرمود : شنيدم جبرئيل مى&rlmگفت : خداوند عزّ و جلّ فرمود :



« أَنَا اللَّهُ الَّذِي لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنَا ، يا عِبادِي فَمَنْ جاءَ مِنْكُمْ بِشَهادَةِ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ بِالْإِخْلاصِ ، دَخَلَ حِصْنِي وَ مَنْ دَخَلَ حِصْنِي أَمِنَ عَذَابِي » .



« من خدايي هستم كه جز من خدايي نيست . ي بندگان من ، هركس با اخلاص « أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ » بگويد ، در دژ و حصار من وارد گرديده و هركس در دژ و حصار من وارد شود ، از عذاب من در امان خواهد بود . »



اين حديث را علمي شيعه و سنّي با مختصر تفاوتي در عبارات ، آورده&rlmاند . از علمي اهل سنّت ابن&rlmعساكر در تاريخ مدينة دمشق ، ج 7 ، ص 115 و ج 48 ، ص 366 و سيوطي در جامع الصغير ، ج 1 ، ص 571 ، ح 3694 و ج 2 ، ص 243 ، ح 6047 و متقي هندي در شش موضع از كتاب كنز العمال ، ج&rlm1 ، ص&rlm47 ح&rlm127 ، و ص&rlm52 ، ح&rlm158 و ص&rlm54 ، ح&rlm168 و ص&rlm65 ، ح&rlm235 و ص&rlm297 ، ح&rlm1422 و ص&rlm416 ، ح&rlm1769 آورده است .



و از علمي شيعه شيخ طوسي در امالي ، ص 279 رقم 536 ( مؤسسة البعثة دارالثقافة قم ) و امالي شيخ صدوق ، ص 305 و 306 رقم 349 و توحيد صدوق ، ص 24 و 25 ، ح 21 ، 22 ، 23 و معانى&rlmالأخبار ، ص 370 ، ح 1 مكتبة الصدوق ، و علامه مجلسي در بحارالانوار ، ج&rlm3 ، ص&rlm6 تا 14 ، ح 14 ، 15 ، 16 ، 22 ، 27 ، 39 و ج 27 ، ص 134 ، ح 130 و 49 ، ص 120 تا 123 ، ح 1 ، 3 ، 4 و ص 126 و 127 ، ح 2 و 3
و به خاطر سند بسيار عالي اين حديث ، كه مشتمل بر نام ائمه معصومين عليهم السلام است ، آن را «ح ديث سلسلة الذّهب » خوانده&rlmاند .



ج : « وَلايَةُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ حِصْنِي » ، اين حديث را نيز علمي شيعه و سنّي نقل كرده&rlmاند؛ ازجمله حاكم حسكاني در شواهد التنزيل از عبداللَّه بن عمر نقل مى&rlmكند كه نقل كرد رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم از جبرئيل كه خداوند متعال فرمود : « وَلايَةُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ حِصْنِي فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِي ، أَمِنَ ( من ) عَذَابِي » ؛ « ولايت على&rlmبن ابى&rlmطالب دژ و حصار من است ، پس هر كس وارد دژ و حصار من گردد ، از عذابم در امان خواهد بود . » شواهد التنزيل ، ج&rlm1 ، ص&rlm170 ، ح&rlm181 وعلامه مجلسي در بحار الانوار ، ج&rlm39 ، ص&rlm246 ، ح&rlm1 و . . . اين حديث را آورده&rlmاند .



احاديث قدسي در منابع حديثي سنّي و شيعه به&rlmقدري زياد است كه اگر در مجموعه&rlmي گردآوري شود ، چندين مجلد خواهد شد . هر چند اين احاديث گاه به وسيله جبرئيل وگاه بدون واسطه به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم وحي گرديده است ، امّا وجود اين احاديث و وجود كتابي كه اين احاديث را در بر داشته باشد ، نزد هيچ مسلمان ، بلكه هيچ عاقلي منافات با اينكه قرآن تنها كتاب آسماني مسلمانان است ندارد .



3 - احاديثي كه پيامبرصلي الله عليه و آله وسلم بري مردم بيان كرد



همه سخنان رسول&rlmخدا صلي الله عليه و آله وسلم از هرگونه خطايي به دور و مبرّا است ، امّا آنچه از وي به عنوان حديث نقل شده ، بايد در سندش دقت شود تا سخناني را به دروغ به آن حضرت نسبت ندهند و اين دقّت بايد در هر دو نوع از حديث؛ چه احاديث قدسي و چه احاديث نبوي ، انجام گيرد ، چه اينكه نه تنها به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ، بلكه به خدا نيز ممكن است دروغ ببندند !







4 - احاديثي كه پيامبرصلي الله عليه و آله وسلم تنها به افرادي خاص فرموده است



اهل سنّت و شيعه ، اتفاق دارند كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم همه چيز را به همه نمى&rlmگفت ، بلكه برخي از مطالب را به افرادي خاص مى&rlmفرمود و آنچه را كه به&rlmافراد خاص مى&rlmفرمود ممكن&rlmاست حديث قدسي ويا حديث نبوى&rlmباشد .



مثلاً در منابع حديثي و رجالي اهل سنّت مشهور است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نام منافقان را به&rlmخصوص به حذيفه تعليم داد و از اين&rlmرو ، به او صاحب سرّ گفته مى&rlmشد . در صحيح بخاري اين تعبير بري حذيفه نقل شده است : « صاحب سرّ النّبي صلي الله عليه و آله وسلم الّذي لا يعلم أحد غيره » ؛ « صاحب سرّ پيامبر آنچه هيچ كس غير از او آن را نمى&rlmداند . »پ چ صحيح بخاري ، ج&rlm5 كتاب فضائل اصحاب النبي ، باب&rlm51 مناقب عمّار وحذيفه&rlmرضى&rlmاللَّه عنهما ، ح&rlm253 ، 254 ، ص&rlm90 ، 91



علي عليه السلام محرم اسرار پيامبرصلي الله عليه و آله وسلم



كسي كه از همه سزاوارتر بود علوم نا گفتني را از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بياموزد ، امير مؤمنان ، على&rlmبن ابى&rlmطالب عليه السلام بود؛ كسي كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم وي را باب مدينه علم خود قرار داد و فرمود : « أَنَا مَدِينَةُ الْعِلْمِ وَ عَلِيٌّ بَابُهَا » المستدرك علي الصحيحين ، الحاكم النيسابوري ، ج&rlm3 ، ص&rlm126 و 127 به&rlmهمين جهت اميرالمؤمنين عليه السلام مى&rlmفرمود : « علّمني ( رسول اللَّه 6 ) ألف باب من العلم يفتح مِن كلّ باب ألف باب » . تاريخ مدينة دمشق ابن عساكر ، ج&rlm42 ، ص&rlm385



اگر امير مؤمنان عليه السلام آن علومي را كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به او مى&rlmآموخت نوشته باشد و كتبي به نام جامعه ، جفر ، صحيفه علي عليه السلام و . . . را تدوين كند ، با اينكه قرآن تنها كتاب آسماني مسلمانان است ، منافاتي دارد ؟ !



اگر كسي بگويد پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم اسراري را به برخي فرموده و آنان آن اسرار را جمع آوري كرده&rlmاند ، آيا ابلهانه نيست شخصي اين سخن را بازي با كتاب&rlmهي آسماني بخواند ؟ !



صحيفه علي عليه السلام در منابع اهل سنّت



اين عالم افسانه&rlmي ، غافل است كه منابع سنّي و شيعه بر وجود اين&rlmگونه كتاب&rlmها دلالت دارد؛ مثلاً از « كتاب علي عليه السلام » در المصنّف عبدالرّزاق&rlm المصنف ، ج&rlm4 ، ص&rlm532 ، ح&rlm8761 و در السنن الكبري بيهقى&rlm السنن الكبري ، ج&rlm1 ، ص&rlm212 و ج&rlm2 ، ص&rlm306 و ج&rlm7 ، ص&rlm425 و ج 10 ، ص&rlm267 &rlmو در تاريخ ابن معين&rlm تاريخ ابن معين ، ج&rlm1 ، ص&rlm113 رقم&rlm647 و . . . ياد شده است و از « صحيفه علي عليه السلام » نيز در شرح مسلم نووى&rlm صحيح مسلم بشرح النووي ، ج&rlm18 ، ص&rlm130 دار احياء التراث العربي . &rlmو در ذيل كتاب مسند ابي يعلى&rlm مسند ابي يعلي ، ج&rlm2 ، ص&rlm466 و . . . نام برده شده است . بر وجود اين كتاب&rlmها در منابع اهل سنّت شواهد بسياري است كه ما به همين مقدار بسنده مى&rlmكنيم .



قابل&rlmتوجه&rlmاست&rlmكه بري نووي وجود صحيفه علي به&rlmاملي پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و خط علي عليه السلام مسلّم بوده كه وي در صدد حلّ تعارض ميان احاديث منع كتابت حديث و وجود كتاب علي عليه السلام بر آمده است ، بنا بر اين :



اولاً : نقل اين كتاب&rlmها اختصاص به كتب شيعه ندارد . بلكه منابع حديثي شيعه و سنّي بر وجود چنين كتاب&rlmهايي گواه است .



ثانياً : كتاب&rlmهايي كه احاديثي را از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به&rlmطور مستقيم وبدون واسطه نقل كرده&rlmاند ، ربطي به كتاب آسماني كه منافات با ايمان به قرآن باشد ندارد !



نويسنده ، ضمن نقل اين كتاب&rlmها از منابع شيعه ، پرسش&rlmهي بسيار ساده&rlmي را طرح كرده است ، به تصوّر اينكه معمّي پيچيده&rlmي طرح نموده كه بري آنها پاسخي يافت نمى&rlmشود ! اين كتابها و محتوي آن را به استهزا گرفته و به اين وسيله خود را مضحكه قرار داده است؛ ( وَ إِذا خَلَوْا إِلى&rlm شَياطِينِهِمْ قالُوا إِنَّا مَعَكُمْ إِنَّما نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُنَ * اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَ يَمُدُّهُمْ فِي طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ ) ، بقره : 14 - 15 « هنگامي كه با دوستان شيطان صفت خود ( وهابيان و . . . ) در پنهان ملاقات مى&rlmكنند ، مى&rlmگويند : ما با شماييم و اگر مى&rlmبينيد ما در برابر مؤمنان (ش يعيان ) اظهار ايمان و تشيّع مى&rlmكنيم ، آنان را به تمسخر گرفته&rlmايم . خدا آنان را مسخره مى&rlmكند و در سركشي و طغيانشان سرگردان نگه مى&rlmدارد . »



سؤالات عبارتند از :



1 - اين كتاب&rlmها كجاست ؟



2 - چرا اين كتاب&rlmها را ائمه عليهم السلام در اختيار مردم قرار نداده&rlmاند تا مردم از علوم آن بهره&rlmمند شوند ؟



3 -



ونه اين همه علم در اين كتاب&rlmها مى&rlmگنجيد ، علم آنچه بشر تا روز قيامت بدان محتاج است ، نام شيعيان ، نام دشمنان اهل بيت عليهم السلام حضرت ولي عصر وارث علم نبوي



؟



امّا پاسخِ پرسش اوّل : اين كتاب&rlmها در نزد وارث ائمه اطهار عليهم السلام و خاتمشان ، حضرت ولي عصر ، حجّة بن الحسن العسكري - روحي و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء و عجّل اللَّه تعالي فرجه الشّريف - است .







اسرار به همه گفته نمى&rlmشود



امّا پاسخ پرسش دوم :



اولاً : اگر صلاح بود به همه ابلاغ شود ، پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ، به خصوص به اميرالمؤمنين عليه السلام نمى&rlmفرمود ممكن است همه يا بعضي از آنها سرّ بوده واقتضي سرّ اين است كه پنهان باشد؛ مانند نام منافقان كه به حذيفةبن يمان تعليم داده شد .



ثانياً : محتوي اين كتاب&rlmها قابل درك و فهم عموم نبود كه در اختيار عموم قرار گيرد؛ چنانكه در برخي از احاديث آمده است .



ثالثاً : اين كتاب&rlmها شامل وظايف و اختيارات ائمه معصوم عليهم السلام ، اولواالأمر منصوب از سوي خداوند و اوليا و صاحب اختياران امّت بوده و مربوط به عموم مردم نبوده است .



رابعاً : بسياري از محتوي اين كتاب&rlmها به وسيله ائمه عليهم السلام بيان شده است .



حجم كم و مطالب زياد



امّا پاسخ پرسش سوم :



اين پرسشي است كه اختصاص به اين كتاب&rlmها ندارد ، بلكه نسبت به قرآن نيز قابل طرح است ، قرآن با اين حجم كم ، مشتمل بر همه چيز است و مى&rlmفرمايد :



( وَ نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْياناً لِكُلِّ شَىْ&rlmءٍ . . . ) . نحل : 89



« ما قرآن را بر تو نازل كرديم ، بيانگر بري همه چيز . . . »







ونه است كه بيان همه چيز در قرآن وجود دارد ؟



پيش از آنكه پاسخ بگوييم ، بري تقريب به ذهن ، مثالي مى&rlmزنيم :



مطالبي را كه با يك فرمول نيم خطي ، به يك دانشمند رياضي يا فيزيك و يا شيمي مى&rlmتوان تلقين كرد ، ساعت&rlmها وقت نياز دارد تا آن را به طفلي تفهيم كنند . گرچه پس از تفهيم ، باز هم نمى&rlmتوان



ونگي استفاده آن همه مطالب از آن فرمول را به بچه فهماند . فاصله بزرگ&rlmترين دانشمند با پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به مراتب بيشتر است از فاصله يك دانشمند با طفل دبستاني . كلماتي كه امير المؤمنين عليه السلام از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آموخت ، از قبيل ابواب علمي است كه از آن ، هزار باب علم گشوده مى&rlmشود .



اين تعليم و تعلّم از پيامبر و علي و ساير ائمه عليهم السلام به عنوان معجزه نيست ، بلكه عظمت و قدرت روحي آنان چنين اقتضايي را دارد .



نويسنده كتاب ، عالم افسانه&rlmي ، با فكر كودكانه بلكه ابلهانه&rlmاش مى&rlmگويد :



« به نظر شما ، همه كامپيوترها و عقل&rlmهي الكتروني دنيا مى&rlmتوانند اين عدد خيالي را بشمارند و در جي خود قرار دهند ؟ اگر معجزه هم خواستند ثابت كنند ، آن فقط در اختيار پيامبران قرار مى&rlmگيرد ، آن&rlmهم در اشيي ملموس ، نه چيزهي غيبي ؟ ! اينكه چه لزومي بوده كه دروغ به اين گندگي از زبان ائمه و اهل&rlmبيت عليهم السلام گفته شود . . . »



حتماً با برخورد به آيه شريفه ( وَ نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْياناً لِكُلِّ شَىْ&rlmءٍ . . . ) . اين احمق ، ( نستجير باللَّه ) مى&rlmگويد : چه لزومي بود كه پيامبر دروغ به اين گنده&rlmي را از زبان خدا بگويد ؟ !



او نمى&rlmفهمد كه قرآن بر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نازل شده تا او بري مردم بيان كند ( لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ . . . ) نحل : 44 و پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به امير المؤمنين عليه السلام علومي را آموخت كه او عمل كند و به ديگر ائمه عليهم السلام برساند و آنها از قرآن و سخنان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بيش از آنچه در رايانه&rlmهي عالم جا مى&rlmگيرد ، استفاده مى&rlmكنند .



نويسنده نمى&rlmفهمد كه با اين استهزاء ها ، خود مورد استهزي خدا قرار مى&rlmگيرد؛ ( اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَ يَمُدُّهُمْ فِي طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ ) ؛ بقره : 15 « خدا آنان را مسخره مى&rlmكند و در سركشى&rlmشان سرگردان وا مى&rlmگذارد ، و موجب رسوايي بيشتر ( او كه كسي نيست ) جريان و تشكيلات جاسوسى&rlmشان خواهد شد . »



انتقام از دشمنان اهل بيت عليهم السلام



نويسنده ، هرگاه مى&rlmخواهد احساسات اهل سنّت را برضدّ شيعه تحريك كند و آتش فتنه را شعله&rlmور سازد ، به دروغ&rlmپردازي روي مى&rlmآورد و آن دروغ&rlmها را به مرحوم آيت&rlmاللَّه خويي ، كه هي



اه وي را نديده ، نسبت مى&rlmدهد . وي با گزينش عنوان : « انتقام از دشمنان اهل بيت عليهم السلام ! » مى&rlmگويد :



« از امام راحل ، امام خويي پرسيدم كه جفر سرخ را چه كسي باز خواهد كرد . . . »



و سپس آنچه در سر دارد و به آن مأمور است ، از قول آيت&rlmاللَّه خويي بازگو مى&rlmكند و به دنبال آن ، پرسشي مطرح مى&rlmكند كه مضمون آن چنين است :



« با اينكه ائمه اهل بيت عليهم السلام مظهر لطف و رحمت الهي هستند ،



ونه ممكن است حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - از دشمنان اهل&rlmبيت ، كه سال&rlmها قبل مرده&rlmاند ، انتقام بگيرد ؟ »



در پاسخ بايد گفت : همانگونه كه « ارحم الراحمين » بودن خداوند با مجازات&rlmهي شديد در روز قيامت ، آن&rlmهم پس از گذشت هزاران سال از جرم و گناه تبهكاران ، منافات ندارد ، چرا كيفر نمودن و انتقام حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - از برخي از ظالمان و جانيان تاريخ ، با مظهر لطف و رحمت الهي بودن وي منافات داشته باشد ؟ !



به تعبير بهتر ، خداوند نسبت به بندگانش از همه مهربان&rlmتر است . او در آياتي از قرآن ، خود را به مردم و بندگانش رؤوف و مهربان معرفي كرده است؛ ( إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُفٌ رَحِيمٌ ) . حج : 65 در عالم هستي ، هر رحمت و لطف و عطوفتي كه هست ، نشأت گرفته از رحمت الهي است ، بلكه مظهر و نمودي است از رأفت و رحمت او .



هركس به خدا نزديك&rlmتر باشد ، پروردگار او را بيشتر مظهر صفات خود قرار مى&rlmدهد .



از اين رو ، پس از خداوند متعال ، از همه مهربان&rlmتر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و پس از او ، ائمه اطهار عليهم السلام مى&rlmباشند .



امّا اين رأفت و رحمت الهي ، با مجازات&rlmهي بسيار دشوارِ دوزخ ، هيچ منافاتي ندارد . همين خدي مهربان ، در روز قيامت فرمان مى&rlmدهد :



( خُذُوهُ فَغُلُّوهُ * ثُمَّ الْجَحِيمَ صَلُّوهُ * ثُمَّ فِي سِلْسِلَةٍ ذَرْعُها سَبْعُونَ ذِراعاً فَاسْلُكُوهُ ) . حاقه : 30 - 32



« بگيريد و بر او غل نهيد سپس در آتش جهنم او را بسوزانيد سپس در زنجيري كه هفتاد ذراع طول آن است او را بكشيد »



چون گنه&rlmكاران را در جهنّم قرار مى&rlmدهند ، مى&rlmفرمايد :



« زود است آنان را به آتش بسوزانيم و هرگاه پوست بدنشان بسوزد و بريان شود ، پوست ديگري جايگزين كنيم تا رنج و عذاب را بچشند . » نساء : 56



و در باره غذي اهل جهنم ، فرموده است :



« درخت زقّوم غذي گنه&rlmكاران است؛ مانند فلز گداخته در شكم&rlmها مى&rlmجوشد ، همچون جوشش آب جوشان او را بگيريد و در ميان دوزخ پرتابش كنيد ، سپس بر سرش عذاب سوزان بريزيد . » دخان : 43 تا 48



نويسنده ، كه هيچ آشنايي با خدا و پيامبر و قرآن ندارد ، حتماً در برابر اين آيات قرآن و صدها آيه ديگر مى&rlmگويد : باور نمى&rlmكنم خداوند كه ارحم الراحمين ، رئوف و رحيم و توّاب است ، چنين رفتاري با بندگانش داشته باشد !



پس اين آيات از كجا آمده ؟ و



ونه بايد آنها را توجيه كرد ؟ !



آيا او نمى&rlmداند كه خدا خود مى&rlmفرمايد :



( نَبِّئْ عِبادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ * وَ أَنَّ عَذابِي هُوَ الْعَذابُ اْلأَلِيمُ ) . حجر : 49 - 50



« به بندگان من خبر ده كه من بخشنده ومهربانم وعذاب من عذاب دردناكي است . » ؟



اقتضي ارحم الراحمين بودن خداوند اين است كه نسبت به ظالمان اشدّالمعاقبين باشد . بخشش خدا نسبت به آنان&rlmكه با عناد نسبت به خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم كينه ورزيدند ، سر مطهّر سبط پيامبر را بر سر ني زده ، به عنوان هديه فرستادند و تن مطهّرش را پايمال سم اسبان كردند . دختران پيامبر را به اسارت بردند و صدها جنايت هولناك ديگر را مرتكب شدند و حاميان آنان همچون نويسنده ، نه تنها با عدالت الهي سازگار نيست ، بلكه با رحمت و رأفت وي نيز منافات دارد .



رحمت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و ائمه اطهار و مسلمانان واقعي نيز اقتضي شدت نسبت به معاندين و جنايتكاران سفاك را دارد ، به&rlmهمين جهت خدا آنان را چنين معرفي مى&rlmكند : ( مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَي الْكُفَّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ ) ؛ فتح : 29 « محمد صلي الله عليه و آله وسلم رسول خدا است و آنان كه با اويند ( و واقعاً به او ايمان آورده&rlmاند ) نسبت به كافران سخت و در ميان خود رحم دل و مهربانند . »



و نيز خداوند آنان را كه خدا را دوست دارند و خدا نيز آنان را دوست دارد ، چنين توصيف مى&rlmكند : ( أَذِلَّةٍ عَلَي الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَي الْكافِرِينَ ) ؛ مائده : 54 « فروتن نسبت به مؤمنان و شديد نسبت به كافران مى&rlmباشند . »



حتّي مجازات&rlmهي دنيوي كه اسلام بري برخي از جرائم قرار داده است ، در نظر برخي از افسار گسيختگان كه مى&rlmخواهند در انجام هر جنايت و فسادي آزاد باشند ، شديد و به قول سخنگوي آنان ( نويسنده مورد نظر ) زشت و سفّاكانه است !



امّا قرآن در مورد اجري اين مجازات&rlmها مى&rlmگويد : ( وَ لا تَأْخُذْكُم بِهِما رَأْفَةٌ فِي دِينِ&rlmاللَّهِ ) ؛ نور : 2 « مهرباني نسبت به آنان ( مجرمان ) شما را مانع نشود ( از اجري حدّ الهي ) و يكي از مجازاتهي مفسدين در زمين را قطع دست و پي آنان قرار داده ، مى&rlmفرمايد : ( أَوْتُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُم مِنْ&rlmخِلافٍ . . . ) . مائده : 33



آري ، آنچه نسبت به مظلوم و بى&rlmگناه سفاكي و زشت و قبيح است ، اگر به عنوان قصاص و مجازات انجام گيرد ، رحمت و عدالت مى&rlmباشد .



امام زمان مظهر لطف الهي



پس از ظهور حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - و برپايي عدالت ، كيفر مجرمان و انتقام خون مظلومان از ظالمان ، تحقّق خواهد يافت و اين انتقام ، عين رحمت و رأفت و لطف است ، هرچند سفّاكاني چون بنى&rlmاميّه و بنى&rlmعباس وهواداران آنان؛ مانند نويسنده پيشگفته را خوش نيايد و بگويند :



« سفاك&rlmترين انسان&rlmها نيز از اين&rlmگونه كردار زشت ابا مى&rlmورزند »



آري ، همانگونه كه خود افزوده است :



« آن انسان&rlmهي مقدس كه خون نبوّت در وجود آنان جاري بوده و از منبعِ زلال رسالت ، علم و اخلاق آموخته&rlmاند . . . » ،



آنان مظهر صفات الهي و وارث صفات نبوي هستند ، از اين رو ، اگر امام زمان - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - به سنّت الهي كه شديدالعقاب و شديد العذاب&rlm در متجاوز از 365 آيه كلمه عذاب با صفت عظيم ، اليم ، مهين ، سوء ، نُ - كر ، و در حدود 20 آيه كلمه عقاب با صفت شديد و مهين و اليم آمده است . است و يا به سيره پيامبر و اصحاب راستين او كه ( . . . أَشِدَّاءُ عَلَي الْكُفَّارِ . . . ) هستند ، عمل نمايد ، مقتضي مقام شامخ وي است .



امّا كلام نويسنده « پس اين روايات از كجا آمده ؟ ! » آنچه را كه وي به عنوان روايت از آيت&rlmاللَّه خويي - به دروغ - نقل كرده ، به مقتضي ( وَ إِنَّ الشَّياطِينَ لَيُوحُونَ إِلى&rlm أَوْلِيائِهِمْ لِيُجادِلُوكُمْ ) . انعام : 121 الهامات شيطاني است كه به قلم و زبان افرادي چون اين آيت&rlmاللَّه افسانه&rlmي و ديگر همفكرانش جاري مى&rlmشود .



از آنچه گفته شد ، دانستيم كه وجود مجموعه&rlmهي روايي و حديثي ، كه به املي پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و خط امير مؤمنان عليه السلام باشد؛ خواه احاديث نبوي و خواه احاديث قدسي ، هيچ منافاتي با قرآن ندارد و نيز آنچه از محتوي آن مجموعه&rlmهي حديثي نقل شده ، اگر با سند صحيح رسيده باشد ، چون ساير احاديث ، از حجيّت برخوردار است و آنچه نويسنده كتاب ، به عنوان نقد بر آنان گفته است ، مشتي مغلطه و غرض&rlmورزي و يا دروغ&rlmپردازي بوده است .



شيعه و مصونيت قرآن



نويسنده ، كه از آراء و نظريات فقها و علمي شيعه كاملاً بيگانه است ، مى&rlmگويد :



« متأسفانه فقها و روحانيّت ما نصوص و رواياتي ارائه داده&rlmاند كه مى&rlmگويد قرآن كريم تحريف شده و دست خورده است » !



فقها و علمي شيعه ، بر عدم تحريف و مصونيت قرآن ، تأكيد فراواني داشته&rlmاند و اين نظريه در ميان قدما و متأخّرين جاري و ساري است . در اين رابطه ، نمونه&rlmي از كلمات علماء قديم و نمونه&rlmي از سخنان علمي معاصر را مى&rlmآوريم :



1 - شيخ صدوق رحمه الله مى&rlmنويسد : « به اعتقاد ما شيعيان ، قرآني كه خداوند بر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نازل كرده ، همين قرآن موجود در دست مردم است و از اين بيشتر نيست . . . و كسي كه به ما ( شيعه ) نسبت دهد كه ما مى&rlmگوييم بر اين افزون است ، دروغ&rlmگو است » رسالة الاعتقادات كه باشرح باب حادي عشر به چاپ رسيده است ، ص&rlm93 سپس بر اين مدعا ادله&rlmي بيان مى&rlmكند .



2 - آيت&rlmاللَّه العظمي خويي رحمه الله پس از بحث مفصلي در نفي تحريف قرآن ، مى&rlmفرمايد : « از آنچه گفتيم بري خواننده روشن شد كه پديده قول به تحريف ، جز خيال و خرافات نيست و آن را جز ضعيف&rlmالعقل يا كسي كه در اطراف بحث تأمل نكرده ، نمى&rlmگويد . » البيان ص&rlm259



آري ، احاديثي در كتب شيعه و سنّي آمده كه برخي از علما از آن احاديث تحريف را توهّم نموده&rlmاند . ظاهر هيچ حديثي بر افزوده شدن چيزي به قرآن يا تغيير عباراتي از آن نيست ، بلكه ظاهر در كم شدن چيزي از قرآن است .



امّا علمي شيعه و سنّي در توجيه اين احاديث راه&rlmهي مختلفي را پيموده&rlmاند :



1 - تحريف يا تفسير؛ در برخي از احاديث ، جمله&rlmي همراه آيه قرآن آمده كه در آغاز به نظر مى&rlmرسد آن جمله جزو آيه است كه علمي شيعه و سنّي ، آن جمله را كلام پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در شأن نزول آيه و يا تفسير آن دانسته&rlmاند .



مثلاً مفسّران اهل سنّت ، مانند : سيوطي در درّ المنثور و شوكاني در فتح&rlmالقدير در تفسير آيه شريفه : ( يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ . . . ) مائده : 67 آورده&rlmاند :



« و أخرج ابن مردويه عن ابن مسعود قال : كنّا نقرأ علي عهد رسول&rlmاللَّه : ( يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ ) أَنَّ عَلِيّاً مَولى&rlm الْمُؤْمِنِينَ ( وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ ) . تفسير الدّر المنثور ، ج&rlm3 ، ص&rlm117 وفتح القدير ، ج&rlm2 ، ص&rlm75 دار الكتب العلميه



ابن مردويه از ابن مسعود روايت كرده است كه گفت : ما اصحاب (رسول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم ) در زمان آن حضرت چنين مى&rlmخوانديم : « ي پيامبر ، آنچه از سوي پروردگارت بر تو نازل گرديده - كه علي مولي مؤمنان است - برسان و اگر اين مأموريت را انجام ندادي رسالت الهي را نرسانده&rlmي و خداوند تو را از ( شرّ ) مردم نگاه مى&rlmدارد . »



اين حديث را برخي از مفسران و محدّثان شيعه نيز نقل كرده&rlmاند؛ مانند : سيد هاشم بحراني در تفسير برهان و علاّمه مجلسي در بحار الأنوار . تفسير برهان ، ج&rlm1 ، ص&rlm491 ، ح&rlm12 و بحارالانوار ، ج&rlm37 ، ص&rlm189 - 190 ، ح&rlm73



امّا مفسّران شيعه و سنّي بر اين عقيده&rlmاند كه جمله « أنّ عليّاً مولي المؤمنين » جزو آيه نيست ، بلكه تفسير و شأن نزول آيه است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آن را بيان كرده و در زمان آن حضرت ، همراه با آيه بازگو مى&rlmشده است .



2 - نسخ يا تحريف؛ در منابع حديثي اهل سنّت و شيعه ، احاديثي وجود دارد كه دلالت مى&rlmكند آيه مستقلي نازل گرديده ، كه اكنون در قرآن وجود ندارد ، كه علما اين احاديث را تضعيف و يا توجيه كرده&rlmاند؛ مثلاً در صحيح بخاري آمده است :



« فكان ممّا أنزل اللَّه آية الرّجم فقرأناها و تعقّلناها و وعيناها . . . والرّجم في كتاب اللَّه حقّ علي من زني إذا اُحصن من الرجال و النساء . . . » صحيح البخاري ، ج&rlm9 كتاب المحاربين من اهل الكفر والرد ، باب 941 رجم الحبلي من الزنا اذا احصنت ، ح&rlm1674 ، ص&rlm586 دار القلم « از آنچه خدا نازل فرموده است آيه رجم بود ، آن را خوانديم ودر مورد آن تعقل وتفكر كرديم . . . حكم سنگسار بري مرد وزن زنا كار داري همسر در كتاب خدا حق است »



و در سنن ابن ماجه و سنن دار قطني و . . . آمده است



« عن عايشة قالت : لقد نزلت آية الرّجم ، و رضاعة الكبير عشراً ، ولقد كان في صحيفة تحت سريري ، فلمّا مات رسول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم و تشاغلنا بموته دخل داجن&rlm گوسفند يا هر حيوان دست&rlmآموز ديگر فأكلها . » سنن ابن ماجه ، ج&rlm1 كتاب النكاح ، باب&rlm36 ، رضاع الكبير ، ح&rlm1944 ، ص&rlm625 و 626 دارالفكر وسنن دارقطني ، ج&rlm4 ، ص&rlm179 كتاب الرضاع ، ح&rlm22 عالم الكتب



« عايشه گفت : آيه رجم و آيه شيردادن بزرگسالان ده مرتبه نازل گرديده بود و در نوشتاري زير تخت من بود ، چون پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم رحلت كرد و ما سرگرم ( امور مربوط به ) رحلت او بوديم ، گوسفند آمد و آن را خورد . »



در صحيح مسلم آمده است :



« قالت عمره : فقالت عائشة : نزل في القرآن : عشر رضعات معلومات ، ثمّ نزل أيضاً : خمس معلومات . » صحيح مسلم ، ج&rlm3 كتاب&rlmالرضاع باب&rlm6 ، باب&rlmالتحريم خمس رضعات ، ح&rlm25 ص&rlm251



« عايشه گفت : در قرآن ده دفعه شير دادن مشخص و سپس پنج مرتبه نازل گرديده بود . »



مسلّماً اكنون در قرآن آيه رجم و يا آيه رضاع كبير؛ يعني شيردادن زن به مرد بزرگ و يا تعداد ده يا پنج مرتبه شيردادن بري مَحرم شدن وجود ندارد و حال آنكه اين احاديث دلالت داردكه اين آيات در قرآن بوده و ظاهر اين احاديث اين است كه با حذف اين آيات ، قرآن تحريف شده است .



امّا علمي اهل سنّت مى&rlmگويند : در اين موارد تحريف نيست ، بلكه نسخ تلاوت است ولي علمي شيعه كه قائل به نسخ تلاوت نيستند ، بسياري از اين احاديث را موضوع و ساختگي مى&rlmدانند .



و شايد بتوان گفت كه نسخ تلاوت ، غير از تحريف چيزي نيست كه در جي خود به اثبات رسيده است ، به خصوص ، در مورد احاديث فوق كه دلالت دارد اين آيات تا هنگام رحلت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بوده ، بنا بر اين ، هر چند نسخ تلاوت هم معقول باشد امّا پس از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و قطع وحي ، نسخ معنا ندارد .



شواهد وضع در حديث رضاع كبير



در آيه و احاديثي كه حكم شير دادن به بزرگسالان را بيان مى&rlmكند ، شواهد ساختگي متعددي وجود دارد ، كه از آن جمله است :







الف : مستهجن بودن متن حديث



در صحيح مسلم وساير صحاح اهل سنّت ، در مورد رضاع كبير ، حديثي نقل شده است كه مضمون آن چنين است :



ابو حذيفه كودكي به نام سالم را به عنوان فرزند خوانده ، سرپرستي مى&rlmكرد ، تا آن كودك بزرگ شد ، همسر ابو حذيفه « سهله بنت سهيل » از سالم حجاب نمى&rlmگرفت . سالم در منزل وي آمد و شد داشت ، ابو حذيفه از اين وضع ناراحت بود ، سهله خدمت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آمد و جريان را گفت ، پيغمبر فرمود : به او شير بده ، سهله گفت : او ريش در آورده ! پيامبر خنديد يا تبسم كرد و فرمود : « مى&rlmدانم ! او را شير بده . . . » صحيح مسلم، كتاب الرضاع باب&rlm7 رضاعة الكبير حديث 31.30.29.28.27.26 ص&rlm251 تا 254 وسنن الدارمي ج&rlm2 كتاب النكاح باب&rlm59 في رضاعة الكبير حديث 2257 ص&rlm210 وسنن ابن ماجة ج&rlm1 كتاب النكاح باب&rlm36 باب رضاع الكبير حديث&rlm1943 ص&rlm625&rlmروشن است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به زني نمى&rlmگويد به جوان مجرّد كه غرايز جنسى&rlmاش شكوفا شده ، شير بده تا پس از ارتكاب امري حرام كه مكيدن پستان اجنبي است محرميت حاصل شود !



ب : هتك به عايشه ام المؤمنين



عبدالرّزاق صنعاني در المصنّف ، پس از نقل داستان فوق ، مى&rlmگويد : عايشه به اين حكم عمل مى&rlmكرد . هر مرد نا محرمي را كه مى&rlmخواست بر او وارد شود به خواهرش امّ كلثوم يا دختران برادرش مى&rlmگفت : به آنان شير دهند .



ساير زنان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم روي گردان بودند كه با اين شير خوردن ، كسي بر آنان وارد شود و مى&rlmگفتند : اين اجازه&rlmي بوده است كه پيامبر تنها به سهله داده تا تنها سالم را شير دهد . المصنف ج&rlm7 باب رضاع الكبير حديث&rlm13886 ص&rlm460 آيا به عايشه امّ&rlmالمؤمنين توهين نيست ؟ كه به او نسبت داده شود ، بري اين&rlmكه بتواند از مردان نا محرمي حجاب نكند وبا آنان آمد و شد داشته باشد ، به خواهرانش و يا دختران برادرش بگويد آن مردان را شير دهيد ، و چون ساير زنان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به عايشه هشدار دهند كه اين كار صحيح نيست ، وي به هشدار آنان اعتنايي نكند ،



ونه صنعاني ، استادِ بخاري به&rlmخود اجازه داده است تا چنين مطالبي را در كتابش بياورد و



ونه مسلم با نقل انكار اين حكم از ساير زنان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نسبت به عايشه اين مطلب را تأييد كرده است . صحيح مسلم ج&rlm3 كتاب الرضاع باب&rlm7 رضاعة الكبير حديث 31 ، ص 253



راه را گم كرده است



به هرحال ، وجود چنين احاديثي ، در كتب صحاح اهل سنّت ، كه دلالت بر تحريف دارد ، موجب نگرديده تا شيعه اهل سنّت را متّهم به قول به تحريف در قرآن كنند .



با اينكه بيشتر علمي اهل سنّت اين موارد را حمل بر نسخ تلاوت مى&rlmكنند ، كه نسخ تلاوت در نظر عمده علمي شيعه همان تحريف است ، به&rlmخصوص اگر اين نسخ پس از رحلت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم باشد كه احاديث فوق چنين دلالت دارد .



امّا نويسنده كتاب ( عالم شيعه افسانه&rlmي ) با وجود تأكيد علمي شيعه بر مصونيّت قرآن از تحريف ، اين همه احاديثي كه در كتب صحاح آمده ، ناديده گرفته ، و بري ابراز عناد و غرض ورزى&rlmاش به كتابي از شيعه كه مورد روي گرداني عمده علما از آن است كه در كتابفروشى&rlmها يافت نمى&rlmشود ، اكثر كتابخانه&rlmهي عمومي و خصوصي ، فاقد اين كتابند ، به اين كتاب استشهاد مى&rlmكند كه در آن احاديثي است كه ظاهر در تحريف قرآن است ولي چون از جامعه شيعه فاصله داشته و با نام علمي شيعه و منابع حديثي آنان به خصوص منابع متروكه آشنايي نداشته ، نام مؤلف را بگونه&rlmي ذكر كرده كه بري اهل علم شيعه مضحك است ، نام ميرزا حسين نوري را شيخ نوري طبرسي عنوان نموده است .



خلاصه اينكه اگر كسي پيروان مذهبي را متهم كند كه قائل به تحريف قرآن هستند ، اين اتهام با علمي اهل سنّت - به واسطه احاديث فراواني كه در منابع آنها هست و قبول آن احاديث و قول به نسخ تلاوت - مناسب&rlmتر است ، تا نسبت به علمي شيعه كه روايات را رد ويا توجيه مى&rlmكنند .






















شيعه مناديان همبستگي و اتحاد







دشمنان اسلام از ديرباز به&rlmوسيله ايادي خود مى&rlmكوشيدند با دروغ&rlmپردازي و شايعه پراكني ، ميان مسلمانان اختلاف انداخته و احياناً مقدمات درگيري و آشوب را فراهم كنند تا بدينوسيله بتوانند به اصطلاح از آب گل&rlmآلود ماهي بگيرند و از ضعف مسلمانان استفاده كرده ، سلطه خود را بر آنان تثبيت كنند .



علمي شيعه ، از آغاز به پيروي از ائمه اهل&rlmبيت عليهم السلام با اين نقشه شوم و سنت زشت طواغيت و فراعنه تاريخ ، مقابله و مبارزه كرده و جامعه را به اتحاد و همبستگي فرا مى&rlmخواندند .



مطالعه و بررسي منابع حديثي و تاريخي شيعه اين سخن ما را در سه زمينه تأييد مى&rlmكند :



1 - احاديث شيعه و همبستگي با ساير مسلمانان



2 - علمي شيعه و همبستگي با ساير مسلمانان



3 - جامعه شيعي و همبستگي با ساير مسلمانان



نويسنده به مقتضي مأموريتش ، بري ايجاد اختلاف و شعله&rlmور ساختن عداوت و كينه ، فصل ششم را با عنوان « اهل سنت از ديدگاه تشيع » آورده ، مى&rlmگويد :



« هنگامى&rlmكه ما شيعيان كتب معتبرمان را مى&rlmخوانيم و به اقوال فقها و مجتهدين خودمان برمى&rlmگرديم مى&rlmبينيم كه يگانه دشمن شيعه اهل سنت هستند . . . »



و سپس با دروغ&rlmپردازي ، جامعه شيعه را به امور موهومي متهم مى&rlmسازد .



اكنون به طور فشرده به زمينه&rlmهي سه گانه اشاره مى&rlmكنيم :



پيش آغاز بيان زمينه&rlmهي سه&rlmگانه ، مناسب ديديم تا خوانندگان محترم را با چند اصطلاح آشنا كنيم :



1 - شيعه به معني خاص ولايت امامان اهل&rlmبيت عليهم السلام معتقد است؛ يعني اطاعت آنان را واجب مى&rlmداند . از اين&rlmرو ، خود را « خاصه » و ساير مسلمانان را « عامه » مى&rlmخواند .



پس واژه « عامه » هيچ&rlmگونه بار منفي يا مثبت ندارد و تنقيص يا تعريف محسوب نمى&rlmشود . تعبير نويسنده يا عالم افسانه&rlmي كه مى&rlmنويسد :



« لذا اسماء و القاب زيادي بري آنان گذاشته&rlmايم گاهي عامه گاهي نواصب و گاهي نام&rlmهي ديگري . . . »



اين حاكي از بى&rlmسوادي و عناد او است؛ چه اينكه در كلمه « عامه » هيچ اشاره به دشمني و مذمت وجود ندارد و كلمه « ناصبي » نسبت به اهل&rlmسنت ، كه شعارشان دوستي اهل&rlmبيت است و به آن افتخار مى&rlmكنند ، به كار نمى&rlmرود .



2 - ناصبى&rlmها كساني هستند كه با اهل&rlmبيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم دشمني دارند و به آنان ناسزا مى&rlmگويند كه شيعه و سني از اين گروه بيزاري مى&rlmجويند و شيعه هي



اه اهل سنتي را كه نسبت به اهل&rlmبيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم احترام مى&rlmكند ناصبي نمى&rlmخواند .



زمينه نخست : احاديث شيعه و همبستگي



احاديث فراواني در توجيه به



ونگي معاشرت شيعه با اهل سنت از ائمه عليهم السلام در كتب روايي شيعه آمده است كه ما به&rlmذكر نمونه&rlmي بسنده مى&rlmكنيم :



« بَابُ وُجُوبِ عِشْرَةِ النَّاسِ حَتَّي الْعَامَّةِ بِأَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ إِقَامَةِ الشَّهَادَةِ وَ الصِّدْقِ وَ اسْتِحْبَابِ عِيَادَةِ الْمَرْضَي وَ شُهُودِ الْجَنَائِزِ وَ حُسْنِ الْجِوَارِ وَ الصَّلاةِ فِي الْمَسَاجِدِ » . وسائل&rlmالشيعه ، ج&rlm8 ، ص&rlm398 ، باب 1 ، باب وجوب عشرة الناس حتي العامّة...



« باب واجب بودن زندگي مسالمت&rlmآميز با مردم ، حتي اهل سنت؛ بدين&rlmصورت كه امانت آنان را ادا كنيد و به سود آنان شهادت دهيد وبه راستگويي با آنان پايبند باشيد و مستحب است كه مريض&rlmهي آنان را عيادت وجنازه&rlmهي آنان را تشييع وبا همسايگان رفتار نيكو و در مساجد حضور داشته باشيد . »



و در اين ابواب احاديثي آمده كه از آن جمله روايات زير است :



* راوي گويد : از امام عليه السلام پرسيدم : سزاوار است رفتار ما ميان خود و آنانكه معاشرت داريم



ونه باشد ، در حالي كه : « لَيْسُوا عَلَي أَمْرِنَا » ؛ « بر اعتقاد ما شيعيان نيستند » . فرمود : ببينيد ائمه شما



ونه رفتار مى&rlmكنند و از آنها پيروي كنيد و آنچه آنان انجام مى&rlmدهند انجام دهيد . به خدا قسم آنان مريض&rlmهي ايشان را عيادت مى&rlmكنند ، جنازه&rlmهي آنان را تشييع مى&rlmكنند وبه سود وزيان آنان ( به حق ) شهادت مى&rlmدهند وامانت&rlmهي آنان را ادا مى&rlmكنند . وسائل الشيعه ، ج&rlm8 ، كتاب&rlmالحج ، باب 1 ، از ابواب العشره ، ح&rlm3 ، ص&rlm399



از اين حديث وده&rlmها حديث ديگر استفاده مى&rlmشود كه در رفتارهي اجتماعي ، هرگونه كه بايد با شيعيان معاشرت كنيم ، با اهل سنت نيز بايد همانگونه معاشرت داشته باشيم .



زمينه دوم : علمي شيعه و همبستگي



اگركسي رساله&rlmهي عمليّه مراجع تقليد را ديده باشد ، به&rlmخوبي مى&rlmداند كه علما و فقهي شيعه ، در مسائل مختلف ، از طهارت و نجاست ، احترام مال و جان ، ارث ، ازدواج ، ديه و قصاص وساير احكام ميان شيعه وسني فرقي قائل نيستند ومدرك اين فتاوي ايشان ، احاديثي است كه دركتب فقه استدلالي به آن تمسك كرده&rlmاند كه به عنوان نمونه حديثي را از جواهر الكلام؛ يكي از مشهورترين كتاب&rlmهي فقه استدلالي شيعه نقل مى&rlmكنيم :



حمران بن اعين از امام باقر عليه السلام نقل مى&rlmكند - كه در ضمن حديث مفصّلي - فرمود :



« اسلام آن چيزي است از گفتار و رفتار همه فرقه&rlmهي اسلامي بر آنند ، ديني است كه درآن ، خون&rlmها محترم شمرده مى&rlmشود ، قوانين ارث جاري مى&rlmگردد ، ازدواج جايز است ، مسلمانان بر نماز و زكات و روزه و حج اجتماع كرده&rlmاند . پس به آن از كفر خارج مى&rlmشوند و به ايمان نسبت داده مى&rlmشوند . . .



راوي پرسيد : آيا بري مؤمن ( شيعه ) بر مسلمان ( كه به ولايت ايمان ندارد ) ، فضل وبرتري در اين احكام و حدود و غير آنها است ؟ فرمودند : اين دو ( شيعه و سني ) در اين امور داري يك حكم&rlmاند ، ليكن بري مؤمن (ش يعه ) فضل وبرتري است بر مسلمان ، در اعمالشان و آنچه به وسيله آن به خدا تقرّب مى&rlmجويند » . جواهر الكلام ، شيخ محمد حسن النجفي ، ج&rlm6 ، ص&rlm58



حتي علمي شيعه بري ايجاد اتحاد ميان مسلمانان ، فتوا مى&rlmدهند كه شيعيان ، گاهي بر خي از عباداتشان را مانند اهل سنت بجا آورند . حضرت آيت&rlmاللَّه العظمي خويي رحمه الله در اين باره مى&rlmفرمايد :



« حكمت در تشريع اين حكم مدارات و هماهنگي و وحدت كلمه ميان مسلمانان است و اينكه شيعه فرق خود را با اهل سنت ( در اهتمام به مسأله اتحاد ) آشكار كنند و اين ملاك و حكمت ، امروز هم وجود دارد . پس مستحب است حضور در مساجد اهل سنت و نماز خواندن با آنان بري اينكه ( اين سماحت شيعه ) آشكار شود و ميان مسلمانان اتّحاد كلمه به&rlmوجود آيد . التنقيح ، ج&rlm4 ، ص&rlm319 و إنّما الحكمة في تشريعها هي المداراة وتوحيد الكلمة وإبراز الميزه بينهم و بين العامة ، و عليه فهي تأتي في أمثال زماننا أيضاً ، فيستحب حضور مساجدهم و الصلاة معهم ليمتاز الشيعة بذلك عن غيرهم و تبيين عدم تعصبهم حتي تتحد كلمة المسلمين



زمينه سوم : جامعه شيعه و همبستگي



به مقتضي احاديث و فتاوي فقها و علمي شيعه در ايران ، كه يك كشور شيعي است و اكثريت آن پيرو مذهب اهل بيت عليهم السلام هستند ، ملت و دولت اسلامي ايران ، به اهل سنت با ديده احترام مى&rlmنگرند و با آنان زندگي مسالمت&rlmآميز دارند . استان&rlmهي سيستان و بلوچستان ، كردستان ، جنوب خراسان و گلستان در ايران ، بهترين شاهد بر گفته&rlmهي ماست .



اين آزادي و احترامى&rlmكه اهل سنت در ايران دارند ، شيعه در هيچ&rlmيك از كشورهي اسلامي ، كه اكثريت مردم آن اهل سنت و حكومتشان سني است ، ندارد .



سبب اين دوگانگي را بايد در عمل&rlmكرد علمي شيعه و اهل&rlmسنت جستجو كرد . شيعيان مناديان وحدت و همبستگي هستند . از اين رو ، افرادي چون « نويسنده » كتاب كه عَلَم اختلاف و فساد را بردوش گرفته&rlmاند ، در ميان آنان پايگاه ندارند و بديهي است اين الهامات شيطاني در جامعه شيعه نيز زمينه پذيرش ندارد و همه مى&rlmفهمند اين مطالب وي كه مى&rlmگويد :



« هنوز بعضي شيعيان ما معتقدند كه اهل سنت دم دارند و اگر كسي خواسته باشد يكي را دشنام دهد و خشم خودش را بر او فرو نشاند ، مى&rlmگويد استخوان سني در گور پدرت باد » .



« به همين علت است كه علمي ما خون و مال سنى&rlmها را مباح دانسته&rlmاند ! »



كلماتي است كه از حنجره شيطاني مزدوري بري اهدافي شوم صادر شده است . با اين حال ، در بسياري از خانواده&rlmهي بلوچستاني و يا كردستاني و . . . زن سني و شوهر شيعه يا به عكس و پدر سني و فرزند شيعه برادر سني و خواهر شيعه و با هم زندگي مى&rlmكنند ، اين شيعه دروغين مى&rlmگويد :



« ما مهمان سني داشتيم ، پدرم دستور داد كه رختخوابي كه او در آن خوابيده ، بسوزانند و ظرف&rlmهايي كه در آن&rlmها غذا خورده ، خوب بشويند؛ زيرا معتقد بوديم كه سني نجس است » .



شايد پدر خيالي او ، همچون خودِ خيالى&rlmاش ، اصلاً با شيعه برخورد نداشته تا عقايد آنان را بداند؛ لذا رختخواب خيالي را با آتش خيالي سوزانده است .



يك قاعده عقلايي اصولي



نويسنده ، شاهدي بر گفته&rlmهي خود ، بري تحريك احساسات اهل سنت بر ضدّ شيعه ، نيافته و به يك قاعده اصولي كه قاعده&rlmي است بري استنباط احكام ، استشهاد نموده و با عنوان&rlmهايي چون :



1 - « اختلاف با عامه واجب است



2 - « موافقت عامه جايز نيست »



3 - « با عامه مشترك نيستيم »



خواسته است هدف خود را دنبال كند ، نمى&rlmدانم اين قاعده چه ربطي دارد به : نجاست اهل سنت يا اهل سنت دم دارند واراجيف و دروغپردازى&rlmهايي مانند آن .



مسلّماً تشيّع و تسنّن ، دو مذهب است كه در بسياري از مسائل با هم موافق و مشتركند و در برخي از مسائل با هم اختلاف دارند . اگر اختلافي در ميان مذاهب وجود نداشت ، مذاهبي به وجود نمى&rlmآمد ، قوام تعدد مذهب به اختلاف است .



در مقام استنباط ، مسائل سه دسته&rlmاند :



1 - مسائلي كه روشن است همه مذاهب با هم متّفقند به آن مسائل عمل مى&rlmشود .



2 - مسائلي كه ضروري نيست اما دليل معتبري بر حكم آن در دست است . اين دليل چه موافق ساير مذاهب باشد و چه مخالف ، به آن عمل&rlmمى&rlmشود .



3 - مسائلي كه در آن دو دليل وجود دارد ، كه دلالت آنها خلاف يكديگر است؛ يكي از اين دو دليل موافق مذهب اهل سنت و دليل ديگر ، مخالف آن است . در اينجا بايد چه كرد ؟ كدام را بايد مقدم داشت ؟



آنچه موافق مذهب اهل سنت است ، در آن سه احتمال وجود دارد :



1 - از ادلّه اهل سنت در منابع ما آمده است .



2 - امام عليه السلام نظر اهل سنت را بيان كرده است .



3 - مطابق با واقع است و امام عليه السلام حكم واقعي و نظر خود را بازگو كرده است .



اما در آنچه مخالف مذهب اهل سنت است؛ احتمال اول و دوم وجود ندارد و تنها احتمال سوم معيّن است ، به اين جهت ، در جايي كه ميان دو دليل چنين تعارضي وجود داشته باشد ، دليل مخالف اهل&rlmسنت مقدم مى&rlmشود و اين به معني عناد و لجاج با مذهب اهل سنت نيست بلكه قاعده&rlmي است معقول كه ائمه اهل&rlmبيت عليهم السلام آن را تثبيت كرده&rlmاند و اگر احياناً اهل سنت هم در مورد تعارض ، چنين عمل كنند ، شيعه عمل آنان را حمل بر عناد نمى&rlmكند .



شيعه و احترام به صحابه كرام



نويسنده پس از ابراز صفت شيطانى&rlmاش و جلوه دادن دروغين اوج عداوت ميان شيعه و سني ، تحت عنوان « دشمني با صحابه ! » مى&rlmگويد :



« دشمني با اهل سنت ، امر تازه&rlmي نيست بلكه ريشه بسيار طولاني دارد ، حتي به قرن اول مى&rlmرسد؛ يعني با خود صحابه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم كه ما معتقديم همه آنان از دائره اسلام خارجند ! جز سه نفر . . . » .



او با اين نيرنگ و تزوير مى&rlmخواهد شيعه را دشمن تمام صحابه معرفي كند در حالى&rlmكه شيعه به صحابه كرام آنان كه به ايمان بر ما سبقت گرفته&rlmپ. حشر : 10 چ و آنانكه ايمان آورده و ايمانشان را به ظلم نياميختند ( الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إِيمانَهُمْ بِظُلْمٍ . . . ) انعام : 82 و آنانكه واقعاً با پيامبر بودند ( مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَي الْكُفَّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ . . . ) الفتح : 29 آنانكه در جنگ&rlmها پيامبر را ياري كردند و شربت شهادت نوشيدند ، شهدي اُحُد و بدر و حُنين و ساير جنگها و ديگر صحابه كه به حضرت ايمان آورده و تا آخر عمر همچنان وفادار باقي مانده&rlmاند ، شيعه به اين صحابه احترام مى&rlmگذارد و واقعاً آنان را دوست دارد و به مقتضي دوستي آنان با دشمنانشان دشمني مى&rlmورزد .



و به مقتضي همين محبت ، شيعه فرق مى&rlmگذارد ميان عماربن ياسر صحابي شهيد به دست فرقه باغيه؛ آنكس كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم دشمن او را دشمن خدا معرفي كرده است ، مسند احمد بن حنبل، ج&rlm6، ص&rlm6، ح&rlm16814 و ص&rlm9 ح&rlm16821 و سير اعلام النبلاء، ج&rlm1 ، ص&rlm415 و المستدرك حاكم، ج&rlm3، ص&rlm391، من أبغض عماراً أبغضه اللَّه . . . آن&rlmكس كه در باره او پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمود : عمار را گروه سركش مى&rlmكشند . او آنان را به بهشت دعوت مى&rlmكند و آنها وي را به سوي جهنم مى&rlmخوانند صحيح بخاري، ج&rlm1، كتاب&rlmالصلاة، باب 304، التعاون في بناءالمسجد، ص&rlm254 ح&rlm428 و مسند احمدبن حنبل&rlm4، ص&rlm181 ح&rlm11861 و سير اعلام النبلاء، ج&rlm1، ص&rlm419 شيعه فرق مى&rlmگذارد بين اين عمار صحابي و بين ابو غاديه صحابي قاتل عمار . از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نقل شده كه فرمود : قاتل عمار و آنكه وي را به خاك وخون مى&rlmكشد در آتش است . مسند احمد ، ج 6 ، ص 231 ، ح 17791 ؛ مجمع&rlmالزوائد ، ج&rlm9 ، ص&rlm488 ، ح&rlm15619 و15620 ، وسيراعلام&rlmالنبلاء ، ج&rlm1 ، ص&rlm425



شيعه فرق مى&rlmگذارد ميان محمد بن أبي بكر ، شهيد صحابي كه به وضع فجيعي به شهادت رسيد و كسي كه او را به شهادت رسانيد وبدن پاك وي را در شكم الاغ مرده&rlmي جا سازي كرد و سوزاند . سير اعلام النبلاء ، ج&rlm3 ، شماره 104 ، ص&rlm482 شيعه ميان او و قاتلش معاوية بن حدّيج ، آنكس كه در دشمني علي عليه السلام شهره بود و از همه بيشتر به علي عليه السلام دشنام مى&rlmداد همان شماره 10 ، ص&rlm39 فرق مى&rlmگذارد .



شيعه فرق مى&rlmگذارد ميان ابوذر غفاري صحابي ، كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم درباره وي گفته است : « زمين بار كسي را تحمّل ننموده و آسمان بر سر كسي سايه نيافكنده است كه در گفتار راستگوتر از ابوذر باشد » تهذيب الكمال ، ج&rlm33 ، ص&rlm296 شماره 7351 ، و سيراعلام&rlmالنبلاء ، ج&rlm2 ، ص&rlm59 ، شماره 10



&rlmو عرباض&rlmبن ساريه صحابي كه در زمان معاويه در حمص شام سكنى&rlm گرفت و كارش دروغ بستن به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بري تقويت حكومت بنى&rlmاميه و معاويه بود؛ چنانكه از وي نقل شده كه گفت : پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمود : « أيّها الناس ، زود است كه شما لشگرهايي در مقابل يكديگر شويد؛ لشگري در شام و لشگري در عراق ولشگري در يمن ، كسي سؤال كرد : ي پيامبر خدا ، اگر در آن زمان بوديم ، بري ما لشگري انتخاب كن . پيغمبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمود : من شام را بري تو انتخاب مى&rlmكنم؛ زيرا آنان بهترين مسلمانانند و شام شهري است كه خداوند متعال در ميان شهرها آن را برگزيده و برگزيدگان خلقش را بري آن قرار داده است . المعجم الكبير الطبراني ، ج&rlm18 ، ص&rlm251 ، رقم 627



شيعه دروغ پردازاني چون عرباض را با ابوذر غفاري يكسان نمى&rlmداند . دروغ مى&rlmگويد كسي كه ادعا مى&rlmكند من صحابه گرامي پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را دوست دارم و نسبت به دشمنان آنان اظهار دوستي مى&rlmكند و از آنان بى&rlmزاري نمى&rlmجويد .



شيعيان به آنچه همه مسلمانان - اعم از شيعه و سني - اتفاق دارند كه فرموده پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است ، ايمان دارند و به آن پايبندند . پيامبرگرامي صلي الله عليه و آله وسلم به اتفاق منابع سني و شيعه محبت علي عليه السلام را معيار شناخت مؤمن از منافق قرار داده و فرمود :



« يا عَلِيُّ لا يُحِبُّكَ إِلاَّ مُؤْمِنٌ وَ لا يُبْغِضُكَ إِلاَّ مُنَافِقٌ » . وسائل&rlmالشيعه ، ج&rlm2 ، ص&rlm569 ، ح 8



« ي علي ، دوست ندارد تو را مگر مؤمن و دشمن ندارد تو را مگر منافق . »



شيعه دشمنان علي عليه السلام را با استناد به گفته پيامبر جزو صحابه گرامي واجب الاكرام نمى&rlmداند .



نويسنده ، گاه با استبعاداتي همراه با مبالغه ، مى&rlmخواهد مغلطه خود را به ذهن خواننده نزديك كند . او مى&rlmگويد :



« راستش بنده سر در نياوردم كه اين چه معمّايي است ؟ ! يعني دستاورد پيامبر در تمام بيست و سه سال زندگي رسالت و دعوت فقط سه نفر بوده ؟ چرا پيامبر عظيم الشأن اسلام صلي الله عليه و آله وسلم با چنين مشكلي مواجه شده ؟ ! »



ما به عدد كار نداريم ، آنچه طبق منابع سني و شيعه مسلّم است ، اين است : آنان&rlmكه پس از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بر ايمان پايدار ماندند ، نسبت به آنانكه راه خطا را گرفتند ، بسيار اندك بوده&rlmاند و اين واقعيت را خود پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم با تعبيرات گوناگون پيش&rlmبيني كرده و منابع حديثي سني و شيعه آن را نقل نموده&rlmاند .



تعبير اول : « قالَ رَسُول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم سَتُفترق اُمّتي ثَلاث و سبعين فرقة ، واحدة منها ناجية و ثنتان و سبعون في النار » ؛ شيخ طوسي رحمه الله در الرسائل العشر ، ص&rlm127 ، و محمد بن حسن بن مطهر الحلّي در ايضاح الفوائد ، ج&rlm1 ، ص&rlm8 و شيخ حر عاملي در وسائل الشيعه ، ج&rlm18 ، ص&rlm31 ، وعلامه مجلسي در بحار الانوار ، ج&rlm36 ، ص&rlm336 ، ح&rlm198 و حاكم نيشابوري در المستدرك ، ج&rlm4 ، ص&rlm430 ، وابن حزم در محلي ، ج&rlm1 ، ص&rlm62 و ج&rlm11 ، ص&rlm103 ، و طبراني در المعجم الكبير ، ج&rlm18 ، ص&rlm51 ، و هيثمي در مجمع الزوائد ، ج&rlm1 ، ص&rlm430 ص&rlm448 ، ومتقي هندي در كنز العمال ، ج&rlm1 ، ص&rlm209 - 212 و . . . امت من به هفتاد وسه فرقه تقسيم مى&rlmشوند ، كه يك فرقه اهل نجاتند و هفتاد و دو فرقه در آتشند . »



اين حديث را سني و شيعه در منابع حديثي ، تاريخي وملل و نحل آورده و پيروان هر مذهبي خود را فرقه ناجيه مى&rlmدانند . در هر صورت ، هر فرقه&rlmي كه ناجي باشد ، يك هفتاد و سوم امت است . اگر تابعين مذاهب يك اندازه باشند و اما اگر تابعين فرقه ناجيه كمتر باشند؛ چنانكه از پيش&rlmگويى&rlmهي ديگرِ پيامبر استفاده مى&rlmشود ، نسبت بسيار كمتر مى&rlmشود و بايد در مقابل اين احاديث ، نويسنده بگويد : « راستش بنده سر در نياوردم . »



و يا همچون برخي از حديث&rlmسازان و دروغپردازان حديث را تحريف كند و حديث را چنين بگويد : « كلّهم في الجنّة و واحدة في النّار . » تا حديثش در موضوعات احاديث ساختگي ثبت شود؛ چنانكه ابن&rlmجوزي در موضوعاتش آورده است . الموضوعات ابن&rlmجوزي ص 267 ، و چند نفر از روات آن را وضاع وكذّاب خوانده است.



تعبير دوم : خداوند خطاب به پيامبر مى&rlmفرمايد :



« . . . إنّهم ارتدّوا علي أدبارهم القهقري ، فلا أراه يخلص منهم إلاّ مثل هم - ل النع - م » .



« . . . بعد از تو ( صحابه ) مرتد شدند و به عقب بر گشتند . پيغمبر فرمود : من نمى&rlmبينم كه از آنان كسي رهايي يابد مگر مانند شتران رها و متروك در بيابان . »



صحيح بخاري كه در نزد اهل&rlmسنت معتبرترين كتب پس از قرآن است ، احاديث فراواني در مورد ارتداد صحابه پس از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آورده ، مضمون آن احاديث اين است كه در روز قيامت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مى&rlmبيند كه افرادي را به سوي جهنم مى&rlmبرند . مى&rlmفرمايد : پروردگارا ! اينها اصحاب من هستند . به او خطاب مى&rlmشود كه نمى&rlmداني اينان پس از تو چه كرده&rlmاند ! آنان پس از تو مرتد شده&rlmاند . گروه گروه به سوي جهنم برده مى&rlmشوند و نمى&rlmماند از آنان جز اندكي .



پيامبر مى&rlmفرمايد : « فلا أراه يخلص منهم إلاّ مثل همل النعم » . « من نمى&rlmبينم از آنان ( اصحابم ) ، كسي خلاصي يابد جز مانند شتران رها شده در صحرا . » صحيح بخاري، ج&rlm8 كتاب الرقاق، باب 824 ، فى&rlmالحوض، ص&rlm506 ح&rlm1444، و ج&rlm9 كتاب الفتن، باب 1068، ص&rlm673، ح&rlm1878 و همان ، ج 8 كتاب الرقاق باب 824 في&rlmالحوض، ص&rlm503 - 505 ، ح&rlm1442 و ح&rlm1435 - 1441 - 1443 يعني تنها معدودي نجات مى&rlmيابند .



اين مضمون در صحيح مسلم ، صحيح مسلم دومين كتاب معتبر اهل سنت، ج&rlm4 كتاب الفضائل باب 9 اثبات حوض ، ص&rlm474 و 478 ، ح&rlm32 و 40 سنن ابن ماجه ، سنن ابن ماجه، ج&rlm2 كتاب المناسك باب 76، الخطبه يوم&rlmالنحر، ص&rlm1016، ح&rlm3057 مسند احمدبن حنبل&rlm مسند احمدبن حنبل، ج&rlm2 ، ص 64 و ج&rlm7 ، ص&rlm329، ح&rlm20516 و ص&rlm333، ح&rlm20530، عن ابن بكره ، ص&rlm64، ح&rlm3812، مسند عبداللَّه بن مسعود و . . . نيز آمده است . حتماً « مؤلف كتاب » مى&rlmگويد :



« اين چه معمايي است كه بخاري از پيامبر نقل كرده ؟ ! يعني دستاورد پيامبر در تمام 23 سال رسالت و دعوت ، تنها به اندازه شتران رها شده در بيابان بود ؟ ! »



تعبير سوم : پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمود :



« أخشي عليكم الدنيا أن تنافسوا فيها و تقتلوا فتهلكوا . . . » .



« بر شما مى&rlmترسم كه بواسطه دنيا بر يكديگر چيره شده و بجنگيد وهلاك شويد . »



اين تعبير نيز در بخاري و مسلم و مسند احمد و ساير صحاح ، بسيار آمده كه مضمون اين احاديث چنين است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بر منبر خطبه خواندند و از رحلت خود خبر داده و به برخورد خود در كنار حوض كوثر در روز قيامت اشاره كرده ، فرمود :



« انّي لست أخشي عليكم أن&rlmتشركوا بعدي ولكنّي أخشي عليكم الدنيا أن تنافسوا فيها و تقتلوا فتهلكوا ، كما هلك من كان قبلكم » . صحيح مسلم ، ج&rlm4 كتاب&rlmالفضائل ، باب 9 ، اثبات&rlmالحوض ، ص&rlm473 - 474 ح 2296 ، صحيح بخاري ، ج&rlm2 ، كتاب&rlmالجنائز ، باب 857 ، الصلاة على&rlmالشهيد ، ص&rlm571 ح&rlm1254 و ج&rlm5 كتاب&rlmالمناقب ، باب 26 علامات النبوّة في&rlmالاسلام ، ص&rlm44 ، ح&rlm125 ، وكتاب المغازي ، باب 132 غزوة اُحد ، ص&rlm194 ، ح&rlm533 ، باب 144 احد يحبّنا ونحبّه... ص&rlm206 ، ح&rlm570 ، و ج&rlm8 كتاب الرقاق ، باب 824 فى&rlmالحوض ، ص&rlm506 ح&rlm1447... و مسند احمد بن حنبل 6 ، ص&rlm129 ، ح&rlm17349



« من نمى&rlmترسم بر شما كه بعد از من شرك بورزيد بلكه مى&rlmترسم بواسطه دنيا بر يكديگر چيره شويد و بجنگيد و همچون امت&rlmهي گذشته هلاك گرديد . »



از اين سه دسته احاديث ، كه در كتب معتبر شيعه وسني ، به&rlmطور گسترده آمده و هيچ&rlmكس نمى&rlmتواند صحّت آنها را انكار كند ، چنين نتيجه مى&rlmگيريم كه :



دسته اول مى&rlmگويد : امّت به 73 فرقه تقسيم مى&rlmشود كه يك فرقه اهل نجات وبقيه در آتش&rlmاند؛ « فرقة ناجية و الباقون في النار » .



دسته دوم مى&rlmگويد : تعداد فرقه ناجيه اندك است « مثل همل النعم » . وبقيه كه در آتش&rlmاند به جهت ارتداد و احداث اموري است در اسلام؛ « ما تدري ما أحدثوا بعدك إنهم ارتدّوا » .



دسته سوم مى&rlmگويد : آنانكه مرتد مى&rlmشوند در اثر بازگشت به شرك نيست ، بلكه بواسطه تنافس در دنيا و ميل به رياست و حكومت است؛ « انّي لست أخشي عليكم أن تشركوا بعدي ولكنّي أخشي عليكم الدنيا أن تنافسوا فيها » .



پس معمايي كه نويسنده در آن به واسطه بيگانه بودنش با معارف اسلامي ، در گِل مانده معلوم شد مربوط به واقعيتي است كه منابع سنّي و شيعه بر آن تأكيد دارند .



اين واقعيت كه پس از پيغمبر گروه كمي از اصحاب آن حضرت وفادار ماندند ، انحصار به اسلام ندارد . خداوند متعال در قرآن مجيد از امت&rlmهي گذشته نيز همين وضع را حكايت مى&rlmكند . حضرت نوح عليه السلام 950 سال در ميان قومش تبليغ كرد : ( . . . فَلَبِثَ فِيهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلاَّ خَمْسِينَ عاماً . . . ) ؛ عنكبوت : 14 « در ميان قومش هزار سال ، پنجاه سال كم ، درنگ كرد . »



تبليغات شبانه روزي وي سودي نداشت ، از اين رو مى&rlmگويد :



( . . . رَبِّ إِنِّي دَعَوْتُ قَوْمِي لَيْلاً وَ نَهاراً * فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعائِي إِلاَّ فِراراً ) . نوح : 5 و 6



« پروردگارا ! روز و شب قومم را خواندم ، اما خواندنم جز افزوني فرار سودي نداشت . »



هر گاه آن&rlmها را دعوت كردم انگشت در گوش كردند و لباس بر سر كشيدند و بر تكبرشان اصرار ورزيدند . حتي دعوت نوح عليه السلام در همسرش نيز تأثير نداشت؛ به&rlmگونه&rlmي كه همسر او و همسر حضرت لوط عليه السلام ضرب&rlmالمثل بري كافران گرديدند و خداوند متعال در سوره تحريم مى&rlmفرمايد :



( ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً لِلَّذِينَ كَفَرُوا امْرَأَتَ نُوحٍ وَ امْرَأَتَ لُوطٍ . . . ) . تحريم : 10



« خداوند مثل مى&rlmزند بري كساني كه كفر ورزيده&rlmاند ، به همسر نوح و همسر لوط . . . »



شايد اين نويسنده اگر سوره نوح را مى&rlmديد ، اين آيات را رد مى&rlmكرد و مى&rlmگفت :



« دستاورد نوح عليه السلام در تمام 950 سال رسالت ، تنها دل پردردي بود و چند نفري كه با وي در كشتي سوار شدند ، حتي فرزند و همسرش را نتوانست هدايت كند ! »



نويسنده بري اينكه شيعه را زشت جلوه دهد بلكه آنان را از يهود و نصارا پست&rlmتر معرفي كند ، مى&rlmگويد :



« اگر از يهود بپرسند كه در دين شما بهترين افراد پس از پيامبر چه كساني هستند ، خواهند گفت : ياران موسي ، نصاري خواهند گفت : حواريون حضرت عيسي ، ولي اگر از ما شيعيان بپرسند كه بدترين افراد در دين شما پس از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم چه كساني هستند ، خواهيم گفت : اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ! براستي من از اين معمّا سر در نمى&rlmآورم ! »



نويسنده ، نه يهود را شناخته و نه نصارا و نه مسلمانان و نه شيعه را ، به&rlmهمين جهت خود بري يهود و نصاري و شيعه سؤال مطرح مى&rlmكند وخود جوابي بر خلاف احاديث و قرآن و عقايد حقّ شيعه از پيش خود مطرح مى&rlmنمايد و با اين جواب&rlmها بى&rlmسوادي خود را به نمايش مى&rlmگذارد .



در منابع حديثي شيعه و سني احاديث فراواني به اين مضمون آمده است كه :



« قالَ النبيّ « : لتتبعن ( لتسلكن ) سنن من كان قبلكم حَذْوَ النَّعْلِ بِالنَّعْلِ وَ الْقُذَّةِ بِالْقُذَّةِ » ؛ الاقتصاد الهادي الي سبيل الرشاد شيخ طوسي ، ص&rlm213 ، و در منابع اهل سنت : المستدرك حاكم نيسابوري ، ج&rlm1 ، ص&rlm129 ، ومجمع الزوائد هيثمي ، ج&rlm7 ، ص&rlm514 ، ح 12100 و كتاب السنة لابن ابي عاصم ، ص&rlm25 ، ح&rlm45 ، والمعجم الكبير الطبراني ، ج&rlm6 ، ص&rlm204 ، ح&rlm6017 ، و ج&rlm17 ، ص&rlm13 ، ح&rlm3 ، وكنز العمال متقي هندي ، ج&rlm1 ، ص&rlm211 ، ح&rlm1059 ، و ج&rlm11 ، ص&rlm115 ، ح&rlm30837 ، و ص&rlm170 ، ح&rlm31080 - 31083 و ص&rlm230 ، ح&rlm31335 و . . . «ش ما ( ي امت من ! ) دنبال خواهيد كرد روش كساني را كه قبل از شما بوده&rlmاند ، دقيقاً همانند آنان . »



از اين&rlmرو ، بايد ديد در امت&rlmهي گذشته چه وقايعي رخ داد كه همانند آن در اسلام نيز تحقق يافته است ، به همين جهت با مروري در آنچه قرآن واحاديث از امم گذشته نقل كرده است ، به جستجوي مشابه آن در اسلام مى&rlmپردازيم :



1 . قوم نوح : حضرت نوح عليه السلام به امر الهي كشتي ساخت و مردم را به خدا پرستي دعوت كرد ، اكثريت قاطع مردم از او تخلّف كردند اما اندكي از آنان به وي ايمان آورده و در كشتي سوار شدند و از هلاكت نجات يافتند .



حضرت محمد صلي الله عليه و آله وسلم نيز مردم را به اسلام دعوت كرد و بري نجات مردم ، به امر الهي كشتي نجاتي را معرفي نمود و فرمود :



« إنّما مَثَلُ أَهْلِ بَيْتِي فِيكُمْ كَمَثَلِ سَفِينَةِ نُوحٍ ، مَنْ رَكِبَهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِقَ . . . » . المعجم الصغير طبراني ، ج 2 ، ص 12 ، و المعجم الأوسط طبراني ، ج 6 ، ص 406 ، ح 5866 ، المستدرك حاكم نيشابوري ، ج&rlm2 ، ص&rlm343 ، والمصنف ابن ابي شيبه ، ج&rlm6 ، ص&rlm372 ، « عن علي قال : إنّما مثلنا في هذه الاُمّة كسفينة نوح... » ، ومجمع الزوائد هيثمي ، ج&rlm9 ص&rlm265 ح 14981



« مثل اهل&rlmبيت من چون كشتي نوح است ، كه هركس بر آن سوار شد نجات يافت و هر كس از آن تخلف ورزيد غرق گرديد . »



و پس از پيامبر از 73 فرقه تنها فرقه&rlmي كه بر اين كشتي سوار شدند رهايي يافتند .



2 . حضرت موسي عليه السلام كه از اصحابش رنج&rlmها ديد ، در باره&rlmاش خداوند متعال مى&rlmفرمايد : موسي چنين مى&rlmگفت : ( . . . يا قَوْمِ لِمَ تُؤْذُونَنِي وَ قَدْ تَعْلَمُونَ أَنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ . . . ) ؛ صف : 5 « ي قوم ، چرا مرا مى&rlmآزاريد و حال آنكه مى&rlmدانيد من فرستاده خدا به سوي شما هستم . » و پس از رنج&rlmهي فراواني كه از سوي مؤمنان به او رسيد ، كه آيات قرآن از آنها حكايت مى&rlmكند ، چون خواست از ميان قومش خارج شود ، برادرش را به عنوان جانشين به&rlmجي خود گذاشت و به برادرش فرمود :



( اخْلُفْنِي فِي قَوْمِي وَ أَصْلِحْ وَ لا تَتَّبِعْ سَبِيلَ الْمُفْسِدِينَ ) . اعراف : 142



« هارون ! در ميان قوم من ، جانشين من باش و اصلاح كن و پيرو راه فساد كنندگان مباش . »



چون موسي از ميان قومش رفت ، يكي از اصحاب آن حضرت؛ يعني سامري - كه در ميان صحابه آن حضرت موقعيت بالايي داشت؛ به&rlmگونه&rlmي كه به اسراري آگاه بود كه ديگران آگاه نبودند؛ چنانكه خدا در قرآن مى&rlmفرمايد : ( قالَ بَصُرْتُ بِما لَمْ يَبْصُرُوا بِهِ . . . ) طه : 96 « گفت : آگاه بودم به آنچه ديگران از آن آگاه نبودند » . اين صحابي موسي عليه السلام با هارون خليفه موسي عليه السلام مخالفت كرد و بقيّه اصحاب موسي از وي پيروي كردند و مقتضي احاديث فراواني كه در منابع حديثي سنّي و شيعه آمده است پيغمبر فرمود :



« ألا إنّ بني اسرائيل افترقت علي موسي سبعين فرقة ، كلّها ضالّة اِلاّ فرقة واحدة إلاسلام وجماعتهم ثمّ إنّها افترقت علي عيسي بن مريم علي إحدي و سبعين فرقة ، كلّها ضالّة اِلاّ واحدة الإسلام » . معجم&rlmالكبير الطبراني ، ج&rlm17 ، ص&rlm3 ، ح&rlm3 ، ، مستدرك الحاكم ، ج 1 ، ص 129 ، مجمع الزوائد ، ج 7 ، ص 514 ، ح 12100 ، كنزالعمال ، ج&rlm1 ، ص&rlm211 ، ح 1059



« بدانيد كه بني اسرائيل 71 فرقه شدند و همه آنان گمراهند جز يك گروه و بر حضرت عيسي عليه السلام به 72 فرقه تقسيم شدند كه همه آنان گمراه بودند مگر يك گروه از آنان »



در امت&rlmهي گذشته نيز مانند اسلام ، پس از پيغمبرشان اندكي از اصحابشان وفادار مى&rlmماندند ، پس اگر از فرقه ناجيه يهود مى&rlmپرسيدند كه در دين شما پس از پيامبرتان بهترين فرد چه كسي است ؟ مى&rlmگفتند : هارون برادر و خليفه موسي عليه السلام ، و اگر از ما شيعيان بپرسند ، مى&rlmگوييم علي اميرالمؤمنين عليه السلام . اگر از فرقه ناجيه يهود مى&rlmپرسيدند كه در دينتان پس از وصي پيامبرتان چه كساني بهترين&rlmاند ؟ مى&rlmگفتند : نقبي بني اسرائيل كه 12 تن مى&rlmباشند ، و اگر از ما شيعه بپرسند : چه كساني پس از پيامبرتان بهترين مردمند ، خواهيم گفت : ائمه دوازده&rlmگانه كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرموده است : « الأئمة من بعدي اثنا عشر بعدد نقباء بني إسرائيل » . عن عليّ عليه السلام قال : قال رسول اللَّه صلي الله عليه و آله وسلم : ستفترق اُمّتي علي ثلاث و سبعين فرقة؛ منها فرقة ناجية والباقون هالكة ، والناجون الذين يتمسكون بولايتكم ويقتبسون من علمكم و لا يعملون برأيهم ، فاولئك ما عليهم من سبيل. فسألت عن الائمة عليهم السلام فقال : عدد نقباء بني&rlmاسرائيل. كفاية الأثر الخزار القمي ، ص&rlm155 و بحارالانوار ، ج&rlm36 ص&rlm336 ، ح&rlm198 اين مضمون در مناقع اهل سنت فراوان آمده كه از آن جمله است : بخاري در التاريخ الكبير ، ج&rlm1 ، ص&rlm446 ، رقم 1426 و ج&rlm8 ، ص&rlm410 و411 ، رقم 3520 و ابن&rlmحبّان در كتاب الثقات ، ج&rlm7 ، ص&rlm242 و مسلم در صحيح مسلم ، ج&rlm4 ، ص&rlm100 - 101 ح&rlm5 - 10 ، و احمدبن حنبل در مسند ج&rlm5 ، ص 411 - 412 و 415 و 417 و 427 - 435



اگر از فرقه ناجيه يهود سؤال مى&rlmكردند آيا تمام اصحاب پيامبرتان را دوست مى&rlmداريد ؟ مى&rlmگفتند : آنان&rlmكه بر ايمان پيامبرمان موسي باقي ماندند وجزو فرقه ناجيه بودند را دوست مى&rlmداريم اما آنانكه از سامري پيروي كردند و از سامري بيزاري مى&rlmجوييم .



و اگر از شيعه بپرسند آيا همه اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را دوست مى&rlmداريد مى&rlmگويند : تنها آنان را دوست مى&rlmداريم كه پس از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم وفادار ماندند .



فرقه ناجيه از نصاري نيز در پاسخ به سؤالات ، مانند فرقه ناجيه يهود و شيعه پاسخ مى&rlmدادند . پس جواب فرقه&rlmهي ناجيه همه اديان مشابه يكديگر است .



شيعه و حرمت همسران پيامبر6



نويسنده كتاب بري تحريك احساسات اهل سنت بر ضدّ شيعه ، از هر حربه&rlmي كه توانسته ، بهره گرفته است . يكي از حربه&rlmهي او و همدستانش در اين اهداف سوء ، همسران پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و امّهات مؤمنين است . وي به اين منظور مى&rlmگويد :



« حتي همسران پيامبر كه اهل&rlmبيت درجه اّول ايشان هستند و طبق فرمان الهي مادران مؤمنانند ( و ازواجه امّهاتهم ) از توهين و ناسزا محفوظ نمانده&rlmاند . »



عالم افسانه&rlmي نجفي ! چون بيگانه از فرهنگ شيعه است ، تقيّد و حساسيّت شيعه نسبت به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در مورد همسرانش را نمى&rlmداند . او نمى&rlmداند كه شيعه همواره از آنانكه به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ظلم كرده&rlmاند ، هر چند آن ظلم هتك به همسران آن حضرت باشد و هر چند از ناحيه افرادي باشد كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را درك كرده&rlmاند ، تبرّي مى&rlmجويند؛ مثلاً از اصحاب افك كه برخي از همسران پيامبر را متهم نمودند كه خداوند متعال مى&rlmفرمايد : آنان گروهي از شما ( صحابه ) بودند؛ ( إِنَّ الَّذِينَ جاؤُ بِالْإِفْكِ عُصْبَةٌ مِنْكُمْ . . . ) احزاب : 53 بيزاري جسته و مانند اهل سنت نمى&rlmگويند چون از اصحاب بودند ، هر چند به همسر پيامبر توهين كرده&rlmاند باز هم محترمند !



شيعيان هي



اه كساني را كه به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در مورد همسرانش آزار مى&rlmرساندند - و خداوند خطاب به ايشان فرمود : ( وَ ما كانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ وَ لا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْواجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَداً . . . ) نور : 11 - دوست نمى&rlmداشت و محبت آنان را به دل راه نمى&rlmداد و احاديثي را كه اهل سنت در فضيلت چنين افرادي نقل مى&rlmكنند ، ساختگي مى&rlmدانند .



آري ، شيعيان تابع قرآن&rlmاند . به تمام آيات آن ايمان دارند . در منطق قرآن ، معيار ارزش و برتري هر انساني ، عقايد و اعمال خودِ او است ، نه انتسابش به پيامبران و . . . ( . . . إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاكُمْ . . . ) حجرات : 13



« گرامى&rlmترين شما نزد خدا ، پرهيزگارترين شما است » ، و در باره فرزند حضرت نوح مى&rlmفرمايد : ( . . . إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صالِحٍ . . . ) هود : 46 و الگو و نمونه كامل بري كافران را خداوند دو همسر دو پيامبر عليهما السلام قرار داده و فرمود :



( ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً لِلَّذِينَ كَفَرُوا امْرَأَتَ نُوحٍ وَ امْرَأَتَ لُوطٍ كانَتا تَحْتَ عَبْدَيْنِ مِنْ عِبادِنا صالِحَيْنِ فَخانَتاهُما فَلَمْ يُغْنِيا عَنْهُما مِنَ اللَّهِ شَيْئاً وَ قِيلَ ادْخُلاَ النَّارَ مَعَ الدَّاخِلِينَ ) . تحريم : 10



« خداوند مثل مى&rlmزند بري كسانى&rlmكه كفر ورزيدند ، همسر نوح و همسر لوط را كه همسر دو بنده صالح ما بودند . پس خيانت كردند نسبت به آن دو (پ يامبر ) و اين نسبتشان ، آنان را سودي نبخشيد و گفته شد كه همراه جهنّميان وارد آتش شويد . »



جالب است كه اين آيه شريفه ، كه به عنوان مثل بري كافران نازل شده ، پنج جمله دارد :



1 - « همسر نوح » 2 - « همسر لوط » ، همسران دو بنده صالح و برگزيده خدا بودند . روشن است كه مفهوم اين دو جمله يكي است و اگر هر دو در كنار هم آمده&rlmاند ، بري تأكيد رابطه دو زن با دو پيامبر است و قرآن كريم ، با آوردن اين تعبير ، مى&rlmخواهد اين نكته را توجه دهد كه صالح بودن شوهر بري همسر تأثيري ندارد .



3 - « و خيانت كردند به آن دو عبد صالح ما » اين سخن گويي اين مطلب است كه : چنين عملي رابطه را بي اثر مى&rlmكند .



4 - « و اين نسبت و خويشاوندي ، برايشان سودي نبخشيد » اين جمله بيان مى&rlmكند كه رابطه همسر نوح با حضرت نوح و همسر لوط با حضرت لوط بري ايشان سودي نداشت .



5 - « همراه جهنّميان وارد آتش شويد » . و اين جمله صريح است در اينكه همسران حضرت نوح و حضرت لوط ؛ مانند ديگر مجرمان داخل آتش شدند .



گفتني است ، خداوند اين مثل را در سوره&rlmي بيان كرده كه از دو همسر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ياد شده و خيانت آنان به پيامبر مطرح گرديده است . خدا مى&rlmفرمايد :



( وَ إِذْ أَسَرَّ النَّبِي إِلى&rlm بَعْضِ أَزْواجِهِ حَدِيثاً فَلَمَّا نَبَّأَتْ بِهِ وَ أَظْهَرَهُ اللَّهُ عَلَيْهِ . . . ) تحريم : 3



« هنگامى&rlmكه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم يكي از رازهي خود را به بعضي از همسرانش گفت ، پس چون وي آن را افشا كرد و خداوند پيامبرش را از آن آگاه ساخت . . . »



در آيه شريفه تصريح نشده است كه راز چه بوده و كدام&rlmيك از همسران ، آن راز را فاش كرده&rlmاند ، اما از آيات بعد مى&rlmتوان فهميد كه مراد از برخي همسران ، دو نفر بوده&rlmاند و رازي كه فاش شده ، امري بزرگ و خطايي غير قابل اغماض بوده است ، چون مى&rlmفرمايد :



( إِنْ تَتُوبا إِلَي اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُما . . . ) .



« اگر شما دو تن ، از كرده خود توبه كنيد ( كه بايد توبه كنيد؛ ) زيرا دل&rlmهايتان از حق منحرف گشته است . . . »



( وَ إِنْ تَظاهَرا عَلَيْهِ . . . ) ؛ « و اگر ( توبه نكرده ) بر ضدّ پيامبر دست به دست هم دهيد ( كاري از پيش نخواهيد برد ) » ؛ زيرا ( . . . فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلاهُ وَ جِبْرِيلُ وَ صالِحُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمَلائِكَةُ بَعْدَ ذلِكَ ظَهِيرٌ ) ؛ تحريم : 4 « همانا خداوند ياور اوست و همچنين جبرئيل و مؤمنان صالح و فرشتگان بعد از آنها ، پشتيبان او هستند . »



به نظر مى&rlmرسد مورد آيه ، توطئه و خيانت بزرگي بوده و تهديد به طلاق و تبديل آنان به همسران بهتر و داري صفات والا و برتر ، اين مطلب را تأييد مى&rlmكند؛ « اميد است اگر پيامبر شما را طلاق دهد ، پروردگارش به&rlmجي شما همسران بهتري را بري او جايگزين كند؛ همسراني مسلمان ، مؤمن ، متواضع ، توبه كار ، عابد و . . . »



تفاوتي نمى&rlmكند كه دو همسر پيامبر ، كدامين بوده&rlmاند ، چيزي كه هست ، از اين آيات استفاده مى&rlmشود كه همسر پيامبر بودن ملاك و معيار برتري و فضيلت نيست .



لازم به گفتن است كه آن دو همسر ، در صحيح بخاري مشخص گرديده&rlmاند و روايات متعددي در آن آمده است كه ابن&rlmعباس از عمربن خطّاب پرسيد : آن دو زن كه بر ضدّ پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم دست به دست يكديگر دادند ، چه كساني بودند ؟ عمر پاسخ داد : عايشه و حفصه . صحيح بخاري ، ج 6 ، ص 541 - 543 كتاب التفسير سورة تحريم باب 527 - 529 ، ح 1337 - 1339



از آنچه گفته شد ، دانستيم كه خويشاوندي ، معيار ارزيابي افراد نيست . چه اينكه همسران نوح و لوط و فرزند نوح ، در قرآن مورد مذمّت خداوند قرار گرفته&rlmاند . اگر همسر و پسر انبيا ، افرادي ناشايست باشند ، ناشايست بودن پدر زن و داماد آنان هيچ بعدي ندارد .



در هر صورت ، اين امور موجب نمى&rlmشود كه كسي به خود جرأت دهد به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم از ناحيه همسرانش هتك و توهين كند .



اما نويسنده كتاب كه بري پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نيز احترامي قائل نيست ، مى&rlmكوشد با جستجو در كتاب&rlmهي مختلف ، و لو غير مشهور ، كه گاه با زحمت مى&rlmتوان به آن&rlmها دست يافت ، مطلبي بيابد و با توجيه و تحريف آن را به شيعه نسبت دهد . شايد به&rlmاين وسيله بتواند به هدف شومِ «ا يجادتفرقه » دست يابد .



از آن جمله ، در كتابي كه نه نامش معلوم است و نه نام نويسنده&rlmاش بري توده مردم حتي حوزه&rlmها شناخته شده است ، كلمه خيانت نسبت به عايشه را يافته و ( با اينكه خيانت مى&rlmتواند سياسي ، مالي ، اعتقادي و . . . باشد ) آن را حمل بر خيانت ناموسي و جنسي نموده و به اين وسيله خباثت خود را به نمايش گذاشته است .



با اينكه برخي از علمي اهل سنت تصريح كرده&rlmاند كه شيعه نسبت ناروا به همسران پيامبر نمى&rlmدهند؛ مثلاً آلوسي در تفسير روح&rlmالمعاني در تفسير سوره تحريم ، آيه : ( فَخانَتاهُما ) مى&rlmگويد : حق در نزد من اين است كه نسبت آلودگي دادن به همسران؛ مانند نسبت به مادران بوده و از امور موجبِ تنفرِ طبع است كه سعد گفته است : حق اين است كه اين امور در حق انبيا عليهم السلام جايز نيست و آنچه به شيعه نسبت داده شده ، در مورد سيد انبيا صلي الله عليه و آله وسلم دروغي است كه به آنان بسته&rlmاند ولي نمى&rlmتوان بر آن اعتماد كرد ، هر چند شايع باشد ، فالحق عندي أنّ عهر الزوجات كعهر الاُمّهات من المنفرات التي قال السعد : إنّ الحقّ منعها في حقّ الأنبياء عليهم السلام، و ما ينسب للشيعة ممّا يخالف ذلك في حقّ سيد الأنبياء صلي الله عليه و آله وسلم كذب عليهم، فلا تعول عليه و إن كان شائعاً . روح&rlmالمعاني، ج&rlm28، ص&rlm162 دار احياء التراث العربي . شايد نويسنده با روح كثيفش كلمه ( فَخانَتاهُما ) در سوره تحريم كه مربوط به همسر نوح و لوط عليهما السلام است را نيز حمل بر خيانت جنسي كند و يا آيه شريفه : ( مَنْ يَأْتِ مِنْكُنَّ بِفاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ . . . ) ؛ احزاب : 30 « اگر از شما ( همسران پيامبر ) كسي گناهي آشكار انجام دهد . . . » بر آلودگي دامن حمل كند .



اهل بيت در احاديث فضائل



نويسنده نه تنها از عقائد شيعه بي خبر است - چرا كه به مقتضي احاديث متواتر در شأن نزول آيه تطهير و آيه مباهله - شيعه اهل&rlmبيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را افراد خاصي مى&rlmدانند كه موجودين آنان در زمان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم حضرت علي عليه السلام وفاطمه زهرا عليها السلام و امام حسن وامام حسين عليهما السلام بوده وپس از آنان ائمه اطهار عليهم السلام مى&rlmباشند بلكه از منابع أهل سنت نيز اطلاعي ندارد ونمي داند كه در احاديث فراواني در منابع اهل سنت آمده است كه زنان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم جزو اهل&rlmبيت آن حضرت نيستند كه از آن جمله در صحيح مسلم&rlm صحيح مسلم ، ج&rlm5 ، فضائل الصحابه باب فضائل عليّ بن أبي&rlmطالب ( ع ) ص&rlm27 ، ح&rlm37 ، معجم كبير طبرانى&rlm المعجم الكبير ، ج&rlm5 ، ص&rlm182 ، ح&rlm5026 ، تفسير ابن&rlmكثير تفسير القرآن العظيم ، ج&rlm3 ، ص&rlm494 ، جامع الاصول ابن اثير جامع الاُصول ج&rlm10 ص&rlm103 ملحق حديث 6695 آمده است كه از زيد بن ارقم پرسيدند : « من أهل بيته نساؤه ؟ قال : لا ايم اللَّه إنّ المرأة تكون مع الرجل العصر من الدهر ، ثمّ يطلقها فترجع إلي أبيها وقومها »



« كيست اهل بيتش ؟ زنانش ؟ گفت : نه به خدا قسم زن با مرد سالها زندگي مى&rlmكند سپس طلاق مى&rlmگيرد وبه خانه پدرش نزد قومش بر مى&rlmگردد . »



از اين&rlmرو ، مى&rlmگويد :



« همسران پيامبر كه اهل&rlmبيت درجه اول ايشان هستند »



با اين بيان روشن گرديد كه واژه اهل&rlmبيت در قرآن و احاديث فضائل مخصوص افراد خاصي است كه صدها حديث در منابع سنّي و شيعه در اين زمينه وارد شده كه تنها حاكم حسكاني حنفي 137 حديث در ذيل آيات تطهير آورده است . شواهد التنزيل ، ج&rlm2 ، از ص&rlm18 تا 138 ، حديث شماره 637 تا 774



نويسنده كه ظاهراً سني هم نبوده ، فرق ميان سني و ناصبي را ندانسته و آنچه را كه در برخي از منابع شيعه نسبت به ناصبيان آمده است كه احاديث اهل سنت و شيعه بر آن دلالت دارد را به عنوان نظر شيعه در باره اهل سنت آورده؛ مانند آنچه دلالت به كفر نواصب ويا ناپاكي مولدشان دارد؛ مثلاً درباره ناپاكي مولد دشمنان علي عليه السلام احاديث فراواني در منابع حديثي اهل سنت آمده است كه ما به چند نمونه آن بسنده مى&rlmكنيم :



ابن عساكر در تاريخ مدينه دمشق آورده است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در روز خيبر فرمود :



« يا أيّها النّاس امتحنوا أولادكم بحبّه ، فإنّ عليّاً لا يدعو إلي ضلالة و لا يبعد عن هدًي ، فمن أحبّه فهو منكم ، و من أبغضه فليس منكم .



قال : أنس بن مالك : كان الرّجل من بعد يوم خيبر يحمل ولده علي عاتقه ، ثمّ يقف علي طريق عليّ عليه السلام وإذا نظر إليه يوجّهه بوجهه تلقاه و أوما بإصبعه : أي بني تحبّ هذا الرجل المقبل ؟ فإن قال الغلام : نعم قبله ، و إن قال لا خرق به الأرض ، و قال له الحق باُمك و لا تلحق أبيك بأهلها ، فلا حاجة لي فيمن لا يحبّ عليّ&rlmبن أبي طالب » تاريخ مدينه دمشق ، ج&rlm42 ، ص&rlm288 - 289







« ي مردم ، فرزندانتان را با محبّت على&rlmبن ابى&rlmطالب عليه السلام بيازماييد؛ زيرا علي كسي را به گمراهي نمى&rlmخواند و از هدايت دور نمى&rlmكند . پس هركه او را دوست بدارد از شما است و هركس با او دشمن باشد از شما نيست . انس بن مالك گفت : مردم پس از آن روز فرزندشان را بر گردنشان سوار مى&rlmكردند و بر سر راه علي عليه السلام مى&rlmايستادند ، چون او مى&rlmآمد وروبه&rlmرو مى&rlmشد ، اشاره مى&rlmكرد كه فرزندم ! اين مرد را كه مى&rlmآيد دوست داري ؟ اگر كودك مى&rlmگفت : آري ، وي را مى&rlmبوسيد و اگر مى&rlmگفت : نه ، او را بر زمين مى&rlmافكند و مى&rlmگفت : برو به مادرت ملحق شو و پدرت را بواسطه اهل مادرت بدنام مكن ، من نيازي ندارم به كسي كه على&rlmبن ابى&rlmطالب را دوست ندارد . »



و نيز آورده است : « قالت&rlmالأنصار : إنّا كُنّا لَنَعرِف الرَّجلَ اِلي غير أبيه ببغضه عَلِيّ بن أبي طالب عليه السلام » ؛ تاريخ مدينة دمشق ، ج 42 ، ص 287 « انصار گفتند : ما افراد را در اينكه فرزند غير پدرشان هستند يانه ، به سبب دشمني با على&rlmبن ابى&rlmطالب مى&rlmشناختيم . »



جمع بندي :



از مطالب پيشگفته ، دانستيم كه :



1 ) همبستگي و اتّحاد ميان مسلمانان جهان ، در مقابل يهود ونصاري و استكبار جهاني ، از اهمّيت بسيار برخوردار است .



2 ) دشمن با حيله و نيرنگ مى&rlmكوشد مانع اتحاد و همبستگي مسلمانان شود و گاه ، به نام « دلسوزي بري وحدت » تيشه به ريشه اتّفاق و همبستگي مسلمانان مى&rlmزند .



3 ) وجود مذاهب و فرقه&rlmهي مختلف اسلامي ، قابل انكار نيست و پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نيز آن را پيشگويي كرده&rlmاند .



4 ) تعدّد مذاهب نبايد مانع اتّحاد و همبستگي در مقابل دشمنان مشترك مسلمين شود .



5 ) نمى&rlmشود كه همه مذاهب ، حق و مطابق واقع باشد ، بلكه تنها يك مذهب است كه مذهب حق و پيروان آن فرقه نجات يافتگانند .



6 ) پيروان هر فرقه&rlmي ، وقتي تشخيص دادند كه باورها و معتقدات آنان ناجي است ، نبايد به بهانه اتحاد و همبستگي از عقايد خود واحكام و معارف اسلامي كه به آن رسيده&rlmاند دست بردارند .



7 ) آشنايي پيروان مذاهب با عقايد يكديگر ، اگر همراه با هتك به معتقدات ساير مذاهب نباشد ، نه تنها موجب تفرقه نمى&rlmشود ، بلكه مانع از اتهام ودروغ&rlmپردازي دشمنان اسلام و مسلمين ، همانند مؤلف كتاب&rlmاست .







* * *











فصل هفتم






تلاش بيگانگان در اطفي نور تشيّع






نويسنده ، در فصل هفتم آن ، با آوردن عنوان : « نقش بيگانگان در انحراف تشيّع » به&rlmجي اينكه نقش خود و همفكران و ديگر مأموران بيگانه را به نگارش درآورد ، به ايفي نقش خود ادامه مى&rlmدهد .



او مى&rlmپندارد با تكرار مطلبي كذب و نامربوط ، مى&rlmتواند آن را در ذهن خواننده جي دهد و با طرح دوباره عبداللَّه بن سبي افسانه&rlmي ، كه در فصل نخست كتاب گذشت ، مى&rlmخواهد بري متهم ساختن چند چهره از روات بزرگ ، زمينه&rlmسازي نموده و چهره آنان را مشوّه كند .



وي ، همانگونه&rlmكه پيشتر بارها اشاره شد ، كاملاً باحوزه&rlmهي علميه شيعه بيگانه است ، به&rlmخصوص از علم رجال و درايه هيچ بهره&rlmي ندارد و به دروغ مدّعي است سال&rlmهي طولاني در نجف بوده و اجازه اجتهاد از مرحوم كاشف الغطا دارد ! حتّي چهره&rlmهي درخشان از روات و اصحاب ائمه عليهم السلام را - كه طلاب علوم ديني ، از آغاز تحصيل با آنها آشنا مى&rlmشوند - نمى&rlmشناسد و در اين باره مى&rlmگويد :



« در اين چند سال اخير ، به حقايقي دست يافته&rlmام كه بسيار مهم است و شخصيت&rlmهايي را شناسايي كرده&rlmام كه به&rlmطور قطع در منحرف كردن مكتب تشيّع نقش بسيار بارز و محوري داشته&rlmاند . »



چهره&rlmهي تابناك



سپس نام چند تن از چهره&rlmهي شناخته شده را ، كه علمي رجال بر وثاقت و عدالت و جلالت آنان اتفاق نظر دارند؛ مانند هشام&rlmبن حكم ، زرارة بن اعين و ابو بصير مرادي را مطرح مى&rlmكند و با تحريف و تهمت ، مى&rlmخواهد چهره تابناك اين بزرگان را مشوّه جلوه دهد .



ازاين&rlmرو ، به بررسي اجمالي شخصيت اين افراد مى&rlmپردازيم تا خبث باطن نويسنده آشكارتر گردد :



1 - هشام بن حكم



مرحوم شيخ طوسي در مورد هشام مى&rlmنويسد : او از خواصّ آقا و مولي ما موسى&rlmبن جعفر عليهما السلام بود . فهرست ، ص 258 ، رقم 783



او يكي از مدافعان ولايت و اهل بيت بود كه در اين راه بيشترين تلاش را مى&rlmكرد؛ چنانكه نقل شده ، امام جواد عليه السلام مى&rlmفرمايد : « رحمه&rlmاللَّه ، ما كان أذبه عن هذه الناحية » ؛ « خداوند او ( هشام ) را رحمت كند ، از اين جهت ( ولايت ) ، چه مدافع استواري بود ! » اختيار معرفة الرجال ، المعروف ب - « رجال الكشّي » ، ص 278 ، رقم 495



و از حضرت على&rlmبن موسى&rlmالرضا عليهما السلام نقل شده كه فرمود : خداوند رحمت كند هشام را ، بنده خيرخواهي بود و چون اصحابش نسبت به او حسد مى&rlmورزيدند ، ازسوي آنان آزار ديد . همان ، ص&rlm270 ، رقم 486



و موسي بن رقي گويد : حضرت فرمود : « به مردم بگو كه من امر كردم تو را به ولايت و دوستي هشام&rlmبن حكم . » همان ، ص&rlm268 ، رقم 483



وي از دريي معارف امام جعفر صادق و امام موسى&rlmكاظم عليهما السلام بسيار بهره برد و در برابرِ اوامر و نواهي آنان تسليم&rlmپذيري كامل داشت .



او از ناحيه مهدي عباسي و پس از او ، هارون&rlmالرشيد در فشار بود .



در دوران مهدي عباسي كه تهديد و ارعاب بيشتري وجود داشت ، حضرت موسى&rlmبن جعفر عليهما السلام او را امر به سكوت كرد و او امر امام را امتثال نمود و تا مهدي زنده بود ، بحثي نمى&rlmكرد . همان ، ص&rlm265 و 266 ، رقم 479 و ص&rlm269 - 270 ، رقم 485



هشام داري تأليفات فراواني است كه كتب رجال و تراجم از آنها ياد كرده&rlmاند . برخي از نوشته&rlmهي وي در ردّ برخي از مطالبي است كه او را به آن مطالب متهم كرده&rlmاند .



مثلاً اهل سنّت وي را متهم كرده&rlmاند كه قائل به جسميّت خدا است ! در حالي كه يكي از تأليفات وي كتاب « الدلالة علي حدث الأجسام » است و موضوع آن « دليل بر حادث بودن همه اجسام » معجم رجال الحديث ، ج 19 ، ص&rlm271 از رجال نجاشي ، ص 433 ، رقم 1164 از فهرست شيخ مى&rlmباشد .



در هر حال ، شخصيتي با اين جلالت و بزرگي ، مورد هتك و اتهام اين نويسنده قرار مى&rlmگيرد ، آنجا كه مى&rlmگويد :



« هشام بن الحكم : احاديث هشام در كتب صحاح هشت&rlmگانه ما بسيار به&rlmچشم مى&rlmخورد ، همين هشام بن الحكم بود كه سبب زنداني شدن امام كاظم عليه السلام و سپس شهادت ايشان گرديد ( ! ) ملاحظه فرماييد : هشام بن الحكم گمراه و گمراه كننده بود ، در خون امام كاظم عليه السلام شريك بود . . . ! »



همانگونه كه بارها گفته&rlmايم ، نويسنده :



اولاً : با منابع شيعه حتّي مشاهير آن ، كاملاً بيگانه است . او - از آنجاكه با اهل سنّت مأنوس بوده و مى&rlmداند آنان برخي از منابع حديثي خود را «ص حيح » مى&rlmنامند و از كتب ششگانه خود با تعبير : « صحاح ست » ياد مى&rlmكنند ، به اشتباه مضحكي مبتلا شده و از منابع حديثي شيعه نيز با همان تصوّر ، « صحاح هشتگانه » نام برده است و جالب&rlmتر اينكه منابع معتبر شيعه ، اصول اربعه؛ يعني كافي ، تهذيب ، استبصار و من لايحضره الفقيه ، است و در حوزه&rlmها و ميان عالمان شيعي بسيار شهرت دارد .



ثانياً : داستان تاريخي را - كه مربوط به محمدبن اسماعيل است و بري طمع به مال دنيا و جلب رضايت هارون از امام موسي كاظم سعايت كرد - به هشام ، كه بيشترين حمايت را از امام داشت ، نسبت مى&rlmدهد ! رجال كشي ، ص&rlm263 ، شماره 478



بزرگواري هشام



ثالثاً : حديث را تقطيع كرده و سخني را ، كه در سؤال راوي است ( : هشام ضالّ و مضلّ است و شريك خون ابي الحسن است ! ) نقل مى&rlmكند ، امّا فرمايش امام عليه السلام را - كه تأكيد بر محبّت و ولايت هشام و تكذيب تصوّرِ سؤال كننده است - حذف مى&rlmنمايد .



« يا سيدي نتولاّه ؟ قال : نعم » .



راوي گفت : « آقي من ! هشام را دوست بداريم ؟ فرمود : آري » .



« فأعاد عليه نتولاّه علي جهة الاستقطاع ؟ قال : نعم ، تولّوه ، نعم تولّوه » .



« پس بري يقين و اطمينان ، بار ديگر سؤال را تكرار كردند : هشام را دوست بداريم ؟ حضرت ( با تأكيد ) فرمود : آري ، او را دوست بداريد ، آري ، او را دوست بداريد . »



سپس به&rlmراوي دستور مى&rlmدهندكه : « سخن مرا به ديگران نيز برسان . » رجال كشي ، ص&rlm268 ، شماره 483



آيا مى&rlmتوان باور كرد كه نويسنده ، به اشتباه ، آنچه مربوط به محمدبن اسماعيل بوده را به هشام نسبت داده است ؟ ! و اين همه تجليل و تعظيم و تأكيد بر ولايت و محبّت هشام را در يك حديث نديده و صدر حديث سخن راوي كه به قرينه ذيل آن مردود بوده نقل كرده است ؟ ! يا اين&rlmهمه احاديث صحيح در مدح هشام را نديده و به خطا و اشتباه ، به برخي از روايات ضعيف ، كه در كتب رجالي بري بيان ضعيف بودن آن روايات و توثيق هشام آمده ، استشهاد كرده است ؟ !



رواياتى&rlmكه در مدح هشام آمده ، بهترين دليل است كه وي از عقايد فاسدي چون تجسّم ( خدا را داري جسم دانستن ) ، منزّه بوده است .



روايت شده كه امام صادق عليه السلام هشام را در كنار خود جي داد و حال آنكه داري سن كمي بود وفرمود : اين ياور ما است با دل ، دست و زبانش . الشافي سيد مرتضي ، ج&rlm1 ، ص&rlm85 ، موسسه الصادق ، « هذا ناصرنا بقلبه و يده و لسانه » .



و نيز در باره وي فرمود : هشام&rlmبن حكم در حق ما پيشرو و مقتدا است و در كلام ما نشر دهنده و مؤيّد . او همچنين شاهدي است بر راستگويي ما و مدافع ما در مقابل مطالب باطل دشمنان .



هركس از او پيروي كند و راه او را برگزيند ، از ما پيروي كرده و هر كس با او مخالفت ورزد و لجاج كند با ما دشمني و لجاج كرده است . همان «ه شام بن الحكم رائد حقنا ، و سايق قولنا ، المؤيّد لصدقنا ، و الدافع لباطل أعدائنا ، من تبعه و تبع أمره تبعنا ، و من خالفه و ألحد فيه فقد عادانا و ألحد فينا » .



شايد همين مقام شامخ هشام و دفاع پى&rlmگير او از معارف اهل بيت عليهم السلام بود كه موجب گرديد ، وي در طول تاريخ ، از دوران خود تا به امروز ، مورد اتهام و حمله&rlmهي ناجوانمردانه قرار گيرد ، كه نمونه&rlmي از آن ، همين « نوشتار » است .



ريشه اتهام به تجسيم



در هر صورت ، مناسب است اتهام « قول به تجسّم » ريشه يابي شود . بري روشن شدن بحث ، نياز به يادآوري اموري است :



* - موقعيت اهل سنّت در باره تشبيه و تجسيم



* - موقعيّت اجتماعي وسياسي امام صادق وامام كاظم عليهما السلام در زمان خودشان



* - موقعيّت هشام بن حكم و هشام بن سالم و . . . در اجتماع و حكومت وقت .



* - بازتاب آنچه هشامان به آن متهم شده&rlmاند در منابع حديثي



* - هماهنگي هشام با امام عليه السلام در رد تجسم و تشبيه و . . .



الف : موقعيت اهل سنّت در تشبيه و تجسيم



در صحاح ششگانه اهل سنّت ، احاديث فراواني به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نسبت داده شده كه از ظاهرش برداشت مى&rlmشود خداوند داري صورت و جسم و قابل ديدن با چشم سر است ! اين احاديث در نظر علمي شيعه ، موضوع و ساختگي است . اكنون به بيان چند نمونه از آنها اكتفا مى&rlmكنيم :



1 - در صحيح بخاري آمده است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمود : « خلق اللَّه آدم علي صورته ، طوله ستون ذراعاً . . » ؛ صحيح بخاري ، ج&rlm8 ، كتاب الاستئذان ، باب بدءالسلام ( 651 ) ، ص&rlm391 « خدا آدم را به صورت خودش آفريد ، طول وي شصت ذراع بود ! » .



2 - سنن ترمذي به نقل از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم آورده است : «ه نگام نماز خواب بر من چيره شد تا سنگين شدم ، ناگاه خدا را در بهترين صورت ( شكل ) ديدم . . . دستش را ميان دو كتفم نهاد تا آنجا كه سردي انگشتانش را در ميان دو پستانم حس كردم ! » سنن ترمذي ، ج&rlm5 ، ص&rlm343 ، ح&rlm3235 ، كتاب تفسير قرآن ، باب 39



3 - در صحيح بخاري است كه : « در روز قيامت ، جهنم پر نمى&rlmشود تا اينكه خداوند پايش را در جهنّم مى&rlmگذارد و جهنم مى&rlmگويد : بس است بس است؛ « حتّي يضع رجله ( قدمه ) فتقول قط قط » . صحيح بخاري ، ج&rlm6 ، كتاب التفسير ، سورة ق ، ص 514 ، باب 487 ، ح&rlm1273 - 1275



4 - صحيح بخاري در روايتي نقل&rlmكرده&rlmاست&rlmكه « در روز قيامت خدا را ، آنگونه كه ماه و خورشيد را مى&rlmبينيم ، خواهيم ديد . خداوند مى&rlmآيد و مى&rlmگويد : من خدا هستم ، از او نشانه و دليل مى&rlmخواهند ، ساق پايش را نشان مى&rlmدهد ! » همان مدرك ، ج 9 ، كتاب التوحيد ، باب 1218 ، قول&rlmاللَّه تعالي ( وجوه يومئذ ) ، ح 2239 ، ص 798



5 - و بالاخره باز در صحيح بخاري است كه : « در روز قيامت خدا اشيا را بر سر انگشتانش مى&rlmنهد و آنها را تكان مى&rlmدهد و مى&rlmگويد : ( أَنَا الْمالِك ، أَنَا الْمالِك ) ؛ « من مالكم ، من مالكم ! » صحيح&rlmبخاري ، ج&rlm9 ، ص&rlm823 ، كتاب&rlmالتوحيد ، باب&rlmكلام&rlmالرّب عزّوجلّ يوم&rlmالقيامه ، ص&rlm1231 ح 2312



از اين گونه احاديث در منابع اهل سنّت بسيار است .



كسانى&rlmكه همچون هشام ، وقتي مضمون اين احاديث را با زبان و برهان قاطع به باد انتقاد مى&rlmگرفتند ، شهرت مى&rlmيافتند كه از سرچشمه معارف امامانِ از خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم سيراب شده&rlmاند .



ب : موقعيّت&rlmاجتماعي وسياسى&rlmامام صادق وامام&rlmكاظم عليهما السلام



مقام و عظمت ائمه عليهم السلام نزد خلفي بنى&rlmاميّه و بنى&rlmعباس محرز و شناخته شده بود . ازاين&rlmرو ، آنان از ائمه اطهار عليهم السلام بيم و هراس داشتند و نمى&rlmخواستند كه مردم آنان را بشناسند ، به&rlmهمين جهت بر آنان سخت مى&rlmگرفتند و به زندانشان مى&rlmافكندند ، تبعيدشان مى&rlmكردند و سر انجام به شهادتشان مى&rlmرساندند . همچنين ياران و اصحابشان را نيز مى&rlmآزردند . مانع از فعّاليّت&rlmهي علمي و فرهنگي آنان مى&rlmشدند .



گاه پيروان و گاه خودِ ائمه مى&rlmكوشيدند كه دشمنانشان از رابطه صميمي آنان آگاه نباشند ، تا بهتر بتوانند به نشر معارف حق اهل بيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بپردازند .



ج : موقعيت هشام



از سويي هشام&rlmبن حكم و . . . به گفته شيخ طوسي رحمه الله از خواص امام كاظم عليهما السلام بوده&rlmاند .



و از سوي ديگر ، آنان از جهت علمي و قدرت بحث و مناظره ، مشهور بوده و كلماتشان در هدايت جويندگان راه حق بسيار مؤثر بوده است .



به جهت اين دو ويژگي ، از ناحيه حكومت وقت حساسيت زيادي نسبت به آنان وجود داشت كه موجب مى&rlmشد موانعي بر سر راهشان در تبليغ و ترويج معارف اهل&rlmبيت به وجود آيد ، از اين&rlmرو ، گاه مى&rlmكوشيدند ، تا همچون مؤمن آل فرعون كه ( يَكْتُمُ إِيمانَهُ . . . ) ؛ غافر : 28 برخي از عقايد خود را كه از سرچشمه ناب علوم اهل&rlmبيت عليهم السلام گرفته بودند ، پنهان كنند و عقايدي همانند آنچه در ميان منابع حديثي و عقايد علما و ائمه اهل سنّت بود ، ابراز كنند ، تا خصوصيّت و صميميّت ميان آنان و ائمه ، از نظر دشمنان اهل&rlmبيت پنهان بماند ، شايد قول به تجسّم فردي همچون هشام&rlmبن حكم از همين قبيل باشد .



امور زير اين احتمال را تأييد مى&rlmكند :



1 - نوشتن رد بر عقيده سخيف تجسّم كه پيشتر ياد آور شديم .



2 - نقل نشدن اين ري سخيف از آنان ، به&rlmطور مستقيم و بدون انكار و رد در منابع حديثي و غير حديثي شيعه ، و اين نشانگر آن است كه اگر احياناً اين چنين عقيده&rlmي از او صادر مى&rlmشد ، اصحابش مى&rlmدانستند كه جدي نيست ، لذا از او آن عقيده را بازگو نمى&rlmكردند .



3 - با جلالت هشام&rlmبن حكم - رضوان اللَّه عليه - كه اقتضا دارد گروهي از شيعه از وي پيروي كنند ، در عين حال در ميان شيعه مجسّمه&rlmي وجود ندارد كه از هشام بن حكم پيروي كرده باشند .



4 - برخى&rlmكه واقعيّت را نمى&rlmدانستند ، از ائمه مى&rlmپرسيدند و ائمه عليهم السلام اين عقيده ردّيه را ردّ مى&rlmكردند .



به هر حال ، دور از انتظار نيست كه حاملان علوم اهل&rlmبيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مورد هجوم ناجوانمردانه دشمنان قرار گيرند و به اموري كه از آنان منزه هستند ، متّهم شوند .



2 - زرارة بن اعين



زراره يكي از فحول اصحاب ائمه عليهم السلام است كه علمي رجال ، اتفاق در وثاقت و جلالت قدر وي دارند . در مدح او احاديثي از ائمه عليهم السلام نقل شده است .



امام عليه السلام در حديثي زراره را زينت ( و موجب سرافرازي ) دانسته است . و نيز زراره را جزو افرادي بر شمرده كه به&rlmپا دارنده قسط و عدل&rlmاند ، سخنانشان راست است و آنان پيشرواني هستند كه مقرّبند . انّ اصحاب أبي كانوا زيناً أحياءً و أمواتاً ، أعني زرارة ، و... هؤلاء القوّامون بالقسط القوّالون بالصّدق ، و هؤلاء السابقون اُولئك المقرّبون. اختيار معرفة الرجال معروف ب' « رجال الكشّي » ، ص 170 ، رقم 287 و ص 239 ، رقم 433



چهار نفر را نام مى&rlmبرند و مى&rlmفرمايند : اين چهار برگزيده ، امين خداوند در حلال و حرام هستند . اگر آنان نبودند ، آثار نبوّت قطع و كهنه مى&rlmگرديد . أربعة نجباء امناء اللَّه علي حلاله و حرامه لولا هؤلاء انقطعت آثار النّبوّة و اندرست. همان.



استقلال در شخصيت



اين جلالت و مقام زراره ، موجب شد كه دشمنان تشيّع و اسلام ، وي را مورد هجوم قرار دهند . از آن ميان نويسنده است كه مى&rlmكوشد اين شخصيت را از نظرها ساقط كند ، ولي در هدف خود موفق نبوده است .



وي تصوّر مى&rlmكند كه مى&rlmتواند مسيحي بودن جدّ زراره را به عنوان عيب و نقصي بري وي جا بيندازد ، غافل از اينكه اجداد بيشتر مسلمانان صدر اسلام غير مسلمان بوده&rlmاند . بسياري از صحابه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به&rlmخصوص آنان&rlmكه در مكه به آن حضرت ايمان آوردند ، پدر و جدّشان مشرك بوده&rlmاند . تابعين و تابعينِ تابعين ، جدّشان مشرك ، يهودي ، مجوسي ، نصراني و . . . . بوده&rlmاند .



روشن است كه معيار بري ارزيابي افراد وضع موجود ، خود آنان است . اگر پدر كسي مشرك يا يهودي و يا نصراني بوده ، به خودِ او ربطي ندارد ، حتي اگر خود او نيز سابقه غير اسلام داشته و بعداً مسلمان گرديده است؛ « الْإِسْلامُ يَجُبُّ مَا كان قَبْلَهُ » ؛ بحار الانوار ، ج&rlm6 ، ص&rlm23 ، ح&rlm24 و ج&rlm21 ، ص&rlm114 ، ح&rlm8 و ج&rlm104 ، ص&rlm371 ، ح&rlm7 ومسند احمد بن حنبل ، ج&rlm6 ، ص&rlm232 ، ح 17792 «ا سلام گذشته را مى&rlmپوشاند و رابطه شخص از گذشته&rlmاش قطع مى&rlmگردد . »



به فرض اگر بخواهيم در ارزيابي افراد ، سوابق پدرانشان را دخيل بدانيم ، مسلّماً اگر جدّ كسي مسيحي باشد ، بهتر است تا يهودي يا مجوسي يا مشرك باشد؛ زيرا پيش از اسلام ، دين حق ، دين حضرت مسيح عليه السلام بود .



وي مى&rlmنويسد :



« شيخ طوسي مى&rlmفرمايد : زراره از خانواده نصراني است ، پدر بزرگش سنسن است كه يك راهب نصراني بود . »



وي بري اينكه وانمود كند كلام شيخ طوسي - رضوان اللَّه عليه - در مذمّت زراره است ، كلام وي را تحريف نموده با تعبير ديگري بازگو مى&rlmكند .



در كلام شيخ طوسي جمله « . . . از خانواده&rlmي نصراني است » وجود ندارد و نمى&rlmتوان اين كلام را از فرمايش شيخ برداشت كرد؛ چه اينكه اگر جدّ كسي نصراني بوده ، درست نيست گفته شود وي از خانواده&rlmي نصراني است .



همچنين جمله « پدر بزرگش سنسن است كه يك راهب نصراني بود » در كلام شيخ نيست ، بلكه وي مى&rlmگويد : « سنسن راهبي بود در بلد روم » . الفهرست ، ص&rlm141 ، رقم&rlm295 ، چاپخانه دانشگاه مشهد&rlmدر هر صورت از كلام مرحوم شيخ طوسي هيچ&rlmگونه تعريض و اشاره&rlmي به تنقيص زراره فهميده نمى&rlmشود .



امّا نويسنده خائنانه كلام وي را به&rlmگونه&rlmي تحريف نموده كه بتوان از آن نقص انتزاع ك - رد .



اجداد بخاري و ابو حنيفه



شگفت است كه نويسنده ، سال&rlmها سركرده مشركان بودن و با پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم جنگيدن را بري ابوسفيان و نيز سابقه شرك بسياري از صحابه رسول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم را عيب و نقص نمى&rlmشمارد ، امّا مسيحي بودن جدّ زراره را به عنوان نقص بري وي آورده است .



او نمى&rlmداند كه جدّ محمدبن اسماعيل&rlmبن مغيره ، صاحب كتاب صحيح بخاري معتبرترين كتب حديثي اهل سنت ، مغيره مجوسي بوده است؛ چنان كه ذهبي مى&rlmگويد : « وكان مجوسيّاً » . سير اعلام النبلاء ، ج&rlm12 ، ص&rlm392 ، شماره 171



و نيز امام مذهب حنفي ، فرزند ثابت بن زوطي است ، كه در تاريخ بغداد آمده است : « ولد أبو حنيفة و أبوه نصرانيّ » ؛ به تاريخ بغداد ، ج&rlm13 ، ص&rlm324 ، رجوع كنيد « هنگام ولادت ابو حنيفه ، پدرش نصراني بود . » اگر كسي در اين نقل ترديد داشته باشد ، نمى&rlmتوان شك كرد كه جدّ وي زوطي نصراني بوده است .



ابراز كينه نسبت به اهل بيت عليهم السلام



دشمنان اهل بيت عليهم السلام ، در طول تاريخ ، همواره كوشيده&rlmاند افرادي را كه در ترويج مكتب اهل بيت نقش چشم&rlmگيري داشته&rlmاند ، ترور شخصيت كنند . ازاين&rlmرو ، برخي از ناصبى&rlmهي منافق ، تعبيرهي زشت و زننده&rlmي را در مورد ائمه اطهار عليهم السلام مطرح مى&rlmكردند و آن را به دروغ به افرادي چون زراره نسبت مى&rlmدادند تا به اين وسيله هم عقده و عناد خود را ابراز كنند و هم اين افراد جليل&rlmالقدر را در نزد شيعيان اهل&rlmبيت عليهم السلام بد نام جلوه دهند . طبيعي است اين اتهامات از يك سو حاكي از مظلوميّت اين بزرگان و از سوي ديگر نشانه هراس دشمنان از آنان است .



گفتني است ، در كتب رجالي ، از اين بزرگان تجليل و توثيق شده و آنان را از اين اتهامات تنزيه كرده&rlmاند .



مطالب منكر و ركيكي كه از راويان حديث ، در كتب تراجم و رجال شيعه و اهل سنّت آمده ، گاه بري قدح شخص مورد نظر و گاه بري رفع اتهام از وي است؛ مانند آنچه به زراره و امثال وي نسبت داده شده است . به&rlmهمين جهت ، پس از نقل روايتِ منكر و تنزيهِ راوي مورد بحث ، مى&rlmگويند : شايد وضع يا بلا از ناحيه فلان راوي بوده است . پس چنان&rlmكه پيشتر گفته شد ، احاديثي كه در كتب رجال مى&rlmآيد ، مقصود مضمون حديث نيست ، بلكه تنها بيان حال شخص راوي است . پس اين روايات از اهميّتي برخوردار نيست ، مگر اينكه نقل روايت بري مدح و تقويت راوي و يا به عنوان قدح وي باشد .



نويسنده اين نوشتار ، خود از قبيل اين واضعان حديث بوده؛ چه اينكه خود را شيعه جا زده و از زبان آنان سخن مى&rlmگويد ، و با تعبير : « ما شيعه » اتهاماتي را به شيعه مى&rlmزند . اين شخص مجهول و باند وي ، بدون توجه به مطلب فوق ، آن روايات منكر و مستهجن را از كتب رجال جمع آوري كرده و بدين وسيله ، راه نياكان خود را دنبال مى&rlmكنند .



3 - ابو بصير مرادي



در مدح ابو بصير نيز احاديثي وارد شده كه در ميان آنها ، احاديث صحيحي وجود دارد و رواياتي نيز در مذمّت وي نقل شده كه هم از جهت سند ضعيف است و هم مضمون آن غير معقول به نظر مى&rlmرسد؛ مانند اينكه : «سگي در گوش يا بر صورت ابو بصير ادرار كرد ! » به&rlmخوبي روشن است كه دشمنان ابو بصير اين احاديث را بري توهين به وي ساخته&rlmاند و نويسنده اين كتاب هم آنهمه حديث را كه در مدح او آمده ، ناديده گرفته و چند حديث را كه متضمن مطالبي است غير معقول ، عَلم كرده است .



هدف اصلي از ترور شخصيت



انتخاب و آماج حمله قرار دادن افرادي چون هشام ، زراره و ابوبصير بي دليل نيست .



شيعه ادعا ندارد كه تمام احاديث اصول اربعه صحيح است؛ آن&rlmچنان كه اهل سنّت نام « صحاح » را بر بعضي از كتب خود نهاده&rlmاند ، پس مى&rlmتوان راويان ضعيفي در اين كتب يافت ، امّا باند نويسنده به آنان كاري ندارند ، آنچه بري هدف آنان مفيداست تضعيف كسانى&rlmاست كه معارف اهل&rlmبيت عصمت عليهم السلام و سنّت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را حفظ و به جامعه اسلامي مى&rlmرسانند .



ناصبيان و احاديث ساختگي



شايان توجه است ، نويسنده نسبت به برخي از احاديث موجود در صحاح ششگانه اهل سنّت كه هتك به خدا و پيامبر و مقدسات اسلام است - مانند آنچه گذشت از قبيل گذاشتن خدا پايش را در جهنم و گذاشتن اشيا بر سر انگشتانش و . . . - هيچ حساسيتي نشان نمى&rlmدهد . و نيز نسبت به راوياني چون عمران&rlmبن حطان و حريز بن عثمان و عمربن سعد و صدها راوي مانند آنان را در صحاح اهل سنّت نمى&rlmبيند و به شرح حال آنان نمى&rlmپردازد .



عمران ، مدّاح وثناگوي ابن ملجم



عمران&rlmبن حطان ، از ناصبياني است كه در مدح ابن ملجم ، در رابطه با جنايت به شهادت رساندن حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام شعري مى&rlmسرايد و او را مى&rlmستايد؛ چنانكه ذهبي در سير اعلام النّبلا آورده .



از اشعار او است در قتل علي عليه السلام :



يا ضربة من تقيّ ما أراد بها * إلاّ ليبلغ من ذي العرش رضواناً



سير اعلام النّبلاء ، ج&rlm4 ، ص&rlm215 ، رقم&rlm86



« چه ضربتي از شخص پرهيزكاري ( ابن ملجم ) كه قصد نكرده است از آن مگر رضايت خدا را . » برخي در مورد وي گفته&rlmاند :



يا ضربة من شقيّ ما أراد بها * إلاّ ليهدم من ذي&rlmالعرش بنياناً



إنّي لأذكره يوماً فالعنه * إيهاً و العن عمران بن حطاناً



و نيز گفته&rlmاند :



يا ضربة من غدور صار ضاربها* أشقي البريّة عند اللَّه إنسانا



إذا تفكّرت فيه ظلت ألعنه* و ألعن الكلب عمران بن حطانا




بيشتر علمي تراجم و رجال اهل سنّت ، در شرح حال وي ، دشمني و عناد او نسبت به امير المؤمنين عليه السلام را آورده&rlmند . در عين حال در منابع معتبر اهل سنّت از وي حديث نقل مى&rlmكنند ، از آن جمله&rlmاند : بخارى&rlm صحيح بخاري ، ج&rlm7 ، كتاب اللباس ، باب&rlm444 ، لبس&rlmالحرير و افتراشه للرجل ، ص&rlm278 ، ح&rlm727 و باب 509 ، نقض الصور ، ص&rlm307 ، ح&rlm837 ، نسائى&rlm سنن النسائي ، ج&rlm8 ، كتاب الزّنيه ، باب التشديد فى&rlmلبس الحرير ، ص&rlm201 و سنن كبري ، نسائي ، ج&rlm5 ، كتاب الزّنيه ، باب 80 ، لبس الحرير ، ص&rlm466 ، ح 9590 ، ابي داود سنن ابي داود ، ج&rlm4 ، ص&rlm72 ، كتاب اللباس ، باب فى&rlmالصليب في الثوب ، ح&rlm4151 ، احمد بن حنبل&rlm مسند احمد بن حنبل ، ج&rlm6 ، ص&rlm351 ح 24517 و 24518 ، ج 10 ، ص 72 ، ح 26055 ، . ص 104 ، ح 26202 و . . عمر بن سعد قاتل امام حسين عليه السلام



.



عمر بن سعد ، قاتل امام حسين عليه السلام است . در عين حال ، برخي از علما و رجال اهل سنّت او را توثيق كرده&rlmاند . مثلاً مزّي مى&rlmگويد : احمدبن عبداللَّه عجلي در ترجمه عمربن سعد گفته است : او كسي است كه حسين عليه السلام را كشت و او تابعي و ثقه است . يحيي بن معين مى&rlmگويد :



ونه قاتل امام حسين عليه السلام ثقه باشد ؟ ! تهذيب الكمال ، ج&rlm21 ، ص&rlm357 ، شماره 4240



در هر صورت ، شكي نيست كه فرمانده سپاه ابن زياد در كربلا ، عمربن سعد بود و فاجعه جانگداز كربلا منسوب به اوست ، امّا او يكي از روات حديث اهل سنّت است .



ترمذى&rlm سنن&rlmالترمذي ، ج&rlm4 ، كتاب صفة الجنة ، باب&rlm7 ما جاء في صفة اهل&rlmالجنة ، ح&rlm2538 ، ص 585 - 586 و احمد بن حنبل&rlm مسند احمد بن حنبل ، ج&rlm1 ، ص&rlm366 ، ح 1487 و ص 372 - 375 ، ح 1517 و 1519 و 1521 و 1529 و 1531 و ديگر منابع معتبر اهل سنّت ، از وي حديث نقل كرده&rlmاند .



حريز ، كسي كه بر فراز منبر علي عليه السلام را سب مى&rlmكرد



حريزبن عثمان ، از دشمنان سر سخت اهل&rlmبيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بود و در كثرت لعن و سب حضرت علي عليه السلام شهرت داشت . اين صفت زشت او در بيشتر كتب تراجم و رجال اهل سنّت آمده است؛ مثلاً در تهذيب&rlmالكمال مزّي اينگونه مى&rlmخوانيم : راوي مى&rlmگويد : « از مصر تا مكّه با او همراه بودم ، مرتّب علي عليه السلام را سب و لعن مى&rlmكرد » و نيز آمده است : « حريز بر فراز منابر ، علي عليه السلام را دشنام مى&rlmداد . »پ چ تهذيب الكمال ، ج&rlm5 ، ص&rlm576



احمد بن حنبل نيز مى&rlmگويد : « حريز ثقة ، ثقة ، ثقة » همان ، ص&rlm573 و از او حديث بسيار نقل مى&rlmكند از آن جمله ، ج 6 ، مسند احمد بن حنبل ، ص&rlm27 ، ح 16906 ، و ص 106 ، ح 16977 ، و ص 97 ، ح 17207 ، و ص 214 ، ح 17715 و ص 111 ، ص 19450 مى&rlmباشد . و بخارى&rlm از آن جمله ، صحيح بخاري ، ج&rlm5 ، كتاب المناقب ، باب 24 صفة النبي ، ح&rlm76 ، ص&rlm29 و ابن ماجه&rlm سنن ابن&rlmماجه ، ج&rlm1 ، ص&rlm151 ، باب 52 ما جاء في مسح&rlmالاُذنين ، ح&rlm442 و ص&rlm156 ، باب 56 ما جاء في غسل القدمين ، ح&rlm457 ، و كتاب الجنائز ، ص&rlm512 ، باب 7 5 ما جاء في ثواب من اُصيب بولده ، ح&rlm1604 و ابي داود سنن ابي&rlmداود ، ج&rlm1 ، كتاب الطهاره ، باب صفة وضوء ، النبي صلي الله عليه و آله وسلم ، ص&rlm30 ، ح 121 و 122 ، دارالفكر . و . . . در صحاح و سنن خود از وي حديث نقل كرده&rlmاند .



نسبت دروغي آشكار بر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم



حريز كسي است كه در راستي عداوت با امير المؤمنين عليه السلام و هتك و توهين به ساحت مقدس آن حضرت ، به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم دورغ بست و يا دروغي كه ديگري آن را به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نسبت داده بود ، بازگو و ترويج كرد؛ چنانكه مزّي در تهذيب الكمال نقل مى&rlmكند : اسماعيل بن عياش گفت : از حريز بن عثمان شنيدم كه مى&rlmگفت : آنچه مردم نقل مى&rlmكنند كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به علي عليه السلام فرمود : « أَنْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَي . . . » شرح&rlmنهج&rlmالبلاغه ، ج&rlm2 ، ص&rlm264&rlmدرست است امّا شنونده اشتباه كرده و چيزي كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم فرمود ، اين بود : « اَنت منّي مكان قارون من موسي » ! تهذيب الكمال ، ج&rlm5 ، ص&rlm577



شك نيست كه اين دروغ آشكار را به پيامبر بستن و حديث متواتر « أَنْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ . . . » را انكار كردن ، از فردي موثق امكان ندارد و گوينده اين سخن ، شخصي كذّاب ، مغرض و معاند بوده است . چه خود آن را ساخته باشد و يا از وضّاعي مانند خودش نقل كند؛ چه اينكه راوي مى&rlmگويد : از او پرسيدم از كجا اين سخن را مى&rlmگويي ؟ گفت : از وليدبن عبدالملك شنيدم كه بر سر منبر مى&rlmگفت . همان.







در چه احاديثي بايد تأمّل كرد ؟



در احاديث شيعه ؟



كه در منابع آنان ، نمى&rlmتوان افرادي چون عمران&rlmبن حطان ، عمربن سعد و حريز بن عثمان را يافت ، چه رسد به اينكه بر آنها اعتماد شود !



يا در احاديث و منابع اهل سنّت ؟



كه سال&rlmهي سال ، نقل و نوشتن حديث در ميان آنان ممنوع بود و پس از تدوين حديث ، به چنين افرادي اعتماد شده است !



او كه مى&rlmگويد :



« حالا جي تأمل است كه با توجه به احاديث زيادي كه اين آقايان و امثال



اينها روايت كرده&rlmاند ،



ونه بايد تشخيص داد و فهميد كه چقدر عجايب و از آن دست روايات در دين داخل كرده باشند ؟ اين سؤالي است كه جوابش را چند كتاب تحقيقي مستقل بايد بدهد . »



جا داشت اين سخن را در باره منابع اهل سنّت مى&rlmگفت :



« حالا جي تأمل است كه با توجه به احاديث زيادي كه اين آقايان ( مانند حريز بن عثمان ناصبي ، عمربن سعد قاتل امام حسين عليه السلام عمران بن حطان ، مادح و ثناگوي قاتل اميرالمؤمنين عليه السلام و امثال اينها روايت كرده&rlmاند



ونه بايد تشخيص داد كه چقدر عجايب از آن دست روايت ( مانند رواياتي كه قبلاً ذكر شد كه متضمن تجسّم و تشبيه خداوند متعال و آنچه مستلزم هتك و توهين به رسول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم و دشمني اهل&rlmبيت عليهم السلام ) در دين داخل كرده باشند و اين سؤالي است كه جوابش را چند كتاب تحقيقي مستقل بايد بدهد . »



نواقص كتابهي « موضوعات »



هر چند برخي از علمي اهل سنّت؛ مانند ابن جوزي و سيوطي و ملاّ علي قاري و صنعاني ، كتاب&rlmهي مفصّلي با عنوان « موضوعات » ( روايات ساختگي ) در منابع اهل سنّت تأليف كرده&rlmاند ليكن درآنها سه نقص وجود دارد :



1 - روايات ساختگي در صحيح بخاري و صحيح مسلم و . . . را نياورده&rlmاند .



2 - به&rlmواسطه تعصبي كه داشته&rlmاند ، برخي از روايات فضايل كه به سند صحيح و گاه متواتر نقل شده است ، را جزو احاديث ساختگي به حساب آورده&rlmاند .



3 - شايد عشري از اعشار روايات ساختگي در منابع اهل سنّت ، در اين كتاب&rlmها جمع آوري نشده باشد .



در باره اين دست از مطالب نويسنده كه نوشته است :



« به اميد آنكه علما و دانشمندان محقق و دلسوز ما كه بحمداللَّه كم نيستند اين خالى&rlmگاه را نيز پر كنند » !



بايد گفت : مناسب است مبتني بر معارف اهل بيت عليهم السلام كتابهايي تأليف تا تاريكى&rlmهايي كه به&rlmواسطه احاديث ساختگي به وجود آمده است ، با انوار احاديث اهل&rlmبيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم روشن گردد و درخشش معارف و حقايق اسلامي به نمايش گذاشته شود .



دزد ناشي به كاه&rlmدان مى&rlmزند



نويسنده كه با منابع علمي گذشته و حال ، آشنايي ندارد و از



ونگي تدوين و تبويب كتب نا آگاه است ، اختلاف در فهرست بندي و تبويب كتاب را با اختلاف در متن كتاب اشتباه گرفته و با انتخاب عنوان « دزدي فرهنگي » مى&rlmنويسد :



« اين يك پهلوي قضيه است ، اساليب ديگري نيز وجود دارد كه بيگانگان توانسته&rlmاند از خلال آن در تشيّع رخنه كنند . . . » !



و سپس با طرح عنوان « كافي چاق مى&rlmشود » ، اختلاف شمارش « كتابها » فصل&rlmهي كتاب كافي را ياد مى&rlmكند كه علاّمه كركي فرموده است : كافي پنجاه كتاب است و شيخ طوسي فرموده است : سي كتاب است . حتماً اين نويسنده ، اگر به اختلاف علما در عدد آيات قرآن توجّه كند ، مى&rlmگويد : «ق رآن چاق مى&rlmشود ! » ؛ زيرا عالماني كه در علوم قرآني كتاب نوشته&rlmاند؛ اعم از سنّي و شيعه ، اختلاف در شمارش آيات را ذكر كرده&rlmاند ، از آن جمله سيوطي در الاتقان في علوم القرآن مى&rlmگويد :



ابن عباس گفت : آيات قرآن 6600 آيه و حروف قرآن 323671 حرف است و الداني مى&rlmگويد : ( علما ) اجماع كرده&rlmاند كه عدد آيات قرآن 6000 است .



سپس در افزودن به اين عدد ، اختلاف كرده&rlmاند؛ برخي بر آن چيزي نيفزوده&rlmاند و بعضي 204 آيه و گفته شده 214 است و نيز گفته شده 219 و بالاخره گفته&rlmاند : 225 و نيز 236 آيه است . الاتقان في علوم القرآن ، ج&rlm1 ، ص&rlm210 ، دار ابن&rlmكثير دمشق - بيروت.



روشن است كه اين اختلاف فراوان در شمارش آيات قرآن ، كه هفت قول را سيوطي در اتقان آورده است ، حاكي از تحريف ، كم يا زياد شدن قرآن نيست بلكه به قرآن هيچ افزوده نشده و از آن چيزي نكاسته&rlmاند ، تنها اختلاف در شماره&rlmگذاري همين مجموعه آيات ثابت است .



اختلاف در شمارش ابواب و يا احاديث ، زياني ندارد



اين وضع در بسياري از كتاب&rlmهي علمي پيشين وجود دارد كه در تقسيم بندي يك كتاب به ابواب و فصول و به تعبير قدما ، به كتب اختلاف شده است و اين دليل بر زياد شدن و يا كم شدن آن كتاب نيست؛ مثلاً عيني در مقدمه عمدة القاري في شرح صحيح البخاري مى&rlmنويسد : احاديث بخاري به 7275 مى&rlmرسد و اگر تكرارهي آن را حذف كنيم 4000 حديث مى&rlmشود . عمدة القاري ، ج&rlm1 ، ص&rlm6 ، ( الرابعه ) .



ابن حجر مى&rlmگويد : شيخ محى&rlmالدين در شرح بخاري ، به&rlmطور جزم مى&rlmگويد : احاديث بخاري بدون مكرراتش 4000 است و سپس مى&rlmگويد : بري تو به&rlmهمين زودي روشن مى&rlmگردد كه به اين مقدار نمى&rlmرسد و نزديك به اين مقدار هم نيست&rlm فتح الباري ، مقدمه ، ص&rlm498 ، ذكر عدة ما لكل صحابي في صحيح البخاري . . .



پس بنابر بينش نويسنده ، بايد گفت : « بخاري چاق مى&rlmشود » . كتاب شريف كافي و ديگر كتب اربعه ، كتابهايي هستند كه از آغاز تأليف ، شهرت يافته و به&rlmواسطه كثرت نسخه&rlmهايش ، در طول تاريخ از دستبرد تحريف و تغيير مصون مانده است . نسخ خطي اين كتب كه در بدو تأليف اين كتاب&rlmها نوشته شده ، در كتابخانه&rlmهي معروف شيعه شاهد بر اين واقعيّت است .



در عين حال ، نويسنده به جهت ناآگاهي و يا غرض ورزى&rlmاش ، به دنبال نقل اختلاف در شمارش احاديث يا ابواب كتاب ، مى&rlmگويد :



« حال چه كسي كافي را به اين روزگار رسانيده است ؟ آيا واقعا كسي يا



كساني كه چنين خيانتي كرده&rlmاند مى&rlmتوانند انسانهي پاكي بوده و دوستدار اهل بيت عليهم السلام باشند ؟ ! »



با توجه به آنچه گذشت ، بايد گفت : علمي شيعه در حفظ آثار اهل&rlmبيت كوشا بوده و افرادي چون نويسنده ، خيانت و عداوتشان نسبت به اهل&rlmبيت آشكار و هويدا است .



او به خاطر اختلاف نقل در تعداد احاديث تهذيب الاحكام شيخ طوسي با استهزا مى&rlmگويد : « كدام چاق&rlmتر است »



بيان منشأ اختلاف در شمارش



هر چند نياز به بيان نيست ، ليكن بري كسانى&rlmكه با منشأ اختلاف در شمارش حديث آشنايي ندارند ، به اجمال توضيح داده مى&rlmشود :



گاه يك حديث با چند سند نقل مى&rlmشود . برخي در شمارش ، آن را تنها يك حديث به حساب مى&rlmآورند و برخي به جهت اختلاف سند ، آن را به تعداد سند ، متعدد مى&rlmشمارند .



گاهي يك مضمون ، با اختلافي اندك در تعبير نقل شده است . برخي آن را يك حديث و گروهي چند حديث به حساب مى&rlmآورند .



گاه حديثي در چند جي كتاب ، به مناسبت&rlmهي مختلف ذكر مى&rlmشود . بعضي همه آنها را در شمارش يك حديث و برخي چند حديث به حساب مى&rlmآورند .



چنانكه گفته شد ، نزديك به نيمي از احاديث بخاري تكراري است و به مناسبت&rlmهي مختلف ، در ابواب گوناگون آمده است . به همين جهت برخي كه با مكرراتش شمارش كرده و گفته&rlmاند به تعداد 7275 حديث دارد و گروهي با حذف مكررات ، تعداد احاديث آن را 4000 دانسته&rlmاند .



تعارض احاديث در منابع شيعه و سني



نويسنده پس از ذكر مطالبي كه تصوّر مى&rlmكرد به آن وسيله مى&rlmتواند شبهه تحريف كتب حديثي شيعه را در ذهن خواننده القا كند و به اين وسيله عِرض خود برده و زحمت ما داشته است ، تعارض در احاديث را يكي از شواهد و يا يكي از پيامدهي ناخوشايند آن ذكر كرده است .



غافل از آنكه وجود تعارض در احاديث سنّي و شيعه امري است واقعي كه علل و اسباب خود را دارد و موجب گرديده است در علم اصول بابي به عنوان « تعارض و تعادل » به وجود آيد ، اين تعارض در منابع حديثي اهل سنّت روشن&rlmتر و چشم&rlmگيرتر است .



بالاترين نمودار تعارض



بري نمونه ، مى&rlmتوان كتاب سنن نسائي - كه بعد از صحيح مسلم و بخاري ، معتبرترين كتب صحاح اهل سنّت است - را ذكر كرد .



در اين كتابِ حديثي ، نه تنها روايات متعارض و متناقض وجود دارد ، بلكه اين احاديث به&rlmقدري فراوان است كه ابوابي از اين كتاب بر ضدّ يكديگر عنوان داده شده است كه از آن جمله است :



باب « النهي عن الصلاة بعد العصر » سنن النسائي ، ج&rlm1 ، ص&rlm277 و باب «ا لرحضة في الصلاة بعد العصر » همان ، ص&rlm280 و باب « الرخصة في الصلاة قبل غروب الشمس » همان ، ص&rlm282 و « الرحضة في الصّلاه قبل المغرب » همان . باب « ما علي الامام من التخفيف »پ همان ، ج&rlm2 ، ص&rlm94 چ باب « الرخصة للإمام في التطويل » همان ، ص&rlm95 « باب الذكر في الركوع » همان ، ص&rlm190&rlmپس از چند باب كه در اين مطلب تأكيد دارد همان ، از ص&rlm190 تا ص&rlm192 « باب الرخصة في ترك الذكر في الركوع » همان ، ص 193 باب « قراءة بسم اللَّه الرحمن الرحيم » همان ، ص&rlm133 و باب « ترك الجهر ببسم&rlmاللَّه الرحمن الرحيم » همان، ص&rlm134 و باب « ترك قراءة بسم اللَّه الرحمن الرحيم في فاتحةالكتاب » همان ، ص&rlm135 باب « النهي عن البكاء علي الميّت » همان ، ج&rlm4 ، ص&rlm13 و باب « الرخصة في البكاء علي الميّت » همان ، ص&rlm19



ابواب بسياري از كتاب سنن نسائي مربوط به احاديثي است كه خود در باب قبل از آن ، خلافش را آورده است؛ مثلاً تنها در كتاب الصيام 47 باب مربوط به احاديث متعارض و متناقض است كه با تعبير باب : « ذكر الاختلاف علي فلاني في هذا الحديث يا في حديث فلاني » سنن النساني ، ج&rlm4 ، از ص 120 تا آخر كتاب . آمده است كه فهرست نويسان اين كتاب ، بري كتمان اين مطلب ، اين ابواب را در فهرست نياورده&rlmاند .



پس در مورد اين كلام نويسنده كه مى&rlmگويد :



« همين تناقضات باعث شده كه مخالفين آن را به عنوان بزرگترين وسيله بري طعن بر مذهب ما استعمال كنند . »



بايد گفت : مخالفان شما وهابيان؛ يعني شيعه ، چون در مقام خرده&rlmگيري بر نيامده&rlmاند ، از اين اختلافات چشم پوشيده و آن را به عنوان طعن بر مذهب اهل سنّت به&rlmكار نگرفته&rlmاند .



نويسنده در پايان اين فصل ، با كلماتي پراكنده سخن&rlmگوي بيگانگان بودن خود را آشكارتر كرده ، گاه اتهام تحريف قرآن را تكرار مى&rlmكند ، گاه وجود امام زمان - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - را ، كه جزو ضروريات مذهب شيعه است و احاديث شيعه و سني بر آن دلالت دارد ، انكار مى&rlmكند . او نمى&rlmداند حتّي اهل سنّت كتاب&rlmهايي در اين زمينه نوشته&rlmاند كه از آن جمله است كتاب « عقد الدرر في اخبار المنتظر » تأليف يوسف&rlmبن يحيي المقدس الشافعي السلمي .



و با نسبت دادن اراجيفي به امام زمان ، آنهم از زبان شيعه ، كه شيعه از آن بيگانه و متنفر است؛ مانند اين مطالب كه : امام زمان كعبه را خراب و در كوفه كعبه&rlmي مى&rlmسازد و . . . اين بار بى&rlmپرده و آشكار بيرون آمده است .







* * *







انكار خورشيد تابان امام زمان عليه السلام



احاديث شيعه در باره امام زمان عليه السلام



شگفت است كه شخصي به عنوان عالم شيعي ، نسبت به موضوعي كه احاديث شيعه درباره آن ، از تواتر فزون است ، مى&rlmگويد : « وجود خارجي ندارد » ؟ !



در حالي كه هزاران حديث در منابع شيعه و سني بر وجود حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - دلالت دارد كه برخي از بزرگان معاصر ، تعدادي از آنها را در فهرستي به شرح زير بيان كرده&rlmاند :



214 حديث دلالت دارد كه حضرت مهدي فرزند امير مؤمنان علي عليه السلام است .



192 حديث حاكى&rlmاست كه آن حضرت فرزند فاطمه زهرا عليها السلام است .



107 حديث آن حضرت را فرزند سبطين؛ الحسن والحسين عليهما السلام معرفي مى&rlmكند .



185 حديث آن حضرت را فرزند امام حسين عليه السلام مى&rlmخواند .



160 حديث مى&rlmگويد او نهمين از ائمه فرزندان حسين عليه السلام&rlmاست .



148 حديث مى&rlmگويد او نهمين فرزند حسين عليه السلام است .



185 حديث دلالت دارد كه او فرزند على&rlmبن&rlmالحسين عليه السلام مى&rlmباشد .



103 حديث دلالت دارد كه او فرزند امام محمد باقر عليه السلام است .



103 حديث وي را فرزند امام صادق عليه السلام معرفي مى&rlmكند .



99 حديث او را ششمين فرزند امام صادق عليه السلام مى&rlmخواند .



101 حديث او را فرزند امام موسي كاظم عليه السلام دانسته است .



98 حديث او را پنجمين فرزند موسي بن جعفر عليه السلام مى&rlmشمارد .



95 حديث دلالت دارد كه او چهارمين فرزند على&rlmبن موسى&rlmالرضا عليه السلام است .



90 حديث دلالت دارد كه او سوّمين فرزند امام محمد تقي عليه السلام است .



90 حديث مى&rlmگويد : او از اولاد امام هادي عليه السلام است .



146 حديث مى&rlmگويد : او فرزند امام حسن عسكري عليه السلام است .



147 حديث نام پدر وي را حسن معرفي مى&rlmكند . منتخب الاثر في الامام الثاني عشر.



او



ونه عالم شيعه&rlmي است كه از اين احاديث فراوان در منابع شيعه بي خبر است و مى&rlmگويد :



«



ونه مى&rlmتواند امام دوازدهمي وجود داشته باشد ؟ آن&rlmهم فرزند امام حسن عسكري عليه السلام باشد ؟ »



احاديث اهل سنّت در باره امام زمان عليه السلام



نه تنها 146 حديث در منابع شيعه دلالت دارد كه حضرت مهدي فرزند امام حسن عسكري عليه السلام است ، بلكه بسياري از علمي اهل&rlmسنّت نيز بر اين واقعيّت مسلّم تأكيد دارند؛ مثلاً محمدبن طلحه شافعي ، در مطالب السؤول ، در ترجمه امام حسن عسكري عليه السلام به عنوان فضيلت و منقبت آن حضرت مى&rlmگويد :



« از مناقب والا و بزرگي كه خداوند عزّ وجلّ به آن حضرت اختصاص داده و تنها او را به آن منقبت مزيّن فرموده و آن را بري وي صفت هميشگي قرار داده و هي



اه نو بودن آن به كهنگي نمى&rlmگرايد و هميشه بر سر زبان&rlmها است و به فراموشي سپرده نمى&rlmشود ، اين است كه مهدي از نسل او و آفريده شده خداوند از او است ، و فرزندي است كه به او نسبت داده مى&rlmشود وپاره تن وي است كه از او به وجود آمده است . » مطالب السؤول ، ج 2 ، ص&rlm148



و در ترجمه حضرت مهدي عليه السلام مى&rlmگويد : پدرش حسن بن علي بن محمّد بن على&rlmبن موسى&rlmبن جعفر عليهم السلام است ، و كنيه آن حضرت ابوالقاسم و لقبش الحجّه و الخلف الصالح مى&rlmباشد . همان ، ص&rlm153



ابن صباغ مالكي در الفصول المهمّه مى&rlmنويسد :



حجةبن الحسن در سامرا در شب نيمه شعبان سال 255 هجري متولّد گرديد .



نسبش از ناحيه پدر : ابوالقاسم ، حجّة بن الحسن الخالص&rlmبن علي الهادي بن محمد الجواد بن علي الرضا بن موسي الكاظم&rlmبن جعفر الصادق&rlmبن محمد الباقربن علي زين&rlmالعابدين&rlmبن الحسين&rlmبن على&rlmبن ابى&rlmطالب عليهم السلام .



و امّا مادرش : امّ ولدي است كه او را نرجس مى&rlmگويند .



و امّا كنيه او ابوالقاسم ولقب او حجّة ، مهدي ، خلف صالح ، قائم المنتظر و صاحب الزّمان است و مشهورترين القاب وي مهدي است . » الفصول المهمه ، ص&rlm292



نام مقدس آن حضرت در كتب تراجم و رجال اهل سنّت نيز آمده است . از آن جمله ، ذهبي در سير اعلام النّبلاء ، كه در آن نام افراد بزرگ و مشهور را مى&rlmآورد ، مى&rlmگويد : المنتظر الشريف ، ابوالقاسم&rlmبن الحسن العسكري . . . خاتمة الاثني عشر سيّداً . . . سير اعلام النّبلاء ، ج&rlm13 ، ص&rlm119 ، شماره 60



هر چند وي و علمي اهل سنّت به&rlmواسطه شبهه طول عمر آن حضرت - كه مى&rlmتوان از قرآن به پاسخ آن رسيد - و احياناً عناد و لجاج وجود آن حضرت را استبعاد كرده ، بلكه محال دانسته&rlmاند و با تعصب با اين مطلب بر خورد كرده&rlmاند؛







استبعادي واهي !



در حالي كه از قرآن به خوبي مى&rlmتوان پاسخ آن را گرفت؛ زيرا در باره حضرت نوح فرموده : ( فَلَبِثَ فِيهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلاَّ خَمْسِينَ عاماً . . . ) ؛ عنكبوت : 14 « حضرت نوح هزار سال ، پنجاه سال كمتر ، در ميان قومش درنگ كرد . » و اين مدت از عمر نوح ، از بعثت وي تا پيش از طوفان است نه تمام عمر وي . چراكه عمر او را تا 2500 سال گفته&rlmاند . پس چنين استبعاداتي بيجا است ، به خصوص كه ادلّه قطعي حديثي و تاريخي بر اين واقعيّت گواه است .



نويسنده ، سپس جمله&rlmي آورده است كه خود مى&rlmتواند شاهدي بر وجود مقدس حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - باشد . او مى&rlmگويد :



« در حالي كه ايشان بدون فرزند فوت كرد ، حتي بري آنكه مطمئن گردند



بعد از فوت ايشان در ميان همسران و كنيزانشان جستجو كردند نه تنها فرزندي نبود كه هيچكدام آنها را حامله نيافتند »



وي ناخود آگاه سخني مى&rlmگويد كه بر اين واقعيّت مسلّم تاريخي ، يعني وجود مقدس امام زمان اشعار دارد ، چون از اين واقعيّت استفاده مى&rlmشود كه انتظار به وجود آمدن فرزندي از امام عسكري عليه السلام بوده كه زمامداران جور زمان ، از به دنيا آمدن او در هراس بوده&rlmاند و مى&rlmكوشيده&rlmاند از تولد او جلوگيري كنند .



منشأ اين هراس ، مى&rlmتواند خبر پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم از به دنيا آمدن حضرت مهدي باشد ، كه دنيا را پر از عدل و داد خواهد كرد ، پس از آن&rlmكه پر از ظلم و جور شده باشد ، و اينكه مهدي از عترت پيامبر است ، دوازدهمين امام و نهمين فرزند امام حسين عليه السلام است و بالاخره فرزند امام حسن عسكري عليه السلام مى&rlmباشد . هر چند مى&rlmكوشيدند اين خبر را از توده مردم پنهان كنند ، امّا با توجه به انبوه احاديثي كه گفتيم علما و خلفا و حكام از آن باخبر بودند ، اين امر مسلّم بود كه مهدي موعود از امام عسكري خواهد بود ، به&rlmهمين جهت همانطور كه نويسنده گفته است : حكومت وقت از آن حضرت سلب آزادي و آسايش كرد و امام هادي و عسكري عليهما السلام را در مركزي نظامي تحت مراقبت شديد قرار داد ، و حتّي بري جلوگيري از مولود موعود ، همسران وكنيزان آن حضرت را در زمان حيات آن بزرگوار به وسيله جاسوساني تحت مراقبت داشتند . اين وضع حاكي از حقيقتي است كه نزد علما و حكام ، مسلّم و حتمي بوده است ، امّا ( وَ مَكَرُوا وَ مَكَرَ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَيْرُ



الْماكِرِينَ ) آل عمران : 54 خداوند متعال همانگونه كه حمل موسي و عيسي عليهما السلام را پنهان داشت تا با مراقبت شديد فرعون ، موسي به دنيا آيد و مريم عليها السلام قبل از تولد عيسي و شهادتِ وي به پاكدامني مادرش ، مورد اتهام قرار نگيرد ، تا وعده خدي متعال تحقّق يابد . خداوند متعال حمل حضرت مهدي عليه السلام را پنهان داشت تا آن&rlmكس كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به قدوم وي مژده داده بود ، به دنيا آيد و مصلحي كه همه امم به انتظار او هستند ، روزي ظهور كند .



امّا نويسنده در اين قسمت نيز شاهدي بر بي اطلاعي خود از منابع شيعه و اهل سنّت ارائه داده است . با اينكه تاريخ تولد آن حضرت را 255 و تاريخ شهادت امام عسكري عليه السلام را 260 ثبت كرده است . وي نبودن زني حامله در ميان همسران و كنيزان آن حضرت در هنگام شهادت امام عسكري را دليل بر وجود نداشتن امام زمان - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - دانسته است . سپس با تحريف برخي از اخبار ملاحم وفتن ، كه در منابع شيعه و اهل سنّت آمده ، مى&rlmكوشد چهره امام زمان ، منتظر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - را مشوّه جلوه دهد و با تعبير استهزاگونه « شاهكارهي حضرت ( عج ) » ، به چند حيله و نيرنگ مى&rlmپردازد . و اكنون ما تحت عناوين ذيل ، آن حيله&rlmها ونيرنگ&rlmها را به رسوايي مبدّل مى&rlmكنيم :



الف : امام زمان عليه السلام مظهر رحمت و انتقام و تمام صفات پيامبرصلي الله عليه و آله وسلم



وي بري تحريك احساسات جامعه عرب ، مى&rlmگويد : « كشتار عرب&rlmها ! » و به اين وسيله مى&rlmخواهد چهره خشني از امام زماني كه در منابع حديثي معرفي شده است بنماياند و به سيره دشمنان اسلام ( برخي از مستشرقين ) عمل كرده است .



چه اينكه دشمنان اسلام بري بدنام كردن مكتب جامع و كامل اسلام ، گاه برخي از احكام اسلام را بدون توجه به موقعيت و شرايط اجري آن ، با تفسيري مغرضانه ، وسيله نماياندن خشونت اسلام قرار مى&rlmدهند ، در صورتى&rlmكه اگر همان احكام با شرايط و موقعيتش ، آن&rlmچنانكه هست نمايانده شود ، تحسين هر عاقلي را بر مى&rlmانگيزد؛ مانند حكم مجازات رجم بري زناكار و يا آياتي كه رفتار با برخي از مخالفان را بيان مى&rlmكند : ( وَ اقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ . . . ) ؛ بقره : 191



« هر جا يافتيد آنان را بكشيد . » و ( فَخُذُوهُمْ وَ اقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَ أُولئِكُمْ جَعَلْنا لَكُمْ عَلَيْهِمْ سُلْطاناً مُبِيناً ) ؛ نساء : 91 « هر كجا آنان را يافتيد بگيريد و بكشيد ، ما بري شما بر آنان سلطه آشكار قرار داديم . » و ( مَلْعُونِينَ أَيْنَما ثُقِفُوا أُخِذُوا وَ قُتِّلُوا تَقْتِيلاً ) ؛ احزاب : 61 « پليدند ، هر جا يافتيد بگيريد و بكشيد ، كشتني ! »



بي شك ذكر اين آيات و برخي از احكام ، بدون ذكر شرايط آنها و بدون توجه به گذشت و سماحت محيّرالعقول پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم از مشركان مكّه ( اِذْهَبُوا أَنْتُمْ الطُّلَقاء ) و هزاران شاهد بر رأفت و رحمت و عطوفت و رفق و مداري پيامبر و اسلام ، بري افراد نا آگاه ، سوء ظن به وجود مى&rlmآورد .



نويسنده نيز نسبت به&rlmحضرت ولى&rlmعصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - اينگونه عمل كرده است تا شايد بتواند به اهداف شوم خود دست يابد .



و با اينكه در بشارت&rlmهايي كه از پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و اهل بيت عليهم السلام نسبت به امام زمان - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - آمده ، مظاهر عطوفت و رحمت بسيار است و منابع حديثي اهل سنّت و شيعه مملو از آن بشارت&rlmهاست؛ مانند سيره حضرت مهدي - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - سيره پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است .



چنانكه در غيبت نعماني آمده است كه : از امام صادق و امام باقر عليهما السلام در مورد روش و سيره حضرت مهدي - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - سؤال شد . ايشان فرمودند : روش وي روش و سيره پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است و او همانند پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم عمل خواهد كرد و از ميان مى&rlmبرد آنچه ( انحرافاتي را كه ) قبل از ظهورش به وجود آمده؛ همانگونه كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم امر جاهليّت را از ميان برد ، اسلام را از نو احيا مى&rlmكند . منتخب الاثر ، ص&rlm376



يوسف&rlmبن يحيي مقدسي شافعي ، در عقدالدرر ، احاديثي از منابع اهل سنّت آورده كه از آن جمله حديثي است از ابو نعيم اصبهاني ، طبراني ، ابو حاتم و . . . ، كه مى&rlmگويد : اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود : به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ، عرض كردم : ي پيامبر خدا ، آيا مهدي از ما آل محمّد است يا از غير ماست ؟ رسول&rlmاللَّه صلي الله عليه و آله وسلم



فرمود : بلكه از ما است ، خداوند دين را به وسيله وي تمام مى&rlmكند؛ همانگونه كه به ما آغاز كرد و به وسيله ما ، مردم از فتنه نجات مى&rlmيابند؛ همانگونه&rlmكه به وسيله ما از شرك رهايي يافتند و به وسيله ما دل&rlmهايشان با هم پيوند مى&rlmخورد . پس از دشمني به واسطه فتنه ، مسلمانان با هم برادر مى&rlmشوند ، همانگونه كه پس از دشمني شرك ، مسلمانان با هم برادر در دين گرديدند .



و نيز از طاووس نقل مى&rlmكند كه گفت : كاش نمى&rlmمردم و زمان مهدي را درك مى&rlmكردم ( زيرا ) در آن زمان نيكوكار بر نيكى&rlmاش افزوده مى&rlmشود و بدكار از بدى&rlmهايش توبه داده مى&rlmشود و اموال پرداخت مى&rlmگردد و بر كارمندان ( در اجري وظايفشان و خدمت به مردم ) سخت گرفته مى&rlmشود ، و بر مساكين و فقرا ترحّم مى&rlmگردد . عقد الدرر ، ص 142 و 143 آري :



اولاً : امام زمان در محيطي ظهور مى&rlmكند كه پر از ظلم وجور شده و درگيري و دشوارى&rlmهي بسيار دارد و لازمه غلبه حضرت ، كشتار مخالفيني است كه با آن حضرت به جنگ مى&rlmپردازند .



ثانياً : همانگونه كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم در آغاز دعوتش با افراد محيطي كه در آن مبعوث شده بود ، درگير شد و محيط فعاليت آن حضرت مكه و مدينه بود و آنانكه در جنگ&rlmها كشته شدند عرب بودند . حضرت ولي عصر نيز چون محل ظهورش در بدو امر مكّه است و مركز حكومتش كوفه خواهد بود ، در بدو امر آنانكه با او در گير خواهند شد ، عرب هستند . از عرب به&rlmوسيله آن حضرت بيشتر كشته مى&rlmشوند .



ثالثاً : همانطور كه پس از به قدرت رسيدن پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و مسلمانان ، پيروزى&rlmها سريع&rlmتر بود و طبعاً كشتار كمتر و آنانكه به&rlmوسيله پيامبر و مسلمانان از غير عرب كشته شدند ، كمتر بودند ، در مورد حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه تعالي فرجه الشريف - نيز چنين است كه پس از به قدرت رسيدن آن حضرت و بروز كرامات و معجزات ، ملت&rlmهي مختلف به آن حضرت مى&rlmگروند و طبعاً كشتار از آنان كمتر خواهد بود .



اين مطلب نه به معني دشمني خاص پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم با عرب است و نه به معني دشمني خاص حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فر جه&rlmالشريف - با عرب ، بلكه تنها به جهت اين است كه در شروع دعوت و ظهور ، با عرب برابر بوده و خواهند بود و پس از تثبيت موقعيّت ، ديگر چندان نياز به كشتار نخواهد بود .



نويسنده ، ازاين حقيقت سوء استفاده كرده وبري تحريك احساسات جامعه عرب در مورد چند حديث ، بدون توجه به سند آن با تحريف و توجيه كوشيده است بري هدف خود از اين احاديث سوء استفاده كند و مى&rlmگويد :



« شاهكارهي حضرت ( عج ) : 1 - كشتار عرب&rlmها ! »



سپس حديثي را از علاّمه مجلسي كه مضمون آن اين است :



« حضرت ولي عصر همچون علي عليه السلام صلح نخواهد كرد بلكه تا پيروزي كامل مى&rlmجنگد . »



با تحريف اينگونه آورده است :



« امام قائم با عرب&rlmها همان كاري را خواهد كرد كه در جفر احمر آمده است؛ يعني همه را خواهد كشت ! »



وي با تحريف ، مطلب باطلي را به دروغ به مرحوم علاّمه مجلسي نسبت مى&rlmدهد و پس از آن ، حديث مجملي را آورده كه در آن نامي از امام زمان - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - وجود ندارد .



و سپس حديثي نقل مى&rlmكند بدين مضمون كه : ياران خاص حضرت ، كه در بدو ظهور با آن حضرت خواهند بود ، عرب نيستند .



اين مطلب بر فرض كه صحيح باشد اشكالي ندارد ! علمي بزرگ اهل&rlmسنّت مانند : بخاري ، مسلم ، ترمذي ، نسائي ، ابو حنيفه ، احمد بن حنبل ، شافعي ، ابو حاتم و . . . نيز عرب نبودند ، پس ممكن است ياران نخستين حضرت نيز غير عرب باشند . تحريك احساسات عرب به وسيله نويسنده ، تنها مى&rlmتواند به عنوان يك مأموريت بري ايجاد اختلاف و نفرت تلقّي شود .



گذشته از اين ، جمعي از اولين گروه اصحاب امام زمان - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - عرب هستند؛ چنانكه ابن طاووس در كتاب « الملاحم والفتن » ضمن حديثي كه از امام صادق عليه السلام از پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله وسلم روايت كرده ، گروهي از ياران امام زمان را كه عرب مى&rlmباشند به شرح زير برشمرده است :



از شام دو نفر ، از فلسطين يك نفر ، از بابل يك نفر ، از حلب چهار نفر ، از دمشق سه نفر ، از بعلبك يك نفر ، از طرابلس يك نفر ، از ايله يك نفر ، از خيبر يك نفر ، از بدر يك نفر ، از مدينه يك نفر ، از كوفه 14 نفر ، از حيره يك نفر ، از زبيده يك نفر ، از بصره سه نفر . . . الملاحم و الفتن في ظهور الغائب المنتظر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - ص&rlm185 و 186 ، موسسة الاعلمي.



پس عرب و عجم مطرح نيست ، هر چند كه در بدو ظهور ، چون در مكه معظمه ظهور مى&rlmكند ، طبعاً آنانكه نخست با وي روبه&rlmرو مى&rlmشوند ، عرب خواهند بود .



ب : آرزوي رسول خداصلي الله عليه و آله وسلم در تجديد بني كعبه :



نويسنده « تخريب مسجد الحرام » را به عنوان دوّمين شاهكار حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - مطرح مى&rlmكند .



او باتقطيع حديثي ازبحارالانوار ، مى&rlmكوشد تجديدبني مسجدالحرام را - كه در برخي از احاديث آمده - به عنوان تخريب ، هتك و انهدام جلوه دهد .



و حال آنكه ، آنچه در بحارالأنوار آمده ، تجديد بني مسجدالحرام بر پايه&rlmهي اوّليه آن است كه ابراهيم عليه السلام بر آن بنا كرد و نيز برگرداندن مقام ابراهيم عليه السلام به جي خود ، كه يكي از آرزوها ومنويّات پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم است . همانگونه كه صحاح اهل سنّت نيز از آن خبر مى&rlmدهند .



قابل توجه است كه كعبه مقدس ، از بدو بني آن ، به وسيله حضرت ابراهيم عليه السلام تا به امروز مكرر خراب شده و بار ديگر بناگرديده است كه در ضمن اين تجديد بناها ، تحوّلاتي در آن به وجود آمده است :



1 - تجديد بني كعبه پنج سال قبل از بعثت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ، به وسيله مشركان قريش صورت گرفت كه در آن تحوّلات و تغييراتي دادند . پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم مى&rlmخواست آن را جبران كند كه تعصب جاهلي برخي از اصحابش مانع اين امر شد . ان&rlmشاء اللَّه حضرت ولي عصر عليه السلام اين آرزوي پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم را جامه عمل خواهد پوشاند .



چنانكه در صحيح بخاري و صحيح مسلم و . . . آمده است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به عايشه فرمود : آيا نمى&rlmداني كه قوم تو چون كعبه را ساختند بر پايه&rlmهايي كه ابراهيم قرار داده بود نساختند ؟ عايشه مى&rlmگويد : گفتم آيا آن را خراب نمى&rlmكنيد تا بر پايه&rlmهي ابراهيمي بنا كنيد ؟ فرمود : اگر قوم تو جديدالعهد به كفر نبودند ، چنين مى&rlmكردم . صحيح بخاري ، ج&rlm2 كتاب الحج ، باب 1004 فضل مكه و بنيانها ص&rlm659 ح&rlm1348 و صحيح مسلم ، ج&rlm3 كتاب الحج ، باب 69 ، باب نقض الكعبه و بنائها ح&rlm399 ، ص&rlm142 و 143



و نيز در صحيح بخاري و مسلم از عايشه نقل شده كه از رسول&rlmخدا پرسيدم : آيا ديوار خانه خدا از خانه است ؟ فرمود : آري . گفتم : چرا آن را در خانه داخل نكردند ؟ فرمود : بودجه قوم تو آن را كفاف نكرد . گفتم : چرا درِ خانه بالا است ؟ فرمود : قوم تو چنين كردند كه هركس را بخواهند داخل خانه راه دهند و هر كه را نخواهند از ورود به خانه مانع شوند . اگر قوم تو جديدالعهد به جاهليت نبودند و نمى&rlmترسيدم كه قلب&rlmهي آنان از اسلام روي گرداند ، ديوار را داخل خانه و جزو آن قرار مى&rlmدادم و درِ خانه را به زمين مى&rlmچسباندم . صحيح بخاري ، ج&rlm2 كتاب الحج ، باب 1004 ، فضل مكه وبنيانها ، ص&rlm660 ، ح&rlm1479 و صحيح مسلم ، ج&rlm3 ، باب 70 جدر الكعبة و بابها ، ح&rlm405 . ص&rlm146



توضيح : آنانكه به مكه معظمه مشرّف شده&rlmاند ، ديده&rlmاند كه در اطراف كعبه ، پايين ديوار آن ، برآمدگي وجود دارد كه آن را « شاذروان » مى&rlmگويند كه بايد در طواف ، آن را نيز جزو خانه به حساب آورد و آن اساس خانه است كه ديوار خانه ، حدود 60 يا 70 سانتيمتر عقب&rlmتر از آن قرار داده شده است و نيز زمين كعبه حدود 170 سانتيمتر از زمين مسجد الحرام مرتفع است .



حديث ديگري نيز در صحيح بخاري آمده است كه حضرت به عايشه فرمود : اگر قوم تو جديدالعهد به كفر نبودند ، خانه را مى&rlmشكستم و سپس بر اساس ابراهيم بنا مى&rlmكردم . همان ، ح&rlm1480 و در حديث ديگري مى&rlmخوانيم كه به عايشه فرمود : اگر قوم تو تازه از جاهليت خارج نشده بودند ، امر مى&rlmكردم خانه كعبه را خراب كنند و آنچه از آن خارج شده است در آن داخل مى&rlmكردم و آن را به زمين مى&rlmچسبانيدم . . . همان ، ح&rlm1481







احاديث به اين مضمون در صحاح اهل سنّت بسيار است كه ما به همين مقدار بسنده مى&rlmكنيم ، از اين احاديث فهميده مى&rlmشود كه :



اوّلاً : خانه كعبه موجود ، بر اساس وپايه&rlmهايي كه ابراهيم بنا كرده بود ، نيست .



ثانياً : يكي از منويّات پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم اين بود كه خانه را خراب كند و بر پايه و اساسي كه ابراهيم عليه السلام بنا نموده بود ، باز سازي نمايد .



ثالثاً : سستي ايمان برخي از مهاجرين و يا تعصب آنان ، مانع حضرت از اقدام به اين عمل بوده است .



2 - تخريب مسجدالحرام و كعبه در زمان عمر به وسيله سيل ، كه دوباره تجديد بنا گرديد . تاريخ مكه ، دكتر محمد هادي اميني فصل پنجم ، ص 106



در اين دفعه نيز به&rlmواسطه تعصبي كه وجود داشت ، توجه به منويّات پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ، كعبه بر اساس و پايه ابراهيمي بنا نشد ، بلكه همانگونه كه مشركان قريش قبل از بعثت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم ساخته بودند ، بنا گرديد .



3 - تخريب خانه كعبه ، در سال 63 هجري ، به&rlmوسيله يزيد ، پس از شهادت امام حسين عليه السلام و كشتار فجيع مدينه ، معروف به « واقعه حرّه » كه كعبه را به&rlmوسيله پرتاب سنگ با منجنيق و آتش ويران كردند وپرده&rlmهي خانه طعمه حريق شد .



4 - در سال 317 هجري ، كعبه به&rlmوسيله ابو سعيد قرمطي و يارانش تخريب و حجرالأسود ربوده شد و 22 سال در اختيار قرامطه بود .



5 - در سال 738 هجري ، سيل خانه كعبه و مسجدالحرام را ويران كرد .



6 - در سال 1039 خانه كعبه به&rlmوسيله سيل خراب و در سال 1040 تجديد بنا شد .



اين تجديد بنا ، توسط يكي از علمي شيعه ، فقيه شهيد ، مير زين&rlmالعابدين حسيني كاشاني انجام گرفت كه تا كنون باقي است . تاريخ مكه ، دكتر محمد هادي اميني ، فصل پنجم از ص&rlm102 تا 131 و اعيان الشيعه ، ج&rlm7 ، ص&rlm168 و 169 و الذريعه الي تصانيف الشيعه ، ج&rlm21 ، ص&rlm362 شماره 5464



در اين خراب شدن&rlmها و تجديد بناها ، نه تنها آن تغييرات زمان جاهليت جبران نشد ، بلكه چه بسا تحوّلات ديگري در كعبه و مسجدالحرام به وجود آمد .



دگرگونى&rlmهي مكه



ازرقي در اخبار مكه ، در باره حدّ مسجدالحرام و تحوّلاتي كه به وجود آمده ، مطالبي را آورده كه اكنون فشرده&rlmي از آن را مى&rlmآوريم :



ابن جريح گفته است : مسجدالحرام ديوار نداشت ، اطراف مسجد خانه&rlmهي مردم بود و ميان خانه&rlmها درهايي وجود داشت كه از هر طرف مردم وارد مى&rlmشدند . عمر خانه&rlmهي نزديك مسجد را خريد و برخي از گرفتن قيمت و فروش خودداري كردند . عمر قيمت آن خانه&rlmها را در خزينه كعبه گذاشت تا بعداً دريافت كنند و در اطراف خانه ، ديوار كوتاهي بنا نمود .



عثمان نيز مسجد را وسعت داد و بري اين كار ، خانه گروهي را خريد و ديگران كه از فروش منازلشان خودداري كردند ، خانه&rlmها را بر سرشان خراب كرد ، فريادشان بلند شد ، آن&rlmها را خواست و گفت : حلم و بردباري من موجب گرديد كه بر من جرأت كنيد . عمر همين كار را انجام داد ، هيچ&rlmكس فريادي بر نياورد ، من به&rlmدنبال او همانند وي عمل كردم ، شما بر من فرياد مى&rlmكنيد ؟ پس دستور داد ، آن&rlmها را به زندان افكنند تا با وساطت عبداللَّه بن خالد آنان را رها كرد . همان ، صص&rlm68 و 69



و سپس مى&rlmگويد : . . . ابن زبير بر مسجدالحرام افزود و خانه&rlmهايي را از مردم خريد كه از آن جمله بعضي از خانه&rlmهي ما بود - يعني دار الأزرق - كه به مسجد چسبيده و درش به سمت باب بني شيبه بزرگ بود .



وليدبن عبدالملك مسجدالحرام را تعمير نمود و او هر مسجدي را كه مى&rlmساخت تزيين مى&rlmكرد و ستونهي محكمي بنا نمود و سر آنها را طلا بر صفحه مس مانندي قرار داد . . .



تا زمان منصور دوانيقي چيزي بر مسجد افزوده نشد . او از طرف پايين مسجد منازل متصل به آن را خريد و مسجد را توسعه داد . همان ، ص&rlm71 به بعد.&rlmو اين تحوّلات تا به امروز ادامه دارد .



وهابيان و محو آثار



در همين سال&rlmهي اخير ، به وسيله آل سعود در مكه و مسجدالحرام و اطراف آن ، تحولات زيادي به وقوع پيوسته است . قصرها بر مسجدالحرام و كعبه مشرف گرديده و آثار صدر اسلام از مسجدالحرام واطراف آن محو شده است؛ مانند باب بني شيبه ، محل دفن بت&rlmهايي كه به&rlmوسيله پيامبر شكسته شد و بت بزرگ هُبل و . . . از داخل مسجدالحرام و مولد پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و خانه خديجه كبري ، زادگاه حضرت فاطمه زهرا و دهها اثر ديگر از اطراف مسجد محو گرديده است . و تا ظهور حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - خدا مى&rlmداند چه تحوّلات ديگري به وجود آيد و چه آثاري از اسلام و پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم محو شود .



نه تنها حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - مسجدالحرام و كعبه را خراب خواهد كرد تا از نو بسازد ، بلكه در صحيح بخاري و مسلم و ترمذي و ديگر صحاح اهل سنّت آمده كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نيز مى&rlmخواست كعبه را خراب كند امّا به خاطر احتراز از شرارت افرادي چون مؤلف ، اين كتاب از اين كار خودداري كرد .



نويسنده از اينكه امام عصر مسجدالحرام را خراب و آثار پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و بني اوّليه كعبه را احيا و خواسته و آرزوي پيامبر را جامه عمل مى&rlmپوشاند هراس دارد ، امّا تخريب كعبه با پرتاب سنگ و آتش زدن آن به&rlmوسيله يزيد و . . . بري وي اهميتي ندارد ، بلكه ذكر مصائب امام حسين عليه السلام را به&rlmواسطه اينكه تحريك كننده احساسات عليه يزيد است محكوم مى&rlmكند ، ولي با تحريف و تقطيع ، يكي از اقدامات مهم حضرت ولي عصر كه در احاديث پيش&rlmبيني شده است ، مى&rlmخواهد مسلمانان را بر ضدّ يكديگر تحريك كند و اين اقدام مقدس را زشت جلوه دهد .



بزرگداشت كعبه و كربلا



عجيب است كه اين شيعه دروغين ، عناد خاصي نسبت به حضرت سيدالشهدا دارد ، گاه عزاداري بري آن حضرت را محكوم مى&rlmكند و اكنون نسبت به مقايسه كربلا و كعبه حسّاسيت نشان مى&rlmدهد !



او تصور مى&rlmكند اگر كسي مضجع و مشهد مقدس سيدالشهدا ، سيد شباب اهل&rlmالجنه ، مصباح هدي و سفينة نجاة و . . . را با كعبه مقايسه كند و يا از آن برتر بداند ، منافات با احترام كعبه دارد و با تعبير استهزاگونه&rlmي در باره كربلا مى&rlmگويد : « كعبه جديد ! » و مى&rlmگويد :



« بله ، متأسفانه بايد گفت : به&rlmدليل اينكه از ديدگاه ما كعبه در مقايسه با كربلا اهميتي ندارد ! و كربلا از كعبه مهمتر وبهتر است ! . . . استاد بزرگوارمان علاّمه محمد حسين آل كاشف الغطا هميشه اين بيت را تكرار مى&rlmكردند :



و من حديث كربلا و الكعبة* لكربلا بان علو الرتبة



آن&rlmجايي كه صحبت از كربلا و كعبه باشد ، البته بلند بودن منزلت كربلا آشكار است ! »



وي كه با منابع حديثي شيعه و سني آشنايي ندارد ، نمى&rlmداند كه مقايسه اشيي مقدّس با كعبه ، حتي برتر دانستن برخي از آن&rlmها از كعبه ، دليل بر بى&rlmاهميّتي كعبه نيست بلكه شاهدي است بر عظمت كعبه .



چنانكه متّقي هندي در كنزالعمال ، از المعجم الأوسط طبراني ، از ابن عمر نقل مى&rlmكند كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم خطاب به كعبه فرمود :



« لَقَدْ شَرَّفَكِ اللَّهُ وَ عَظَّمَكِ وَالْمُؤْمِنُ أَعْظَمُ حُرْمَةً مِنْكِ ( يعني كعبه ) » . كنز العمال ، ج&rlm1 ، ص&rlm164 ، ح&rlm817



« ي كعبه ، همانا خداوند تو را با شرافت و عظمت قرار داد و حرمت مؤمن بزرگ&rlmتر است از احترام تو . »



بيهقي در كتاب شعب ايمان ، از ابن عباس نقل مى&rlmكند كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم خطاب به كعبه فرمود :



« مرحباً بك من بيت ما أعظمك و أعظم حرمتك و انّ المؤمن أعظم حرمة منك » . همان ، ح&rlm818



« مرحبا به تو كه خانه&rlmي هستي بس بزرگ وچقدر احترامت بزرگ است واحترام مؤمن از تو بزرگتر است . »







طبراني در المعجم&rlmالكبير از ابن عباس نقل مى&rlmكند كه حضرت در حال خطاب به كعبه فرمود :



« لا اِلْهَ اِلاَّ اللَّهُ ، ما أطيبكِ و أطيب ريحكِ و أعظم حرمتكِ و المؤمن أعظم حرمة منكِ ، اللَّه جعلكِ حراماً و حرّم من المؤمن ماله و دمه و عرضه و أن يظن به ظنّاً سيّئاً » . همان ، ح&rlm819



« نيست خدايي جز خداوند ( اللَّه ) چقدر خدا تو را پاكيزه گردانيد و چه بسيار بوي تو را نيكو قرار داد و چقدر احترام تو را بزرگ شمرد ! مؤمن حرمتش از تو بيشتر است ، خدا تو ( بيت&rlmاللَّه ) را حرام قرار داده و مال و خون و آبروي مؤمن را خدا محترم دانسته و حرام گردانيده كه به وي سوء ظني برده شود . »



در ميان مسلمانان صدر اسلام ، برتري مؤمن از كعبه آنچنان واضح بود كه به آن شهادت مى&rlmدادند؛ چنانكه عبد الرزاق صنعاني در المصنّف نقل مى&rlmكند كه عبداللَّه بن عمروبن عاص گفت :



« أشهد أنّكِ بيت&rlmاللَّه و أنّ&rlmاللَّه عظّم حرمتكِ و أنّ حرمة المسلم أعظم من حرمتكِ » .



« شهادت مى&rlmدهم كه تو خانه خدايي و خدا حرمت تو را بزرگ قرار داده و حرمت مسلمان از حرمت تو بزرگتر است . » المصنّف ، ج&rlm11 ، ص&rlm178 ، ح&rlm20260 و مجمع الزوائد ، ج&rlm1 ، ص&rlm81 ، باب منزلة المؤمن عند ربّه .



اين مضمون در منابع حديثي اهل سنّت بسيار نقل شده است؛ چنانكه در منابع معتبر حديثي شيعه نيز آمده است ، مثلاً شيخ مفيد رحمه الله در اختصاص آورده است :



« و اللَّه إنّ المؤمن لأعظم حقّاً من الكعبة » . الاختصاص ، ص&rlm28



« به خدا سوگند مؤمن داري حقي است بزرگتر از كعبه . »



و نيز از امام صادق عليه السلام نقل كرده است :



« حُرْمَةُ الْمُؤْمِنِ أَعْظَمُ مِنْ حُرْمَةِ هذِهِ الْبَنِيّة » . همان ، ص&rlm325 و بحار الانوار ، ج&rlm47 ، ص&rlm90



« حرمت مؤمن بيشتر است از حرمت اين بنا؛ ( يعنى&rlmكعبه ) » .



اگر حرمت و حقّ مؤمن و مسلمان به مقتضي احاديث فراوان ، بزرگتر از كعبه باشد ، مسلّماً حرمت سيّد الشهدا ، حضرت امام حسين عليه السلام ، به مراتب از كعبه بيشتر خواهد بود؛ چه اينكه برتري حرمت عترت و آل&rlmرسول ، نسبت به ساير مسلمانان و مؤمنان امري است آشكار ، و حرمت مضجع و حرم امام حسين عليه السلام نيز از لوازم حرمت و احترام وي است . پس گفتن :



و من حديث كربلا و الكعبة * لكربلا بان علو الرتبة



هيچ منافاتي با تعظيم و تكريم و اهتمام به كعبه ندارد ، بلكه به مقتضي احاديثي از طريق اهل بيت پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم اين امر مسلّم است . كامل الزيارات ابن قولوية باب الثامن والثمانون فضل كربلاء وزيارة الحسين عليه السلام ص&rlm272



شگفت است كه نويسنده ، ترجيح كربلي حسيني را بر كعبه موجب هتك به كعبه و بى&rlmاهميّت شمردن آن مى&rlmداند ، امّا رواياتي را كه در صحيح بخاري و صحيح مسلم و سنن ترمذي و ساير صحاح و سنن و مسانيد اهل سنّت آمده ، كه عمربن خطّاب ، روبه حجرالأسود گفت : « من تو را مى&rlmبوسم و مى&rlmدانم كه تو سنگي بيش نيستي و اگر نمى&rlmديدم كه رسول&rlmخدا صلي الله عليه و آله وسلم تو را مى&rlmبوسد ، هي



اه تو را نمى&rlmبوسيدم » صحيح بخاري ، ج&rlm2 ، كتاب الحج ، باب 1022 ، ح&rlm1504 ، ص&rlm668 و صحيح مسلم ، ج&rlm3 ، كتاب الحج ، باب 41 ، استحباب تقبيل الحجر ، ح&rlm251 ، ص&rlm98 و سنن ترمذي ، ج&rlm3 ، كتاب الحج ، باب 37 ما جاء في تقبيل الحجر ، ح&rlm860 ص&rlm214 منافي با احترام به حجرالأسود نمى&rlmداند و يا نهي از بوسيدن خانه كعبه به وسيله وهابيان را وهن به خانه نمى&rlmشمرد .



شيعه و احترام به كعبه



بيشترين احترام را شيعه نسبت به خانه كعبه دارد . نه تنها در حال عبادت به سوي كعبه رو مى&rlmكنند ، بلكه مستحب مى&rlmدانند كه حتّى&rlmالامكان هميشه روبه كعبه بنشينند ، به پاس احترام كعبه و مسجدالحرام ، در هرجي جهان كه باشند ، نشستن روبه قبله يا پشت به قبله را در حال تخليه حرام مى&rlmدانند و توالت&rlmهي آنان روبه قبله نيست ، به&rlmهمين جهت در بسياري از هتل&rlmهي مكه و مدينه كه اين جهت از سوي مهندسان اهل سنّت ملاحظه نشده است ، مشكل دارند؛ چون بسياري از توالت&rlmهي هتل&rlmهي مكه ومدينه روبه قبله است .



ج : عدالت ، بدون پيرايه خواهد درخشيد



نويسنده ، به عنوان سوّمين شاهكار حضرت ولي عصر با استهزا مى&rlmگويد : «ح كم آل داود ! » سپس حديثي را نقل مى&rlmكند كه :



« إِذَا قَامَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍصلي الله عليه و آله وسلم حَكَمَ بِحُكْمِ دَاوُدَ وَ سُلَيْمَانَ لا يَسْأَلُ بَيِّنَةً » ، چون حضرت ولي عصر بپاخيزد ، به حكم داود و سليمان حكم و قضاوت مى&rlmكند و بيّنه مطالبه نمى&rlmنمايد »



به درستي روشن نيست كه چه وهم و خيالي در سر اين عالِم دروغين مى&rlmگذشته كه تصوّر كرده است مى&rlmتواند با ذكر اين مطلب ، اشكالي وارد كند ! از اين&rlmرو ، نخست اشكالات احتمالي را ذكر كرده و سپس حكم واقعي را بيان مى&rlmكنيم :



احتمال نخست : شايد تصوّر كرده است كه اسلام تمام احكام و معارف امت&rlmهي گذشته را نسخ و رد كرده و عمل به حكم داود و سليمان با اسلام منافات دارد !



قرآن كريم به اين تصوّر غلط پاسخ مى&rlmدهد ، بلكه اديان حق آسماني هر يك مكمّل و متمّم دين گذشته است ، هر چند كه برخي از احكام بكلّي نسخ شده است .



معارف و احكام امت&rlmهي گذشته ، در قرآن مجيد ، به دو نحو تأييد و تأكيد شده است :



1 - آياتى&rlmكه به صورت كلّي معارف حقّ اديان گذشته را تأييد مى&rlmكند مانند :



* ( قُلْ صَدَقَ اللَّهُ فَاتَّبِعُوا مِلَّةَ إِبْراهِيمَ حَنِيفاً . . . ) . آل عمران : 95



« بگو خداوند راست گفته ، پس پيروي كنيد دين ابراهيم را . »



* ( يا أَيُّهَا الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ آمِنُوا بِما نَزَّلْنا مُصَدِّقاً لِما مَعَكُمْ . . . ) ؛ النساء : 47



« ي كسانى&rlmكه به آن&rlmها كتاب ( آسماني تورات و انجيل ) داده شده ، ايمان بياوريد به آنچه نازل گردانيديم و حال آنكه آنچه را با شما است تصديق مى&rlmكند . »



* ( وَ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الْكِتابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْكِتابِ وَ مُهَيْمِناً عَلَيْهِ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِما أَنْزَلَ اللَّهُ وَ لا تَتَّبِعْ أَهْواءَهُمْ عَمَّا جاءَكَ مِنَ الْحَقِّ ) . مائده : 48



« و به سوي تو كتاب را به حق نازل كرديم و حال آن&rlmكه تصديق كننده بود آنچه از كتاب پيش روي آن بوده و حال آنكه بر آن برتري دارد . پس در ميان آنان به آنچه خداوند نازل فرموده ، حكم كن و از خواسته&rlmهي آنان (كه برخلاف ) آنچه از حق آمده است پيروي مكن . »



و آيات فراوان ديگر ، كه به همين مقدار بسنده مى&rlmكنيم .



البته چون بسياري از احكام تورات و انجيل و ساير كتب آسماني نسخ گرديده و ما احكام منسوخ را نمى&rlmتوانيم از احكام غير منسوخ تشخيص دهيم و از سوي ديگر تورات و انجيل موجود تحريف شده است و از حجيّت برخوردار نيست ، استناد به تورات و انجيل و ساير كتب آسماني درست نمى&rlmباشد . به&rlmهمين جهت تنها بايد به احكام اسلام عمل نمود كه بسياري از آن&rlmها مماثل و همانند احكام امت&rlmهي گذشته است .



2 - آياتي كه احكامي خاص را ، كه در امت&rlmهي گذشته بوده ، تثبيت مى&rlmكند ، مانند :



* ( وَ كَتَبْنا عَلَيْهِمْ فِيها أَنَّ النَّفْسَ بِالنَّفْسِ وَ الْعَيْنَ بِالْعَيْنِ وَ اْلأَنْفَ بِالْأَنْفِ وَ اْلأُذُنَ بِالْأُذُنِ وَ السِّنَّ بِالسِّنِّ وَ الْجُرُوحَ قِصاصٌ فَمَنْ تَصَدَّقَ بِهِ فَهُوَ كَفَّارَةٌ لَهُ وَ مَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِما أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ ) . مائده : 45



بر بني اسرائيل ، در تورات نوشتيم كه جان به جان و چشم به چشم و بيني به بيني و گوش به گوش و دندان به دندان ، قصاص مى&rlmشود . و در جراحات قصاص هست و هركس ديه بپردازد ، پس آن بري وي كفاره محسوب مى&rlmشود و كسانى&rlmكه به آنچه خدا نازل فرموده حكم نمى&rlmكنند ، ظالم&rlmاند . »



در اين آيه شريفه ، خداوند حكم قصاص را كه در تورات بري بنى&rlmاسرائيل قرار داده ، بري مسلمانان نيز تثبيت كرده است .



* ( . . . كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ كَما كُتِبَ عَلَي الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ . . . ) . بقره : 183



« بر شما نوشته شد روزه ، همانگونه كه بر پيشينيان شما نوشته شده است . »



پس هيچ اشكالي ندارد كه به برخي از احكام امت&rlmهي گذشته ، در اسلام عمل شود و جزو احكام اسلام باشد .



احتمال دوم : پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و پس از وي ، به حكم داود عليه السلام عمل نمى&rlmكردند و در قضاوت ، به بيّنه و اَيمان ( قسم ) عمل مى&rlmشد ، امّا حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - به حكم داود و سليمان عمل مى&rlmكنند . اين مطلب



ونه قابل توجيه است ؟



پيش از شرح و تفصيل و پاسخ به اين مطلب ، بايد ديد حكم داود و سليمان



ونه بوده است . آنگونه&rlmكه از منابع حديثي و تفسيري شيعه و سني استفاده مى&rlmشود ، حكم داود و سليمان ، حكم به واقع امور است نه ظاهر امور ، و بر اين مدعي شواهدي ذكر كرده&rlmاند كه ما به نقل دو نمونه اكتفا مى&rlmكنيم :



الف : داستان دو زني كه با فرزندانشان بودند و گرگي آمد و فرزند يكي از آن دو را ربود ، هر يك ادعا كردند كه گرگ فرزند ديگري را ربوده ، حضرت سليمان عليه السلام دستور داد فرزند را دو نيم كنند ، يكي از دو زن پذيرفت و ديگري گفت : اين فرزند من نيست و سليمان دانست كه فرزند از آنِ زني است كه راضي به دو نيم كردن آن نشد . صحيح مسلم ، ج&rlm3 ، ص 555 كتاب الاقضيه ، باب 10 ، بيان اختلاف المجتهدين ، ح&rlm20 اين جريان را صحيح مسلم در كتاب الاقضيه و ابن حزم اندلسي در المحلّي نقل كرده&rlmاند .



نووي نيز در شرح مسلم مى&rlmگويد : و امّا سليمان با حيله و نيرنگي به باطن داستان دست يافت و مرادش در واقع دو نيم كردن كودك نبود ، فقط مى&rlmخواست مهرباني و شفقت آن دو را بيازمايد تا مادر را از غير مادر تشخيص دهد ، و چه بسا پس از اين آزمايش ، آن&rlmكه مادر نبود ، اقرار كرده است كه فرزند از آن ديگري است . صحيح مسلم بشرح&rlmالنووي ، ج&rlm12 ، ص&rlm18



همچنين ابن حزم مى&rlmگويد : به يقين مى&rlmدانيم كه سليمان عليه السلام هيچ&rlmگاه قصد دو نيم كردن بچه را نداشت و تنها به اين وسيله مى&rlmخواست آن دو را بيازمايد و اين كار را بى&rlmشك با وحي انجام داده است . المحلي ، ج&rlm11 ، ص&rlm414



ب : در اصول كافي از امام باقر عليه السلام روايت شده كه فرمود :



« امير المؤمنين عليه السلام وارد مسجد شد ، جواني به سوي آن حضرت آمد ، در حالى&rlmكه گريه مى&rlmكرد و گروهي پيرامون وي گردآمده بودند و او را دعوت به آرامش و سكوت مى&rlmكردند . علي عليه السلام پرسيد : چرا گريه مى&rlmكني ؟ عرض كرد : شريح ( قاضي ) در باره&rlmام حكمي كرده كه نمى&rlmدانم



ونه است ؟



اين گروه كه پيرامونم گرد آمده دلدارى&rlmام مى&rlmدهند ، با پدرم به سفر رفته و اكنون كه برگشته&rlmاند ، مى&rlmگويند ، پدرت مرده است ، وقتي از اموالش مى&rlmپرسم ، مى&rlmگويند : او مالي نداشته است . نزد شريح رفتيم . شريح از من بيّنه ( و شاهد ) خواست ، من شاهدي نداشتم . آنان را سوگند داد ، و سوگند خوردند . ي امير مؤمنان ، پدرم كه به سفر رفت ، با او اموال زيادي بود . ، اميرالمؤمنين عليه السلام آنان را نزد شريح برگرداند و از او پرسيد :



ونه قضاوت كردي ؟ وي جريان را نقل كرد . پس اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود : هيهات ! ي شريح ، در چنين قضيه&rlmي چنين حكم مى&rlmكني ؟ ! عرض كرد :



ونه حكم كنم ؟ فرمود : در باره آنان حكمي خواهم كرد كه پيش از من ، جز حضرت داود پيامبر كسي حكم نكرده باشد .



قنبر ! برو و به پليس ( شرطة الخميس ) بگو بيايند ، بر هر يك از آنها پليسي گماشت ، به رخسار آنان نظر افكند و فرمود : چه مى&rlmگوييد ؟ آيا مى&rlmگوييد من نمى&rlmدانم با پدر اين جوان چه كرديد ؟ مرا جاهل مى&rlmپنداريد ؟ آنگاه فرمود : آنان را متفرق كنند و جامه&rlmهايشان را بر سرهايشان بكشند و ميانشان فاصله اندازند و هر يك را در نزد ستوني از ستون&rlmهي مسجد ، سرِ پا نگهدارند .



سپس عبيداللَّه بن ابي رافع كاتب خود را طلبيد و فرمود : كاغذ و قلم بياوريد ، حضرت در جايگاه قضاوت نشستند . مردم هم مقابل آن حضرت نشستند ، به آنها فرمود : هرگاه من تكبير گفتم شما نيز تكبير بگوييد ، سپس به مردم فرمود : خارج شويد ، و يكي از متهمان را طلب كرد ، او را پيش روي حضرت نشانيده و جامه از رويش برداشتند ، آن&rlmگاه به عبيد اللَّه فرمود : بنويس اقرارش را و آنچه مى&rlmگويد ، پس سؤالهي خود را آغاز كرد :



كدام روز باپدر اين جوان از منزلتان خارج شديد ؟ مرد جواب داد فلان روز . در چه ماهي ؟ فلان ماه . در چه سالي ؟ فلان سال . به كجا رسيديد كه پدر او مرد ؟ به فلان موضع . او در خانه چه كسي مرد ؟ در خانه فلاني . مرضش چه بود ؟ فلان مرض . چند روز مريض بود ؟ فلان مقدار . در چه روزي مرد و چه كسي او را غسل داد و كفن كرد وبه چه چيزي او را كفن كرديد و چه كسي بر او نماز گزارد و چه كسي او را در قبر نهاد ؟ و . . .



چون پرسش&rlmها تمام شد ، حضرت تكبير گفتند و مردم نيز به دنبال او تكبير گفتند .



بقيه متهمان متزلزل شده ، پنداشتند كه رفيقشان بر ضدّ آنان و خود اقرار كرده است . آنگاه فرمان داد سر و صورت او را بسته به زندان بردند .



دوّمي را طلبيد و پيش روي خود نشاند و صورتش را باز كرد و پرسيد : شما گمان مى&rlmكنيد من نمى&rlmدانم چه كرده&rlmايد ؟ ! گفت : ي اميرمؤمنان من با آن&rlmها بودم و كشتنش را دوست نداشتم و . . . !



آنگاه سوّمي را به حضور خواست و سپس چهارمي را . . . . همگي اقرار به قتل و گرفتن اموال وي كردند سپس زنداني را آوردند و او نيز اقرار كرد ، آنها را واداشت تا اموال را بر گردانده ، ديه آن مرد را دادند .



شريح گفت : ي اميرالمؤمنين ، حكم داود نبي عليه السلام



ونه بود ؟ حضرت فرمود : داود عليه السلام از محلي عبور مى&rlmكرد و پسراني را ديد كه بازي مى&rlmكردند و يكي از آنان را با نام « مات الدين » صدا مى&rlmزدند . داود آنان را نزد خود خواند و از آن پسر پرسيد : نامت چيست ؟ گفت : « مات الدين » ، داود گفت : اين نام را چه كسي بر تو نهاد ؟ گفت مادرم . داود همراه آن پسر به سوي مادر وي رفت و از او پرسيد : نام فرزندت چيست ؟ گفت : مات&rlmالدين . داود گفت : چه كسي اين نام را بر او نهاده است ؟ گفت : پدرش . داود عليه السلام پرسيد :



ونه ؟ زن پاسخ داد : پدرش با گروهي به سفر رفتند و من به اين بچه حامله بودم . چون آنان از سفر بر گشتند ، شوهرم همراه آنان نبود . از آنها جويا شدم . گفتند : او مرده است . گفتم : پس اموالش چه شد ؟ گفتند : چيزي از خود باقي نگذاشت . پرسيدم : آيا وصيتي كرد ؟ گفتند : آري ، او مى&rlmدانست تو حامله&rlmي ، گفت : فرزندم؛ چه دختر بود و چه پسر ، وي را « مات&rlmالدين » بناميد . من نيز او را مات&rlmالدين نام نهادم . داود پرسيد : آيا آنان را مى&rlmشناسي ؟ زن گفت : آري ، داود پرسيد : زنده&rlmاند ؟ زن پاسخ داد : آري . داود فرمود : مرا نزد آنان ببر .



وقتي به خانه ايشان رسيدند ، داود آنان را از خانه&rlmهايشان بيرون آورد و ميانشان چنين حكم كرد و خون و اموال مقتول را بر قاتلان ثابت گردانيد و به آن زن گفت : او را « عاش&rlmالدين » بنام . فروع كافي ، ج&rlm7 كتاب الديات ، ص&rlm371 و372 ، ح&rlm8



از اين نمونه&rlmها دانسته شد كه حكم داود عليه السلام :



اولاً : بر واقعيت استوار است .



ثانياً : با كشف واقع ، جايي بري بيّنه و قسم باقي نمى&rlmماند و موضوع آن&rlmها از ميان مى&rlmرود .



ثالثاً : پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم و امير المؤمنين عليه السلام احياناً چنين حكم مى&rlmكردند .



رابعاً : اين نوع قضاوت ، مربوط به احقاقِ حقّ الناس است .



چنانكه در اصول كافي ، از امام صادق عليه السلام روايت شده كه فرمود : دنيا به پايان نمى&rlmرسد تا مردي از ما خروج مى&rlmكند كه به حكومت داود حكم مى&rlmكند و بيّنه مطالبه نمى&rlmكند و هركس را به حقش مى&rlmرساند . اصول كافي ، ج&rlm1 ، باب في الائمه عليهم السلام انّهم اذا ظهر أمرهم حكموا بحكم داود ص&rlm397 ح&rlm2 و در داستاني كه از كافي نقل كرديم ، حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام به شريح گفتند در چنين قضيه&rlmي چنين حكم مى&rlmكني ؟



خامساً : اين نوع حكومت ، منحصر به داود و سليمان عليهما السلام نيست ، بلكه چنانكه در احاديث اهل بيت آمده ، آن حكم اللَّه و حكم محمد صلي الله عليه و آله وسلم نيز هست .



چنانكه در اصول كافي آمده است ، كه در جواب « فَبِمَا تَحْكُمُونَ ؟ » امام عليه السلام فرمود : « بِحُكْمِ اللَّهِ وَ حُكْمِ آلِ دَاوُدَ وَ حُكْمِ مُحَمَّدٍ صلي الله عليه و آله وسلم » . اصول كافي ، ج&rlm1 ، ص&rlm398 ، ح&rlm5



سادساً : اين نوع قضاوت ، از تأييدات الهي برخوردار است؛ چنانكه در احاديثي از اهل بيت آمده است : « اگر امر بر ما مخفي بماند ، روح القدس آن را القاء مى&rlmكند . » همان ، ح&rlm3 و 4 و 5



سابعاً : در قضاوت ، كشف واقع با راههي علمي و حيله&rlmهي مشروع ، نه تنها با قضاوت اسلامي منافات ندارد ، بلكه مورد تأييد تمام فقهي اسلامي؛ خواه شيعه و خواه سني است؛ مثلاً هيچ فقيهي بري كشف جرائم اجتماعي ، با استفاده از انگشت نگاري يا آزمايش خون و . . . مخالف نيست ، هر چند اين امور غالباً منجر به كشف واقع و اقرار مجرم مى&rlmگردد .



جرائم سه دسته&rlmاند :



الف : جرائم فردي ، كه معمولاً به احوال شخصي بازگشت مى&rlmكند؛ مانند مى&rlmگساري ، قمار ، اعمال منافي عفت و . . . كشف اين نوع جرائم ، از نظر شرع مطلوب نيست ، بلكه قوانين قضايي اسلام ، به&rlmگونه&rlmي تنظيم شده است كه اين جرائم كمتر كشف گردد ، و پيش&rlmگيري از اين نوع جرائم ، به وسيله تعليم و تقويت بنيه معنوي جامعه است و جبران آن به&rlmوسيله توبه و پشيماني است . اين جرائم شاكي خصوصي ندارد . اگر احياناً اين جرائم به وسيله بيّنه و يا اقرار ثابت گرديد ، مجازات&rlmهي پيش&rlmبيني شده ، اجرا مى&rlmگردد . اين جرائم معمولاً مربوط به حق&rlmاللَّه است . حكم داود عليه السلام مربوط به اين&rlmگونه جرائم نيست .



ب : قضاوت در جرائم حقوقي - كه مربوط به مخاصمات است و داري شاكي خصوصي است - بري احقاق حق متخاصمين است و موضوع اين مرافعات حق&rlmالناس است . در اين نوع جرائم و دعاوي كشف واقع از اهميّت ويژه&rlmي برخوردار است .



ج : جرائم سياسي - اجتماعي ، احياناً شاكي خصوصي ندارد امّا بازگشت زيان آن به اجتماع است و مدعي اين&rlmگونه جرائم ، دولت اسلامي است .



در اين نوع جرائم نيز بري حفظ امنيّت اجتماعي ، كشف واقع مطلوب است . در اين دو نوع جرم و دعوي ، در بسياري از اوقات به ظاهر عمل&rlmمى&rlmشود ، چون دست&rlmيابي به&rlmواقع ، دشوار ويابرخلاف مصلحت است .



اين موارد ، مورد حكومت داودي است؛ يعني حكم بر اساس واقع . باز هم اين پرسش باقي است كه : چرا پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به حكم داود عمل نمى&rlmكردند ؟ بايد گفت :



اولاً : پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم به حكم آل داود ، احياناً عمل مى&rlmكرد؛ چنانكه ابن&rlmحزم ، كه جريان حكم داود را در المحلي آورده ، به مناسبت حكمي است كه پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نسبت به مجبوب كسي كه آلت تناسليش قطع شده است نموده بود .



ثانياً : به&rlmواسطه اينكه در اطراف پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم منافقان فراواني وجود داشتند و همانطور كه از صحيح بخاري و مسلم و ساير صحاح و سنن و مسانيد اهل سنّت گذشت ، كه پيامبر نمى&rlmتوانست برخي از كارها را بكند؛ زيرا بسياري از مسلمانان جديدالعهد به كفر و يا جاهليت و سست ايمان بودند تاب و تحمّل قضاوت بر اساس واقع را نداشتند و مصلحت اقتضا نمى&rlmكرد كه بسياري از واقعيات آشكار شود؛ چنانكه وي منافقان را مى&rlmشناخت و نام آنان را به حذيفه فرموده بود ، امّا واقعيّت را بري همگان آشكار نمى&rlmكرد .



امّا دوران ظهور حضرت مهدي عليه السلام ، همچون دوران داود و سليمان ، به واسطه قدرت حكومت اسلامي ، بري منافقان ، ديگر جايگاه وجولانگاهي نخواهد بود و پرده از چهره آنان برداشته و سركوب خواهند شد و تمام مجرمان سياسي و حقوقي ، محكوم به احكام واقعي خواهند بود .



قضاء جديد و كتاب جديد



منافقان و مزدوراني چون باند نويسنده كتاب ، آنقدر حقايق را دگرگون جلوه مى&rlmدهند و به تحريف احكام اسلام و معارف قرآن مى&rlmپردازند كه چون حضرت ولي عصر - عجّل&rlmاللَّه&rlmتعالي فرجه&rlmالشريف - بخواهد اسلام ناب محمدي را پياده كند ، امر جديد ، كتاب جديد و قضاء جديد مى&rlmنمايد و آنان كه با اسلام تحريف شده خو گرفته&rlmاند و آن را وسيله منافع مادّي قرار داده&rlmاند ، آن حضرت را تحمّل نكرده ، او را انكار مى&rlmكنند .







پيشگويي اميرالمؤمنين از فتنه قرامطه



همانگونه كه پيشتر ياد آور شديم ، قرامطه در سال 317 خانه كعبه را خراب كرده ، حجرالأسود را ربودند و در ديار خود ، از آن نگهداري مى&rlmكردند و مدّتي هم در مسجد كوفه آن را نصب كردند . اميرالمؤمنين عليه السلام در خطبه&rlmي اين حقيقت را پيشگويي مى&rlmكند . وي مى&rlmفرمايد :



« لا تَذْهَبُ الْأَيَّامُ حَتَّي يُنْصَبَ الْحَجَرُ الْأَسْوَدُ فِيهِ ( مسجد الكوفة ) » .



« طولي نمى&rlmكشد كه حجرالأسود در آن ( مسجد كوفه ) نصب مى&rlmگردد . »



نويسنده ، كه از تاريخ اسلام و مكه معظمه بي خبر است ، در اين رابطه با جملاتي ، رسوايي خود را به اوج مى&rlmرساند . او با عنوان « خوشخبري بري عراقى&rlmها » مى&rlmگويد :



« ما گمان مى&rlmكرديم كه امام قائم مسجد الحرام را به حالت اصلى&rlmاش كه در زمان رسول&rlmخدا صلي الله عليه و آله وسلم بوده است باز خواهد گرداند ولي بعدها فهميدم كه خير منظور از ( يرجعه الي اساسه ) اين است كه آن را خراب مى&rlmكند و با زمين هموار مى&rlmنمايد ، چونكه قبله به سوي كوفه تغيير جهت خواهد داد ! »



سپاس خدي را كه دشمنان ما را احمق قرار داد ! روشن است كه جمله «ي رجعه الي اساسه » ، اساس به معني پايه و ريشه است؛ زيرا همانگونه كه گذشت ، ديوارهي كعبه اكنون بر پايه و اساسي نيست كه حضرت ابراهيم بنا كرد ، و از منويات پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم بود كه « يرجعه الي اساسه » چنانكه از بخاري و مسلم نقل شد و « طولي نمى&rlmكشد كه حجرالأسود در مسجد كوفه نصب خواهد شد » كه پيشگويي اميرالمؤمنين عليه السلام است از جنايت قرامطه و ربطي به امام زمان و يا تخريب مسجدالحرام و كعبه و تغيير قبله ندارد . خداوند خواسته است كه نويسنده و باند او ، با اين اراجيف رسواتر شوند .



او در پايان به سني بودن خود اعتراف مي&rlmكند و مي&rlmگويد :



« سرانجام دريافتم كه قبيله ما در بست اهل سنّت بوده&rlmاند »



امّا اين سخن از شخصي دروغگو و افسانه&rlm پرداز قابل قبول نيست؛ چه اينكه شخص افسانه&rlmي هر چه مي&rlmگويد ، مي&rlmتواند افسانه&rlmي باشد .





سيد علي رضا حسيني
    فهرست نظرات  
1   نام و نام خانوادگي:  سيد علي موسوي نيا     -   تاريخ:   06 دي 87
سلام اجرکم عند الله
2   نام و نام خانوادگي:  يا هو     -   تاريخ:   24 شهريور 88
باسلام مي خواستم ببينم حديث منزلت که به عنوان يکي از ادله امامت آورده مي شود در زماني غير از جنگ تبوک نيز با سند صحيح وجود دارد چرا که برادران اهل سنت مي گويند" اين حديث طبق مکان نزول آن قبل جنگ تبوک بوده وتنها خلافت علي )رض( رادر زمان غايب بودن پيامبر اثبات مي مي کند چنانکه هارون نيز تنها در رمان غيبت چهل روزه موسي خليفه بود وخليفه بعد از موسي يوشع بوده است"
جواب نظر:
با سلام
دوست گرامي
1- ادعاي اهل سنت ، باطل است ؛ زيرا حضرت هارون ، در تمام زمان نبوت حضرت موسي وزير و وصي آن حضرت بوده است ؛ آيه قرآن مي‌فرمايد «واجعل لي وزيرا من اهلي»
2- روايت منزلت سخن از بعد رحلت رسول خدا (ص) دارد ؛ اگر مقصود تنها در مدت سفر رسول خدا (ص) بود ، چرا ان حضرت فرموده‌اند كه «تو مانند من ، مانند هارون نسبت به حضرت موسي هستي ، جز اينكه پيامبري بعد از من نيست !» و نفرموده‌اند «جز اينكه تو پيامبر نيستي» !
قطعا توجه حضرت در اين نكته به بعد از رحلت خود بوده است ! و نه سفر براي جنگ تبوك
مي‌توانيد جهت اطلاعات تكميلي به آدرس ذيل مراجعه نماييد :
http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=question&id=835
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
3   نام و نام خانوادگي:  مؤيد جزايري اصل     -   تاريخ:   28 اسفند 90
با سلام كمي اگر ممكن است دوباره اين مطالب را تجديد ويرايش كنيد تا از اين حالت درآيند و قابل خوانده تر شوند و در خصوص افسانه عبدالله ابن سبأ مطالبي را براي پاسخ به شبهات ميخواستم با تشكر
جواب نظر:

باسلام

دوست گرامي

درخصوص عبدالله بن سباء مي‌توانيد به اين آدرس مراجعه كنيد

http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=salam&id=140

http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=salam&id=145

http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=salam&id=141

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات






مناظرات | فتنه وهابيت | آرشيو اخبار | آرشيو يادداشت | پايگاه هاي برتر | گالري تصاوير | خارج فقه مقارن | درباره ما | ارتباط با ما